ვგიჟდები ამ საოცარ ხმაზე. ვდგები და აუდიტორიიდან ჩანთა ხელ მომარჯვებული გავდივარ და რა თქმა უნდა გიგაც გვერდით მომყვება, როგორც ამას მთელი ცხოვრებაა აკეთებს. გიგა ჩემი ბავშვობის მოგობარია და მხოლოს ის ერთი გამაჩნია დედამიწაზე, მის გაშვებას ნამვილად არ ვაპირებ. არანაირად. გიგამ ყველაფერი იცის ჩემს შესახებ. ის ყოველთვის გვერით მედგა მაშინაც კი, როდესაც საშინელი პერიოდი მქონდა და მისი ლაპარაკი ყველაზე მეტად მაღიზიანებდა ეს კიდე, როგორც ყოვეთვის არა და არ ჩუმდებოდა. ერთხელ ძალიან გამაღიზიანა და ლარნაკი ვესროლო რაც ძალა და ღონე მქონდა, მაგრამ აიცილა და ისევ განაგრძ ლაპარაკი, გაცოფებული ვუყურებდი ,ვუყვიროდი, რომ გაჩუმებულიყო , მაგრამ არა და არ ჩუმდებოდა, მაგრამ როგორც კი დავასრულა შემომხედა და გამიღიმა, თბილად და ამავე თბილი ხმით მითხრა: „დაიცალე? თუ არა შემიძლია კიდევ გავაგძელო და უფრო დაგცალო მაგ შენი შიშის და ბოღმისგანო“. ის პიველი იყო ვისაც ზუსტად ესმოდა რასაც ვგძნობდი, ამის გამო კი საშინელი და ისტერიკული ტირილი ამიტყდა, ის ერთად-ერთია ვისაც ჩემი ცრემლები აქ ნახახი. მახსოვს, როგორ ჩამიხუტა და თავზე მკოცნიდა, უსმენდა ჩემ ტირილს და მალე თავადაც ამყვა ვეღაც მან გაუძლო უგულოდ ყოფნას და ვერც მე, ისიც ჩემნაირია ვერასდროს გაიგებ სინამდვილეში რას ფიქრობს და რა უნდა, თუ მე არ ხარ ნუ ეხლა ეს მე რას გამომაპარეს მე მისი მეორე ნახევარი ვარ, მისი მეორე მე, მისი გძნობების სააშკარაოზე გამომტანი და რა თქმა უნდა ეს მასაც ეხება ჩემზე ყველაფერი იცის და რაგან თქვაა, რომ ის ვიღაც ბიჭი მომეწონება ესეც იქნება ისეიგი.)
-სალოო-მესმის ჩემი მეორე მეს ხმა და უკან ვბრუნდები. -ციალა გეძახის.
რატომაა ეს დამპალი ესეთი ბედნიერი. ჩემზე მეტადაც კი უხარია ისე მე ესეთი ხასიათი მაქ ბედნიერება ხუთი წუთით ვიცი მარტო, და საერთოდ ძალიან ცვალებადი ხასიათი მაქ. სულ ესეთ კარგ ხასიათხე არ ვარ, სხვა დღეებში ეშმაკიც ვარ ხოლმე.
-რა უნდა ნეტა? ჯადო უნდა ამაბას რო არ მოვეწონო.- ვბუზღუნებ და მივდივარ ჩემზე დიდ ეშმაკთან , რომელიც მჟავე სახით დგას, ვერ ვიტან ამ ქალს ყველაზე დაბალ ქულებს ეს მაყოლებს. - მეძავდით პატივცემულო?
-დიახ.-რატო მიღიმის უკვე მომიღო ბოლო და გადაფიქრებინა ყველას ჩემზე აზრი . აღარ მიღებენ. მგონი პანიკაში ვვარდები.-სალომე შენ ძალიან ჭკვიანი გოგონა ხარ და თუ აქამდე გეგონა, რომ არ მომწონდი ცდებოდი შენი კანდიდატურა მე წამოვაყენე...-რა? ვეკითხები საკუთარ თავს-რადგან ვიცი, რომ იმედებს არ გამიცრუებ. წარმატებები მინდა გისურვო და იმედი მაქ, როდესაც მთელ საქართველოში ყველაზე მაგარი ბიზნეს ვუმენი გახდები...-ოო ეს სიტყვები კი მესიამოვნა-არც შენ დაივიწყებ დასაწყის და შენც მიცემ შანსს ახალგაზრდა თაობას რომ შენგან აიღონ მაგალითი ისევე, როგორც ეხლა ამას ბატონი ალექსანდრო აკეთებს. კარგი ეხლა წადი აღარ მოგაცდენ.- მეუბნება და თბილ ღიმილს ისევე იშორებს სახიდან ისევ ის ციალა ხდება რაზეც მეცინება და მადლობის ნიშნად თავს ვუქნევ და იქურობას ვჩილდები, ანუ ალესანდრე ჩემი საყვარელი სახელი ყოველთვის ვიცოდი, რომ შვილს ალექსანდრეს დავარქმევდი და თუ გოგო იქნებოდა ალექსანდრას. ჩემ ფიქრებზე გამეცინა დაგზა ისე განვაგძე როცა ტელეფუნის ხმა გავიგე. გიგა მირეკავდა, ამიტომ სწრაფად ვუპასუხე.
-სიხ ეხლა არ მცალია ვერ წავალთ ერთად შენს სამუშაოში და ვერც მკიგაცილებ ერ შენს მადლობება გავიგებ ამიტომ სორიი- სოვრის ინდური აქცენტით ამბობს და მეცინება.
-კარგიი და სხვატა შორის არც არასდროს დამივალდებულებიხარ შენ მეტენები ხოლმე-ვამბობდა სანამ რამეს მეტყვის ვუთიშავ ჩემს ყვითელ მეგობარს ველოდები, რომ სამსახურში წამიყვანოსდა ია ისიც გამოჩნდა ავდივარ და ჩემ გაჩერებას ველოდები. მე რესტორანში ვმუშაობ, მიმტანად საკმაოდ ძვირიანი რესტპრანია იქ მუშაობას ვერ დავიწყებდი გიგას მამა რომ არა, სწორედ ის დამეხმარა. რესტორანში უკანა კარიდან შევდივარ ხალხი მხვდება, მაგრამ ყურადღებას არავის ვაქცევ და გასახელისკენ მივაბიჯებ. ამ ადგილას ბევრი ბიზნეს შეკრება იმართება ამიტომ მეც ვუსმენ ხოლმე როგორც შემიძლია და აქიდან ჩემი დაკვნები გამომაქ. გამხდარ ტანზე ფორმას ვიცმევ და ოთახიდან გასული ჩემი მოსვლის დასაფიქსირებლად მივდივარ და ღილაკს თითს ვაწერ რაც იმას ნიშნავს, რომ ჩემი სამუშაო საათი ოფიციარულოად დაიწყო. სამი საათი არაფერში გადის მიმაქ შეკვეთები ძირითადად მამიკოს განებუვრებულ ღლაპებთან, აბა როგორ შეიძლება, რომ არ დახარჯონ ამდენი ფული ჭამაში სიცხვილია მერე ინსტაგრანზე ვინ დადებს ხუთას ლარიანი კერძის სურათს . ნერვებ მოშლილი მაინც ვუღიმი და შეკვეთას ვიღებ და სამძარეულოში შევდი ვარ რომ გასამზადებელი კერძების სია გადავცე როცა ჩემს ყურაღებას ცხოვრებაში პირველად მაღალი, შავ თმიანი და მუქ ყავისფერ თვალება ბიჭი იქცევს, მე არ მიყურებს ტელეფონზე ლაპარაკობს, მეც აღარ დავაკვირდი დიდად მაგრამ შთაბეჭდილება აშკარად მოახდინა ჩემზე, პირველად მესიმპატიურა ვიღაც. სიას ვაწვდი მზარეულს და ისეც უკან გავდივარ, ის ისევ ტელეფონზე ლაპარაკობ მორჩა თუ არა მასთან მივედი. მენიუში ქონდა ჩაყოფილი თავი არა და მისი კიდევ ერთხელ კარგად დანახვა მინდოდა.
-რას მიირთმევთ?-ვეკითხები და ზედაც არ ვუყურებ გავაცნობიერე ჩემი ფიქრები და გადავწყვიტე თავი დამენებებინა ამ რესტორანში მყოფი არც ერთი ბიჭი მე არ შემომხედავდა, ამიტომ ჩემი ადგილი მოვნახე საზოგადოებაში.
-კარგად შემწვარი სტეიკი და ყველაზე ძვირიანი წითელი ღვინო.- მეობნება და თავს მაღლა წევს მერე მაკვირდება და მიღიმის, ნეტა რა აცინებს. ჯანდაბა კიდევ ერთი თავის თავზე შეყვარებული მამიკოს ბიჭი.
შეკვეთას ვიღებ და გასვლისას მის მზერას ვგძნოდ ნეტა რაზე იცინი? ჩემი მომსახურება ახალისებს ხო? ნაგავი. მძულს ესეთები, ვერ ვიტან თავი დიდი ვინმეები გონიათ. შეკვეთებს ვარიღებ და ისევ თან დამყვება მისი მზერა გეგონება მსწალობსო, მალე მისი შეკვეთაც მზადდება და მეც მიქა და წინ ვუდებ, ის კი კმაყოფილი სახით მიყურებს და მიღიმის.
-მადლობა- მეუბნება ხალისიანი ხმით და მეც უკან ვბრუნდები წასასვლელად როდესაც უეცრად მაძახის.- სალომე- ვშეშდები წამიერად , მაგრამ მისკენ არ ვბრუნდები და გზას ისე ვაგძელებ. ჩემი სახელი საიდან იცის მომსახურე პერსონალს სახელების თქმის უფლება არ გვაქ და არც ზედ გვაწერია უნიფორმაზე, მთელი დარჩენილი დრო ამაზე ვფიქრობ. ჩემი წასვლის დროცაა და მეც მალე გამოვდივარ საათს დავხედე და უკვე სამი საათი იყო გარეთ კი უკუნითი სიბნელე, მხოლოდ ლამპიონების ნათება. ტაქსის გაჩერებას ვჩდილობ, როდესაც მანქანა მიდგება წინ, შავი ბეემვეს მარკის ჯიპია, უცებ ფანჯარა იწერა და ის თავის ყავისფერ თვალებს მანათებს და მიღიმის.
-დაჯექი, გვიანია მე წაგიყვან- მეუბნება სერიოზული ოდმავ მკაცრი ოღონდ ჩემს მიმართ არა ბუნებრივად მკაცრი ხმით. მე ჯერ ერთხელ შევხედე მერე კი თვალს ვარიდებ.
-არა იყოს, ტაქსები ჯერ არ გადაშენებულად.-ვეუბნები მკვახედ და წასვლას ვაპირებ, რომ მისი ხმა მეწევა.
-ნუ გეშინია არ შეგჭამ- მეუბნება ირონიულად და ასევე იღიმის. ამაზე კი მეცინება ჯერ არავისი შემშინებია ამან რატო უნდა შემაშინოს, მხოლოდ მისი დიდი და დაკუნთული მკლავების გამო? ოო მკლაებზე ისევ გიგას ნათქვამი მახსენდება, მაგრამ მალევე მოვდივარ გონს. ხოო ეს ნამდვილად ვერ შემაშინებ გიგას მამას თავისი ბოქსის დარბაზი აქ სადაც ბავშვობიდან ვვარჯოშობ და გიგაც კი ვერ მერევა თუ გავითვალისწინებთ რომ მის უფროს ძმა სანდროზე ძლიერია თან საკმაოდ, ამიტომ სულაც არ მეშინია პირიქით ამაყად ვდგავარ და საკუთარი ძალის დემონსტრაციისიც არ მცხვენია ნუ რა თქმა უნდა თუ დებილი აღმოჩნდა და თავი არ დამანება.
-მე შენ ის სტეიკი არ გეგონო წეხან , რომ მიირთმევდი და თან შენი მზერით, რომ ნერვებს მიშლიდი!-მკვახედ მივახალე და საკმაოდ გაღიზიანებული თვალებით მივანათე რაზეც გაეცინა. ვსოო ეხლა გავგლეჯ!
-კარგი შენი ნებაა, სალომე-ისევ შეკთი ჩემი სახელის სენებაზე მაგრამ ყურადღება არ მიმიქცევია. ის კი წავიდა. დიდი ხანი ველოდებოდი ტაქსის გამოჩენას ამ სიბნელეში. დაღლილი და ნერვებ მოშლილი ვიყავი. ყველა იდიოტი მე რატო მეკიდება? იქრებში ვიყავი გართობული, როდესაც ვიღაცის ხელის შეხება ვიგძენი წელზე. ვსოო გადამეკეტა. უკან შებრუნებისას ვიღაც მთვრალი ტიპი შემეჩეხა, აუუ ამას რაღა უნდა ან რო მეხება კარგი გამიტაცა ეგეც კარგი მაგრამ მერე რო ვერაფერს მოაბამდათავს.
-აუუ ბიჭი წადი რა. არ მინდა ციხეში იქამდე ჩავჯდე სამან ხელფასს არ ავიღებ, ამიტომ მიბძანი რა- ვეუბნები და თითქმის ვეხვეწები არ მიყვარს მთვრალეის ცემა,მაგრამ ოო ძაან შეტოპე მეგობარო კოცნა გინდა ხო ვერ მოგართვი! სახეზე მარჯვენა ხელს ვადებ და მის თავს უკან ვწევ, მარჯვენა ფეხით კი ერთ მტკივნეულ ადგილას ვურტყავ და გამწარებული კვნესაც არ აყოვნებს.
-ფუ შენი, მე ბო*ო-მესმის კაცის ხმა კნდან და სავარაუდოდ მისი ორი ძმაკაცის. უკან ვტრიალდები მის მარჯვენა მუშტს მაჯაში ვიწერ მუცელში ვარტყავ ფეხს და სანამ ის კვნესის მე მის მარჯვენა ხელს ვარიალებ და ზურგს უკან ვუქცევ ამაზე უფრო ყვირის და ამ დროს მეორეც მორბის, მაგრამ ამას ჯერ ხელს ვერ გავუშვებ თორე მალევე ადგება მერე ამიტომ ერთერს გამოცდილ ხერხს ვიყენებ კეფაში ვურტავს და ვთიშავ , როდესავ უკნიდან მეორე მადგება ყელში ხელი მომხვია და მგონი მადლობა უნდა ვუთხრა ამის ტენიკაზე ბევრს გვავარჯიშენდა სანდრო მე დაგიგას ამიტომ კარგად შემეძლო თავის დახწევა. ჰაერში ვხტები დაფეხს რაც ძალა და ღონე მაქ მუხლში ვურტავ შემდეგ ხელს ცოტათი მიშვებს, ამიტომ მარცსენა ხელს მარვენას მაჯაში ვიკიდებ უკან ცოტათი ვტრიალდები და მთელი ძალით ვურტყავ სახეში ისიც დაბლა იშხლართება. ვიხრები ჩანთის ასაღებად და წარმოდგენა არ მაქ როდის დამივარდა, როცა ვიღაცის შეხებას ისევ ვძნობ ეს კი რაღაც ძალიან მსიამოვნებს, მაგრამ მუშტს ვკრავ რომ დავარტყა, როდესაც უკან შეტრიალებულს ის მხვდება შეშინებული სახით მეც ვშლი ხელს და ვდუნდები მას კი ჩემი ხელი ისევ უჭირავს, ამოვისუნთქე და დაბლა რიკულზე ჩამოვჯექი, ის კი ძემოდან დამყურებს.
-შენ ხარ- ვეუბნები ერთ ამოსუნთქვაში ისიც ჩემ დონეზე ეშვება და შეშინებული მიყურებს. - რა იყო არ შეგჭამ-ვუმეორებ თვის ფრაზას და თან ვიკრიჭები.
-ხომ... კარგად ხარ?- მე დამესხნენ თავს და ამას რისი ეშინია. ოხ ამ კაცებს რატო გონიათ ყველა ქალი ნაზი არსება.
-აბა მიმოიხედე ვინ გდია დაბლა? ისინი და არა მე- უკვე ნერვებს მიშლის.
-წამოდი წაგიყვან...-სანამ უაის თქმას მოვასწრებ მანამდე აგძელებს- ვიცი უკვე შენი ძალები ამიტომ, წამოდი, მაინც ვერაფერს გიზამ უბრალოდ სახლამდე გაგიყვან- ირონიოლი ღილიმი დასთმაშბს სახეზე, შეშინებული უფრო მომწონდა მაგრამ ისე მართალი იყო მაინც ვერაფერს გამიბედავდა უკვე ამიტომ.
-კარგი-ვუთხარი და უკან გავყევი, მანქანაში ჩავჯექი და მალევე დავიძერით.ღმერთო, როგორ მეძინება მაგრამ არ შემიმჩნევია, რადგან მთელი გზა ესევ მაკვირდებოდა მე კი ფანჯარაში ჩემი კორპუსის გამოჩენას ველოდი და აი ისიც გამიბწყინდა თვალები, მანქანა გაცერდა კარი გავაღე და გადმოვედი.
-ღამე მშვიდობისა, სალომე-არა უნდა გამერვია საიდან იცოდა ჩემი სახელი ამიტომ მივტრიალდი და გაბრაზებული მივაშტერდი.
-ჩემი სახელი საიდან იცი?
-რა მნიშვნელობა აქ.
მივხვდი რომ მაინც არ მეტყოდა საინად იცოდა ამიტომ მორიგი კიტხვა დავუსვი.
-შენ რა ქვია მაშინ?- ვკითხე და ამაზე გაეცინა.რა ჯანდაბა აცინებს?
-ალექსანდრე, ალექსანდრე დვალი.
-კარგი, ალექსანდრე.
დავიძერი გათიშული, ლიფტში შევედი არ ვიცი იქ იყო კიდე თუ არა, მაგრამ დიდად არც მაინტერესებდა უკვე მეორე ალექსანდრე ერთ დღეს ზედმეტი იყო. სახლში შევედი სახე დავიბანე, ტანსაცმელი ძლივს გავიხადე და დავწექი,ისე მეძინებოდა ვიცოდი მალევე დამეძინებოდა ამიტომ ტელეფონში სიმღერა ჩავრთე ნაუშნიკები გავიკეთე და Adele -ის Million Years Ago ჩავრთე და თან ვფიქრობდი, ორ ალექსანდრეზე ან იქნებ სულ ერთზეც და ერთი და იგივე ადამიანები იყენენ, შენდეგ მისი მკლავები გამახსენდა სწორედ ისეთი მე რომ მომწონს აი ვენები რო ეტყობათ, მაგრამ მე დამთხვევებს და სასწაულების არ მჯერა, მაგრამ კითხავებთნ გართობა მიყვარს ჩემს ვითომ წარსულს რომ ხედავენ ამაზე ცოტა ნერვები მეშლება, მაგრამ მაინც ვხალისობ. ფიქრში მალევე დამეძინა და თან ძალიან ტკბილად, რადგან ხვალ ჩემი პირველი დღე იყო როგორც პრანქტიკატის, ამოტომ გადაღლილი არ უნდა ვყოფილიყავი და ტვინი უნდა ამემუშავებინა, რომ ყველაფერი კარგად დამემახსოვრებინა.