შუა დღით ალექსანდრე ტელეფონის ხმამ გამაღვიძა. საათს გავხედე 5 სრულდებოდა.
-ხო ერეკლე..კაი წამოვალ-უთხრა მოკლედ მერე კი მე მომიბრუნდა-უნდა წავიდე გვიანობამდე არ მოვალ თუ გინდა შენ გააგრძელე ძილი-მითხრა, მაკოცა,გაემზადა და წავიდა მე ისევ ისე ჩამეძინა. ალექსანდრეს ბალიშზე ჩახუტებულს. ჩემი ძილი კვლავ ტელეფონის ხმამ დაარღვია. არ დაგაძინებენ რა
-დიახ ბატონო დემეტრე
-შვილო ალექსანდრეს მდივანია მოსული და შემოვუშვა?
-მე გამოვალ არ არის საჭირო.-ვუთხარი და ეზოში გავედი-აბა ეკუნა რა მოხდა 10 საათზე ძილი რო დამირღვიე-ვუთხარი ზურგიდან
-შენ შენ აქ რა გინდა?
-ალექსანდრეს ცოლი ადმე სხვაგან უნდა ცხოვრობდეს?
-ეს შენ ხარ? მისი ცოლი?
-კი გენაცვალე ნამდვილად მე ვარ შენგან განსხვავებით ახლა კი მითხარი რამ მოგაცუნცულა ამ დროს ჩემთან?
-არამგონია რასაც ნახავ იმან კარგ ხასიათზე დაგაყენოს მაგრამ წინასწარ გეტყვი რო დღეს ალექსანდრე ჩემთან იყო და ახლაც ჩემს სახლში არის. ამას ფოტოებიც დაგიმტკიცებს. ახლა გი უნდა დაგემშვიდობო ალექსი მელოდება-მითხრა და წავიდა მე მაშინვე გავხიე კონვერტი და ფოტოები ამოვიღე. სიმშვიდეს ვინარჩუნებდი
-ეს ტყუილია ეს ტყუილია-ვუმეორებდი საკუთარ თავს. მერე ალექსანდრეს ერთ-ერთი მანქანა დავქოქე და ოფისისკენ ავიღე გეზი შევედი კაბინეტში და ალექსანდრეს მაგიდაზე დავუწყვე ფოტოები-მითხარი რო ეს ის არ არის რაც მე მგონია და დღეს ეკასთან არ ყოფილხარ
-მარი ეს ფოტოები ძველია. მე დღეს მთელი დღეა აქ ვარ და ვმუშაობ.
-უჰჰ მე კიდე გამისკდა გული.-ვუთხარი და ჩავეხუტე-მალე მორჩები?
-ალბათ ნახევარ საათში
-კაი-ვუთხარი და ფანჯარასთან მივედი. ცოტახანში მორჩა თავისს საქმეებს და ოფისიდან ხელი ხელ ჩაკიდებულები გამოვედით
-ერთ კარგ ადგილას უნდა წაგიყვანო-მითხრა და მანქანის კარი გამიღო
-შენთან ერთად ქვეყნის დასალიერშიც წამოვალ.-ვუპასუხე როცა თავად საჭესთან დაჯდა
-ხოდა წავედით-მაკოცა და მანქანა დაძრა
-და სად მივდივართ
-მოგეწონება.-დიდხანს არ გვივლია მაგრამ ქალაქიდან გავედით. უკვე გვიანი იყო
-მალე მივალთ?-ვკითხე უკანა სავარძელზე მოკალათებულმა.
-უკვე მოვედით გადმოდი-გადმოვედით მანქანიდან და პატარა ხის სახლში შევედით რომელსაც ასევე პატარა მაგრამ ლამაზი ბაღი ერტყა და შორიახლოს ერთადერთი იყო.
-აქ რა გვინდა?-ვკითხე ნამძინარევი ხმით
-აქ შეგიძლია ნახო მსოფლიოში საუკეთესო განთიადი.
-ხო ეგ კაია-ვუთხარი და სახლსი ესვლის თანავე დივანი მოვნახე და დავწექი
-წამო საძინებელში წაგიყვან-მითხრა და ხელში ამიყვანა და ვიგრძენი როგორაღმოვჩნდი რბილ საწოლზე.დამეძინა მაგრამ მალევე გამეღვიძა-მარიი-ჩურჩულებდა ალექსანდრე
-რა არის დამაძინე რა!-ნუ წუწუნებ უბრალოდ ფანჯრიდან გაიხედე-კაი ხო მარა მერე ისევ დავიძინებ
-ხო ხო ნუ ხარ წუწუნა დედაბერი-მითხრა და მეც გავახილე თვალები
-აუ რა ლამზია ალექსანდრე-ვუტხარი შესანიშნავი ხედის დანახვისთანავე და ჩაეხუტე


-ლამაზი არის არა?-მითხრა და უკნიდან ამეკრო ტანზე
-ჰოო ძალიან ლამაზია მაგრამ მეძინებავუთხარი და ორივე თხელ პლედში გავეხვიეთ. ცხელოდა მაგრამ მისი სიახლოვე მაინც მჭირდებოდა
ორი კვირა აქ გავჩერდით. დილა იწყებოდა ალექსანდრეს კერძებით და მთავრდებოდა რომანტიული ფილმით. შეუძლებელია დღე ცუდი იყოს როცა წელს ზემოთ შიშველი და წინსაფრიანი ალექსანდრე ქავთარაძე სადილს ამზადებს მაშინ როცა მე თმა აბურდული თვალს ვადევნებ. დაუვიწყარი დღეები გავატარე ალექსანდრესთან ერთად. დღეები რომლებიც არასდროს დამავიწყდება. ერთი კვირა თბილისში ვიყავით ახლა კი საცვლების და ტოპი მაიკის ამარა დავტანტალებ ოთახში და ჩემოდნებს ვალაგებ. პატარაობიდანვე მინდოდა ზღვაზე წასვლა მაგრამ ამის შანსი არასდრს მქონია.
-სულ უნდა მაჩქარებდეე.
-გინდა რო დაგვაგვიანდეს-შევუბრუნე კითხვა
-კაი ხო-მითხრა და სპორტულებში გამოეწყო მეც ჩავიცვი სპორტული შარვალი და ტოპი მაიკაზე ალექსანდრეს ერტ-ერთი საროჩკა გადავიცვი (პს. საროჩკებზე ვაბოდებ :დ) ათ წუთში ორივე მზად ვიყავით და დაბლა ჩავედით სადაც ცოტნე,კოტე გიორგი,ტოკო, ნინი, თაკო, ნიცა, სალომე და ვიღაცა გოგო გველოდებოდა. სუყველასთან მივედი და გადავკოცნე. იმ გოგოსთან კი არ მივსულვარ.ამ დროს მანქანიდან ერეკლე გადმოვიდა
-ვა რძალოოო-დამიძახა და გადამეხვია-გაიცანი ეს ლანაა ჩემი მეგობარი-ბოლოს კი მიცჰურცჰულა-მომწონსსსს
-მე ხო მითხარი ცოლი მყავსო-ვკითხე გაკვირვებულმა
-მოგატყუე-მითხრა სიცილით
-შე უნამუსო-ვუთხარი, ენა გამოვუყავი და მუშტები დავუშინე მკლავში
-კა წავედით ეხა. ცოტნე და კოტე ტავიანტ გოგოებტან ერტად ერთ მანქანაში. მეორეში მე და ტოკო გოგოებტან ერთად და ალექსანდრე სჰენ და ერეკლე ტქვენ გოგოებტან ერთად-თქვა გიორგიმ და ჩვენც მოვთავდით მანქანაში. მე და ალექსანდრე წინ დავსხედით ხოლო ერეკლე და ლანა უკან
-კატო და თემო სად უნდა შეგვხვდნენ?
-მცხეთაში-ეს მითხრა და რაც ვიფიქრე სრული იდიოტიზმი მომეჩვენ მარა რად გინდა მარტლა წავედით მცხეთაში და მშვენიერ ჯვრისწერას დავესწარი სადაც მე პირადად თემოს მეჯვარე ვიყავი. აი ასე მოკლედ და კონკრეტულად. ჩვენ ბათუმში დავაექით ისინი კიდე ჰავიზე მარ ერთი რაღაცა არ მესმის თემოს ამდენი ფული საიდანნ? ნუ ამას თავი დავანებოთ
-ალექსანდრე მუსიკები ჩართე რა-ვუთხარი ალექსანნდრეს და დისკების მოძებნა დავიწყე
-აუ ხო რააა-დამეთანხმა ერეკლეც
-ქვედა უჯრაშია ერთ-ერთი აიღე
-აუ რა სიმღერები არ გვინდა რა.-დაიწყო ლანამ
-კაი რატო გავერთობით-უთხრა ალექსანდრემ
-არა ტქო და მორჩა ერეკლე
-კაი არ გვინდა რაღაცნაირად აღარ მინდა
-ასე ჯობია-ამას უყურე ეე. ეს თქვა თუ არა ლანამ მაშივე ავიღე ტელეფონი და ალექსანდრეს დავუმესიჯე
„ამ გოგოს ხო არ ცოცხავს?“
„მგონი კი სიხარულო“-მომწერა და სიცილით გამომხედა. აღარაფერი მიმიწერია მოვკალათდიდა ფანჯარაში გავიხედე. ერეკლეც მოწყენილი იყომელე ალექსანდრეს მივუბრუნდი. სარკეში იხედებოდა და ვიღაცას უღიმოდა. ამ კაცს ხო არ ახველებს, რას ეკრიჭება ლანას. უკან გავიხედე ლანაც იღიმოდა. მოვბრუნდი, ალექსანდრეს მკლავზე მწარედ ვუჩქმიტე და სარკე ჩემკენ შემოვატრიალე სწერვული ღიმილი ვესროლე ლანას და თვალი თვალში გავუყარე. აბა კიდე გაბედოს ჩემი ბიჭის შებმა დავთხრი თვალებს.
ესეც როგორ უღიმოდა? მოხვალ ბატონო ალექსანდრე სახლში. მოსაღამოვდა. უკვე ბნელდებოდა როცა ერთ-ერთ რესტორანთან გავჩერდით. დანარჩენებმაც გააჩერეს მანქანები და გადმოვიდნენ. მე ალექსანდრეს არც დავლოდებივარ ისე გადავედი მანქანიდან და გოგოებისკენ წავედი. ალექსანდრეც დამეწია და გამაჩერა
-მარი რა გჭირს
-შენ რა გჭირს რო უჟუჟუნებდით შენ და ლანა ერთმანეთს თვალებს ჰა?
-შენ რა იეჭვიანე მარი?-მკითხა გაოცებულმა
-არა რა ვიეჭვიანე შეგიძლია განაგრძო-ვუთხარი ცინიკურად და დავამატე-რათქმაუნდა ვიეჭვიანე შენ კიდე ეს ამბავი საერთოდ არ განაღვლებს.
-კარგი რა მე მხოლოდ შენ მიყვარხარ
-ალექსანდრე მომცილდი თორე ადგილზე მიგახრჩობ.-ვუთხარი ხელი გავინთავისუფლე და გოგოებისკენ გავემართე. ყველაფერი მოვუყევი და ერთად ვჭორაობდით ლანაზე. ალექსანდრეს ყურადღებას არ ვაქცევდი ეს კი მას აგიჟებდადალევა დაიწყო და დათვრა. ზედმეტიც კი მოუვიდა მგონი. წასვლის დროს ერეკლე და ლანა წინ დასხდნენ მე კი ალექსანდრესთან ერთად უკანა სავარძლებზე დავჯექით. ალექსანდრემ თავი კალთაში ჩამიდო და დაიძინა. თავიდან გაბრაზებული იყო ჩემზე მაგრამ უგონოდ დაიძინა. როცა ჩავედით ღამის 3 საათი იყო. ბიჭებმა ნომერში აიყვანეს და დაგვტოვეს
-ალექსანდრე გამოფხიზლდი და გამოიცვალე
-თავი დამანებე მეძინებე-ამოიზმუვლა და გვერდი იცვალა. მეც მეორე მხრიდამ მივუახლოვდი
-ალექსანდრე გთხოვ ადექი რა-დავუძახე და შევანჯღრიე
-თავი დამანებე რა-მითხრა და ხელი მკრა. ძირს დავეცი. ტკივილი ვიგრძენი. მუცელი ამტკივდა. თავი ვეღარ შევიკავე და ავტირდი. ტირილის ხმაზე ალექსანდრეც წამოიწია
-მორჩი ზლუქუნს შენ დაიწყე და ეხლა.....-სიტყვა გაწყვიტა მაგრამ ამის შემდეგ არაფერი მახსოვს. გონს წამლების სუნმა მომიყვან
-რა ხდება?რა მჭირს?
-დაეცი და ექიმმა გაგსინჯა ეხლა იქნება პასუხები-მითხრა თუ არა ექიმი შემოვიდა
-გამარჯობა მშვენიერო პაციენტო კარგი ამბები მაქვს. ორივე ჯანმრთელად ხართ-თქვა სახე გაბრწყინებულმა ექიმმა
-რას ნიშნავს ორივე?-ვიკითხე უეცრად
-თქვენ ორსულად ხართ
-რააა?-ვკითხე გაკვირვებულ გაოცებულ აღშფოთებულმა
-დიახ. სამი კვირის. მაგრამ ასეთ ადეულ პერიოდში იშვიათია ნაყოფი გადარჩეს დაცემის შემდეგ. ეს შანსი ასიდან სამია. გილოცავთ. ეს წამლების სიაა, ვიტამინები უნდა მიიღოთ და ნატურალური საკვებით იკვებოთ. ნახვამდის--გვითხრა და პალატა დატოვა
-მარი. შენ... ბავშვი...მარიი-ჩამეხუტა. ჩამეხუტა როგორც არასდროს. მე გონს ვერ მოვდიოდი. ამაზე უკეთესი არაფერი უთქვათ ჩემთვის. მე ჩემი პატარა და ალექსანდრე ერთად ვიყავით. ღმერთს მადლობას ვუხდიდი რომ ასეთი საჩუქრები მიბოძა. მე მქვია ცოლი ალექსანდრესი და მერქმევა დედა.შეუძლებელია ეს მომენტი არ დაგამახსოვრდეს. იმ ღამით საავადმყოფოში დავრჩით. ალექსანდრე მომიწვა ჩაგვიხუტა, ხელები მუცელზე მომხვია და თავი ჩემს თმებში ჩარგო. დილით ექიმის ხმამ გაგვაღვიძა
-დარწმუნებული ვარ ეს ბავშვი სიყვარულით გაიზრდება.-ამ დროს ალექსანდრე წამოდგა და მეც გავსწორდი-ბედნიერი კაცი ხარ ასეთი მშვენიერი ცოლი რომ გყავს გვერდით.
-დიახ. მეც სულ ამას ვეუბნები საკუთარ თავს


მგონი კარგი თავი გამოვიდა <3