არ ვიცი საიდან დავიწყო და სად დავასრულო,როცა ნინიკოს არსებობის შესახებ გავიგე,ჯერ კიდევ მუცლად ყოფნის დროს დავიწყე მასზე ზრუნვა დედამისისგან.ნინის დედა ძალიან მიყვარდა,ბავშვობიდან ერთად გავიზარდეთ და ეს ბავშვური ყოველდღიურობამ ზრდასთან ერთად სხვა სახე მიიღო,უფრო სერიოზული და უფრო მჭიდრო.სილამაზით ნინი დედას ჰგავს,არ ჰგავს იმ ნაბ....არ მამამისს.18 წლს ვიყავი მე და 16 წლის იყო დიანა,ერთ დღეს რომ მითხრა შეშინებულმა ბავშვს ველოდებიო.მე გავშეშდი,ენა ჩამივარდა,მასზე კოცნის უფლებასაც არ ვაძლევდი ჩემს თავს,იმდენად მიყვარდა და იმდენად სუფთა იყო ჩემთვის ის.იდგა ჩემს წინაშე,მორცხვი, თავდახრილი და ვერ შევძელი,ვერ აუწიე ხმასაც კი,ვერ გავუბრაზდი ნანუჩი.გაკვირვებულემა კი ვუთხარი.---რას ამბობ ხვდები?სახლში იციან?
---არა,არავინმა არ იცის.
---მერე რას ფიქრობ,რა უნდა გააკეთო.ბავშვის მამამ იცის?მან ერთ-ერთ ჩვენს სკოლელზე მითხრა,რომელიც ერთი თავში ავარდნილი ტიპი იყო.მიყვარდა,სიგიჟემდე მიყვარდა,მაგრამ გაქრა ის გრძნობა რაც მის მიმართ მქონდა,ვფიქრობდი იმ პატარაზე და უდანაშაულო,დაუცველი და უმწეო პატარა შემეცოდა.ვიფიქრე ბევრი და ბოლოს ვუთხარი.
---არ მოიშორო ბავშვი,ის ხომ ჯერ სულ პატარაა.
---ეს ჩემთვის,ამ ასაკში ზედმეტი ტვირთია მირიან.
---ახლა გაგახსენდა შენი ასაკი?რატომ თავში არ დაფიქრდი ამ შედეგზე.ვიფეთქე უცებ და შემდეგ ვინანე,მის შეშინებულ თვალებს რომ შევხედე.შემდეგ კი მშვიდად ვუთხრი.
---იქნებ ბავშვის გაჩენით,მამამისს გული შემოუბუნდეს მასზე.იმედს არ ვწყვეტდი მე და ბოლოს ისიც კი ვუთხარი მე გაუწევ მამობასთქო.ის კი ადგა და მისიანებს უთხრა,რომ ბავშვს ჩემგან ელოდებოდა.სახლიდან გამოაგდეს და ჩემთან მოვიდა. მძმე პერიოდი იყო ჩემთვის ნანა აქეთ ეროვნულ გამოცდებზე ვემზადებოდი და იქით დიანას ჯავრი მქონდა.ჩემი მშობლები დავაჯერე,რომ მე არაფერი ბრალი არ მიმიძღოდა ამ საქმეში და მამამ ჩემი დიდი ხვეწნისა და თხოვნის შემდეგ ბინა იქირავა,ის ბინა ახლა რომ ვცხოვრობთ,შემდეგ შევისყიდეთ და ნინის სახელზე გავაფორმეთ.
დიანა იქ მივიყვანე მშობიარობამდე,სკოლიდან წამოვიდა და გზა აირია.სულ სხვა გოგოს ვხედავდი მასში,ამდენი გვერდი დგომის მიუხედავად,გვერდი მაქცია და ნინიკო დამიტოვა დღეების,სულ ციცქნა და უსუსური.დღეების კიარა,საათების დაბადებული.არანაირი წარმატება არ მიღირს წარმატებად ნანა ნინის გარეშე,მისი ღიმილის გარეშე,მისი დილა-მშვიდობის გარეშე.ნინიმ არ იცის თუ რა სჭირს,ის ვერ გრძნობს ჯერ წინ რა საშინელება ელის.ვერ წარმომიდგენია ცხოვრება ნინის გარეშე,მე ვერ გადავიტან ნინის არ ყოფნას ჩემს გვერდით.ვერ ავიტან დღითი-დღე როგორ კარგავს ძალას,ვერ ავიტან დღითი-დღე როგორ ქრება მისი სიცოცხლე ჩემს თვალწინ,ის ხომ ჯერ სულ რაღაც 14 წლის არის.
---რატომ,რატომ აქვს ეს ავადმყოფობა.გაუბედავად კითხა ნანამ.
---მე რომ სწავლა დავიწყე ვეღარ ვაქცევდი ყურადღებას,პროდუქტებს ვყიდულობდი და ფულსაც ვუტოვებდი დიანას.ის კი თურმე სასმელს ყიდულობდა და სვამდა,თრობოდა.თავის თავზე ხელი აიღო და ბავშვიც ფეხებზე ეკიდა. არც ანალიზი აუღია მთელი ცხრა თვის განმავლობაში,მატყუილებდა რომ ყველაფერი კარგად იყო.როგორც იქნა მშობიარობის დღემაც მოაღწია და ნინიკო დაიბადა სრულიად ჯამრთელი ბავში,რასაც არ ველოდი. პირველად რომ მოვკიდე ხელი მის პატარა თითბს,გული ამიფრიალდა და მის მერე არ გამიშვია ხელი მისთვის. დედამისმა ეცადა რამდენჯერმე ბავშვის ნახვას პირველ ხანებში,მაგრამ არ დავანებე,არ მივეცი საშუალება ნინი ენახა, რადგან ის არ იმსახურებს იყოს დედა ნინისნაირი შვილის.მის გამო ნელა ნელა-ნელა სიცოცხლის დღეები უმოკლდება ჩემს პრინცესას. ნინი მხოლოდ ჩემი შვილია,ის მე გავზარდე და მე ვატარე ექიმებში.6 წლამდე ბავშვი კარგად იყო,მერე ნელა-ნელა ნაბიჯების გადადგმა გაუჭირდა. სად არ მყავდა წაყვანილი,რა ექიმი და რა პროფესორებს არ ვანახე, მაგრამ ვერაფერი ვერ გავაკეთეთ.მას წვივის ძვლების პათოლოგია აქვს.მიზეზი სისხლძარღვთა დაავადება იყო.მისი წვივების ძვალი ნელა-ნელა კარგავს სიძლიერეს,შავდება და ბოლოს იმსხვრევა. ნანამ ცრემლები მოიწმინდა,მისი მკაცრი სახე მიიღო და მირიანს უთხრა მკაცრი და მტკიცე ხმით.
---შენ გაქვს გაგონილი ეს გამონათქვამი. ,,სანამ ცოცხალი ხარ,სიკვდილი არც კი გაბედოო?''ასეთ ადამიანებს და მითუმეტეს ბავშვებს უფალი ფარავს და ეხმარება.თუ ერთი კარი მოგიხურა ბედმა გახსოვდეს,რომ მეორე კარი შენს ახლოს რომელსაც დიდი ასოებით აწერია ,,იმედი'',იმედის კარი ღიად არის.იმედს და რწმენას ნუ დაკარგავ და ნახე ყველაფერი კარგად იქნება.მირიანმა ჯერ გაკვირვებულმა შეხედა ნანას და შემდეგ,მისი საქციელით კმაყოფილმა უთხრა.
---შენ მთავაზობ,რომ ბრძოლა გავაგრძელო და არ დავნებდე?
--შენ რა, გადაწყვიტე შეწყვიტო ბრძოლა?ეს არც კი გაბედო,ნამდვილად რომ ამას გთავაზობ,რომ ბრძოლა არასოდეს არ შეწყვიტო მანამ,სანამ სასურველ შედეგს არ მიიღებ,იცი ამას რა ჰქვია?
---არ ვიცი შენ მასწავე.
---ეს არის, რწმენა მომავლის მირიან.
---შენ ის თუ იცი,რომ ძალიან უცნაური ადამიანი ხარ?
---მირიან.უთხრა საწყლად ნანამ.მირიანმა შეხედა და ნანას მოწყენილ სახეს რომ შეხედა,უცებ შეეკითხა.
---რა მოხდა,რატომ მოიწყინე.
---მშია და რა ვჭამოთ,აქ ხომ არაფერი არ გვაქვს?მირიანის გაოცებულ სახეს შეხედა თუ არა,გულიანად გადაიკისკისა ნანამ.
---ავდგები,მე მაღაზიაში წავალ,ისე უცებ წამოვედით არაფერი არ წამომიღია.
---დღეს არ მივდივართ?
---ნწუ,არა.აქ ვიქნებით მე და შენ რამოდენიმე დღე.საგიჟეთს უნდა მოვწყდე ცოტა ხნით.
---მერე ნინიკო?
---ნინიკოს მიხედავენ ნუ გეშინია,ნუ ჯავრობ მასზე.
---მირიან რა მოხდება,ნინი რომ სიმართლეს გაიგებს.გიფიქრია როგორ იქნება ის,როგორ იმოქმედებს მასზე ამ ყველაფრის გაგება?
---ნინიკო ხვდება რაღაცას,მაგრამ არ მეკითხება.ერთხელ მისი დაბადების მოწმობა ეჭირა ხელში,შევხედე მაგრამ ისევ დადო უთქმელად მის ადგილზე.რამოდენიმე დღე დაფიქრებული იყო,მაგრამ არ შემეკითხა არაფერი.მოწმობაში მშობლების ადგილზე ხომ ჩემი მშობლები წერია, მათაც შეეცოდათ უმწეო ბავშვი ბავშვთა სახლში გადასაგზავნად,შემდეგ დრო და დრო შეუყვარდათ ნინი და ისე ხედავდნენ,როგორც საკუთარი შვილიშვილი.ნანა ამდენ კითხვებს თავი დაანებე და დამაკვირდი აქ რა მაქვს,ძალიან მექავება და მეწვის.მირიანმა ყელი ასწია მაღლა და თითი ხორხზე მიიდო, თითქოს იქ ტკიოდა. ნანამ დაკვირვებით დააკვირდა იმ ადგილს სადაც აჩვენა,მაგრამ ვერაფერი ვერ შენიშნა,ვერც სიწითლე და ვერც გამონაყარი.
---ვერაფერი ვერ ვნახე,მირიან მე ვერაფერს ვერ ვხედავ,იქნებ შიგნიდან გეწვის და მას აუ
ცილებლად ექიმი უნდა.ხან აქეთ გააწევინა თავი და ხან იქეთ,მირიანი კი ჩუმად იცინოდა და შემდეგ ვეღარ მოითმინა და უთხრა სიცლით.---ამდენს რას ეძებ,რქა ხომ არ ამომსვლია ყელში.
---რა საზიზღარი ხარ,ახლა დავიძინებ და რას ჭამ ვნახავ.გადაბრუნდა გაბრაზებულმა და სანანში გაეხვია.
---მე უფრო კარგი გეგმა მაქვს,შენით რომ დავნაყრდე წინააღმდეგი ხარ ქალბატონო?
---კუჭი მაინც შეგაწუხებს,უჭმელობით ძალა გამოგეცლება.წადი მაღაზიაში,მე კი წყალს გადავივლებ მანამდე.მირიანი წამოდგა ჩაიცვა და სახლიდან გავიდა,ნანა ცოტა ხანში წამოდგა და სააბაზანოში გავიდა.მირიანის მოსვლამდე ინებივრა ვანაში და ტანზე პრსახოცშემოხვეული გამოტანტალდა.მირიანს გასაღების წაღება დავიწყებოდა და ზარი მისცა კარებზე. ნანა საძინებელში მიდიოდა,მაგრამ დაბრუნდა ჩქარი ნაბიჯით და კარები გააღო.მიარიანი უამრავი ჩანთებით ხელში შემოვიდა სახლში და ჩქარი ნაბიჯით გავიდა სამზარეულოში,შემდეგ თხელ მოსამცმელი გაიხადა და შემოსასვლელში საკიდზე დაკიდა, საძინებელში მიმავალ ნანას კი ამღვრეული და ვნებით სავსე თვალებით უცქერდა.
ნანას ნაამბობი.
საძინებელში უნდა შევსულიყავი,რომ უცბად მირიანმა ხელი დამავლო და მისკენ მიმაბრუნა.ისე ვნეიანად დამაკვდა ტუჩებზე,რომ მის ნერწყვს ვლაპავ.ცალი ხელით კი თავზეც და ტანზეც პირსახოცები შემომაცალა.კოცნით მიმიყვანა ბუხართან და იქვე ტახტზე დამაწვინა ფრთხილად.მკოცნის მკერდზე და იცის,რომ ეს ჩემი სუსტი წერტილია.მე კი გამოვეთიშე რეალობას და მხოლოდ მთელ ტანში ჟრუანტელის ჟრჟოლვას ვგრძნობდი. შიმშილი სულ დამავიწყდა,მაისურს ვხდი ისე,რომ ბაგეებს არ ვაშორებთ ერთმანეთს.ჩვენი ცხელი და აბობოქრებული სხეულები დაწყნარებას ითხოვს,ერთმანეთს ვეხებით შიშველი სხეულებით და ორივეს ხმამაღალი კვნესის ხმა აღმოგვხდა.ხელი მომკიდა,ტახტიდან წამომაყენა და მაგიდაზე რაც ელაგა,ერთი ხელის მოსმით ძირს გადაყარა.
---შენ მიალაგებ იცოდე.ვუთხარი ჩურჩულით.
---ნუ ლაპარაკონ ენით,სხეულის ენა უნდა გასწავლო და ნელა ნელა იმოძრავე.მითხრა მანაც ჩურჩულით.გადამაწვინა მაგიდაზე და ძლიერი ვნება მორეულებმა ერთმანეთის დაწყნარებას შევეცადეთ.ნელა-ნელა კვნესის ხმა შეწყდა და ბობოქარი წუთებიც დასრულდა.ჩემზე დამხობილმა დაღლილი,მძიმე სუნთქმით მაგრამ უკვე დაწყნარებული მხედველობით შემომხედა და გაღიმებულმა მითხრა.
---მაგიჟებ ნანუჩი.რამდენჯერ გითხარი,ასე სველი ჩემს წინ ნუ გაივლითქო.წამომაყენა არაქათ გამოცლილი და ორივე ტახტზე მივეგდეთ.გული დაუმშვიდდა და სიგარეტს მოუკიდა,მე თავი მის გულზე დამადებინა და მეც დაღლილი,ძალა გამოცლილი ჩუმად ვწევარ და თვალს ვაყოლებ გაბოლებული სიგარეტის კვმლს ბედნიერი და კმაყოფილი.
---აღარ გშია?მკითხა სიცილით მირიანმა.
---მეძინება,ცოტას დავიძინებ რა.
---რატომ არ მითხარი ნანა ის სახლი თუ შენ გეკუთნოდა,რომელშიც თამრო ცხოვრობს.
---არ მინდოდა გაგეგო,იმ სახლის შესახებ.
---რატომ შეიძლება გავიგო?
---არ მინდოდა ,შენ ჩემი ქონება გყვარებოდა და არა მე.
---და გითხარი რომ მიყვარხარ?
---შენ წარმოიდგინე და უკვე რამდენჯერმე.
---ასე ძალიან გეძინება?შენ რა გჭირს,ამ ბოლო დროს. იცი, რომ არ მომწონხარ?
---არც მე მომწონს ჩემი თავი და ხანდახან არც შენ მომწონხარ,მაგრამ მეტი რა ძალა მაქვს უნდა ავიტანო ჩემი თავიც და უნდა აგიტანო შენც.მეძინება შემეშვი რა,ცოტას დავიძინებ. მირიანს გაეცინა ნანას ბუტბუტზე,რომელსაც ნახევრად უკვე ეძინა და არც შემცდარა,სულ ცოტა ხანში მშვიდი ფშვინვა ამოუშვა მირიანის მკერდზე.აცადა ცოტა და შემდეგ საძინებელში აიყვანა, თავად კი ნანას ძილში კერძის მზადებას შეუდგა.კარტოფილი დაწვა, ხორცი უგემური,უმარილო და მოუხარშავი იყო,მაგრამ ნანა ისე მოშიებული იყო,გემოც არ გაუსინჯია და ისე გემრიელად და ისე ჩქარა-ჩქარა ჭამდა, მირიანი თვალებდაჭყეტილი უცქერდა. დაასრულა თუ არა ჭამა მუცელზე ხელი მოისვა და ერთი ჭიქა წყალიც გემრიელად შესვა.მირიანმა გასინჯა ხორცი და გვერძე მიდო თეფში და მის წინ მომღიმარ ნანას გახედა.
---ისე გემრიელად ჭამდი,მეც მომინდა.მაგრამ რომ გავსინჯე ასეთი უგემური რამ, ასე გემრიელად როგორ ჭამე.
---ძალიან მშიოდა და როცა გშია,გემოს გასინჯვას აზრი არააქვს, რაცაა უნდა ჭამო რომ შიმშილით გული არ შეგიწუხდეს. უთხრა ნანამაც სიცილით. ვერ შევძელი მეტის დაწერა,ძალიან გადატვირთული რეჟიმით ვმუშაობ.