მაგიჟებს თორნიკეს მოწესრიგებულობა. კარადა გამოვაღე და ერთი მაიკის ადმოღება ისე ძალიან მომინდა ვერ მოვისვენე. ბევრიც ვიხტუნავე და საბოლოოდ მაიკა ხელში შემრჩა ხოლო იქ რაც ეწყო თავზე დამეყარა და წავიქეცი.
-მშვიდობით ხარ?-გამომძახა სიცილით
-სრულებით-სასაცილოდ დავიყვირე ტანსაცმელში ჩაფლული
-კარგი დროზე გამოეტიე-სიცილით გამომძახა მეც ყველაფერს ხელი დავავლე და კარადაში შევყარე კარიც კი ძლივს დავკეტე. ჩემი მაიკა იქვე მივაგდე და მისი გადვიცვი. სამზარეულოში გასულს სიცილი ამივარდა.
-რა გაცინებს?-დანა აწია და შიშველ ტანზე დაიხედა.
-ვაიმეეე-ვერ ვწყვეტდი სიცილს
-ნათაშა მაბრაზებ-ღრენით გამომიცხადა
-გაკვდება თეთრი ფერი-სიცილით ვუთხარი და სახეზე წასმული ფქვილის მოსაწმენდად გავიწიე, მეც რომ შემეყარა
-დეგენერატო-მაშინვე ავფეთქდი და ფქვილთან ერთად წყალიც შევასხი.
-გოგო არ გადამრიო ახლა ეს როგორ ჩამოვიბანო-გაბრაზდა ისიც
-არვიცი მეყოლე კარგად-ჩანთას ხელი დავავლე და სანამ კარი გავაღე დამიჭირა
-გამიშვი იდიოტო-უაზროდ ვფართხალებდი
-რომ არა-მეთამაშება ეს ნაგლი ეგრე ხო
-რომ არაა?-უცებ გავჩრდი და სახეზე ხელი ჩამოვუსვი
-ხო რომ არა-უფრო მოიწია
-აი რომ არა-გაშლილი მოდუნებული ფეხიდან ერთი გავუწიე და წაიქცა
-პაკაა-სიცილით გამოვძახე და სახლის გზას დავადექი.
ნუცა
დილით ისევ ისე გამეღვიძა უფრო სწორედ არ მიკივლია.
-ლექსოო-ხელი გადავწიე და პირდაპირ სახეში ვთხლიშე
-ხოო ჩემო ნაზო-არ დაიშურო ირონია ბერაიავ
-ადექი რა და წადი იქნებ ვინმე ნახო-თვალგეუხელად ვეუბნები და მისკენ ვტრიალდები
-უფ კიდე რა გინდა-სიცილით მეუბნება
-გაკოცებ თუ წახვალ-ხო კი ეგრე ააგდებ უცებ
-ისეც გაკოცებ-ნიშნის მოგებით მითხრა და მიმიხუტა.
-ისე მაგრად გვაკლია ხო?-სიცილით ვუთხარი მე
-მგონი-მანაც სიცილით მიპასუხა და ძილი შეიბრუნა.
იცით, როგორი ბედნიერებდა ეს მდგომარეობა. მხოლოდ ერთი დასკვნა მაქვს შევიშალე ან შემიყვარდა, თუმცა ეს ორია. ახლაც ვუყურებ მის სახეს და მეღიმება. მის კირერში ვიმალები და ვხვდები როგორ ეღიმება.
-არ გავგიღჟებულვართ-ეს მითხრა და დაამატა-უბრალოდ შემიყვარდა-ეს სიტყვები და თავი წამოვყავი თან აბურდული თმა სახეზე დამეყარა.
-ახლა კიდე უნდა გავიმეორო?-სიცილით მეუბნება
-კი-მეც სიცილით ვეუბნები
-კარგი-სასაცილოდ ისწორებს ხმას-ნუციკო ახლაიავ შემიყვარდით- მერე ეღიმება-თან ძალიან-და მიღიტინებს
-ეეეე გაჩე გთხოვ რა-სიცილს ვერ ვწყვეტ
-მითხარი რომ შენც თორემ თავს მოვიკლავ-იარაღის ინიციატივას აკეთებს თითებით-ბახ-ხმას გამოცემს და მოწყვეტით ეცემა
-ვაიმე ალექსანდრე ორი წლის ხარ?-სიცილით ვეუბნები და მეც ვვარდები ლოგინიდან
-ვაიმე ჩემი შტერი ცოლი-სიცილით მობობღავს ჩემკენ და მაგრად მეხუტება
-მითხარი
-ნწუ
-გეხვეწო ახლა?
-ისედაც ხომ იცი?
-მერე რა?
-მანდამაინც უნდა გითხრა?
-აჰააამ!
-ახლა ვაფშე აღარ გეტყვი-სიცილით ვიცმევ ისევ იმას და გარეთ გავდივართ. არ მელაპარაკება. ახლა ისეთ ადგილას ვართ დარწმუნებუი ვარ ჩემი ექო გავრცელდება
-ყველაზე ყველაზე მეტად მიყვარს მე ალექსანდრე ბერაია-ვყვირი და ჩემი ხმას მთებში ვრცელდება
-ვაიმე როგორი გადარეული ხარ-სიცილით მეუბნება და ჰაერში მატრიალებს.
-ახლა შენი ჯერია-სასაცილოდ ვიშვერ ხელს
-მეც ყველაზე მეტად მიყვარს ნუციკო ახალაია-რასაკვირველია მისი ხმა ისე გავრცელდა ჩემი არც შეედრება. ტრასაზე გასულებს სატვირთო შეგხვდა და გავაჩერეთ
-ფუ რა სუნიაააა-ცხვირზე ხელი მოვიჭირე ცხვრებში ჩამალილმა
-ხო ისეთი სუნი აქვთ შენი სუნიც კი ქრება-სასაცილოდ მითხრა და მეც კალთაში ჩავუჯექი
-ახლა აღარ ხო?-სიცილით ვუთხარი და ყელი ცხვირზე მივადე
-ბოთე ხარ ამხელა ექიმი ქალი-სიცილით მეუბნება და მეხუტება. ასე თუ ისე აყროლებულებმა ჩავაღწიეთ და პირდაპი ლისზე ავედით ჩემთან. დედაც და მამაც ვნახე, ჩემი შტერ ქალა დაც იმის მიუხედავად რომ რეპორტაჟს აკეთებდა და ბოლოს ბერაიებთან წავედით. საკმაოდ თბილი ოჯახია თუმცა რაღაც სევდით არის სავსე. სამზარეულოში დარჩეილი მე და ქალბატონი ლიანა ჯერ უხმოდ ვიყავით შემდეგ თვითონ დაიწყო.
-უბრალოდ ვხვდები რომ უყვარხარ თუმცა ფრთხილად იყავი დაიმახსოვრე, რომ უყვარხარ და იქამე არ დათმო სანამ არ შეატყობ რომ სხვა გზა არ გაქვს.
-ამას რატომ მეუბნებით?
-წამოდი-ხელი ჩამჭიდა და წიგნებით სავსე ოთახში შემიყვანა თან კარი გადაკეტა.
-თვრამეტი წლის იყო ალექსანდრე შეყვარებული, რომ ყავდა ქეთი მეტრეველი. მართლა საოცრად უყვარდა ამოდებდა მის გამო იმდენ სისულელეს აკეთებდა სულ გადავყავდი ჭკუიდან. ორი წლის თავზე ხელი თხოვა და ისიც დათანხმდა. ქორწილი მალევე უნდა ყოფილიყო ყველაფერი მომზადებული იყო უკვე ღრიალით, რომ გამოვარდა ოთახიდან და წერილი მოგვიგდო. თან მაგრად მეხუტებოდა და მეჩურჩულებოდა,,მართალი იყავი მატყუარა იყოო, მაგრამ მე ხომ ვგრძნობდი მის სიყვარუსო?“ ათას კითხვას მისვამდა რომელზეც პასუხი კი არა წარმოდგენაც არ მქონდა არ ვიცოდი შვილი მდგომარეობიდან როგორ გამომეყვანა. წელიწადში ქეთის დაქალს გადაწყდა და იმან უთხრა ისეთ კარგ ბიჭს გაყვა და თან მდიდარსო პირი ღია დამრჩაო, შენ ვერ შეგერებაო თუმცა რას ვიზამთო. სასწაულად ეტკინა და მაშინ გადაწყვიტა შეეცვალა ცხოვრება. წელიწადნახევარში საკუთარი ფირმა გახსნა და თავიდან დაიწყო ყველაფერი-მეც ვტიროდი და დედამისიც-მისმინე შვილო შენი სიყვარული დაიცავი და ალექსანდრეც-ეს მითხრა და მაგრად ჩამიხუტა. ცოტახანი სახეს ვიწყნარებდით მერე რომ ვერ მოვიშორეთ ჩაწითლებული თვალები ტონალური გადავისვით და სიცილით გავედით გარეთ.
იმაზე დიდი ბედნიერება რა არის მის სახეს, რომ ხედავ პირველად? ამ ბოლო დროს ვერ ვცნობ რაღაცნაირად იქცევა. შვიდი თვეა ერთად ვართ და ასე არ მოქცეულა. დილით ლოყაზე ვაკოცე და აწკრიალებულ ტელეფონს ვუპასუხე.
-ნუცა მოდი რა მალე კატა მშობიარობს-საწყლად ხავის ნიკო და მეც მაშინვე ვხდტები ლოგინიდან
-კარგი დამშვიდდი რა იყო მოვალ მალე-ტელეფონს იქვე ვადგდებ უცებ ვიცმევ და სახლიდან გავრბივარ. საავადმყოფოში მისულს ნიკო ბოლთას ცემს. გაბერილი დედაჩემი შოკოლადს ჭამს მამაჩემი კი გამოწვდილ ქაღალდებს ნაგვის ურნაში ყრის. თოკო და ნატალია იქვე ზიან და ლაპარაკობენ. ძლივს გაეზარდათ თმა და დაემსგავსა ორივე ადამიანს. ლუკა და თაიაც იქვე არიან. მეც მათ ვუერთდები. ალბათ სამი საათია ასე ვართ და მე უცე ცუდად ვხდები და თვალს პალატაში ვახელ.
-ქალბატონო ნუცა ექიმო-ახველებს გაბრიჩიძე-დედა ხდებით-კივილით ამბობს და მაგრად მეხუტება
-ვაიმე ვაიმე დედა ვხდები-მეც სიცილ-ტირილით ვამბობ და ვეხვები-არავის უთხრა ჯერ-ვუღიმი და პალატიდან გავდივარ.
-დედი ხომ კარგად ხარ?-მეფერება გაბერილი ნათია
-კი უბრალოდ დილით არ მიჭამია-ვუღიმი და კატაზე ვეკითხები
-გამოოყვანეს უკვე ტყუპებთან ერთად.-ბავშვებს და კატას ვნახულობ მერე კი გახარებული ავდივარ აგარაკზე, რომ შევატყობინო ალექსანდრეს ჩვენი პაწუას ამბავი. მანქანას კატასტროფული სიჩქარით ვატარებ და სახლამდეც მალე მივდივარ. კარს ვაღებ და ოთახებში ვეძებ. სტუმრის ოთახში კი ისეთი რამ მხდები ცუდად ვხდები. ლექსო და ქეთი ერთად შიშვლები. ქეთი როგორ ვიცანი? ლექსოს დედამ მანახა ფოტოები. არ მიკივლია არ მიტირია გამოვბრუნდი და სახლში წავედი. ბარგი ძალიან მშვიდად ჩავალაგე და ლისზე ავედი ისევ.
ორი დღე მეძებდა თურმე მე კი ყველაფერი მოვამზადე და აერიკაში გავფრინდი ისე, რომ არავისთვის მითქვამს არაფერი. ჩასულს ჩემი მეგობარი კრისი დამხვდა და მაგრად ჩამეხუტა.
-ნუ ტირი ყველაფერი კარგად იქნება.-სახლში მისული ყველაფერს ვაბინავებ და მამიდაჩეს ვურეკავ. მასთან ლაპარაკით გულს ვიჯერებ და ჩვეულ ამერიკულ ცხოვრებას ვუბრუნდები იმის განსხვავებით, რომ ახლა სამნი ვართ. მე და ჩემი ორი ბიჭი. როგორ გამიჭირდა ეს ცხრა თვე ვერ წარმოიდგენთ. ღამე რამე რომ მინდებოდა თავს ვაჯერბდი, რომ არ მინდოდა. მე აქ ალესანდრე არ მყავდა და ნამდვილად ვერ დავურღვევდი კარლს და მის ცოლს სიმყუდროვეს თავიანთ სახლში და ჩემთან კარლს არ გამოვაქცუნებდი. მამიდაჩემი გვერდში მედგა მშობიარობის დროსაც კი. მშობიარობა ხუთ საათს გაგრძელდა და ჩემი ბიჭები ხელშიც დავიჭირე. მამას გვანან ყველაფრით. ცისფერი თვალებით, მუქი კანით, ლამაზი ცხვირებით და ტუჩებით. მამაზე კითხვები ორი წლისამ დამიწყეს და მეც არ ვიცოდი რა უნდა მეპასუხა. ჩემი უცნობი მეგობარიც მწერდა. მერე გამოჩნდა და ბავშვებიც მოვათლეთ. არაჩვეულებრივი ბიჭია გაგა და მისი ცოლიც რომელიც ერთი წელია ჩემი საშველაბით გაიცნო. საავადმყოფოში ისევ ვმუშაობ. დღეს დილითაც ჩემი ბიჭები დამახტნენ თავზე
-დედიიი-პაწაწინა ხელებს მისმევს სახეზე საბა
-დედიკო გაიგვიძე ლა-ეს ენაჩლიფინა სანდროა
-ვაიმე დედიკოს ბიჭები-ეცებ ვხტები საწოლიდან და ვეხვევინორივეს.
-დედიკო იცი მამა მინდა-მეუბნება საბა და სახე მაშინვე მეცვლება. ჯერ სამი წლისები არიან მაგრამ რა თქმა უნდა იმას რომ მამა სჭირდებათ.
-იჩი ლუტა ბიძიამ დალეკა და ქოლწილსი გვეპატიზება-სიტვაციას მუხტავს სანდრო
-ხოდა ჩვენ წავალთ ქორწილში-მხიარულად ვეუბნები და ბაღში მიმყავს.


პ.ს არ ვიცი რა გამომივიდა. ასე ერთიანად რატომ მივაყარე ვერ გეტყვით უბრალოდ ასე მომინდა და საერთოდ შევცვალე ყველაფერი. მეტი შეფასება მინდა რაა მადლობა, რომ გ]კითხულობთ და მაპატიეთ შეცდომები