დილით ადრიანად გამეღვიძა, ცოტახანი ვინებივრე საწოლში შემდეგ კი აბაზანაში შევედი და თავი მოვიწესრიგე. წარმოგიდგენიათ? დღეს უკვე 29 დეკემბერია და 2 დღეში ახალი წელი დადგება. როგორ მიყვარს ახალი წელი, სულ სხვა განწყობა და ხალისი მაქვს ამ დროს. ხო მართალია უბრალოდ წლის ბოლო დღეა რის დემდეგაც ახალი წელი ახალი დღით იწყება. ეს იგივეა, რომ ყველაფერი ცუდი უკან მოიტოვო და ახალი ცხოვრება დაიწყო ახალი ფურცლიდან. ჩემთვისაც ასე იქნება ახალი წელი, ყველაფერს ცუდს დავივიწყებ და მხოლოდ, კარგ მოგონებებს გავიხსენებ ამ წლიდან, მაგრამ დამიანეს მაინც არ ვაპატიებ. აუ დღეს უნივერსიტეტის წვეულებაა, რომ გამახსენდა სახე დავმანჭე. როგორ არ მინდა წასვლა, მაგრამ სხვა რა გზაა? სახლში, რომ დავრჩე დამიანე ბიჭებთან ერთად იქნება ალბათ და მის ნახვას იქ გავერთობი მაინც. ტანსაცმელი ჩავიცვი და ქვემოთ ჩავედი, ავთო მისაღებში იჯდა და ლებტოპში რაღაცას ეძებდა. გვერდით მივუჯექი და ჩავეხუტე, ისეთი დაძაბული იყო, რომ ჩახუტებაზე რეაქცია არ ჰქონია.
-რას ეძებ?
-მინდა, რომ სალომე დასასვენებლად წავიყვანო.
-სად?
-სადმე კუნძულზე, სადაც სითბო იქნება.
-ჰავაი, ბორა-ბორა, სეიშელი ან თუნდაც ავსტრალია და მისი შემოგარენი.
-არ ვიცი, რომელი მოეწონება.
-ჰავაი.
-დარწმუნებული ხარ?
-კი და როდის უნდა წახვიდეთ?
-პირველში.
-ოო აბა ბაკურიანიო?_გაბუტულმა ვკითხე.
-თქვენ წადით.
-რა საზიზღარი ხარ.
-31_ში ხელი უნდა ვთხოვო._გაბრწყინებული სახით მითხრა, რა კარგია ეს გადარეული, რომ მყავს.
-ურააა, რა მაგარია._წამოვიყვირე და ავთოს ჩავეხუტე. სამზარეულოში გავედი, ყავა გავიკეთე. ჯიბიდან მობილური ამოვიღე და დამიანეს რამდენიმე შეტყობინება დამხვდა:
-ნინი ვიცი დამნაშავე ვარ და ბოდიში._ეს პირველი.
-მართლა არასდროს შემირიგდები?_არა, გავიფიქრე ჩემთვის. ეს მეორე.
-ან მაიგნორებ ან ტელეფონს ხმა გაუთიშე ან კიდე გძინავს._მესამე.
-შენ ტკბილად გძინავს მე კი უშენოდ ვეღარ ვიძინებ._მეოთხე. მობეზრდა ალბათ წერა და მეტი აღარ მოუწერია, კიდევ კარგი ხმა ჰქონდა ტელეფონს გათიშული თორემ შუაზე გავგლეჯდი ამ იდიოტს. მისაღებში გავედი, სავარძელში კარგად მოვკალათდი და ყავის ფინჯანი ხელებში მოვიქციე. ხელები გამითბა თუ არა სხეულში სასიამოვნო ტალღამ დამიარა, თვალები დავხუჭე და უფრო მოვიკუნტე. რამდენი ხანია ასეთი სიმშვიდე არ ყოფილა ჩემ გარშემო. მხოლოდ, რამდენიმე წუთით მამყოფეს მშვიდ გარემოში. მობილურის ზარი გავიგე, გაბრაზებულმა ვუპასუხე მარის:
-აუ მარი კარგით რაა, დამასვენეთ ცოტახანი.
-რა პირდაპირ ჩხუბზე გადადიხარ, მომისმინე მაინც.
-კაი, გისმენ.
-კაფეში ვართ და მოდი რა.
-მეზარება.
-აუ ნინი მოდი რა.
-კარგით ხო. მისამართი მომწერე._ყურმილი დავკიდე და სავარძლიდან ზლაზვნით წამოვდექი. ფეხსაცმელი ჩავიცვი, ქურთუკი ავიღე და გოგოების სანახავად წავედი. ბარში მისულს დამიანეც იქ დამხვდა, სანამ დამინახავდნენ უკან გავბრუნდი მაგრამ მაინც შემამჩნიეს. რა დავაშავე? გავიფიქრე და მათკენ მივბრუნდი. ამ ორს მერე მივხედავ დამაცადონ ჯერ. დამიანეს გვერდით მომიწია დაჯდომა, მარის მკვლელი თვალებით შევხედე და ღიმილი მაშინვე მოიშორა სახიდან. ვიჯექი და ხმას არც კი ვიღებდი, ყავის ფინჯანს თითებს ვუსვამდი და გარემოს ვათვალიერებდი. ერთი ბიჭი მომხვდა თვალში, რომელიც მე მიყურებდა. რატომღაც მეცნო, გამიღიმა და თვალი ჩამიკრა. შემდეგ გამახსენდა, რომ ეს ის ბიჭი იყო კლუბიდან, რატი. წამოდგა და ჩვენკენ წამოვიდა, მთელი გზა სანამ ჩვენამდე მოვიდოდა სულ იღიმოდა. თვალი არ მომიშორებია მეც ვუყურებდი და ვუღიმოდი. გვერდით მაგიდიდან სადაც არავინ იჯდა სკამი აიღო და ჩემთან ახლოს დაჯდა.
-აბა ცეკვის მოყვარულო როგორ ხარ?_ღიმილით მითხრა.
-კარგად, თავად?_გავუღიმე.
-კარგად. მიხარია, რომ გნახე.
-მეც მიხარია. რატი გაიცანი ესენი ჩემი მეგობრები არიან მარი და სალომე._გოგოები მიესალმნენ, რატიმ გაუღიმა და მზერა დამიანეზე გადაიტანა. დამიანე ახლოს მოიწია და ხელი მომხვია.
-მე მისი შეყვარებული ვარ._თქვა და ლოყაზე ხელი ნაზად ჩამომისვა.
-გატყუებს ჩემი შეყვარებული არ არის, მარის ძმაა._ავუხსენი რატის და დამიანეს მოვშორდი. რატის გაეღიმა, ვაჟბატონი კი გაბრაზდა, მერე რა გადაიტანს.
-ვერც დავიჯერებდი.
-რატომ?
-შენი შეყვარებული, რომ ყოფილიყო კლუბში ყურების ნაცვლად არავის მოგაკარებდა.
-აა ამაზე მითხარი გიყურებსო?_ნაგლური მზერით გავხედე დამიანეს. ისეთი გამწარებული იყო, მთელი სხეული დაჭიმული და ძარღვები დაჭიმული ჰქონდა. როგორ მიყვარს ბიჭს ხელზე ვენები, რომ ებერება, რა სექსუალურია.
გაბრაზებული, რომ არ ვიყო ვინ იცის ახლა რას ვიზამდი.
-კი._რატის პასუხმა გამომაფხიზლა
-წავალ მე რა, ისედაც არ მინდოდა აქ მოსვლა, ვიჯექი სახლში მშვიდად._ფეხზე წამოვდექი და ჩანთა ავიღე.
-წაგიყვან._მითხრა რატიმ.
-კარგი. თქვენ ორს მერე დაგელაპარაკებით. საღამოს უნივერსიტეტში გნახავთ._ვუთხარი, მე და რატი კაფედან გავედით. გეზი მოტოციკლისკენ აიღო, გამიკვირდა და აღარც მიხსენებია, რომ მანქანით მივედი. მოტოზე შემოჯდა და დაქოქა, ჩაფხუტი მომაწოდა, დავიხურე და უკან მივუჯექი.
-გეშინია?
-არა._ხელები მოვხვიე, ჩაეღიმა და ხელზე შემეხო. რამდენი წამი ასე იყო, შემდეგ ხელი გამიშვა და წავედით. კორპუსთან გააჩერა, გადმოვედი და ჩაფხუტი მოვიხსენი. რატის ჩაფხუტი მივაწოდე, გამომართვა და გამიღიმა.
-არ ამოხვალ?
-კი, რატომაც არა. ჩემთან ავედით, ფეხი შემოდგა თუ არა ბინაში, გაოცებული აცეცებდა თვალებს აქეთ-იქით. მე ყავა გავაკეთე, დღეს არ მაცადეს მოკლედ ყავის დალევა, ამიტომ ეხლა მაინც დავლევ და დავისვენებ. რატი ნახატებს ათვალიერებდა, მასთან მივედი და ფინჯანი მივაწოდე.
-ამას მართლა არ ველოდი._მითხრა და გაიღიმა.
-ხდება ხოლმე._გავუღიმე. ასე საუბარში გავატარეთ ერთი საათი, შემდეგ ვიღაცამ დაურეკა და წავიდა. ვიცოდი, რომ დამიანე უეჭველი მოვიდოდა ამიტომ ბინა დავტოვე და ტაქსი გავაჩერე და ჩემ ბმვ-ს დავუბრუნდი. მანქანაში ჩავჯექი და სახლში წავედი. ჩემ ოთახში ავედი და საღამოსთვის კაბის შერჩევა დავიწყე. ბოლოს არჩევანი შავ კაბაზე შევაჩერე. გვერდზე შეჭრილი იყო ისე, რომ ფეხი კარგად მოჩანდა, იდაყვებამდე მკლავიანი და მხრებ მოშიშვლებული იყო. ჩავიცვი და მაკიაჟის გაკეთება დავიწყე, თვალზე შავი ჩრდილები გავიკეთე, ღია ფერის ტუჩსაცხი წავისვი, სახეც ცოტა შევიფერადე და მოვრჩი. თმა გავიშალე და დავიხვიე, ფეხზე მაღალ ყელიანი შავი კეტები ჩავიცვი, მე მომწონს არ დაიწყოთ ეხლა. სუნამო მივისხურე, შავი ტყავი მოვიცვი და ქვემოთ ჩავედი. კიბეებზე ჩავდიოდი ავთომ მოწონების ნიშნად სტვენა, რომ დაიწყო და მობილური მოიმარჯვა.
-ლამაზო დღეს საღამოს რას აკეთებ?_ღიმილით მკითხა. უბრალოდ გავუღიმე არაფერი მითქვამს. გიოს მიაჩეჩა მობილური და დაავალა ჩვენთვის ფოტოები გადაეღო, ისიც დაემორჩილა სხვა რა გზა ჰქონდა. ფოტოსესიის შემდეგ ჩანთა ავიღე და უნივერსიტეტში წავედი. ავთო მერე მოვიდოდა და სალომეს მოიყვანდა. უნივერსიტეტის სადგომზე მანქანა გავაჩერე და გადავედი, მაშინვე ვიგრძენი გარეთ მყოფი ბიჭების მზერა, მათ შორის ჯაბაც იყო. ჩემთან მოვიდა და მომესალმა, კომპლიმენტები მითხრა, მაგრამ სულ არ მქონდა მისი დარდი, ღიმილით დავემშვიდობე და შენობაში შევედი. რაღაცნაირად ვიყავი, არ მინდოდა არაფრის კეთება, არც აქ ყოფნა და საერთოდ არც ამ პლანეტაზე მინდოდა ყოფნა. ყველანი შეიკრიბნენ, მაგიდასთან ვისხედით, იდაყვით დავეყრდენი მაგიდას და ნიკაპი ხელზე დავიდე. მეორე ხელით ჩანგალს უაზროდ ვატრიალებდი თეფშზე. არ ვიყავი ამ ქვეყანაზე , დამიანესთან ვიყავი. ამ წამს მის ჩახუტებაზე მეტად არაფერი არ მინდოდა. ჩემი ნივთები ავიღე და ჩემ ბინაში წავედი. სავარძელში ჩავჯექი და დაველოდე იმ იმედით, რომ მოვიდოდა და ჩამეხუტებოდა მაგრამ სულ ტყუილად. ასე გავიდა 30 და 31 დეკემბერი, არ გამოჩენილა არსად, არც სახლში და არც სადმე სხვაგან. არც მოუწერია. ასე უაზროდ და უფეროდ გავატარე ის ორი დღე, სახლიდან არ გავსულვარ, ვიჯექი და ვხატავდი. ეს იყო მის გარეშე გატარებული დღეები, საღამოს ახალ წელს შევხვდით, ყველა მხიარულობდა ჩემ გარდა. ძალით ვიღიმოდი, რომ ბავშვებს ახალი წლის ღამე არ ჩაშხამებოდათ.
პირველ იანვარს, ახალი წლის პირველ დღეს დილით ჯერ ავთო და სალომე გავაცილეთ ჰავაიზე, შემდეგ ალექსანდრე და მარიამი ბრაზილიაში. ავთო ისეთი ბედნიერი იყო, რომ მალე მამა გახდებოდა და თან ქორწილიც ექნებოდათ. სახლში მისულს საიდუმლო სანტასგან გამოგზავნილი საჩუქარი დამხვდა, ყუთი გავხსენი, შიგ ყელსაბამი და სამაჯური იდო, ორივე ლურჯი თვლით. ძალიან მომეწონა, ამიტომ ორივე გავიკეთე და სარკეში შევათვალიერე. აკომ დამირეკა:
-რას შვები ნინ?
-არაფერს, შენ?
-ბაკურიანში მივდივართ, ჩაალაგე ბარგი და წამოდი. გამოგივლით.
-არ მინდა ჩემით წამოვალ, თან პროდუქტებს ვიყიდი გზაში.
-კარგი, ჩვენ მივალაგებთ იქაურობას და ახლოს, რომ იქნები დაგვირეკე, მწვადებს დაგახვედრებთ.
-ოოო ეგ მომწონს, კარგი დაგირეკავთ._ყურმილი დავკიდე და ნივთები ჩავალაგე, ყველაფერი ავიღე რაც მჭირდებოდა, მანქანაში ჩავაწყე და ბაკურიანის გზას დავადექი. გზაში პროდუქტები ვიყიდე, ლუდიც და ღვინოც მივაყოლე. ხაშურს, რომ გავცდი თოვდა უკვე, ისეთი ლამაზი სანახავი იყო ეს ყველაფერი. ბაკურიანში ჩავედი, აკომ როგორც მითხრა გავაფრთხილე სანამ სახლამდე მივიდოდი. როგორც იქნა მივაღწიე, ისეთი კარგი სუნი ტრიალებდა გარეთ ვიღას ახსოვდა ჩემი ბარგი, პირველი დღე ქეიფიტ დავიწყეთ, მაგრამ მე მაუნც რაღაც მაკლდა, რაღაც არა ვირაც მაკლდა. ბიჭებს საწოლები გავუმზადე, რომ დათვრნენ მაშინვე დასაწოლად წავიდნენ. მესამე სართული მთლიანი ოთახია, სხვენისავითაა. ფინჯანი ყავა მოვიმარჯვე და მესამე სართულზე, ჩემს ოთახში ავედი. პლედი მოვიხურე და აივანზე გავედი, გარემოს ვათვალიერებდი როცა ჩვენს წინ მდებარე სახლთან მანქანა გაჩერდა, ბნელოდა და ვერ დავინახე კარგად. ინტერესი იმდენად დიდი იყო, რომ ოთახში შევედი შუქი ჩავაქრე და ისევ აივანზე გავედი, რადგან არავის დავენახე. ფარების შუქზე ბიჭმა გაიარა, ეს ანდრია იყო დარწმუნებული ვარ ათასი პროცენტით. შემდეგ გოგას და დემეტრეს ხმა გავიგე და გოგოების, მაგრამ მე ვისაც ველოდი ის არ ჩანდა არსად. გულდაწყვეტილი შევბრუნდი სახლში, აივნის კარი დავკეტე და პირდაპირ დასაძინებლად დავწექი. ცოტახანში მართლაც ჩამეძინა.




***
ესეც ახალი თავი, იმედია მოგეწონებათ <3 <3