დაკარგული ადამიანები ჩვენს ცხოვრებაში ყოველთვის ამოუცნობ ტკივილად რჩება, არ ვიცი რატომ მაგრამ დღემდე საკუთარ სიცოცხლესაც კი გავიღებდი რომ მისი ღიმილი დამენახა. ეს არ არის ბანალური სიყვარულის ისტორია, ეს იმ მეგობრობის ისტორიაა სადაც ყოველთვის ერთი ქმნის მეორე კი ანგრევს, სადაც ზუსტად იცი რომ ის წავა მაგრამ მაინც,მაინც უფრთხილდები, მაინც უსმენ, მაინც გვერდში უდგეხარ. ის კი მიდის და სინთლეს სამუდამოდ კლავს შენში.
ფეხების მონოტონური კაკუნი იატაკზე, იცი, რომ ეს ჩვევაა, მუდამ ასე შვებოდა. თითქოს უკვე საუკუნეებია იცნობ,არადა სულ ცოტა დრო გავიდა.მის სუნთქვას ითვლი და წარმოიდგენ ყველა იმ მომენტს რომელიც აქამდე ყოფილა შენს ცხოვრებაში და ამის მერე იქნება, სულ იმას გეუბნება ავადმყოფურად გიყვარვარო, თუმცა შენი არ ეშინია,იმ იშვიათი შემთხვევებიდანაა როცა ადამიანებს შენი არ ეშინიათ. ფანჯრიდან ქარი უბერავს და მისი გრძელი თმები ფრიალებს, საოცარი სურვილი გიჩნდება ხელით შეეხო თმას. ხელი მისკენ მიგაქ და როცა ეხები, ის შენსკენ ტრიალდება და ახლა ფიქრობ რომ გაგიღიმებს მაგრამ მკლავზე გაშტერდება.
-ხომ გთხოვე რომ აღარ გაგეკეთებინნა ასე-შენც აკვირდები დასერილ ხელებს და წითლდები
-ვიცი რომ მთხოვე, მაპატიე...
-ბოდიში საჭირო არ არის-გიღიმის-უბრალოდ მითხარი რა გჭირს.-ყველა გრძნობა ყელში გაჭერს, სიტყვები რომლებიც ჯერ არასოდეს გითქვამს,რომლებიც არავისთვის გაგიმხელია მაგრამ გეშინია,რომ როცა გაიგებს წავა,ამიტომ შენც იღიმი და წიგნში იხედები..
დღეს როცა ამ ყველაფერს ვიხსენებ მგონია,რომ ეს წინათგრძობა იყო,იმისი რაც მერე მოხდებოდა, თუმცა მე მაინნც ჩუმად ვიჯექი.. დღესაც ჩუმად ვზივარ და ალბათ სულ ასე იქნება,დღითიდღე უარეასდაა ყველაფერი,ჩემში რაღაც გროვდება და მგონია რომ ავფეთქდები,რომ ირგვივ ყველას სენივით მოვდებ ჩემს გრძნობებს და ყველას დავვკარგავ როგორც ის დავკარგე ისე...