საშინლად არ მიყვარს ისტორიაზე რამის წაწერა, ამიტომ ვაწერ ხოლმე იშვიათად.
მაგრამ რადგან ფინალს ვუახლოვდები და რადგან ვერასდროს ვერ გავცემ იმდენ სითბოს რამდენსაც თქვენგან ვიღებ, ახლა აუცილებლად უნდა გითხრათ მადლობა.
როგორი რაღაცაა იცით? ფინიშის ხაზისკენ რომ გარბიხარ, მაგრამ სად მარტო რომ ხარ ამ გზაზე და სად სხვები რომ მოგდევენ შეძახილებით. მოკლედ ძალიან ბევრს ნიშნავთ და წინასწარ ვიცი ძალიან მომენატრებით!
----------------------------------------------------------------
ნინი.
-არ ინერვიულო ნინელი,რაც შენ და ფაჩულია კაცმა ეგ ტექსტები იზეპირეთ რა უნდა შეგეშალოს ნუ გამაგიჟე-მისიას „ყოველ ნახევარ საათში გავამხნევოთ დაშოკილი დაქალი“ აშკარად პირნათლად ასრულებს სავარაუდოდ შავი ზღვისკენ მიმავალი მაშო.
-აუ მაინც მეშინია-იმ მსუქან კატასავით ჩავკნავი ყურმილში ჩვენი ეზოს მანქანებს რომ არ აძლევს მოსვენებას.
-დიდი მაშო რომ გეუბნება ყველაფერი კარგად იქნებაო ესე იგი იქნება-ამაყად მიჭრის იქედან, ჰო ჩემთვისვე აჯობებს იყოს, წინააღმდეგ შემთხვევაში ხვალ მე პროზექტურაში ვიქნები მოსაკითხი, იმედგაცრუების ნიადაგზე ჩადენილ მკვლელობაში ბრალდებული შენგელაია კიდე ციხეში.
-ისევ ქერა რეკავს?- ბოხი ბარიტონი გვერთვება საუბარში
-ნუ ჩამიძვერი ყურში სანდრო-არ აყოვნებს მაშოს ხმაც. დღის განმავლობაში პირველად აკისკისებული ვბრუნდები სარკისკენ, რატო ვარ ცოცხალი!
-ნუ გეშინია ქერა პირველი დადგმა ვის არ ქონია-მხიარული ხმით ჩამყვირის აპოლონი
-ოჰ ჩამოაყალიბა ჰოლივუდის ტყიდან ახალგამოქცეულმა არტისტმა. წადი სანდრო ბუჩქებში წითელ ხალიჩას გაგიფენდნენ და მოძებნე-ნაწყვეტებად ჩამესმის მაშოს ხმა და უკვე წარმომიდგენია როგორ აკეთებს ხელის ფრიალით თავიდან მოსაცილებელ საფირმო ილეთს.
-მგონი ლექსო და ლუკა მოვიდნენ-კულისებიდან ჯერ კიდევ თითქმის ცარიელ დარბაზში ვყოფ თავს, ჩაბნელებულ შუა რიგში აშკარად ხვედელიძე მოაბიჯებს თავისი ბომბორა თავის და ღიპის სინქრონული ქნევით
-რაშვებიან ეგენი? კიდე საშვილიშვილო პატიების თხოვნები აკერიათ პირზე?-მობილურშიც კი ადვილად გასარჩევია მაშოს ხმაში შეპარული სიცილი
-ჰო, ტექნო ბუმზე ხშირად მწერენ ბოდიშს და რით გამოვისყიდოს
-ზღარბო ჩაჯდები თუ ფეხით აპირებ ციხისძირამდე გამოყოლას?-აშკარად მოიარა აპოლონმა წითელი ხალიჩა.
-კაი წავედი აბა და შუა სცენაზე ნუ გაჭიმავ ფეხებს- ყურმილში ჩამყვირის მაშო.
-კარგი თუ გადავრჩი დაგირეკავ-სკამებს შორის მობანდალე ლუკასკენ ვიღებ გეზს, ის-ისაა მხარზე უნდა დავადო ხელი თვითონ რომ ბრუნდება და წაკივლებასავით ხმას გამოსცემს სკამს აკრული. ჩვენკენ მომზირალ ორიოდე გაოგნებულ სახეს ვავლებ თვალს, ყოჩაღ ლუკა, ჯერ არ მოსულხარ უკვე გმირობა ჩაიდინე!
-რას გავხარ ნინელი-პირზე ხელის აფარებამდე მაინც ასწრებს ორი სიტყვის ჩაკვეხებას
-გრიმი ქვია ამას შტერო!-ფეხების ბაკუნით ვექაჩები მაისურზე
-აბა რომეო და ჯულიეტას ვდგამთო? ჰელოუინის ჩონჩხივით რატო ხარ შეღებილი?- ჩურჩულით იდებს საჩვენებელ თითს ნიკაპზე, ჰო ხვედელიძე მეც იგივე კითხვა გამიჩნდა სარკეში ჩახედვისას მაგრამ დაფეთებული ციყვივით არ მიწივლია ამხელა დარბაზში.
-ექსპერიმენტული დადგმაა ლუკა, ჩვენმა ხელმძღვანელმა ინოვაცია უნდა შემოვიტანო თეატრის ისტორიაშიო და აჰა შემოგვიტანა-ტუჩებდაპრუწული ვაფახულებ თვალებს- ლექსო სადაა?
-მანქანის გასაჩერებელ ადგილს ეძებდა, ისე როგორ ხარ ნინელი?-ლეკვის თვალებს მაგებებს ზემოდან, მგონი ეს „როგორ ხარ ნინელი“ სპექტაკლის წინა მდგომარეობას სულ არ ეხებოდა, მორჩა დაიწყება ახლა მთელი კვირის გაზეპირებული ტექსტი, როგორ მოაყოლა უცოდველ ხვედელიძეს მაცდურმა ნატალიმ ლექსოს გმირობა, ამას როგორ უნდოდა თავისი ძმაკაცის მამაცად წარმოჩენა და იმ ბოროტთან მიახლოვებულმა გოგომ როგორ აწყენინა ერთადერთი და განუმეორებელი ლუკას დაქალს. მერე ლექსოს ბოდიშები აყვება ხმაში და მანამ იძახებენ არა ჩემი ბრალია არა მე დავაშავეს სანამ მაშოსავით არ ავწივლდები.
-ლუკა, კიდევ ერთხელ რომ დაიწყო მაპატიეს ძახილი აი იმ აივნიდან გისვრი-სცენის კუთხეში დადგმული დეკორაციისკენ ვიშვერ ხელს, ჰოდა თავის მობრუნებისას კარში შემომავალი სილუეტის დანახვაზე როგორც გავიშვირე ზუსტად იმ პოზაში ჩერდება გაშეშებული. მოვიდა! პულსის ამგდები და სუნთქვის დამგდები მოვიდა!
-აქ ვართ!-ომში მიმავალი ჯარისკაცივით იქნევს ხელს ხვედელიძე და აწოწილი ფიგურაც თვალების ცეცებით მოძვრება რიგებს შორის
-რანაირი ხარ ნინელი?-მოახლოვება და ახითხითებული ლექსოს გულზე ხელის დადება ერთია, მორჩა, დაიწყო „სახეზე რა წაუსმელი გისვიას“ მეორე სეანსი.
-ჩანაფიქრია ასეთი, შეხედე ყველა გაღებილები ვართ-ფარდიდან თავგამოყოფილი სამი თუ ოთხი ბავშვისკენ ვანიშნებ და სცენისკენ მიმავალი შენგელაიას დანახვაზე ისედაც აჩქარებული გული გაორმაგებულად იწყებს ცემას, ოღონდ ეს სიყვარულს აშკარად არ გამოუწვევია.
-თუ ხვალ ვეღარ მნახეთ ესე იგი ამან მიმასიკვდილა-მბრალდებელივით ვიშვერ თითს
-არ ინევიულო ჩვენ გაგამხნევებთ-მხარზე მიტყაპუნებს ტორს ხვედელიძე, ჰო ლუკა ახლა უკვე მკლავჩამოვარდნილი ჯულიეტა გამოვა სცენაზე, ძალიან გამამხნევე!
-იცოდე არანაირი შეძახილები, მარტო ტაშის დაკვრა შეიძლება ისიც მოქმედების ბოლოს და თან ადამიანური ნორმების დაცვით-წასასვლელად მომზადებული ვაბრუნებ თავს.
-არც სტვენა?-სასოწარკვეთილი ხმით ხავის ხვედელიძე
-არა ლუკა, არც სკამზე შედგომა და სახელის დაძახებაზე ხო ზედმეტია ლაპარაკი!
-მე მივხედავ ამას-მხრებზე მხვევს ხელს ლექსო, თუ ორ წამში არ აწევს თითებს ვატყობ ჩვენ სამში მარტო მე ვიქნები მისახედიც, მოსასულიერებელიც და აქედან საკაცით გასაყვანიც.
-კარგი წავედი აბა-ნაჩქარევად ვისუნთქავ მენთოლის ნაცნობ სუნს და სცენისკენ ვიღებ გეზს, შუა გზაში მეწევა ზურგს უკან ორ ხმაში მოძახებული წარმატებები.
კულისებში შებიჯებისას თუ მიხვდები რა მაგარია ერთადერთი რომ არ დადიხარ პოტენციური მკვლელის მაკიაჟით. წინ და უკან ფურცლებით მოსიარულე ხალხს ვავლებ თვალს, მერკუციოს ფორმაში გამოწყობილი ბიჭი ისეთი შემართებით დააბიჯებს იატაკზე ეჭვი შემაქვს ჯულიეტას როლიც ამას ხომ არ ვათამაშოთ მეთქი, აი თვალებმინაბული და პირდაღებული რომეოთი თუ ვიმსჯელებთ მგონი პირველ წარმოდგენას დავდგამთ პირველივე გამოსვლაზე რომ განუტევებს მთავარი გმირი სულს.
-არ ინერვიულოთ ბავშვებო, მხოლოდ სტუდენტები და რამდენიმე ლექტორი გესწრებათ, პირველ სპექტაკლზე არავინ არ გაგაკრიტიკებთ-გაღიმებული აჭრის მიმიკების ლექტორი, ეგ მეორე ბოლოში დამდგარ შენგელაიას უთხრას ვინმემ ავი ბულდოგივით რომ უელავს თვალები. ნახევარსაათიანი ბოლთის ცემის, ასჯერ წაკითხული ტექსტის ასმეერთეჯერ გადაკითხვის, სათვალეების ზემოდან „თუ სიცოცხლე გინდათ კარგად ითამაშეთ“ მზერის დანახვის და დარბაზის შევსების შემდეგ ოცდაათი აკანკალებული ადამიანი, გმირულად ყელმოღერებული მერკუციო და ლამის წინასწარ გადამკვდარი რომეო ერთად ვემზადებით პირველი მოქმედების დასაწყებად. ღმერთო შენ გვიშველე!
შესავლის შემდეგ ქალბატონი კაპულეტის და ძიძის ფორმებში მოფაშფაშე ორ გოგოსთან ერთად სიკვდილმისჯილივით მივაბიჯებ სცენაზე, სად დაგერხა ნინი! თითქმის ჩაბნელებულ დარბაზში ძლივს ვარჩევ მესამე რიგში უხმოდ მოფართხალე ხვედელიძის ხელებს და გაღიმებული ლექსოს მოჩერებულ თვალებს. ისუნთქე ნინი, ისუნთქე! პირველ სიტყვაზე თუ მოკვდი დანარჩენ ოთხ მოქმედებაზე რაღა დაგემართება!
-აბა რას გვეტყვი ჯულიეტა, არ შეიყვარებ?
ამეღამ ნახავ ჩვენთან პარისს, ლხინში გვეწვევა.
შენ წაიკითხე მისის სახის ნათელი წიგნი
გასინჯე კარგად სილამაზის კალმით ნახატი,
ყოველი ნივთი ერთმანეთს თუ ეხმატკბილება- ქალბატონი კაპულეტის სიტყვის დამთავრება და სცენაზე მყოფი თუ არ მყოფი ყველა თვალის ჩემზე მოშტერება ერთია, ჰო მგონი ახლა მართლა მოვკვდები!
-ვნახავ, თუ ნახვა კმარა კაცის შესაყვარებლად,
და თანაც თვალებს ნებას მივცემ, რამდენსაც მეტყვით-პირგამომშრალი იმდენად ომახიანად ვბუტბუტებ რამდენადაც შემიძლია.
-ქალბატონო სტუმრები უკვე მოვიდნენ, გთხოვენ მობრძანდეთ-სცენაზე შემორბის მსახურის როლში ჩაცმული დაბალი ბიჭი და ტაშის ხმაც სწვდება სმენას. მოზომილი ნაბიჯებით გავდივარ ჩამოფარებული ფარდის მიღმა და სარკის წინ დადებულ სკამში მოწყვეტით ვეჟღერტები
-კარგი იყო ნინი, შემდეგ მოქმედებამდე შეგიძლია შეისვენო-მხარზე ხელს მითათუნებს გაღიმებული მიმიკების ლექტორი. ის-ისაა სულის მოსათქმელად წყ’ლის ჭიქას უნდა დავწვდე სახეშეშლილი შენგელაია მეორედ მოსვლასავით რომ ვარდება კულისებში, მორჩა ახლა ყველა დავიხოცებით!
-სადაა რომეოს როლის შემსრულებელი?-სათვალეების ზემოთ დაწვრილებული ირისებიდან ყრის ნაპერწკლებს.
-ნერვიულობისგან ფაღარათი აქვს და საპირფარეშოშია მას-ლეკვივით წკმუტუნებს მსახურის ფორმაში გამოწყობილი ბიჭი. აშკარად არ შევმცდარვარ, ნამდვილად ყველა დავიხოცებით!
-ვერაფრით ვერ გამოგვყავს ჯაბა-ახლა ქერა გოგო მოკაკუნებს კულისებში-წამალს მივცემთ მაგრამ არამგონია შემდეგ მოქმედებამდე უშველოს!
-ხომ არ გაგიჟდით? ჩამივარდება მთელი სპექტაკლი! ვინ გავუშვა სცენაზე მერკუციო რომ დაამთავრებს ლაპარაკს? გეკითხებით!-ხელების ქნევით ღრიალებს თმის ძირიდან ნეკა თითეის ფრჩხილამდე გაწითლებული შენგელაია.
-სხვამ არავინ არ იცით ჯაბას ტექსტი?-საცოდავ თვალებს გვანათებს გრიმიორი. სხვისი კი არა საკუთარი ძლივს ვისწავლეთ, ვის ეცოდინება აქ რომეოს ტექსტი? გაწითლებულის მაგივრად ამჯერად გაფითრებული სახით ჩამომჯდარ შენგელაიაზე გადამაქვს მზერა, ჯანდაბა, ლექსომ ხომ იცის რომეოს ტექსტი!
-ჩემმა მეგობარმა უნდა იცოდეს, მამეცადინებდა ხოლმე-ხრიალით ვიწევი სკამიდან
-ჩვენთან სწავლობს?-წამში ფხიზლდება სცენის რისხვა
-არა-დამნაშავესავით ვაქნევ თავს
-მსახიობია?-სათვალეებს ქოშინით ისწორებს
-არა-უკვე იმაზე ვიწყებ ფიქრს ჩაგდებული ენა იგივე მდგომარეობაში რომ უნდა დამეტოვებინა.
-ლაპარაკი მაინც შეუძლია?-ხელების ფრიალით მიდგება წინ
-კი კი ლაპარაკი შეუძლია-გახარებული ვაქნევ კისერს, ლაპარაკს, სუნთქვას, ჭამას და მსგავს კრიტერიუმებს აშკარად აკმაყოფილებს.
-სასწრაფოდ მოიყვანეთ!-თითს მოშივებულ ხვედელიძესავით იშვერს შენგელაია.
-მესამე რიგში წითელმაისურიანი რომ ზის მაღალი,აი ეგაა-მთავარსარდლის ბრძანებაზე წამომხტარ ბიჭს გულამოვარდნილი ვუმხელ მსხვერპლის ადგილსამყოფელს.
-ეს ერთი სცენა გადავაგოროთ და ჯაბაც უკეთ გახდება ამ დროში-მგონი ჩვენზე უფრო საკუთარ თავს იმხნევებს ვალერიანის წვეთებით მოძრავი მიმიკების ლექტორი. სიტყვის დამთავრება და უკანა კარიდან გაოცებული კურიერის და უფრო გაოცებული ლექსოს შემოსვლა ერთია.
-რა ხდება ნინელი?-ბავშვივით აწურული მოაბიჯებს გადაღებილ ხალხს შორის
-რომეოს როლის შემსრულებელი ცუდად გახდა და ერთი მოქმედება შენ უნდა ითამაშო-სუნთქვაშეკრული ვუკარკლავ ყველაფერს.
-მეღადავები ნინელი?-გაღიმებული დამყურებს თავზე
-მხოლოდ ერთი სტროფის თქმა მოგიწევს და დაიხურება ფარდა, გთხოვ რა-საფირმო ლეკვის გამოხედვას ვიკრავ სახეზე.
-ყოყმანის დროა არაა ყმაწვილო, მთავრდება მეორე სურათი-გრიმიორის სკამისკენ მიაქანებს სიმაღლით აშკარად უკმაყოფილო შენგელაია.
-კალათბურთელი ვარ მე-ხელებს დაბნეული სახით იქნევს ლექსო
-სერიული მკვლელი იყავი თუ გინდა, მთავარია ეს ტექსტი სწორად თქვა-ხელში ქაღალდს აჩეჩებს ფერდაბრუნებული შენგელაია-ზუსტად ჯაბასნაირად უნდა ესვას გრიმი!-ახლა ფუმფულა ქალისკენ ბრუნდება კოპებშეკრული.
-ვერ გამოვალ ნინელი შანსი არაა-ცალი ხელით გრიმიორის ფუნჯს იგერიებს ლექსო, მეორეთი ბრძანებების მთელი სიით მოყაპყაპე შენგელაიას.
-რასაც მამეცადინებდი ის უნდა გამიმეორო სცენაზე, გთხოვ რა ლექსო, სულ ყველაფერს შეგისრულებ ოღონდ ახლა არ დამტოვო-ლეკვიდან ლემურის გამოხედვაზე გადავდივარ და თუ ტრადიციულად უმანკოდ მონათებული შავი თვალებით ვიმსჯელებთ ე.ი დამნებდა.
კულისებში მერკუციოს შემოტანტალება და მაგიდის დეკორაციების საცეკვაო მოედნის დეკორაციებით შეცვლა ერთია, ერთდროულად ფერ და გონებადაკარგული ვუყურებ მეთექვსმეტე საუკუნის იტალიელივით ნაჩქარევად გამოწყობილ ლექსოს
-ნუ გეშინია ნინელი-ორივეს წილ დამშვიდებას იტევს გრძელი თითების შეხება.
-ჯერ ჯულიეტა გადის, რომ განიშნებ შენც მიყვები-ხმის ამოღებამდე გვესვეტება მოქოქილი შენგელაია და როგორც ჩავკიდეთ ისე გვაშვებინებს ახლართულ ხელებს,ეს ხვედელიძის რაა?
-ყველაფერი კარგად იქნება ხო ლექსო?-გასაცოდავებული სახით ბოლოჯერ ვაბრუნებ თავს
-აბა რა ნინელი-ყურებამდე გაღიმებული მიკრავს თვალს, როგორც ყოველთვის ორივეს ერთად. ჰო, ახლა ნამდვილად ყველაფერი კარგად იქნება. ამჯერად ჯულიეტას ნაბიჯებით მივბაჯბაჯებ სცენის ცენტრისკენ, ოღონდ მომვლელის გარეშე დარჩენილი ხვედელიძე არ მოიმოქმედებდეს რამე სასწაულს და ყველაფერს ეშველება. წელში გასწორება და საპირისპირო მხრიდან აყუდებული სილუეტის დაძვრა ერთია, ამ წამიდან აშკარად გამოუვიდა შენგელაიას ინოვაციური დადგმა, კალათბურთელის ნაბიჯებით მოარული ორმეტრიანი რომეო არც ერთ სცენას არ ახსოვს ჯერ.
-უღირსი ხელით თუ შევბღალე წმინდა მშვენება,
თაყვანსაცემი,სინაზით რომ არა ჰყავს სწორი,
მაშინ მაგ ტუჩებს, ორ მწირ მლოცველს, მიეცი ნება,
გამოისყიდონ შეცოდება ნაზი ამბორით -ბაღის კონცერტზე გამოსული ბავშვივით არაკრაკებს ლექსო და დაფეთებულ თვალებს ხალხისკენ აცეცებს. არ გვაცოცხლებს შენგელაია!
-შენ მეტისმეტად შეურაცხყოფ, მწირო, შენს ხელებს,
მათი მოქცევა ღვთიურია, ფაქიზი, სწორი:
მლოცველებიც ხომ ეხებიან ხელით წმინდანებს,
ხელით შეხება არის მათთვის წმინდა ამბორი-ამოვარდნამდე მისული გულით ვბრუნდები გარინდული რომეოსკენ.
-ჩემმა ტუჩებმაც მაშ მიბაძონ, წმინდანო ხელებს,
მიეცი ნება, თორემ რწმენას დავკარგავ ბოლოს-პირდაღებული ვუყურებ ალაპარაკებულ ლექსოს და ახლაღა ვხვდები ერთი სტროფი რომ გამოტოვა, ნამდვილად დაგვხოცავს შენგელაია!
-თავის შერხევა თანხმობის დროს არ მოსდგამთ წმინდანთ-სუნქვაშეკრული ვაჩერდები ბოლო სიტყვის მოლოდინში
-მაშ,ნუ შეარხევ! სიტკბოება ვიგემო მინდა-ერთ ამოსუნთქვას აყოლებს მთელ წინადადებას და ცხვირწინ აყუდებული მაშტერდება
-ლექსო ახლა უნდა მაკოცო-ჩურჩულით ვცრი ხმამაღალი სადღესასწაულო მუსიკის ფონზე
-რა?-გრიმშიც ეტყობა დაბნეულად აწეული წარბები
-კოცნის სცენაა ახლა და ფარდას დაუშვებენ
-ვერა ნინელი-გაფართოებული თვალებით დამყურებს ზემოდან, მორჩა, ნამდვილად ბენზოხერხით აგვკუწავს შენგელაია!
-აკოცეთ!-კულისების ორივე მხრიდან ისმის შეშფოთებული შეძახილები. ჯანდაბა, ახლა ვხვდები რაც იფიქრა! ის-ისაა მოკლედ ასახსნელად უნდა მოვაღო პირი რბილ შეხებას რომ ვგრძნობ ტუჩებზე და ლაპარაკის კი არა ყველაფრის უნარი ერთად მერთმევა გაშეშებულს. არ არსებობს, ლექსო, ბავშვობის მეგობარი ლექსო, ღამეებს რომ მათენებინებს ის ლექსო მკოცნის! ჯანდაბას სცენა, ხალხი, თეატრი, კარიერა, ამის მერე შენგელაიამაც ჩაგვკლას თუ უნდა! თმებში შეცურებული თითები და დახშულ სმენამდე ბუნდოვნად მოღწეული აპლოდისმენტები საბოლოოდ მიმძიმებს ქუთუთოებს. სამ, ოთხ ან ხუთ წამში თბილი ტუჩები და მენთოლის გამაგიჟებელი სუნი ერთდროულად მშორდება.
-ყოჩაღ ბავშვებო-ჯერ კიდევ მქუხარე ტაშის ხმაზე მესმის ვიღაცის მხიარული კივილი და ჩამოფარებული ფარდიდან მზერა რამდენიმე სანტიმეტრში აყუდებულ ლექსოზე გადამაქვს. ახლა ვხვდები რა გაშტერებული სახე მქონდა იმ დღეს ლიფტიდან გამოსული რომ მოვშორდი და აზრებდაუწყობელი ერთი სიტყვის თქმასაც რომ ვერ ვახერხებდი.
-უკეთაა ჯაბა, დანარჩენებს ის ითამაშებს-გაკრეჭილი მიმიკის ლექტორი რობოტებივით მიმავლებს მიგვიძღვება კულისებისკენ.
-სრული კრახი! კუბოში ტრიალებს საცოდავი შექსპირი ყმაწვილო! კიდევ კარგი არასრულწლოვნები არ ხართ თორემ საერთოდ დამაკარგვინებდით სამსახურს-თავის ქნევით მოაბიჯებს ფორმაში ჩამდგარი შენგელაია.
-რამე დავაშავეთ?-ძლივს ვცნობ ლექსოს შეცვლილ ხმას
-ისე რომ იცოდე თეატრში აი აქ კოცნიან ყმაწვილო-ფეხის წვერებზე აწეული შენგელაია ტუჩის და ლოყის გასაყართან ადებს თითს-ან აქ!-ახლა ყბის ძვლისკენ გადააქვს გაშვერილი მარჯვენა.
-რა გავაკეთე!-თმებში ხელს იცურებს ლექსო.
-არ იცოდა?-სველი ბამბით ხელში მოაბიჯებს გაბადრული გრიმიორი-არაუშავს, გადასარევად გამოვიდათ ბავშვებო!
-მაპატიე რა ნინელი-ლეკვის თვალებს მანათებს გრიმის მოშორებით გართულ ხელებში მოქცეული ლექსო. ჯერ კიდევ დაშოკილი აქამდე გამოუგონებელი ჟესტით ვაქნევ თავს, ცხოვრებაში პირველად მიმიკების ლექციებიც ვერ მეხმარება სახის დასაწყობად, იშვიათი ჯიშის შტერი ხარ ნინი!
-აივნის სცენისთვის მოემზადეთ-ქოთქოთით ბრუნდება შენგელაია.
-უნდა წავიდე-პირველად ვბედავ თვალის გასწორებას უკვე სახეგაწმენდილი ძველი ლექსოსთვის
-ხომ მაპატიებ ნინელი?-ფრთხილად მადებს მხარზე იმ ხელს ხუთი წუთის წინ თმებში რომ მქონდა ახლართული
-ჩვენი ბრალია, წინასწარ უნდა აგვეხსნა-სუნთქვაშეკრული ვუყურებ არეულ სახეზე და ახლა ისე როგორც არასდროს, ზუსტად ვიცი არაფერიც რომ არ უნდა ამეხსნა.

.მაშო.
ისტორიას არ ემახსოვრება პეტრას ციხე ვინმეს იმ სიჩქარით მოევლოს ზღვაზე დაგეშილმა ოცდაათმა კაცმა რომ შემოვირბინეთ. ცხელ ქვაზე მოტატუნე გავყურებ მზეზე ალაპლაპებულ ტალღებს და ახლა ვხვდები რას გრძნობს ხოლმე ხვედელიძე გლდანის შაურმის დანახვისას.
-იმას შეხედე-ფუფალასავით ქოლგამომარჯვებული და საგულდაგულოდ ჩაცმულ-დახურული რუსიკოსკენ იშვერს თითს ახითხითებული ბურდული. რა ჭირს, გულნარა შეეყარა? დუბლიონკა წამოგეღო რუსუდან, დუბლიონკა!
-არ დაიფანტოთ ბავშვებო და ზღვაში არ შეხვიდეთ!-გამკივანი ხმა მიხშობს მარჯვენა ყურს, ის დასაწვავი რუპორი არ დაეკარგოს სადმე! არა ზღვაში არ შევალთ, დავხედავთ ხო ადგილზეა და წავალთ უკან. 370 კილომეტრი კენჭების ასაგროვებლად გამოვიარეთ აბა? არაა ეს ნორმალური.
არქეოლოგიის დედოფლის განაცხადი აშკარად გეორგიევსკის ტრაქტატივით ფუჭი გამოდგა, ზუსტად ათ წუთში ოცდაათი წყალს დახამებული მებრძოლი მძღოლისა და აღნიშნული დედოფლის თანხლებით მიადგა შავი ზღვის ნაპირებს. კიდევ ათ წუთში კი კაციშვილმა არ იცის ვინ რას იხდის და სად აგდებს.
-არ მოდიხარ ზღარბო?-ის-ისაა ქვებზე უნდა გავიშხლართო ქოჩრით ადვილად გასარჩევი ჩრდილი რომ მადგება თავთან.
-არ მინდა ჯერ-ტუჩებდაპრუწული ვაბრუნებ თავს,ჰომ, აშკარად ჯობდა არ შემებრუნებინა. შორტების ამარა აყუდებულ ბურდულს ვავლებ თვალს და ნერწყვი გაჭირვებით გადამაქვს ყელში, ცხელა თუ მე მცხელა? ნაძლევს დავდებ რაც გაიგო ექსკურსიაზე მივდივართო ყოველდღე სპორტდარბაზში აღამებდა. დროზე შეეთრიე ადამიანო წყალში თორე დავიხრჩე და გამძვრა სული. ის-ისაა თვალდახუჭულმა უნდა გავაგრძელო მზის სხივებით ტკბობა ნეკნებში რომ მერჭობა თითები და საკუთარი წივილი წინ ჩაკეცილი ვირის ხარხარის ფონზე ჩამესმის. პოსეიდონ გამოდი და ჩაარჭე ის სამკბილა ჩანგალი ამ იდიოტს!
-ნაკლულო!-გამწარებული ვისვრი ხელში მოხვედრილ კენჭებს
-შვიდი ტყვია ესროლა ზღარბმა მამაც ალექსანდრეს და შვიდივე ააცილა-აშკარად ბედნიერი ახტება მარჯვენათი გაქანებულ ქვებს, ახლა გახდება ელასტიურობის განსახიერება! დაბოღმილი ვავსებ დაცლილ არსენალს, ბოლო კენჭის გასროლა და მხიარული ხმის ჩაწყვეტა ერთია, წკმუტუნით იდებს ხელს მუხლის თავზე.
-ასე იცის ბევრმა ტრაბახმა!-აკაკანებული ვუკრავ ტაშს. მოიცა, რატომ მოალაჯებს ჩემკენ წარბების თამაშით, ზღვაში არ უნდა ატატუნებდეს ახლა თავის დამარცხებულ თავს? წივილში გადასული სიცილით ვხტები ფეხზე და ასკინკილით გავრბივარ გახურებულ ქვებზე, ჯანდაბა ლასტები მაინც ჩამეცვა!
-ცუდი ზღარბი, ცუდი-უკვე ახლოს მესმის ავის მომასწავებელ ხმას აყოლილი ფეხების თქარუნი. არა, ოღონდ ეს არა! წელზე შეხების გაცნობიერებისთანავე ვშორდები ნიადაგს და ორ წამში ზუსტად ვხვდები ხვედელიძის ჩანთა რას გრძნობს მხარზე მოგდებისას, არც ისე სასიამოვნო გრძნობა ყოფილა!
-სანდრო დამსვი!-აკივლებული ვუტყაპუნებ შიშველ წელზე
-ხელებს ნუ მითათუნებ გარყვნილო-ხორხოცით მიალაჯებს ტალღებისკენ. ამან უნდა მაყლაპოს ახლა ეს ძუნძგლიანი წყალი? გამწარებული ვატრიალებ თავს პოტენციური დახმარების საძებნად, თავდაყირაც ნათლად შეიმჩნევა ოციოდე მეტრში მძღოლთან ერთად გიგანტური ქოლგის ქვეშ გაშოტილი რუსიკო. ყოჩაღ რუსუდან, ასე უნდა ჩაბარებული ღლაპების მოვლა? დაჯექი, ორიანი!
-არ ჩამაგდო თვითონ ჩავხტები-გაორმაგებული ძალებით ვიწყებ ფართხალს ზღვაში შებიჯებისას
-გვიანია პატარავ-სმენას ბურდულის ხმა სწვდება სახეს კი მლაშე სითხე. წყალში გამართული დიდგორის ბრძოლის შემდეგ ძლივს ამოწეული თავი ორ წამში ისევ მეძირება დამსახურებული ნაძირალის და მისი ძირში წასაჭრელი თათების წყალობით. მოვკლავ! წამებით მოვკლავ!
-ორივე მკლავი თუ არ დაგილურჯო მე ვიყო ქარიყლაპია!-უკვე სულმოთქმული ვიქნევ ხელებს
-ჯერ დამეწიე ზღარბო-აქეთ-იქეთ აქნევს გაწუწულ ქოჩორს. შენივე ჯანმრთელობისთვის აჯობებს ვერ დაგეწიო სანდრო! ბოლო ძალებსაც ვიკრებ და ეჭვი მაქვს კროლით მოცურავეზე მეტად სასოწარკვეთილი ჯეკას ფაფხურს უფრო გავს ჩემი გადაადგილება, არ გამოვა შენგან დელფინი მაშო!
-შენი ფანი ვარ ზღარბო-კიდევ ერთხელ ჩამესმის მეტად გამამხნევებელი სიტყვები და ისევ გაცეცხლებული შევყურებ სამიოდე მეტრით დაშორებულ მოქიცინე თავს. გვერდით მოტივტივე საზამთროს კანი, პირნათლად დაბრდღვნილი სიმინდის ტარო, უპატრონოდ დარჩენილი ცელოფანი და მე ერთდროულად ვამჩნევთ რომ ნაპირს საკმარისზე მეტად მოვშორდით.
-ვბრუნდები მე,შენ დარჩი მედუზებთან!-გაბუსხული ვემზადები ტანის შესაბრუნებლად მარჯვენა ფეხში რომ ვგრძნობ წამიერ ტკივილს, ჯანდაბა! ოღონდ ახლა არა! სანამ წამოყვირებას მოვასწრებდე უკვე ფსკერისკენ მივექანები აფართხალებული. კაი? ეს დაგიკვეთე პოსეიდონ? ხელების ორჯერ მოსმა და ჟანგბადის გამოცლა ერთია, ცხვირით და პირით ერთდროულად ვგრძნობ მლაშე წყალს. ჯანდაბა, იმედია მაშველებს უკვე ანიშნე სანდრო! მესამე გაფართხალებაზე საშინლად მიმძიმდება მთელი ტანი, მეოთხეზე ამწვარ თვალებსაც ვეღარ ვაშორებ ერთმანეთს. მეხუთედ აწეულ მკლავზე ან მეჩვენება ან ძლიერად მავლებს რაღაც, მეექვსე გაფართხალების თავი არც ტანს აქვს და არც ზედაპირისკენ აქაჩულ ხელს.
-მაშო ისუნთქე-ბუნდოვნად მესმის ბოხი ხმა
-მაშო!-ახლა აშკარად მიყვირის, ვაიმე ვსუნთქავ ადამიანო უბრალოდ ხმას ვერ ვიღებ! ამწვარ თვალებს გაჭირვებით ვახელ,მეჩვენება თუ ბურდულის მხარზე მიდევს თავი?
-ვსუნთქავ-ხავილით ამომდის ბგერები
-მომეჭიდე და არ გამიშვა-ნათლად ვარჩევ მომწვანო მონაცრისფრო თვალებს. ჰო აშკარად მოვდივარ გონზე.
-მარჯვენა ფეხზე კუნთი დამეჭიმა და ჩავიძირე-ფართხალით ვწევ თავს.
-ნუ გეშინია ზღარბო, გავალთ-აქოშინებული იწყებს მოძრაობას. ხომ შეიძლება სულ ასეთი საყვარელი იყო ადამიანო!
გაკავებული ფეხის, მთელი თვის სამყოფი ბინძური წყ’ლის ყლაპვის, ალექსანდრე დიდის კიდევ ერთი ტრიუმფის და თხუთმეტწუთიანი ბრძოლის შემდეგ ძლივს ვაღწევთ იმ ნაპირთან საერთოდ რომ არ უნდა მოვშორებოდი. მხართეძოზე წამოწოლილ რუსიკოს წიგნი მოუმარჯვებია თავისი ინტერნაციონალური ქოლგის ქვეშ, ბავშვების ნახევარი ისევ ტალღებში დანავარდობს, მეორე ნახევარი პლაჟზეა გაშოტილი, მოკლედ დღეს რომ მოკვდე შეიძლება თბილისში ჩასვლისას შეამჩნიონ შენი არყოფნა.
-როგორ შემაშინე ზღარბო-კენჭებზე ფრთხილად მსვამს აშკარად ქანცგაწყვეტილი ბურდული.
-აბა რაღა გაცოცხლებდა ჩემი ცოდვით-ძლივს ვიღიმი ცხელ ქვებზე გადაწოლილი
-ახლა გვჭირდება რაც შეიძლება ბევრი კოკა-კოლა, აღარ მოვიწამლებით-უღონოდ მანათებს მომწვანო თვალებს
-ან არაყი-ნიშნისმოგებით ვიშვერ თითს ავტობუსისკენ.
-ახლა არ მითხრა ის არაყი მაქვსო ზღარბო-ახითხითებული მიწვდის ხელს.
-ჩანთამდე თუ მიმათრევ ორივეს გვეშველება-ზოზინით ვიწევი ასადგომად.
ჰო ხვედელიძის თაფლის არაყისნაირ წამალს ვერც პეესპეში იპოვი და ვერც ავერსში. სამ-სამი ჭიქის და ნახევარსაათიანი ძილის შემდეგ აღარც მზე ჩანს პერიმეტრზე და აღარც პლაჟზე გაშლილი რუსიკოს წითელ წიგნში შესატანი ქოლგა. მეორე ჩაძინება-გაღვიძების შემდეგ კი სავარაუდოდ ქობულეთიდან გამავალ გზას ვადგავართ და თავი აშკარად არასწორ მხარზე მაქვს პარკირებული.
-გამოიღვიძა დედოფალმა-სახეზე ფერი დაბრუნებია დღის გმირს.
-სად მივდივართ?-აზუზუნებული ბავშვებისკენ ცნობისმოყვარედ ვაცეცებ თვალებს
-აბა გამოიცანი-ფანჯრისკენ იშვერს საჩვენებელ თითს, ინსტიქტურად გადამაქვს მზერა უზარმაზარ ტრაფარეტზე მთელ სიგრძეზე წარწერით „ციცინათელა“. ძლივს, რაღაც კარგი ხდება! სიხარულის წივილი ამომდის ყელიდან.
ზუსტად ხუთ წუთში დარაზმულები მივემართებით შესასვლელში აყუდებული სალაროსკენ
-მე ბუსტერზე ვჯდები-კივილით იშვერს ხელებს ქერა გოგო, შენს ადგილას მაგას არ ვიზამდი! სანამ აჟიტირებული ველოდები აბონემენტის რიგს, ატრაქციონების პლაკატთან საქმიანი კაცივით მდგარი ბურდული გულდასმით არჩევს გასართობების თანმიმდევრობას.
-ზღარბო წამო-დაუმთავრებია მსჯელობა დიდ კარუსელთმცოდნეს.
-არ ამიღია ბარათი ჯერ-რიგში წინ მდგარი სამი კაცისკენ ვიშვერ თითს
-მე მაქვს,წამო-მაჯაში ჩავლებული ხელი ორ წამში მაკარგვინებს აღნიშნულ რიგს.
„დრიფტ მოედნის“ და „სიცილის ოთახის“ გვერდის ავლით პირდაპირ პიზის კოშკივით აყუდებული ანძისკენ ვიღებთ გეზს.
-ახლა ნახე შენი წიკვინი-ზედ სახესთან მეჩურჩულება მხარზე ხელგადახვეული ბურდული
-ისე ძაან ახლოს ხომ არ ხარ ვაჟბატონო?-წარბებაწკეპილი ვაქნევ მხრებს
-მაცადე ექსპერიმენტს ვატარებ-თვალებმოწკურული მისწორებს მზერას, მგონი ვიღაცამ ჩემზე მეტი წყალი ყლაპა!
-მოგწონვარ-მხიარულად მაბარებს ანგარიშს სანამ პირის მოღებას მოვასწრებდე
-ზეციურმა ძალებმა ჩაგჩურჩულეს სანდრო?-ცისკენ დემონსტრაციულად ავღმართავ ხელებს.
-ნწ,რომ მოგიახლოვდი გუგები გაგიფართოვდა
-თვალის ანთება მაქვს ალბათ-დაჯღანული ვდგები ატქარციონის წინ და ზედ წაწერილ „MEGA DROP”-ს ვავლებ თვალს, კაი მაშო სწრაფი ვარდნის კარუსელმა როგორ უნდა შეგაშინოს? სუფთა ფსიქოლოგიური გათვლაა, აყავხართ მაღლა, ნახევარი წუთი გალოდინებენ ჭკუიდან რომ შეგშალონ და მერე მთელი სიჩქარით გაგდებენ ძირს, არაფერი განსაკუთრებული!
-თუ ძალიან გაგიჭირდა შეგიძლია ხელი მომკიდო-თითებს მიშვერს ახარხარებული ბურდული
-არც იოცნებო სანდრო-ყელმოღერებული ვჯდები მეზობელ სკამზე. მეორე მხარეს მსუქანა ბიჭი მისკუპდება წითელი ლოყებით. რკინის ღვედების ჩაკეტვა და ნიადაგიდან ნელ-ნელა დაცილება ერთია. პირველ სამ მეტრს სრული აღფრთოვანებით გავდივარ,სადღაც მეშვიდედან უკვე ქინდერის სათამაშოებივით მოჩანს ხალხი, წუთნახევარში კი მგონი მთელმა ჰაერში გამოკიდულმა ამალამ ერთხმად გადავიფიქრეთ ექსტრემალური გართობა! ჯანდაბა, დამაბრუნეთ ხმელეთზე!
-ჩამომსვით!-განწირული ხმით ღრიალებს მარჯვენა მხარეს გამაგრებული ფუმფულა.
-უთხარით ნელა დაუშვან!-სადღაც მეორე მხრიდან წივის ქალი
-ყველა დავიხოცებით-მთელი ძალით ვეჭიდები სახელურებს
-ზღარბო თუ მოვკვდი ჩემს ლექსუსს შენ გიტოვებ-ერთადერთი უშიშარის ხმა ჩამესმის მარცხენა მხრიდან
-შენ თუ მოკვდი ლოგიკურად მეც ვკვდები ჭკვიანო!
-ხო მაგიტო გიტოვებ-უდარდელად იქნევს ფეხებს. ამასობაში გულის წასვლამდე მისულმა პუტკუნამ გადაიბღავლა მთელი პარკი.
ოღონდ ახლა გადავრჩე და ნინელის საჭმელებს აღარ დავიწუნებ, დედაჩემის მოქსოვილ ქუდებსაც დავიხურავ ,იმ კატას ბურდულის მანქანაზე აღარ გადავსვამ ხოლმე, ხვედელიძესაც აღარ ვაწვალებ! ჰო კარგი ბოლო პუნქტი აღსრულებას არ ექვემდებარება. ჰაერში გამოკიდული კიდევ ერთხელ ვიყურები ძირს და გონება ბოლო წამების ათვლას იწყებს დავარდნამდე
-სანდრო!
-ჰო ზღარბო
-მომკიდე ხელი!