––დამიბრუნეთ ჩემი გოგონა ახლავე (ამოიკვნესა ერთმა 17 წლის გოგონამ რომელიც ჯერკიდევ სამშობიარო მაგიდაზე იწვა )
–წაიყვანნეთ (გაისმა იქვემდგომი ქალბატონის მკაცრი ტონი )
–არა! არა !დამიბრუნეთ ჩემი პატარა დედა არგინდა ძძალიან გთხოვ -
–არმინდა ამაზე მაშნ უნდა გეფიქრა როცა 16 წლის ასაკში დაფეხმძიმდი შენ განათლება უნდა მიიღო არმოგცემ უფლებას იმ არარაობის შვილი გაზარდო ისიც საკმარისია მუცლით მთელი 7 თვე რო ატარე არმოგცეემ უფლებას შენი ახალგაზრდობა ამ ბავშვს შესწირო
–არა დედა არა ძალიანა გთხოვ ისხომ უცოდდველია ნუდამაშორეფ მას ვერგადავიტან მის დაკარგვას
–თვენ რასსელოდებით დამამშვიდებელი გაუკეთეთ(ექთანნს თვალები დაუბრიალა ექიმები ამ საცოდაობის შემყურენი შოკში იყვნენ მაგრამ სხვა რა დარჩენნოდათ
–არა არა არმინდა (კიდე რაგაცის თქმას აპირებდა გოგონა მაგრამ უკვე ძლიერი დამამშვიდებელი ქონდა მიღებული ნელნელა ძალლა ეცლებოდა მზერა მისი პატარა გოგონას თითები შენიშნა ნელა ააყოლა მზერა ცხვირიდან მის ლამაზ ლურჯ თვალებზე შეაჩერა უყურებდა მის გოგონას და ხვდებოდა ვისთვის და რისთვის ღირდა სიცოცხლე მაგრამ ახლა ახლა ხომ მის ცხოვრებას ართმევდნენ ის კი ვერაფერს აკეთებდა მისი გოგონასათვის ხელიდან აცლიდნენ იმას ვისი დანახვის თანავე გულში სითბო ჩაეღვარა თითქოს მასზე უხილავი ძაფით შეება ამფიქრებში დამამშვიდებელი მთელ მის ორგანიზმს მოედო და მთლიანად ღრმა ძილის სამყაროში გადაინაცვლა.....
ქალმა როგორცკი მისი გოგონა თვალებმინაბული შენიშნა მაშინვე პატარა ბავშვს ხელი დაავლო ექიმეფს კონვერტით თანხა გადასცა და საავანტყოფო დატოვა TAXI გააჩერა კომფორტულათ მოკალათდა მძღოლს მისამართი უკარნახა და ჰორიზონტს გახედა

3 წლის შემდეგ,,,,,
–ანამარია შვილო გაიღვიძე დროა უნისში წახვიდე [კარეფში ქოთქოთით მოხუცი ქალი შემოვიდა და მძინარე ქალბატონს გახედა ანამარიამ ზატათ გაახილა თვალები და დაბღვერილ სახეს რო წააწყდა გაეცინა მაშინვე წამოხტა და ქალს ლოყაზე ხმაურიანათ აკოცა
–შვილო ამდენხანს ძილი როგორშეიძლება გაგიჟდება ლიკა
–ლიკა სულარმაინნტერესებს ჯანდაბაშიც წასულა <ეს სიტყვები ზიზღით წარმოთქვა და მოქოთქოთე ქალს გახედა>
–დგემდევერ ვერ აპატიიე არა !
–ის საშინელება როგორ უნდა ვაპატიო როგორ[ბოლოხმაზე განწირული ხმით დაიკივლა და თვალებზე ცრემლი მოადგა
–ნუტირი ჩემო პატარა [ლინდა მივიდა და ჩაკეცილი ანამარია ფეხზე წამოაყენა]
–იმქალმა რომელსაც ,,დედას'' ვეძახდი მთელიცხოვრება დამინგრია დედობის უფლება ესე უბრალოთ წამართვა :( [ანამარია კვლავ ვერ მშვიდდებოდა ]
–ნუამბოფ შვილო მაგას ! ესე არაა მას ხომ არუნდოდა ყველაფრის ესე დასრულება
–რასგულისხმოფ ლინდა {ლინდამ ანამარიას გახედა გრმათ ჩაისუნთქა და მოყოლა დაიწყო}
–სამი წლის წინ როცა დამამშვიდებელი გაგიკეთეს ექიმებმა და გაითიშე რაგაც მოხდა რაც შენ არიცი ძვირფასო ლიკა მართლაც აპირებდა შენი და ანაბელის დაშორებას მაგრამ მისი შვილიშვილის მწვანე თვალეფს წააწყდა გულში უდიდესი სითბო ჩაეღვარა ექქიმებმა ანაბელი ინკუპატორში მოათავსეს რადგანაც დღენაკლული დაიბადა მისი მდგომარეობა გართულდა ლიკამ მისი საზღვარგარეთ წაყვანა გადაწყვიტა ყველანაირი სსაბუთი მმოაგვარა და როცა მანქანით აეროპორტისაკენ მიდიოდნენ ავტოკატტასტროფაში მოყვნენ მანქანა ამობრუნდა ანაბელი კი [ლინდამ ანამარიას მზერა აარიდა ]
–ანაბელი ! რა რამოუვიდა ანაბელს თქვი ლინდა მითხარი [ქალს მივარდა და შენჯგრევა დაუწყო ლინდა კი ხმას არიღებდა ]
–არა არა შეუძლებელია ჩემ პატარას არაფერრი მოუვიდოდა ის ის ლიკამ წაიყვანა და დამიმალა ეს შეუძლებელია ჩემგოგონას სიკვდილის ანგელოზი ვერწაიყვანდა [ანამარიასთვის ლინდას სიტყვები უკვე პიკი იყო]
–შვილო ლიკამ ყველაფერიგააკეთა იმისთვის რო სყვვველაფერი შენ არგაგეგო მაგრამ ვერავიტან იმას რომ მასზე ესეტი ზიზღით საუბროფ [ანამარიას კი ლინდას სიტყვები აგარც ესმოდა მისგონებაში ერთ ფრაზას ატრიალებდა "ავატოკატასტროფაში'' ვერაფერს ამბობდა ალბათ იტყვით რამნიშვნელობა ქონდა მისტვის ცოცხალიიქნებოდა თთუ მკვდარი !ხო მართალია მისი გოგონა მისგვერდით არიყო მაგრამ იმედს მაინც არკარგავდა იმ იმედს რომ ოდესმე მის გოგონას იპოვნიდა გულში ჩაიკრავდა მის ტკბილ სურნელს კვლავ შეიგრძნობდა ახლა კი ეს იმედიც ჩაკლეს მასში..... ანამარია ფეხზე წამოდგა პიჯამოების ამარა გავიდა შუა ქუჩაში დათავისი საყვარელი ადგილისაკენ სირბილიტ წავიდა ერთ ტრიალ მინდორზე გაჩერდა
–რატო რატო წამართვი ჩემი ,,იმედი'' ბოლოხმაზე შეკნავლა და ცრემლებს გზა გაუხსნა უეცრათ თავბრუსხვევა იგრძნო წაბარბაცდა და ვიგაცცცცცცცის მკერდზე მიესვენა ]
ანამარიას წასლის შემდეეეეეგ ლინდა მარტო იყო ოთახში ცაკეცილი და თავითვის რაგაცას ბუტბუტებდა
–შენ სწორათ მოიქეცინ [ოთახში ისევ ის მკაცრი ტონალობა გაისმა და ოთხში ქალბატონი ლიკა შემოვიდა]–მისთვის ესე აჯობებდა
–რა რა აჯობებდა ლიკა გოგო იმედით ცოცხლობდა ჩვენ ჩვენ რაგავვუკტეტ ეს იმედის ნაპერწკაალიიც გავაქრეთ მისი თვალებიდან
იერება ჩემთვის უპპირველესია
–დედა არაა ! [ლინდამ ბოლოსიტყვეები ზიღით წარმოთქვა და გცეცხლებულ ლიკას შეხედა]
–შენთვისვე აჯობებს ენას კბბბბბბბილი დააჩირო თუარადა მევიზრუნეფ შენს გაქრობბბაზე [ისევ იმ კააცრი ტონით თქვა და ოთახი დატოვა ]
–დრო! დრო გვიჩვენეფს ყველაფერს (ლინდა)