მოდით სულ თავიდან დავიწყებ თხრობას.
თავიდანვე ჩანდა ელიზაბეტ დანელიას ,ძლიერი ხასიათი. ჯიუტი გახლდათ ბავშობიდან,ყოველთვის თავისი გაჰქონდა. არ გეგონოთ თავხედი ყოფილოყო, არა საზღვარს არასდროს სცილდებოდა. ბავშობიდან ახერხებდა ცუდის და კარგის გარჩევას.ლამაზი ბავშვი იყო. სწორი გრძელი თმებით, ბრდღვიალა შავი თვალებით, პატარა ცხვირით და ვარდისფერი, ლამაზი ტუჩებით. ტირილს დროს, ისე საყვარლად პრუწავდა ტუჩებს, გინდოდა ბევრი გეკოცნა, ბუთქუნა ლოყებზე.
ოთხი წლის იყო ბაღში, რომ მიიყვანა დედამ. ცელქი ბავშვი იყო, ხშირად აძლევდნენ ანასტასიას, პატარა ონავარის გამო შენიშვნას. ბევრს არიგებდა დედა, მაგრამ მეორე წუთს ისევ რაღაცას აფუჭებდა.
ერთ დღესაც, თავისმა საყვარელმ,ა ჯგუფელმა ანაბელმა. მისი თოჯინა აიღო. ელიზაბეტმა, ეს, რომ დაინახა, კელასავით მივარდა და თოჯინა ხელიდან გამოსტაცა. ამას არ დასჯერდა და თმები მოქაჩა კიდეც. მასწავლებელმა, ძლივს დააწყნარა, ატირებული ბავშვი.
წაყვანის დრო, რომ მოვიდა მასწავლებელმა ტასოს ყველაფერი დაწვრილებით მოახსენა.
ბაღიდან გამოიყვანა და მანქანაში ჩასვა ქალბატონი. სახლამდე არაფერი უთქვია, მხოლოდ, გაბრაზებული გადახედავდა. სახლში, რომ შეიყვანა დივანზე ჩამოსვა.
- ელიზაბეტ, რატომ ეჩხუბე დღეს ანაბელს? რატომ ჩაარტყი? - გაბრაზებული უყურებდა.
- იმიტომ ლო, ღილსი იკო, მან ჩემი თოჯინა აიგო და თამასობდა. - საყვარლად ჰქონდა , შუბლი შეკრული და წარბები ზემოდ აზიდული. მის სახეზე ეღიმებოდა ტასოს, მაგრამ თავს იკავებდა.
- მერე რა ? ისევ ხომ დაგიბრუნებდა, რა დაშავდებოდა ცოტახანი, რომ ეთამაშა. ხვალ მიხვალ და ბოდიშს მოუხდი.
- ალა, ალ მოვუქდი ბოდიშს, მან მე გამაბლაზა ვაა..
- ელიზაბეტ! რასაც გეუბნები იმას გააკეთებ, რაღაცას,რომ დააშავებ უნდა მოიხადო ბოდიში! - ხმამაღლა მოუვიდა და ტირილი დაიწო. მივიდა და ჩაეხუტა.
- ნუ ტირიხარ, შენ ხომ კარგი გოგო ხარ? დედიკოს არ დაუჯერებ? აწყენინებ? - თბილად ესაუბრებოდა შვილს.
- კალქი დედიტო, კი კალქი გოგო ვაალ და ბოდიშს მოვუქდი,ვატოცებ კიდეც. -დედიკოს მოხვია, პაწაწა ხელები.
- ჩემი ლამაზი და კარგი გოგო ხარ. - თავზე აკოცა. - ნაყინი არ გინდაა?
- კი მინდა, შოკოლადის.
- წამო ვჭამოთ. - სამზარეულოში გავიდნენ და მიირთვა, ქალბატონმა ნაყინი.
მეორე , ბაღში მისვლისას, მართლაც მოუხადა გოგონას და ჩაეხუტა კიდეც. მის მერე განუყრელი მეგობრები გახდნენ. მალე მათ გუნდს ,ხუჭუჭა თმიანი, ბიჭიც დამიანეც შეემატა. სულ ერთად იყვნენ ბაღშიც და ბაღის გარეთაც. მათი მშობლებიც დაახლოვდნენ. ელიზაბეტს, ანაბელს და დამიანეს მამიკოები, უწევდნენ მამობას. საკუთარი, შვილებივით უყვარდათ და ექცეოდნენ.
ელიზაბეტი, ხშირად ახსენებდა ხოლმე მამას, თუ რატო არ მიდოდიდა მასთან. როგორც მის ჯგუფელებს აკითხავდათ ხოლმე. ზოგჯერ ტიროდა კიდეც. ამაზე გული ეწურებოდა ანასტასიას, მაგრამ პატარას, რას აუხსნიდა.
ანასტასია, სამსახურში იყო, როდესაც მასწავლებელმა დაურეკა. ელიზაბეტი, ტირის და ვერ ვაჩერებთო. მაშინვე წავიდა, ფეხები აუკანკალდა ბაღის ეზოში, რომ შევიდა. ნამტირალევი შვილი, რომ დაინახა, გულში რაღაც ჩაწყდა.
- რა მოხდა დედიკო, რატომ ტირიხარ ? რამე გტკივა?
- კი დედიტო, გული მტკივა. - გულზე თავისი პაწაწა თითები მიიდო. - თემურიმ მითქლა, რომ მე ობოლი ვალ. რადგან მამიტო ალა მკავს. დედა ქო იტკუება ? ქომ მკავს მეც მამიტო? - ტასომ ცრემლები, ვეღარ შეიკავა და შვილთან ერთად ატირდა.
- ნუ ტირიხარ დეე, შენ ხომ მაგარი გოგო ხარ ? კი გყავს მამიკო დეე, ოღონდ შორსაა. - არ უნდოდა , შვილისთვის ტყუილი ეთქვა, მაგრამ პატარა იყო სიმართლისთვის.
- კალქი დეე, კი მაგალი გოგო ვაალ,აღალ ვიტირებ დეე, შენ აგალ იტილო ქოო? - ადგა და ჩაეხუტა დედას.
- კაი აღარ ვიტირებ - მანაც მოჰხვია, ხელები და გულში ჩაიკრა.
იმ, დღეს ბავშვები გასართობად წაიყვანა,ზოოპარკში. ელიზაბეტიც, მალე მოვიდა ხასიათზე. აღარ ახსენებდა მამას. თავის საყვარელ მეგობრებთან, რომ იყო ყველაფერს ივიწყებდა.
მამას აღარ ახსენებდა,პატარა იყო მაგრამ ხვდებოდა,რომ დედას ამით გულს სტკენდა.
დრო მალე გადიოდა, წლები წლებს მისდევდა. მეგობრები, ერთმანეთისგან ძალიან განსხვავდებოდნენ.,მაგრამ ერთმანეთს ავსებდნენ. უსიტყვოდ ესმოდათ ერთმანეთის ტკივილი.
ელიზაბეტი, დაჭკვიანდ,. ნაზი და სიფრიფანა გოგონა იყო. აი, ანაბელი კი პირიქიით გაგიჟდა,დამიანე ჭკუიდან გადაჰყავდა. სულ კინკლაობდნენ, კატა თაგვებივით. ორივე ერთნაირი ჯიუტი იყო, არც ერთი თმობდა. ბოლოს ელიზაბეტი, აშელებდათ. სამივე კარგი მოსწავლე იყო სკოლაში, მაგრამ ელიზაბეტი განსაკუთრებით იყო წიგნებზე ორიენტირებული,სხვა არაფერი აინტერესებდა. უნდოდა ბავშობის ოცნება აესრულებინა და ექიმი გამხდარიყო, დედის მსგავსად. ამის გამო, კლასელები, წიგნების ჭიას ეძახდნენ. ამაზე, არადროს გაბრაზებულა, მხოლოდ ეღიმებოდა.
ელიზაბეტი, სკოლიდან,რომ დაბრუნდა თავის ოთახში შევიდა და ლოგინზე წამოწვა. , კედლებზე ყველგან ვარსკვლავები ეხატა. ჭერზე კი, დიდი მთვარე, იყო გამოსახული. ძალიან უყვარდა ვარსკვლავები, მისი გატაცება იყო. ბავშობიდან აგროვებდა წიგნებს, მათ შესახებ. ჭერს მზერა მიპყრო და ფიქრებში წავიდა მამასთან. აინტერესებდა ყველაფერი მის შესახებ. თუ სად იყო, რას საქმიანობდა, ჰყავდა თუ არა ოჯახი. როდესაც გაიგებდა შვილი ჰყავდა მიიღებდა თუ არა. მაგრამ ვერ ბედავდა ვერაფრის კითხვას, არ უნდოდა დედასთვის გული ეტკინა.

დამწყები ვარ, შეიძლება ბევრი შეცდომებიც იყოს.
მივიღებ ჯანსააღ კრიტიკას და ვეცდები გამოვასწორო.
გამიზიარეთ თქვენი აზრი.
კარტები ნელნელა გაიხსნება.