-ანუ რას მთავაზობთ რომ თქვენთვის ვიმუშავო?
-ზუსტად
-და გააქვთ იმის გარანტია რომ მე თქვენ არ მოგკლავთ?
-თქვენ წარმოიდგინეთდა მაქვს წამალი სულ ახლახანს დაამთავრეთ და ჯერ არ გამოგიცდიათ მე მოგცემთ იმის საშუალებას რომ ის გამოცადოთ და უფრო გააუმჯობესოთ
-რათა მერე უფრ ადვილად მოიშოროთ მტრები არა?
-ჭკვიანი გოგონახარ
-ჯერ ეგ ერთი შენობით ნუ მელაპარაკებით და მეორე არ მინდა ორი კლანის დაპირისპირებაში ჩავერიო ისედაც მათ გამო ჩემმა ოჯახმა ძალიან დიდი განსაცდელი გამოიარა
-თქვენმა ოჯახმა თუ მარტო თქვენ? ნუთუ ვერ აცნობიერებთ რომ მარტო დარჩით მათ ყველა გაანადგურეს და თქვენი მშობლები რომ არა თქვენც მათ ბედს გაიზიარებდით-მათ გახსენეებაზე ცრემები მომაწვა თუმცა გზა მალევე დავუხშე საკმაოდ დიდი ხანია ჩემი გრძნობების ოსტატურად დამალვა ვისწავლე დედაჩემის სიტყვები გამახსენდა ნურავინ დაინახავს რომ გტკივა თორემ უფრო მეტად გატკენენ-ნუთუ არ გინდათ შური იძიოთ იმისთვის რაც მათ გაკეთეს?
თუ ისინი არ განადგურდებიან კიდევ უამრავი უდანაშაულო ადამიანი დაიღუპება. დაფიქრდით -ეს თქვა და ოთახიდან გავიდა სკამის საზურგეს მივეყრდენი ვგრძნბდი როგრ ნამავდა ცრემლები ჩემს ღაწვებს რაც არ უნდა გამეკეთებინა ის მართალი იყო მე შურისძიბის წყურვილი მტანჯავდა ღმერთო ჩემო გთხოვ სწორი გადაწყვეტილება მივიღო
-დედა მამა ნეტავ სად ხართ- რა იქნებოდა ჩემთან ყოფილიყავით რა გიქნეს რა გაგიკეთეს მაგრამ არ იდარდოთ მე თქვენი ანდერძი შევასრულე ყველაფერი გავაკეთე ყველაფერი რასაც თქვენ გააკეთებდით უკვე გავიზარდე ის პატარა უძლური გოგო აღარ ვარ რომელიც ადრე ვიყავი მათ ყველაფრისთვის ვაზღვევინებ რადაც არ უნდა დამიჯდეს ამას გავაკეთებ თქვენთვის მხოლოდ თქვენთვის არ მახსოვს ცრემლებით დანამულ ბალიშზე როდის ჩამეძინა მიუხედავად ჩემი ფიქრებისა კოშმარები მაინც დაესიზმრა ისევ კივილი სისხლი და ყმუილი გავრბოდი მაგრამ ის მომდევდა მეწეოდა და მიწაზე მანარცხებდა მისი კლანჭები ხელებში მერჭობოდა კბილები ყელში აღარ ვყვიროდი რადგან აზრი არ ქონდა ის მაინც არ წავიდოდა სანამ ჩემგან გამოხრული ძვლები არ დარჩებოდა მერე კი ყვირილით გავიღვიძე ჩემს სხეულს დავხედე და დავრწმუნდი რომ ეს მხოლოდ კოშმარი იყო და სახვა არაფერი ნეტავ მათ თუ მოვკლავდი ამით ტკივილს ბოლო მოეღებოდა? ისევ ბალიშზე დავენარცხე და ჩემი ცნობიერება კვლავ კოშმრებმა გაიტაცა ჩემი მბავი კი აქ დაიწყო
1638წელი ტრანსილვანია პატარა სოფელი ტყის მახლობლად
-მილა სოფი სად არის-სახლში აქოშინებული მამა შემოვარდა
-აქ-დედამ ხელი მაშნვე ჩამჭიდა-რა არის ნუთუ...
-კი სასწრაფოდ გასასვლელში-დედა ასთი აფორიაქებული არსოდეს მინახავს ხალიჩა აწია და გასასვლელი გამოჩნდა მაგრამ მარტო მე მოვასწარი ჩასვლა გარეთ საშინელი ღრინვა და ხმაური გაისმა დედამ უკანასკნელად მაკოცა და მითხრა რომ რაც არ უნდ მომხდარიყო ხმა არ ამომეღო რომ მერე ვინმე მოვიდოდა და წამიყვანდა მაშინვე ყველაფერი გაშავდა იმ დღის შემდეგ ყველაფერი შეიცვალა ბედნიერი დღეები ქარმა წაიღო და მხოლოდ დანგრეული ქოხი დამიტოვა.


როგორ მოგწონთ გავაგრძელო?