-ცოტა ნელა გაიარე რა_დერეფანში ვიღაც იდიოტმა წიგნები დამაყრევინა სკოლი დერეფანში არადა როგორ მეჩქარებოდა..ამის დედაც..ჯანდაბა
-მოგეხმარო?_უკნიდან ვიღაც მომადგა
-არმჭირდ..კი თუ შეგიძლია ქიმიაზე მეჩქარება
-აი ეს რვეულები შენი უნდა იყოს
-მადლობა..
-მეც ზემოთ მოვდივარ შემიძლია წამოგიღო
-არაა საჭირო
-მაშინ ისე წამოვალ
-ჯანდაბა..
-რა მოხდა?
-5 წუთით დავაგვიანე,შესვლის შანსი არ მაქვს
-მერე რა...ეს ხომ უბედურება არაა
-წლის ბოლოს გამოცდები მაქვს,მე კიდე ისედაც ბევრს ვაცდენდი
-კარგი არაუშავს.რახან ვერ შედიხარ მოდი იქნებ სადმე გავიდეთ
-და შენ არ გაქვს გაკვეთილი?
-მე დამამთავრებელ კლასში ვარ,როცა მინდა მაშინ შევალ ან გავაცდენ
-და სად გავიდეთ
-აქვე ახლოს პატარა კაფეა casa feliz იქ წავიდეთ
....
-გამარჯობა,რას მიირთმევთ?
-ერთი ცხელი შოკოლადი
-და ერთი კაპუჩინო
-როგორ შეგიძლია კაპუჩინო დალიო?
-ზუსტად ისე როგორც შენ ცხელი შოკოლადი..მგონი დროა ერთმანეთი გავიცნოთ აარა?
-აჰაჰა ხო... მარიამი
-თორნიკე ბაღაშვილი.მარიამ რა გვარი ხარ?
-სხირტლაძე
-სასიამოვნოა
-ჩემთვისაც..უკაცრავად უნდა ვუპასუხო_Halsey – Colorsის მელოდია გაისმა,რაც იმას ნიშნავდა რომ ანა მირეკავდა
-მარიამ სად ხარ? ქიმიაზე არ იყავი
-ხო ვიცი,ვიღაცამ წიგნები დამაყრევინა და ვეღარ მოვასწარი ამოსვლა თან დამაგვიანდა და გამოვედი
-და ახლა სად ხარ?
-სკოლის უკან ერთი პატარა კაფეა,იქ მოდი,თანჩემი ჩანთა გამოაყოლე
-მოიცა და გაკვეთილები
-უბრალოდ გამოდი
-შენი მეგობარი იყო?
-ხო , ანა კახიანი ...თან ყველაზე კარგი მეგობარი_უკაცრავად კიდევ ერთი ცხელი შოკოლადი თუ შეიძლება
-მასაც უყვარს?
-ძალიან.-ანა აქ ვარ_კაფეში კიარ შემოვიდა შემოანათა..ყოველთვის ასე იყო,როდესაც სადმე შემოდიოდა მთელი კაფე ანას უყურებდა..დახვეწილი სიარული,ლამაზი, ჩამოყალიბებული სხეული,თხელი ფეხები და თხელი წელი..ქერა თმა ყოველთვის მრხებზე ქონდა ჩამოშლილი,ოდნავ წამოზრდი ჩოლკა კი სანახევროდ უფარავდა ლურჯ მაგრამ გამჭვირვალე თვალებს.
-ანა,გაიცანი თორნიკე ბაღაშვილი.თორნიკე როგორც უკვე გითხარი ანა კახიანი ჩემი საუკეთესო მეგობარი
-სასიამოვნოა
-და ერთმანეთს საიდან იცნობთ_როგორ ყოველთვის დაკითხვა დაიწყო
-ქიმიის წიგნების მოგროვებაშიდამეხმარა და მერე ქიმიაზე შემოსვლას გადამარჩინა
-აჰამ გასაგებია..რას სვამ? აუ მეც მინდა შეუკვეთე?
-კი ახლახანს,მოიტანენ
-კარგი გოგო ხარ
-და თქვენ საიდან იცნობთ გოგოებო ერთმანეთს
-ამაზე არ ვლაპარაკობთ სხვებთან
-და მე სხვავარ? მეგონა რომ უკვე მეგობრები ვიყავით
-ჩვენ იცი..
-მოიცა მარიამ..თორნიკე რახან ერთად ვსხეედვართ კაფეში ეს მეგობრობას ნიშნავს?
-არა ეგ არ მითქვამს უბრალოდ..უი უკაცრავად მირეკავენ
..
-რა საჭიროა ანა ასეთი უხეშობა?
-აბა რას აპირებდი პირდაპირ ისტორიის მოყოლას?
-მერე რა მოხდა..
-მარიამ,ის სრულიად უცხოა და თან ხომ იცი არ მიყვარს როცა ამ ისტორიას უცხოებთან კიარა საერთოდ რომ ვიხსენებთ
-ხო მაგრამ რაც იყო ვერ შევცვლით
-რა მნიშვნელობააქ
-გოგოებო უკაცრავად მეგობარი იყო
-არაფერია..
-აბა სად გავჩერდით? ა ხო..მოკლედ ანა,დიდი სურვილი მაქვს თქვენთან დამეგობრების..რას იტყვით?
-რა უნდა ვთქვა.ვცადოთ მეგობრობა
......
დიდხანს ვლაპრაკობდით.ბოლოს კაფიდან გამოვედით,უკვე საღამო იყო..დიდი ხანია ასე კომფორტულად არ ვყოფილვარ სხვასთან..ანას გარდა ასე არავისთან ვყოფილვარ
-აბა გოგოებო ვინ სად მიიდიხართ?
-მე აქვე ვცხოვრობ ქვედა ქუჩაზე
-მარიამ შენ?
-მე 3 უბნის იქით.
-მოდი ჯერ ანა გავაცილოთ მერე მარიამი
-მე არ მიყვარს როცა სახლში მაცილებენ.მარიამი გააცილე
-კარგი ..მაშინ ხვალამდე
ანას დავემშვიდობეთ და წამოვედი..
-აბა რას ირჩევ რით წავიდეთ?
-რავიცი,მე ფეხიტ მირჩევნია
-მართალა მანქანა არ ყავს მაგრამ შემიძლია მეგობარს დავურეკო და გამოვიდეს.აქვეა
-არა ფეხით მირჩევნია..კარგი ამინდია
-მარიამ..ჩვენ ხომ დავმეგობრდით
-ხო ალბათ.
-იცი პირველად გხედავ,სკოლაშიც არ შემიმჩნევიხარ..რატომ?
-ახალი გადმოსული ვარ
-და საიდან?
-იტალიაში ვცხოვრობდი, 6 წლიდან
-მართლა? და ანას საიდან იცნობ?
-პატარაობიდან ვმეგობრობთ
-შეიძლება კიდევ ერთი კითხვა?
-გისმე?
-რატომ გადმოხვედი
-იქნებ ეს ისტორია მოგვიანებით მოგიყვე
-გთხოვ მარიამ
-კარგი მოდი აქ დავსხდეთ და მოგიყვები
-მოდი
....
-დედაჩემი გამომძიებელი იყო,მამა პროკურორი..იურსტების გარემოცვაში ვიზრდებოდი.თითქოს ამაში საშიში და უცნაური არაფერი არ იყო..ისე ვიზრდებოდი როგორც ყველა..დავდიოდი ბაშღი და მყავდა მეგობრები. იმ წელს სკოლაში უნდა შევსულიყავი მაგრამ მოულოდნელად დედამ გამომიცხადა რომ იტალიაში მივდიოდი დეიდასთან ერთად.მხოლოდ დროებით.დამპირდა რომ თვითონაც ჩამოვიდოდა და მალე დავბრუნდებოდი სახლში..როცა ჩავედით დედიდას ვთხოვე რომ დედასთან მელაპრაკა..მაშინ,მხოლოდ ერთხელ უკანასკნელად ველაპარაკე.. რამდენიმე დღეში ეზოდან სახლში შესულ დეიდა ატირებული დამხვდა ..თავიდან არმეუბნებოდა,შემდეგ კალთაში ჩამისვა და მთხოვა რომ კარგად დაყურადღებით მომესმინა.. ჩემ მშობლებს სერიოზული საქმე ქონდათ აღებული,რომელიღაც მაფიოზურ თუ ქურდულ დაჯგუფებასტან კარგად არც კი ვიცი.. დამუქრებიან რომ ან თავი დაგვანებე ან შვილს მოგიკლავთო.ამიტომ მე იტალიაში გამაგზავნეს და დამმალეს.. როდესაც გაიგეს რომ მე საქართველოდან გავედი არც უცდიათ ჩემი მოძებნა,პირდაპირ ჩემ მშობლებს მიადგნენ და დახოცეს..ამის შემდეგ იტალიაში ვიზრდებოდი..როცა 15 წლის გავხდი დეიდაჩემს კიბო აღმოაჩნდა..რა არ ვცადეთ მაგრამ უშედეგოდ..ხანგრძლივი მკურნალოის შემდეგ 16 წლის ასაკში ისევ მარტო აღმოვჩნდი.დეიდას დასაფლავებიდან რამდენიმე დღეში სახლში ნოტარიუსი მომადგა და დეიდაჩემის ანდერძი მომცა..მთელი ქონეა რაც დაგროვებული ქონდა 37 წლის მანძილზე მე დამიტოვა. გადავწყვიტე სახლში დავბრუნებულიყავი..საბუთების მზადებას და მეურვის პოვნას დიდი დრო დასჭირდა..ამასობაში 17 წლის გავხდი და სრულწლოვანის სტატუსიც მოვიპოვე.ასე რომ მეურვე საჭირო აღარ იყო..მოვკიდე ჩემ ქონებაას ხელი და საქართველოში წამოვედი..მიუხედავად იმისა რომ პატარა ვიყავი და ძალიან მეშინოდა მაინც ვიაზრებდი იმას რომ ცხოვრების გაგრძელება დამოუკიდელად მომიწევდა..ჩამოსვლისთანავე პატარა ბინა ვიქირავე შემდეგ კი მივაკიტე ყველა იმ დაწესებულებას სადაც შეიძლებოდა რამე გამეგო ჩემი მშობლების შესახებ..და ასეც მოხდა,მეტიც..აღმოვაჩინე ჩემი მშობლების დაარქივებული ანდერძი რრისიმიხევდითან 150 000 დოლარი ჩემს საკუთრებაში გადმოვიდა..ამას დაემატა დეიდაჩემის ანდერძი და საბოლოო ჯამში 17 წლის ასაკში 200 000 დოლარის მფლობელი გავხდი.. აქ მთავრდება ჩემიისტორია..იიმის მერე ასე ვცხოვრობ ,მარტო..როცა ჩამოვედი ანა ვიპოვე,თუმცა არც დამიკარგავს. ერთი პრობლემა რაც იყო ისაა რომ საქართველოში 18 წლია სრულწლოვნად მიღების ასაკი ამაში კი ანას მშობლები დამეხმარნენ და მეურვეობა იკისრევ..მიუდავად ამისა მაინც მარტო ვცხოვრობ..მგონი ვიღაც ნათესავები მყავს მაგრამ ამით არ დავინტერესბულვარ.მინდა წარულთან ნაკლები შეხება მქონდეს..აი ასე თორნიკე.ხო ვიცი სასწაული და დაუჯერებელი ისტორიაა მაგრამ ასეა.. ჩემი ცხოვრება ერთი დიდი არეულობაა.ამიტომ არ გაგამტყუვნებ თუ ამის მერე ჩემთან მეგობრობას არ მოინდომებ
-როგორ შემიძლია შენთან არ ვიმეგობრო მარიამ,შენ ხომ ასეთ ისაინტერესო ხარ..