მე კიბო მაქვს!
შიში.სიკვდილის შიში.შიში იმისა,რომ ერთ დღესაც ვეღარ გაიღვიძებ.
ეს შიში ფეხის ფფრჩხილებიდან შემოდის,ჯერ ფეხებს,ტანს,ხელებს,თავს და ბოლოს გონებას ეპატრონება.ტკივილი.გაუსაძლისი და უკიდეგანო ტკივილი.და მაინც ღიმილი ^^ პოზიტივი,მხიარულება,გართობა,ღიმილი,ღიმილი და კვლავაც ღიმილი^^ ზოგჯერ ცრემლიც,მაგრამ მაინც ღიმილი^^ მოდი ამბის თხრობას დავიწყებ რომ არ იფიქროთ,რა მოსაწყენი მონილოგიაო...
-სახელი?
-სანდრა
-გვარი?
-ლიპარტელიანი
-ასაკი?
-18 წელი
-აქ მოსვლის მიზეზი?
-კიბო!
-სტადია?
-პირველი!
-ეს ხომ განკურნებადია?!პირველივე სტადიაში თუ იმკურნალებთ ხომ შეიძლება,რომ სრულიად დაამარცხოთ?
-დიახ ასეა!
-მაშ აქ რა გინდათ?რატომ არ ებრძვით მას?
-ძალა არ მყოფნის !
-რატომ? თქვენ მხოლოდ 18 წლის ბრძანდებით!რატომ ნებდებით??
-არ მაქვს მიზეზი,იმისა რომ ვიცოცხლო!
-გაქვთ!!
-მაგალითად?
-დედა
-1 თვის წინ გარდაიცვალა!
-ვწუხვარ.იქნებ მამა?
-ის ჩემთვის მკვდარია.არასდროს არ მყოლია მამა.
-იქნებ დედმამიშვილი?
-დედისერთა ვარ!
-მეგობრები?
-მხოლოდ ერთი!
-სახელი?
-ღმერთი!
-მაბნევთ?
-აქ დასაბნევი არაფერია.არავინ არ მყავს.ესაა და ეს! უფროსწორად არის კიდევ ერთი "მეგობარი" ! ანაბელი-ბელსი ^^
-მაშ რატომ მითხარით,რომ არ გყავდათ სხვა მეგობარი?
-ის საზღვარგარეთაა.
-იქნებ უთხრათ და ჩამოვიდეს?!
-შესაძლოა!
-მოკლე-მოკლე პასუხები,რატომ?
-არვარ საუბრის მოყვარული!
-მე თქვენ აგალაპარაკებთ!
-არამგინია შეძლოთ!
-ვნახოთ! ჰო მართლა მე ანიტა ვარ.ანიტა გელოვანი !!
-სასიამოვნოაა?
-ეს კითხვა იყო??
-არა არა უკაცრავად.სასიამოვნოა თქვენი გაცნობა ანიტა^^
-თქვენი? მე მხოლოდ 7..კარგი ჰო 12 წლით ვარ შენზე დიდი ^^
-ჰმმმ კარგია
-მოკლედ!ვინ გირჩია ჩემთან მოსვლა?
-მასწავლებელმა!
-კარგად სწავლობ?
-შეიძლება ითქვას, საუკეთესოდ;
-კარგია.
-ჰომ.
-შეიძლება რაღაც გკითხო?
-რათქმაუნდა!
-ბიჭი თუ არსებობს შენს ცხოვრებაში?
-არის ერთი!
-რატომ ასე სევდიანად?
-ვერც კი მამჩნევს!
-შეგიძლია მომიყვე მასზე რამე?
-სახელი არვიცი.არც გვარი.მაღალი,ხორბლისფერი კანი,მუქი...მუქი მწვანე თვალები,ახოტრილი თმა,დიდი წითელი ტუჩები და ძალიან,ძალიან ლამაზი კურნოსა ცხვირი^^ ღიმილის დროს ლოყა ეჩხვლიტება.გზაში სიარულის დროს აქლემივით არ იფურთხება და რაც მთავარია,ყოველ ორ სიტყვაში დედას არ იგინება.შეუძლებელია არა?! არ გეგონოს,რომ ეს ჩემი წარმოსახვის ნაყოფია.ის მართლა არსებობს.ის ნამდვილია ანიტა^^ იმდენად ნამდვილი,რომ ჭკუიდან გადავყავარ,მაგრამ ამას მგონი არსებითი მნიშვნელობა არ აქვს.მან არც კი იცის,რომ ვარსებობ.თან მე მალე მოვკვდები^^
-გიყვარს!
-არაა რა მიყვარს!
-მე არ მიკითხავს! შენ ის გიყვარს.
-ანიტა!!
-შეგიძლია ანაბელის შესახებ მომიყვე რამე?
-ანაბელი?. ჩემი ბელსი.ბოლოს 8 წლის წინ ვნახე,მაშინ როდესაც მემშვიდობებოდა და საფრანგეთში მიდიოდა.შემდეგ ინტერნეტით ვეკონტაქტებოდი 2 წელი დაახლოებით.შემდეგ გაქრა.მისი ღიმილი ყველაფერს მავიწყებდა.ჩემი და იყო და არის! რომ იღიმის თვალებით ყველაფერს ანათებს.ანაბელი.ჩემი ბელსი.ანაბელ გასვიანი.ჩემი გიჟი ბულბული.ჩემი ბელსი.
-საოცრად გიყვარს, ხომ ასეა?
-რათამაუნდა..ის ჩემი და არის . ჩემი "დაკარგული" და!
-შენი აზრით ახსოვხარ?
-რათქმაუნდა.ჩვენ დავიფიცეთ.ერთმანეთს შევფიცეთ რომ არ დავივიწყებდით.
-იმედი გაქვს?
-რისი?
-რომ დაბრუნდება.
-ამის იმედი მუდამ მექნება.
-რომ დაბრუნდეს მიიღებ?
-რა კითხვაა?
-ის ხომ აღარ გეკონტაქტებოდა?
-მერე რა მას მე უყოყმანოდ მივიღებ!!
-უცნაური ხარ!
-შესაძლოა.
-მაგრამ ძალიან კეთილი!
-გეჩვენება!
-ასევე თავმდაბალიც!
-სულაც არა!
-ამაყიც!
-არა არავარ!
-ბუზღუნაც ^^
-ანიტაა!
-მორცხვიც!
-ოოჰ!
-და ძალიან,ძალიან საყვარელი^^
-ნუ მაწითლებ
-იბრძოლებ?
-ვიბრძოლებ!
-დაამარცხებ?
-დავამარცხებ!
-შეძლებ?
-შევძლებ!
-მეგობრები ვართ?
-მეგობრები ვართ!
-დღეისთვის საკმარისია.სეანსი დასრულდა.
-საკმარისია.დასრულდა.
-დროებით სანდრა ^^
-დროებით ანიტა ^^
გამოხურული კარი.ქუჩა.ხალხი.ბოროტება.ჯოჯოხეთი.არეულობა როგორც გარეთ,ასევე ტვინშიც.ფიქრები.გრძნობები.მონატრება.და მაინც ღიმილი.ღიმილი და კვლავაც ღიმილი.მე სანდრა ვარ.სანდრა ლიპარტელიანი-18 წლის გოგონა,რომელიც კიბოს ებრძვის!თქვენ მე გამოიცნობთ,როგორც ძლიერ და ამაყ გოგოს გარეთ,ხოლო როგორც სუსტ და მარტოსულ გოგოს შინ! დიახ ეს მე ვარ სანდრა ლიპარტელიანი!
---------
როგორია? არვიცი წინა მოთხრობის გაგრძელება ღირს თუ არა.მოდი ჯერ ამას დავწერ.სახელები შეცვლილია სიუჟეტი ნამდვილი უბრალოდ ოდნავ გადაკეთებული. ველი შეფასებებს ვნახოთ რა იქნება მე მიყვარხართ.