წვიმდა, დაღლილ ნინუცას ძალიან მოსწონდა ეს შეგრძნება, ისეც უყვარდა წვიმა და წვიმაში სეირნობაც მისი ჰობი გახლდათ, წვიმა მის ხასიათს ასახავდა რაღაცნაირად მხიარული თავისი ხმითა, არ ვიცი როგორ, თუმცა ამ გოგონას წვიმა არაამქვეყნიურად მოსწონდა, ასე არასდროს არაფერი არ მოსწონებია, თუმცა წვიმა ცრით და არა ჭექაქუხილი და მისდა საბედუროდ ღამის სამ საათზემაშინ, როცა ბათუმის ქუჩებში აღარ დადიოდნენ მიკროავტობუსები გაიქუხა და გოგონასაც შეეშინდა სხვა გზა არ ჰქონდა ადგა და გადაწყვეტილება მიიღო სხვის სახლში შეაფარებდა თავს პირველივე სახლის კარს მიაშურა და სულ გალუმპულმა სიცივისგან აკანკალებულმა დააკაკუნა კარი მალევე გაიღო და ახალგაზრდა ბიჭი გამოვიდა... მას... მას იმდენად ნაცნობი სახე ქონდა ცოტა არ იყოს შეეშინდა კიდეც, მაგრამ სხვა გზა არ იყო
- დიახ გისმენთ
- მაპატიეთ...
* * *
გოგო მზის სხივებმა გამოაღვიძა, თვალები ეწვოდა, ამიტომ კარგად ვერ ხედავდა სად იყო, არც ის ახსოვდა აქ როგორ მოხვდა,თვალები კარგად მოისრისა და გაახილა ეხლა უკვე ხედავდა თეთრ ოთახს ლამაზად მორთულს თავისი სააბაზანოთი და აივნით საიდანაც ულამაზესი ხედი მოჩანდა ზღვის პირი გოგოს მოსწონდა ეს ხედი და აივანზე გასულს არც კი შეუმჩნევია რომ ტრუსისა და ლიფის ამარა იყო. ნინუცას კარის გაღების ხმა შემოესმა და ოთახში შევიდა, ნაცნობი სახე შემოვიდა თუ არა გოგონას ზურგი აქცია და მხოლოდ ეხლაღა მიხვდა ნინუცა შიშველი რომ იყო და სასწრაფოდ მოისხა ხალათი
- მაპატიეთ მაპატიეთ - დაიწყო ბიჭმა და უკვე გოგოს შეჰყურებდა ნინუცას კი თავი დაეხარა და ჩუმად გამოსცრა
- არა... არაუშავს აქ როგორ მოვხვდი?
- გუშინ საღამო იყო მეძინა კაკუნის ხმა შემომესმა და ხელში შენ შემრჩი პირდაპირი მნიშვნელობით
- ეგ როგორ?
- გული წაგივიდა - თქვა ბიჭმა და თავი უხერხულად მოიფხანა
- გმადლობ - ჩვეულად გამოსცრა ნინუცამ
- კარგი მე გავალ და შენ ჩაიცვი - გაუღიმა ბიჭმა და გავიდა ნინუცას კი ერთი აზრი არ ასვნებდა ვინ იყო ეს ბიჭი და რატომ ეცნობოდა
- ჰო მართლა მე ნიკა ვარ - დახურული კარი ისევ შემოაღო ბიჭმა
- სასიამოვნოა მე ნინუცა მქვია
- ჩემთვისაც... კა..არგი.. მე წავა..ლ...
- კარგი და ჩემი ტანსაცმელი?
- აჰოო.. გასაშრობად დაკიდა რობერტამ და ამოგიტანს ახლავე - გოგოს უნდა ეკითხა რობერტა ვინ არისო თუმცა ნიკამ ჩქარა მოხურა კარი რის გამოც კითხვა ვერ მოასწრო და გაჩუმდა იქვე მყოფ საათს შეხედა ჯერ მხოლოდ 7 იყო ასე რომ არ აგვიანდებოდა და უცნობი ქალის შემოსვლას დაელოდა ისევ საამურ აივანზე...
კარი გაიღო და თბილად მომღიმარი ჩასუქებული ქალი შემოვიდა დაკეცილი და გაუთოებული ტანსაცმლიც ხელში საწოლზე დადო და გასასვლელად გაემართა როცა გოგონამშეაჩერა
- თქვენ ალბათ რობერტა ხო?
- დიახ - თბილად და მორცხვად გაუღიმა გოგონას
- ქალნატონო რობერტა თქვენ ალბათ ნიკას დედა ხართ არა?
- უკაცრავად გეშლებათ პირველ რიგში უბრალოდ რობერტა დამიძახეთ სოლო შემდეგ მე უბრალოდ მომსახურე პერსონა ვარ ასე ვთქვათ დიასახლისი ნიკას კი დედა არ ყავს ეტობა არ იცნობთ თორემ არ მკითხავდით
* * *
იმ საახლიდან გამოვედი და მაშინვე სამსახურისკენ გავსწიე არაფერი მეჭამა რა თქმა უნდა დამპატიჟა რობერტამ ჩაიზე და კარაქიან პურზე თუმცა უარი ვუთხარი იქიდან წამოსვლა მეჩქარებოდა მეუცნაურა რატომღაც ის ოჯახი და არ მინდოდა იქ გაჩერება სამსახურში მისვლისთანავე იმ ბიჭის საქმეს გადახედა რომელსაც ძნა მოჰპარეს,საქმეში გაერთო და მყუდროდ გრძნობდა თავს თუმცა ეს მყუდროება ახალგაზრდა ბიჭის ხვეწნა მუდარამ და თან ლანძღვაგინებამ დაურღვია და როგორც ჩანს არა მარტო მას რადგან ყველა თანამშრომლის ყურადღება ბიჭის ღრიალისკენ იყო მიმართული...
***
-აი მეორე თავიც იმედი მაქვს მოგეწონებათ ^^