მაშო
ვინ მოიგონა ლექციების ჩატარება დილის ცხრაზე,ვინ?! მანქანის ჩამკეტ ღილაკს ვაჭერ და „ცოდნის ტაძრისკენ“ მივაბიჯებ,ეს მაგარი გამოთქმა აქვთ ლექტორებს, ცოდნის გარდა ტანჯვის,ფსიქიკური აშლილობის, დილით ძილის დაფრთხობის და წიგნებზე თავის რტყმის ტაძარიც რომაა ამის თქმა რატომ ავიწყდებათ. ჯანდაბა,ვაგვიანებ...ისევ! დაცვას სტუდენტურ საშვს ვუჩვენებ და შენობაში მოწყვეტით შევრბივარ,ისე დაცვის სისტემა გვაქვს კაგებეს შეშურდება,უნივერსიტეტია თუ პენტაგონის სადაზვერვო შტაბი ვერ მიხვდები. ჩინეთის დიდი კედლის სიგრძე დერეფანში ორკილოიანი წიგნებით მოძრავ სათვალეებიან ტიპებს ვუვლი გვერდს,ესენი სავარაუდოდ იურისტები იყვნენ,ახლა ქერა ბიჭი მოაბიჯებს ცბიერი ღიმილით და ანთებული თვალებით,ეს უეჭველი პოლიტოლოგიის სტუდენტია და ერთ-ორ წელში ესეც სხვებივით დაგვაბოლებს არჩევნებზე. როგორც იქნა,გამოჩნდა ასმეორე აუდიტორია! ჰაერს ღრმად ვისუნთქავ,ვაკაკუნებ და შევდივარ
-გვიკადრეთ ქალბატონო მარიამ?-სათვალეების ზემოდან მიყურებს რუსიკო,ზუსტად ისეთი ხმა აქვს მულტფილმებში ბოროტი დედაბრები რომ წიკვინებენ ხოლმე.
-ბოდიში-წარბებს საცოდავად ვწევ და ბოლო რიგებისკენ მივემართები. საერთოდ რატომ უნდა მოგინდეს არქეოლოგიის არჩევა თავისუფალ კრედიტად? ამეღო ფსიქოლოგია,ეკონომიკა ან ფილოსოფია, დარწმუნებული ვარ პლატონი და არისტოტელე რუსუდანსავით მაინც არ მომიშლიდნენ ნერვებს და უაზრო წოწიალიც ამცდებოდა სადღაც ჯურღმულებში ყოველ კვირა,დებილი ხარ მაშო!
-დღეს თრიალეთის ყორღანებზე ვისაუბრებთ-მესამედ იწყებს ერთი და იგივე ლექციის ახსნას არქეოლოგიის დედოფალი,ეს როდის უნდა მიხვდეს სულ რომ ატყუებენ ბავშვები და ბოლოს და ბოლოს ჩაინიშნოს ვისთან რა ახსნა. თავს ტელეფონში ვრგავ და ყურსასმენებს ვაერთებ,მადლობა აუდიტორიებში უფასო Wi-Fi-ს გამომგონებელს,სამოთხეში მოხვდება ვინც არ უნდა იყოს. ცალ ყურში რუსუდანის ყარყალი მესმის,მეორეში Milky Chance-ის Roxanne.
სანამ ძვირფასი რუსიკო გაქაფული იმეორებს რაც წინა ორ ლექციაზე გაგვაზეპირებინა ვიღაც კარს ფართოდ აღებს,რა ეჩქარებოდა, დაეცადა ათი წუთი და დამთავრდებოდა ლექციაც,წარბაწეულ რუსუდანს მზერა ახალშემოსულზე გადააქვს,ახლა დაიწყება ლანძღვა წესების გარეშე. თავს დინჯად ვაბრუნებ სცენის საყურებლად,ოჰ ბატონი ბურდული მობრძანებულა,თეთრი ზედა და შავი პიჯაკი არ დაეკარგოს სადმე.
-შეიძლება ქალბატონო რუსუდან?-ტრადიციული ღიმილით ისვამს ხელს ჩამოყრილ ქოჩორზე,მგონი ვიღაცამ ნახევარი ქვაბი ჟელე დაიცალა თავზე,როგორც ყოველთვის!
-დაჯექი სანდრო-დამტკბარი ხმით უშვერს ხელს რუსიკო. აი უსამართლობა! ხუთ წუთს ვაგვიანებ და ლამის ტრუსიკიდან ამოხტა,ამას კიდე თვალებს უფახულებს.
-ვარცხნილობა გიხდებათ-უღიმის ის გარეწარი უკვე ჩემი მეზობელი რომ ქვია და მესამე რიგისკენ მიიწევს,ოჰ უკვე გაუმზადებიათ მანდილოსნებს დასაჯდომი ადგილი. რუსუდანი თორმეტი წლის გოგოსავით იპრანჭება კომპლიმენტზე და თავის ძვირფას ჩონჩხებზე განაგრძობს ლაპარაკს, ეს სანდრიკო რო ლექტორების მაჩალკაა გავიგეთ მაგრამ შენ რაღამ აგახუნტრუცა ამხელა ქალი.
სანატრელი ზარის ხმა და მთელი დარბაზის წამოხტომა ერთია. კონსპექტებით ხელში მივკაკუნებ ავტოსადგომზე და მთელი სიფრთხილით გამომყავს მანქანა,მეოთხეჯერაც რომ გაუსვა ვინმეს,მკვდარი ხარ მაშო! რა იქნება ერთხელ მაინც მეღირსოს ეს ქალაქი საცობის გარეშე,უკვე მარჯანიშვილის მეტროსთან მიღწეული სახლისკენ მიმავალ ნინელის ვუსიგნალებ,წამში ბრუნდება,თვალებს აცეცებს და ხელების ქნევით მისკუპდება
-პატიოსანი გოგო დასიგნალებაზე არ გამოიხედავდა-ვეჭყანები შუქნიშანს მიჩერებეული.
-შენი პატარას წრიპინს ათას ხმაში ვიცნობ-ენას მიყოფს და ჩანთას უკანა სავარძელზე აგდებს.
-ლექსომ გადაგაგდო თუ რატო მოდიხარ ფეხით?
-დღეს გვიან ამთავრებს ვარჯიშს,ჰოდა წამოვედი მეტროთი-სარკეში თმებს ისწორებს ნინელი.
-დაგერეკა და მოგაკითხავდი შენ კიდე-გაზს ვაჭერ ფეხს და სუნდუკიანის ქუჩისკენ ვუხვევ.
-უიმე სანამ შენი უნიდან ჩემამდე მოხვალ ბოლო კურსი მექნება დახურული,დიპლომიც მექნება აღებული და შეიძლება ორი ბავშვის გაკეთებაც მოვასწრო სადმე.
ტლიკინით ვუახლოვდებით მშობლიურ კორპუსს, ის ისაა უნდა შევიდე შავი ლექსუსი რომ მასწრებს და ჩვენი სადარბაზოს წინ აჩერებს
-აუ ჩემ ადგილას ჩამიყენა ამ კვირაში მესამედ უკვე რა-ბურტყუნით ვუვლი გვერდს და კორპუსის ბოლოსკენ თავისუფალ ადგილს ვპოულობ.
-ჩქარა გადავიდეთ და გააფრთხილე მანდ მე ვაჩერებ ხოლმე თქო-მიკარკლავს ნინი და ჩანთას იღებს. აშკარად კარგი აზრია,გასაღებს ვაძრობ და კარს ვხურავ. ნინი მკლავზე გამეტებით მექაჩება
-ეს ზედა თუ არ მოგწონს პირდაპირ გეთქვა, ტანზე კი ნუ მახევ-ვუბრუნდები ტუჩებდაპრუწული.
-გოგო შეხედე!-საერთოდ არ მაქცევს ყურადღებას და ლექსუსისკენ იშვერს თითს,ნაჩქარევად გადამაქვს მზერა. აჰ,რა თქმა უნდა,აბა სხვა ვინ იქნებოდა! თმის ჟელეების მბრძანებელს და მუდამ დაბალი წვერით მოარულს უკვე მოუსწრია თავისი არასწორ ადგილას ჩაკვეხებული ტრანსპორტიდან გადმოსვლა.
-სანამ ლიფტში შევა უნდა ვუთხრა-თვალებს ვატრიალებ და მისკენ მივემართები.
-ახლა მაინც გაახსენდები-ჭკუაზე არაა ნინი.
-მისი კურსელი კი არა საერთოდ დედამიწელი რომ ვარ თუ იცის ნეტა-ხელს ვიქნევ და გზას ვაგრძელებ.
-არ ეუხეშო,არ ვიცნობთ მაინც-უკან ჩურჩულით მედევნება. ჰო კარგი,შენ ზრდილობიანი გოგო ხარ მაშო,საერთოდ არ გახსოვს წინა სემესტრის დამცირება, არც ის გახსოვს მისი ასფალტზე თრევა რომ გინდა სახით,არავითარი თვალების დაქაჩვა,დიპლომატიურად მოუგვარებ და წამოხვალ! ხმას ვიწმენდ და პარკებით სადარბაზოსკენ მიმავალ ლექტორების მომაჯადოვებელს ვეძახი
-უკაცრავად-ზედ ლიფტისკენ მიმავალს ვასწრებ. ბატონი ბურდულიც არ აყოვნებს,ჩემკენ ინტერესიანი თვალებით და იმ ღიმილიანი გამომეტყველებით ბრუნდება მთელი წელია უნივერსიტეტში რომ აქვს აკრული, არა მაინც მინდა ასფალტზე ვათრიო. ნერწყვს ვყლაპავ და პირს ვაღებ
-მაპატიეთ,მაგრამ აქ მე ვაყენებ ხოლმე მანქანას-იმ ადგილზე მივუთითებ ახლა თავის რაშს რომ აქვს დაკავებული. ჩემს უკან იყურება,სავარაუდოდ ნინის ათვალიერებს,მერე მზერა ისევ ჩემზე გადმოაქვს გაღიმებულს
-მიპატიებია-თვალს მიკრავს და სადარბაზოში შედის.
-ამან რა გააკეთა ახლა?-პირდაღებული ვაბრუნებ თავს ნინელისკენ.
-ზრდილობიანად მიგვაბანძა-თვალებგაფართოებული მიყურებს.
-აი ხო გეუბნებოდი თავში ავარდნილი ხეპრეა თქო,უზრდელი!-თავს ვაქნევ და ლიფტისკენ ვიღებ გეზს. დერეფნებში ცხვირაწეული მორბენალი მხეცისგან მეტს რას უნდა ელოდე.
კართან ვდგავარ და ჩანთაში გასაღებს გამალებით ვეძებ
-მგონი ისევ დამრჩა-ფრუტუნით ვუბრუნდები ნინის.
-ყელზე უნდა ჩამოგკიდო ერთ დღეს-წკრიალით იღებს თავისას ჩანთიდან და სახელურს ეჯაჯგურება. გაოგნებული და დაღლილი დივანზე ვიშხლართები,სამი საათი ჩემმა მტერმა უსმინა რუსუდანის ლექციას.
-ყავა თუ წვენი?-სამზარეულოდან მეძახის ნინი
-დარიშხანი!-ვპასუხობ როცა ხვალისთვის სამეცადინო მასალა მახსენდება.ყურში კარის ზარის ხმა ჩამესმის,რატომ აქვს ჩვენ ზარს სოსო პავლიაშვილზე უარესი ხმა,რატომ?!
-ნინი გააღე ფეხზე ვერ ვდგები-ვკნავი საცოდავად. ნინელი აშკარად ჯანზეა,თვალის დახამხამებაში კართან ჩნდება და სახელურს ქაჩავს,ლექსიკუნა მხარზე ჩანთამოგდებული შემოდის და ჩემსავით სახეწაშლილი ეჟღერტება მეორე დივანზე
-რა იყო ზომბებს გამოექცევი?-ინტერესით ყოფს თავს ნინი
-ზეგ თამაშია და მომკლა მწვრთნელმა-მარცხენა ხელს გაწითლებულ სახეზე ისვამს ლექსო
-მოგიკვდი,მე კიდე ლექტორმა ამატკივა თავი-ჩანთაში კეტონალის ძებნას ვიწყებ.
-ნინელი წყალიი!-შეკვეთას აძლევს ლექსო.
-გაგანინელებ მე შენ-სამზარეულოდან იმუქრება ნინი.
ათ წუთში სამივე უხმაუროდ ვჭამთ ნინის მომდევნო შედევრს-ნახევრად შემწვარ კარტოფილს. რას ვიზამთ, დამოუკიდებლად ცხოვრებასაც აქვს თავისი მინუსები. მგონი კეტონალმა თავის ტკივილი კი არა გრძნობები გამითიშა საერთოდ.
-ცოტა ხანს დავწვები მე რა-თეფშებს კარადაში ვაწყობ.
-მეც წავალ, მაგრად დავიღალე-ჩამოყრილ ქოჩორს უკან იწევს ლექსო.
-ოო სად წახვალ,ოტელოს სათქმელი შენ უნდა წაგაკითხო-ფეხებს აბაკუნებს ნინი.
-რა დავუშავე შექსპირს ეგ ოტელო რომ დაწერა რა-ხელებს ჰაერში იშვერს ლექსო,ზუსტად იგივეს ვფიქრობდი შოთა რუსთაველზე,სკოლაში “ვეფხისტყაოსანს“ უმოწყალოდ რომ მაზეპირებინებდნენ სამი წელი.
-გუშინ მე მაკითხებდა,დღეს შენი ჯერია ჩიტო-ხელს ვუქნევ და საძინებლისკენ მივლასლასებ,მე და შენ რომ ერთმანეთი გვიყვარს ბალიშო კაციშვილს არ უყვარს ისე მთელ დედამიწაზე,უბრალოდ უნივერსიტეტს არ ესმის რომ მესამე ზედმეტია. თავს ვდებ და თვალებს ვხუჭავ.
ყურში გაბმულად ჩამესმის მსოფლიოში ყველაზე საშინელი ხმა-მაღვიძარას ზუზუნი,უფრო სწორად მსოფლიოში მეორე ყველაზე საშინელი ხმა,პირველ ადგილს ისევ ჩვენი კარის ზარი იკავებს. ცალ თვალს საცოდავად ვახელ და ფანჯარას ვაშტერდები,გვარიანად ჩამობნელებულა. დათუნიებიანი ჩუსტებით მივჩლარტუნებ მისაღებისკენ
-წავიდა აყლაყუდა უკვე?-მთქნარებით ვუჯდები ლეპტოპთან მოკალათებულ ნინელის.
-კი გოგო,სუნამოს სუნი რომ ადიოდა შეამჩნიე?-თვალებმოჭუტული მიბრუნდება.
-არა მაგრამ რა ნახე მაგაში გასაოცარი
-ქალის სუნამო იყო მაშო-განაჩენივით გამოაქვს ნინის.
-კაიი? არა რაღაც საეჭვოდ კი დაძვრება ამ ბოლო დროს-ტუჩებს დაეჭვებული ვპრუწავ.
-ხვალ დავაფრქვევინოთ ყველაფერი-საჩვენებელ თითს იქნევს ნინი.
-ეგრე ვქნათ-სამზარეულოში სიცოცხლის ელექს გასაკეთებლად მივემართები.
-მე ესპრესო მინდა-სიტყვას მაწევს ნინელი.
ხუთ წუთში შოკოლადით და ჭიქებით ხელში ვბრუნდები. დივნის გვერდით ხალიჩაზე სულთანივით ფეხმორთხმული ვჯდები და ქსეროქსების ორტომეულს ვიღებ,მგონი ქსეროქსის აპარატი რომ ვიყიდო უფრო იაფში გამოვალ.
-მაშო „ლა ლა ლენდი“ დაიდო ქართულად-ხელებს მიქნევს ნინი,ეჰ უნივერსიტეტს ლა ლა ლენდების არ სჯერა.
-მოვრჩები მეცადინეობას ორ-სამ საუკუნეში და მერე ვუყუროთ-ცხოვრებაზე დაბოღმილი ვშლი მომდევნო გვერდს. გამწარებული ვცდილობ დიპლომატიური ტერმინების დაზეპირებას უცებ ხმამაღალი მუსიკა რომ მესმის,მაშინვე ნინელიზე გადამაქვს მზერა, მობილურზე შეერთებული ყურსასმენები აქვს გარჭობილი და თავის სტიქიაში კითხულობს რაღაცას,მუსიკის ხმა უფრო იზრდება,მგონი მოჩვენებები დამეწყო.
-ნინი!-ფეხზე ვდგები და მხარზე ვადებ ხელს
-რა ხდება?-დაფეთებული იხსნის ყურსასმენს
-ხმები გესმის?-ეჭვით ვუყურებ,გუგუნის ხმა უფრო ძლიერდება
-მგონი ამ კედლიდან მოდის-თითს იშვერს ნინი. მადლობა ღმერთს,გადავურჩი ასათიანში თეთრი ხალათით სირბილს.
-ჩვენი მეზობელი ახალმოსახლეობას ზეიმობს-ხითხითებს ნინელი.
-და მეორე მეზობელს სწავლას არ აცდის-ვცრი კრიჭაშეკრული და ჩემ ადგილს ვუბრუნდები. ჯანდაბა, გასაჩერებელი ადგილი არ იმყოფინა და ახლა სიმშვიდესაც მართმევს? მეოთხედ ვკითხულობ ერთი და იგივე წინადადებას და ამ ხმაურში აზრი ვერ გამომაქვს,რა ჭირს,ყრუა? ახლა მესმის რატომ გადმოვიდა ახალ ბინაში,ალბათ გამწარებულმა მეზობლებმა გამოაგდეს ან ოჯახმა ვეღარ გაუძლო. გონებაში წინადადება არ მაქვს დამთავრებული მუსიკის ხმა რომ წყდება,მეშველა ვითომ? „არა არ გეშველა“-შემდეგი სეანსის დაწყებას მატყობინებს ტვინი.ჯანდაბა,ოღონდ მძიმე როკი არა!
-მორჩა,თავს წავაჭრი!-მუშტად შეკრული ხელებით ვდგები და კარს ნაჩქარევად ვაღებ. სადარბაზოშიც ისმის ამის რახუნი,რაღა დღეს მოუნდა კონცერტების გამართვა! ჰაერს ღრმად ვისუნთქავ და ზარის ღილაკს ვაჭერ. სულ ტყულად ვიცდი ნახევარი წუთი,აშკარად ვერ გადააჭარბა მუსიკის ხმას,ისევ ვაჭერ და ხელს აღარ ვიღებ ღილაკიდან. ოცი წამი საუკუნედ იწელება,ოჰ მეღირსა! იღება!
-რა მოხდა,ომი დაიწყო?-წინ მიდგება სიგარეტმომარჯვებული როკ ენ როლის პრინცი,ჯერ არა მაგრამ აუცილებლად დაიწყება თუ ასე გამაღიზიანებს. არავითარი მაპატიეთ და თუ შეიძლებები,ისევ მოგშხამავს მაშო!
-მუსიკა ძალიან ხმამაღლა გაქვს-პირდაპირ ვახლი.
-მერე?-თავს გვერდზე ხრის და გაღიმებული მომჩერებია,უნდა დათხარო ის მომწვანო მონაცრისფრო თვალები.
-მერე მეცადინეობაში ხელს მიშლის-წარბს ვწევ.
-ბევრი სწავლა მავნებელია-ბაღის მასწავლებელივით მიქნევს თითს და კარს ცხვირწინ მიხურავს. ეს დეგენერატი! ამაზონის ჯუნგლებიდან გამოქცეული უტაქტო დეგენერატი! ოთახიკენ მივაბიჯებ და კარს გამწარებული ვაჯახუნებ,ამჯერად მეტალიკა მესმის ბოლო ხმაზე,აი ხვალიდან მართლა იწყება ომი!
-რა მოხდა?-ცხვირწინ მეტუზება თვალებგაფართოებული ნინი.
-ამ ერთუჯრედიანს თუ თავბედი არ ვაწყევლინო მე ვიყო სურამელაშვილის ფანი!