ერთი კვირა ისე გადის ვერც შევამჩნიე, მაგრამ ალექსანდრეს ბუზღუნის შემჩნევა არც ისე ძნენილი იყო. ამ ერთი კლირის განმავლობაში რესტორანში დამატებით მომიწია მუშაობა, ამიტომ სამსახურიდან დილის 4-ზე ან 5-ზე მიწევდა დაბრუნება, ამაზე სულ მუჯუჯღუნებოდა წამოიდი მაგ ადგილიდან მე გადაგიხდი ფულსო, მაგრამ მე რო არ წამოვიდოდი ალბათ მიხვდით. თან რაც არ უნდა ყოფილიყო რო მივსულიყავი და მეთქვა უნდა წავიდე-თქო სანამ შემცვლელს არ იპოვიდნენ არ გამომიშვებდნენ. გიგასაც თითქმის ყოველ დღე ველაპარაკებოდი მეუბნებოდა, რომ საქმე კარგად მიდიოდა, თან ესე თუ გაგრძელდებოდა ყველაფერს მალე მორჩობოდა და მალევე დაგვიბრუნდებოდა. ასევე ყოველდღე ანასთან ერთად ვიყავი, ყავას ვსვავდით, ვერთობოდით, ანა ძირითადად ჩემს ჩაცმულობაზე ლაპარაკობდა და შენიშვნებს მაძლევდა მეც ვუსმენდი აბა რა უნდა მექნა? ხო გამგლეჯდა შუაზე რო რამე მეთქვა, მაგრამ როგორც კი გიგაზე მიდგებოდა ლაპარაკი ხმა უთბებოდა, სახე უნათდებოდა არ ვიცი რა უნდა მექნა რომ ვხვდებოდი როგორ ენატრებოდათ არივეს ერტმანეთი, მაგრამ ანას აქ ქონდა შეკვეთები და რაც არ უნდა ძაან სდომოდა გიგას ნახვა ვერ წავიდოდა მასთან, გიგას კი თავისი კარიერა უნდა აეწყო ამერიკაში, მაგრამ მე ხო ვიცოდი რომ თუ მისი მონატრების სურვილი მოუჭერდა ისე ჩამოვიდოდა ყველაფერს დაიკიდებდა და მაინც ჩამოვიდოდა ანასთან.
ჯერ კიდევ მეძინა თავში რაღცამ რომ დამკრა და თვალები დაფეთებულმა რომ გავახილე, თვალი ნელა გავაპარე ბავშვივით ტუჩებ აბზეკილი ალექსანდრესკენ. დღეს ალექსანდრეს დაბადების დღეა და მისთვის სიუპრიზი მაქ, მაგრამ ამისათვის საჭიროა, რომ არ გაიღვიძოს და არ დამინახოს, თორე ყველაფერი ჩამეშლება. ნელი მოძრაობით ვიწყებ წამოდგომას თან თვალს არ ვაშორებ მძნარე ალექსანდრეს. ღმერთო ოღონდ ეხლა არ გაიღვიძოს. ისევ ნელა და ნაზად ვდგები მგონი საერთოდ ვერ უნდა იგრძნოს ვერაფერი, ნელი ნაბიჯებით მივიწევ ჩემი სპორტული ტანსაცმელის ასაღებად, ხელს ვავლებ თუ არა გარეთ გავდივარ და იმ ოთახისკენ მივიწევ სადაც წესით უნდა მძინებოდა, მაგრამ.... ალექსანდრე რას დაგაცლის? რაც არ უნდა ჩემ ოთახში დამეძინა მეორე დღეს მის ოთახში ვიღვიძებდი, მაგრამ მერე ნერვები მომესალა რას დამაქანებ ამხელა ქალს-მეთქი და მეც მის ოთახში გადავედი. გუშინ სპეციალურად ადრე მოვედი სახლში და სანამ თორმეტი გახდებოდა დავიძინე, რო დამინახა ლამის გაჭედა ჩემი გაღვიძება კი სცადა, მაგრამ სიუპრიზს ხომ არ გავაფუჭებდი? ამიტომ მეც არ მივაქციე ყურადღება, მერე მთელი ღამე მისი ბუზღუნი მესმოდა. გავემზადე თუ არა გიგას მანქანის გასაღები ავიღე და გარეთ გავედი, ტელეფონი ხელში მეჭირა მესიჯი, რომ მომივიდა, დაფარული ნომერი იყო.
„მომელოდე“
მაშინვე მივხვდი ვინც იყო და სიხარულით ჩავხტი მანქანაში არ ვიცი რატო, მაგრამ მანქანას გიჟივით ვატარებდი, ჯერ მხოლოდ თორმეტი იყო ყველაფერს მოვასწრებდი, რესტორანში ექვსზე უნდა ვყოფილიყავი მანამდე კი დიდი დრო იყო. მალე ანას სახლთან მივედი, მანქანიდან ბედნიერი გადმოვხტი, კარებზე დავაკაკუნე ისე სწრაფად გამიღო ანამ თითქმის კართან იდგა და მე მოლოდებოდა.
-რა იყო მიგრძენი?-სიცილით ვკითხე და შიგნით შევედი.
-მე შენ სულ გრძნობ, სიხ-ისეც ამყვა სიცილში და მისარებისკენ წამიყვანა-ყავა გინდა?
-აუ კი-სამზარეულოსკენ წავიდა და მეც უკან გავყევი- ერთი სურვილი რომ მაქ შენთან ხო გახსოვს?
-ოხხ, მოვიდა დრო? კურთხევა გინდა ალექსანდრეს მოტაცებისთვის? ჩემგან გაქ-მითხრა სიცილი და ყავის მზადება დაიწყო.
-არა მაგისთვის მერე მოვალ, თან ერთი კარგი გამძლე ნაბადი შენზეა-სიცილით ვუთხარი და ბართან მდგარ მაღალ სკამზე შემოვხტი-დღეს ალექსანდრეს დაბადების დღეა...
-კაი რას მეუბნები-არ დამასრულებიდა ანამ.
-მაცადე-სიცილით ვუთხარი და მოყოლა გავაგრძელე-მოკლედ შენი დახმარება მინდა...
-რა იყო ძმა უნდა შემიცდინო-ვითომ შეშფოთებული სახე მიიღო და პირზე ხელი აიფარა-მაგაში მე ვერ დავეხმარები.
-არ წირდება მაგას შეცდენა ისედაც კარგა შეცდენილია-სიცილი აგვიტყდა ორივეს, ძლივს რომ დავწყნარდით ისევ გავაგრძელე მოყოლა- ანუ შენი დახმარება იმაში მინდა რომ... მაკიაჟის, კაბის და ეგეთ რაღაცეებში გამარკვიო... ანუ შენ შემირჩიო რა... მგონი პირველად ვთხოვ ვიღაცას ამაში დახმარებას, მინდა ჩემი მოხუცებული უფროსი გადავრიო-წარბები ავათამეშე.
-უუუ-მანაც აათამაში და ყავა გამომიწოდა-ერთი სული მქონდა როდის მომაკითხავდი ეგეთი თხოვნით-ხელი დამავლო და სირბილით ამათრია თავის ოთახში, უჯრიდან უანრავი ჟურნალები გადმოყარა და ლოგნზე მოისროლა, თვითონაც დახტა.
-მოკლედ, ეხლა მე ამ ყველას უცებ გადავხედავ და ამოვარჩევ იმ კაბას რაც შენ უნდა ჩაგაცვა და რითითაც ჩემი საცოდავი ძამიკო უნდა გააგიჟო თან ცოტა აეჭვიანო-თვალი ჩამიკრა და პირველი ჭურნალი აიღო.
-მეც დავათვარიელებ და განახებ რამე თუ მომეწონება-ხელში ავიღე თუ არა ეგრევე წარბები ამიწია და ისე შემომხედა.-რა იყო?
-აქ სპორტულ კაბებს ვერ იპოვნი და ვერც შენ სამხედრო აკაზულობას.
-რა არ მოგწონს ჩემ ტანსაცმოლში კიდე ვერ გავიგე?-ჩუმად ამოვიბუზღუბე ჩემთვის, მაგრამ მაინც გაიგო.
-კიდე ამაზე ვილაპარაკოთ?-ეჭვის თვალით ამომხედა მეც შეშინებუბმა თავი გავუქნიე ჩემ ამ საქცილეზე გამარჯვებული სახით გამოხედა და ჟურნალის ფურცვლა განაგრძო. სადღაც ნახევარი საათი ათვალიერებდა ჯურნალებს რამოდენიმე ვარიანტიც შემომთავაზა, მაგრამ მე არ მომეწონა.
-რანაირი ქალი ხარ შენ?-დაღლილი მეუბნება და ზურგზე წვება.
-მშვენიერი-მეც მას ვბაძავ და იგივე ნაირად ვწვები. კიდე სადღაც თხუთმეტი წუთი ათვალიერებდა, მერე კი ისეთი სისწრაფით წამოხტა გული გამისკდა.
-ვიპოვეეეეე-ხტუნვა დაიწყო ბედნიერი სახით.
-მაჩვენი მეც-სიცილით ვეუბნები და ჟურნალს ვართმევ. სურათზე გრძელი შავი, საშუალო ზომის დეკოლტეთი და მარჯვენა ფეხთან ამოწრილი კაბაა, რომელიც კარგად იყო გამოყვანილი მუცლისა და თეძოს არეში, ეს ის პირველი კაბაა რომელიც მართლა მომეწონა. ბედნიერი სახით ავხედე ანას რომელიც ტელეფონზე საუბრობდა.
-ეგაა-ბევრი აღარაფერი მითქვამს უფრო სწორედ ვერ მოვასწარი ისე ამაგდო ანამ ლოგინიდან ისე ჩამიყვანა კიბეებზე ლამის ნახევაი კიბე ზურგით მოვწმინდე, მერე მანქანაში ჩამტენა სრული ამ სიტყვის მნუშვნელობით.
-ეხლა ჩვენ წავალთ....
-არამგონია...
-გაჩუმდი! შენ არავინ გეკითხება! გესაჭიროება: სახის გაწმენდა, გამაჯანსაღებელი თერაპია, მასაჟი და ცოტა ზაგარიც თორე ფურცელზე თეთრი ხარ.-მითრა და ბოლოს დაამატა- და ხო საუნა-მიაყარა სათქმელი და სწრაფად მოჭყდა ადგილს, დაახლოებით 20 წუთში საუნაში ვიჯექით.
-აუ ამას როგორ უძლებენ-ჩემი წუწუნით უკვე მე მეტკინა თავი-ცუდად ვარ აღარ შემიძლია.
-არც მეეეე-ენა გადმოგდებული მეუბნება ანა და გადის მეც მივყვები, მერე მასაჟს გვიკეთებს ერთი ბიჭი დაილოცეს მისი ხელები კინაღამ ჩამეძინა, მაგრამ სადაა მაგის ბედნიერება ანამ ისე ჩამყვირა ყურში: „ეგრე ჩემ ძმას უნდა ჩაადნეო“ ნახევარი საათი იმ ყურში არაფერი მესმოდა. მერე სახე გაგვიიწმინდეს, მერე გამაჯანსაღბელი თერაპია, ბოლოს კი ზაგრი მირების ჯერი რომ დადგა ანას იმდენი ვეხვეჭე ოღონდ ეს არა და ყველაფერს ვიზავ-მეთქი დავიყოლიე, მაგრამ მომთხოვა რომ მაკიაჟს და ჩემ თმებსაც ის მიხედავდა. როგორც კი შენობიდან გამოვეით საათს დავხედე 4 საათი იყო დრო ჯერ კიდევ მქონდა თუ რამე დაგვინებისთვის მაინც არავინ არაფერს მეტყოდა.
-ეხლა ჩვენ წავალთ ჩემთან ოფისში და ყველა იქ მოვა, მაკიაჟს და თმებს ჩემზე ვიღებ, ხოლო პედიკიურ-მანიკიური შეგიძლია შენ შეარჩიო-მიცხადეს მანქანაში ცაკდომისას ანა.
-არ დაგღალე? ამდენი რამე რო გამიკეტე არ დაიღალე?
-არა საყვარელო-ანამ თბილი მზერით გადმომხედა და გამირიმა-ეს რომ მღლიდეს არც დაგთანხმდებოდი და ამ ყველაფერს სხვას დავავალებდი. ასე რომ არ იდარდო მაგაზე.
-მადლობა ანა... ეს მართლა ბევრს ნიშნავს ჩემთვის, დიდი და არასდროს მყოლია, მაგრამ ყოველთვის როდესაც წარმოვიდგნდი ის შენ ძალიან გგავდა.... მართლა ძალიან დიდი მადლობა.-თბილად გავუღიმე და ფანჯარაში გავიხედე. ანა ისე მექცეოდა როგორც დას და მის ოჯახის წევრს, სწორედ ისე როგორ მე მევექცეოდი ჩემ დას ცოცხალი რომ ყოფილიყო, სწორედ ესეთი დამოკიდებულება მექნებოდა მასთან, ესე მოვუყვებოდი ყველაფერს, ესე დავარიგებდი ჭკუას და ესე თბილად მოვექცეოდი. ამ ფიქრებმა ისე ღრმად წამიღო ვერც კი შევამჩნიე როგორ გაჩერდა მანქანა, ანა უკვე გადასულიყო ამიტომ მეც მას მივბაძე.
-კარგი-ტაში შემოკრა ანამ იქ მყოფი ხალხი რომ დაინახა-ესეიგი ეს იხვი უნდა ვაქციოთ გედათ, ლინა თმა კოსად გაუკეთე აი ისე მოშვებულად რო აქვთ და წინ ცოტა თმა რო აქვთ გადმოყრილი, დაშა მაკიჟი ბევრი არ უნდა მხოლოდ მუქი თვალის ჩრდილები ისე რომ მის ბრზინავ თვალებს ხაზი კარგად გაუსვას ტუჩები.... მუქი რომ იყოს ისე.... აბა საქმეს შევუდგეთ, სალომე ფრენჩი გინდა ხო?
-კი-სიცილით ვუთხარი და სკამზე დავჯექი მომდევნო საათნახევარი არც ავმდგარვარ, ხან ერთი მიკეთებდა თმას ხან მეორე მაკიჟს ან ანა გააცერებდა ყველას და ისე მავლებდა თვალს მოწონების ნიშნად კი ისევ აგრძელებინებდა საქმეს, ბოლოს რომ მოვრჩი ჩემი თავით აღფრთოვანებული დავრჩი, არ მეგონა ესეთი ლამაზი თუ ვიყავი, ანას რომ გავხედე მე მას არც კკი შევედრებოდიი მწვანე ჭაობის ფერი კაბა ეცვა, თმები დაესწორებინა და ყურებ უკან გადაეწია, მაკიაჯი კი მსუბუქი ქონდა, თვალებზე უბრალო ჩრდილები , ტუჩები კი კანის ფერი პომადით ქონდა შეღებილი, ქალღმერთი იყო.
-ანა ულამაზესი ხარ- ამომხდა გაოცენისგან ამაზე გადაიკისკისა.
-მადლობა საყვარელო, მაგრამ შენ უკეთესი იქნები თუ კაბას ჩქარა ჩაიცვალ-ჩემი კაბა მომაწოდა და უსარკეებო ოთახში შემაგდო, არც დიდად სინათლე იყო ჩემი თავი რომ კარგად დამენახაა, მაგრამ კაბა გადავიცვი და ხელით მოვიზომე, ტანზე ძალიან კარგად მედგა ნუ ეს რაც ერთი ხელის მოსვით გავიგე. კარები გავაღე და გარეთ გავედი, მაშინვე ყველა ჩემსკენ მობრუნდა ისითი სახეებით შემომხედეს გული გამიჩერდა, ყველას პირი ქონდა ღია მხოლოდ ანა მიღიმოდა.
-ესე ცუდია?-ვკითხე შეჭუხებული სახით.
-უმალაზესდი ხარ-ამოხდა ანას- წავედით ეხლა-ხელი დამავლო და კარებში გამაქანა.
-მოიცა ჯერ იქნებ სარკეში ჩამეხედა?!
-არ გინდა ლამაზი ხარ.-მანქანაში ჩაჯდა და უკან რაღაცას გადაწვდა, იქიდან ყუთი ამოიღო და გამომიწოდა, ცოტა დავიბენი.
-ეს რა არის?
-გახსენი შენია-გამოვართვი და ხელში ჩემი საყვარელი დუხის ფლაკონი შემრჩა, ნარცისო.
-ანა მე...-აღფთოვანებისგან არ ვიცოდი რა მეთქვა.
-ვიცი რომ შენც გიყვარვარ და მადლობას მიხდი არა საჭირო-მაშინვე გადავეხვიე .
-მადლობა.-ისე მოვუჭირე ხელები ალბათ ხერხემალში გადავტეხე.
-კარგი ნუ გამგუდე-სიცილით მითხრა და მეც მოვცილდი.საათს დავხედე და მივხვდი რომ უკვე დაგვაგვიანდა.
-აუ დაგვაგვიანდა
-ვაიმე-ამოიოხრა ანამ-რომელი ქალი მიდის თავის დროზე თან თუ ისე გამოწყო კაცისთვის.
-ანუ გიგამ სადმე რომ დაგპატიჟოს ალოდინებ?-წარბი ზემოთ ავწიე და ეჭვის თვალით შევხედე.
-მაგან ოღონდ დამპატიჟოს და სულ არ დავიგვიანებ-ამოიოხრა ანამ.
-მოგენატრა?-ამ კითხვაზე სევდიანად გაეღიმა და თავი თითქმის შეუმჩნევლამ დამიქნია. ჯანდაბა გიგა რას აწვალებ ამ გოგოს? ჩამოდი რა ჩქარა!!! გიგას წყვლაში ისე გავერთო ვერ შევამჩნიე როგორ მივედით, ნაცნობ რესტორანთან დანახვისთანავე ისე ამიჩქარდა გულისცემა მანქანიდან გადმოსვლა არ მინდოდა, ანამ რა თქმა უნდა შეამჩნია ეს.
-იცი რა მოდი პირველი მე შევალ და მერე შენ შემომყევი-მომაწოდა იდეა.
-და რო წავიქცე? ქუსლებზე კარგად ვერ დავდივარ ჯერ კიდევ ახალია-წამოვიწუწუნე.
-მოდი ეგ ჩემ შუმახერ ბიჭს მივანდოთ-სიცილით მითხრა და მალევე გაქრა ადგილიდან, სადღაც ორი წუთი მანქანაში ვიჯექი და ღრმად ვსუნთქავდი, მაგრამ მერე მოვერია თავს და მანქანიდან გადმოვედი. ნელი და პატარა ნაბიჯებით მივიწევდი რესტორნიკენ გზაში ვგრძნობდი ადამიანების მზერას და ეს უფრო მარწმუნებდა რომ რაღაც რიგზე არ იყო, ბოლოს და ბოლოს რესტორნის შესასვლელთან ვიდექი, გული ისე მიცემდა არ ვიცოდი რა მექნა, მაგრამ მაინც გავბედე ღრმად ჩავისუნთქე, მეკარე კაცმა კარი გამიღო და გამიღიმა. მეც თავი ავწიე კიდევ ერთხელ გავაკეთე სუნთქვითი ვარჯიშები და პირველი ნაბიჭი გადავდგი, მერე მეორე , მესამე, მეოთხე და სიარული თავ აწეულმა გავაგრძელე, დარბაზს თვალი მოვავლე, ყველა მე მიყურებდა ამის გამო ცოტა მოვიხარე, მაგრამ ანას დაქაჩული თვალები დავინახე თუ არა მაშინვე ისევ გავსწორდი წელში, თვალებით ალექსანდრეს ვეძებდი. მამდენ ხალხში მაინც ადვილი შესამჩნევი იყო, შავ კოსტუმში გამოწყობილი ალექსანდრეს პოვნა, კოსტუმიც კი ვერ ფარავდა მის კუნთებს რომლებიც აშკარად კარგად უჩანდა იმ საროჩკაში რომელიც ტანზე ისე ქონდა აკრული რომ მისი ყველა ნაქვთი შესანიშნავად იყო გამოკვეთილი. მიყურებდა. ამა მზერაში იყო აღტაცება რომელიც ჩემ ისედაც აჩქარებულ გულის რიტმს უფრო და უფრო აჩქარებდა, მხოლოდ მე მიყურებდა მის გარშემოყოფები რაღაცეებს ეუბნებობდნენ მაგრამ მას ყურადღება არ მიუქცევია ისე წამოვიდა ჩესკენ. დავიბენი, როგორც ბრინჯი ისე დავიბენი ისე კი უფრო და უფრო ახლოს მოდიოდა, ერთ ადგილად გავშეშედი. ჩემ წინ ალექსანდრე რომ დადგა კინაღამ გული წამივიდა, არაფერი არ მესმოდა ვერაფერს ვერ ვხედავდი, აქ მხოლოდ მე და ალექსანდრე ვიყავით.
-მეცეკვებით სანამ ჩემი ქალღმერთი მოსულა და უცემივართ?-გაკრეჭილმა ხელი გამომიშვირა, მეც გავუღიმე და თანხმობის ნიშნად თავი დავუკარი. ხელი მომკიდა და დარნაზის ცენტრისკენ წამიყვანა, მისი ხელი რომ წალზე მიგრძენი დენდარტყმულივით შევკრთი მას კი გაეცინა, ცოტა რო დავწყნარდი ხელები კისერზე შემოვხვიე და სიმღერას ავყევი ტანის მოძრაობით. ალექსანდრე ჩემსკენ დაიხარა დაყურთან დამრჩურჩულა.
-გუშინ ძალიან გამაბრაზე რო არ მომილოცე დაბადების დღე... მეგონა დაგავიწყდა-წყნარი ხმით მითხრა და მის სხეულზე ისე ამაკრო სუნთქვა შემეკრა, მისი მხურვალე სხეული უფრო მწვავდა და არა ამ ქვეყნიური შეგრძნება დამეუფლა.
-სიუპრიზის გაკეთება გადავწყვიტე თან შენი გამწარებაც მინდოდა-ყურთან ახლოს ჩავრჩურჩულე.
-ნამდვილად გამოგივიდა ულამაზესი ხარ-ვიგრძენი როგორ მომისვა ცერა თითი ხერხემალზე, მაშინვე გამცრა მთელ სხეულში-მაგრამ ჩემი გაბრაზებისტვის მაინც ინანებ-ყურთან უფრო ახლოს მოიწია და ჩემ კისერში ჩარგო თავი, ყველა ჩვენ გვიყურებდა მაგრამ სირცხვილზე მეტად ალექსანდრეს ცხელი და აჩქარებული სუნთქვა მწვავდა კისერს. მისი ტუჩები რომ კისერზე ვიგრძენი კანი დამეხორკა, ვიგრძენი როგორ გაეცინა ისე რომ ჩემი კისრიდან ტუჩები არ მოუცილებია.
-ხალხი გვიყურებს ალექსანდე მაგის ადგილი არაა.
-სულ არ მადარდებს ვინ მიყურებს , მიყურონ და დატკბენ შენ მაინც ჩემი ხარ.-მითხრა და ნავი ოდნავ აწია-მაგრამ შუნ თუ იმფაქტი მიიღე ჩემი შეხებით ეგ არ მაწყობს.-სიმღერა დამთავრდა თუ არა ალექსანდრემ მომცილდა, მაგრამ ხელი არ გაუშვია ესე წამიყვანა ერთ-ერთი მაგიდისკენ სადაც ანა იდგა და კიდე რამოდენიმე ბიჭი.
-სალომე გაიცანი ესენი ჩემი ბავშვობის მოგობრები არიან ვაჩე, გიო და სანდრო აქამდე იმიტომ ვერ გაგაცანი რომ საქარტველოში არ იყვნენ-წელზე ხელი მომხვია და მისზე ამაკრო- ძმებო ეს სალომეა და სწორედ მისი დამსახურებაა რომ ეხლა დაბადების დღეს საკუთარ რესტორანში ვიხდი.
-სასიამოვნოა სალომე-ხელი გამომიწონა ვაჩემ- ეს ვაჟბატონი სულ შენზე ჭორაობს.
-ჩემთვისაც სასიამოვნოა-ხელი ღიმილით ჩამოვართვი-ამედია ცუდს არაფერს ამბობს.
-რა ცუდი??-ეხლა სანდრომ დაიწყო- რო რეკავს უკვე ვიცით რომ ისეთები უნდა გვითხრას ლამის ჩვენც მოვძებნოთ მეორე ნახევრები-სიცილი დაიყო ყველამ.
-რძალო...-უცებ წამოცდა ვაჩეს, ამის გაგონებაზე თვალები ამენთო მგონი პირველად მომიხსენიეს რძალით ვერ ავხსნი ისეთი უცნაური ეგრძნება იყო. ამაზე ალექსანდრემ გადაუბრიალოა თვალები ბიჭებს მე კი სიცილი ამიტყდა.
-არაუშავს-სიცილით ვუთხარი ვაჩეს მანაც ნიშნის მოგებით გადახედა ალექსანდრესს. ამ დროს ტელეფონზე მესიჯი მომივიდა ისევ იმ დაფარული ნომრიდან:
„მოვედი. დანარჩენი შენზეა“
მაშინვე ანას დავავლე ხელი.
-უკაცრავად უნდა გავიდეთ-ბოდიში მოვიხადე და ანა წავიყვანე გასასვლელისკენ, ისეთი გაოცებული სახე ქონდა სიცილი ვერ შეიკავე.
-სად მიმათრევ?-გაოგნებულმა მკითხა.
-სიუპრიზია-ვუთხარი და რესტორნის შემოსასვლელთან დავაყენე.-ეხლა თვალებს აგიხვევ და მალევე მოგხსნი კარგი.
-რაა? რა კარგი?
-დაწყნარდი-ჩანთიდან პატარა ნაჭერი ამივიღე, თვალებზე ავაფარე, საგულდაგულოდ რომ შევუკარი, მერეღა შევამჩნიე ერთი ადამიანის მზერა როგორ იყო მოშტერებული მასზე, გამეცინა და უკან შევბრუნდი. ჩემ უკან სმოკინგში გამოწყობილი გიგა იდგა, გრძელი თმები სანახევროდ აეწია და საროჩკის ტოტები აეწია რომ მისი ტატუები კარგად მოჩანდა. მიღიმოდა. ჩემსკენ ჩასახუტებლად წამოვიდა რომ ხელით ვანიშნე გაჩერებულიყო, უკან დავიწყე სვლა და კედელს ამოვეფარე, ამ სანახაობას ვერ გამოვტოვებდი. გიგა ისეთი გაკრაჭილი უახლოვდებოდა დაბნეულ ანას რომ ლამის ვიკივლე ცოტა ჩქარა-მეთქი. სახვევი მოხსნა თვალებიდან. მის წინ მდგარი გიგა რომ დაინახა ისეთი ჩაეხუტა გიგას ნაცვლად მე მეტკინა. ამათი შემხედვარე მეც ბედნიერი წავედი ალექსანდრესკენ და ისევ ჩემ ადგილას დავდექი.
-და მომიკალი და იმიტომ ხარ ესეთი გახარებული?-მკითხა და წელზე მომხვია ხელი.
-შეიძლება ითქვას რომ შენი და ეხლა დედამიწაზე საერტოდ არ არის-ღიმილით მივაჩერდი მის დაბნეულ სახეს,მაგრამ მალევე შეეცვალე სახე გაოცებით რაც იმას ნიშნავდა რომ გიგა და ანა დაინახა.უკან არ გამიხედია ისე ვიგრზენი გიგას ტორები წელზე.
-ჩემი გოგო-პატარა ბავშვივით დამიწყო საუბარი-როგორ მომენატრე შენ კიდე არც ჩემეხუტე-მერეღა მივბრუნდი და შეევამჩნიე ორივეს გაბრჭყინებული სახე, ანას მთელი არსებით იღილოდა.
-ჩემი ბიჭი-ესე მოვეხვიე გიგას თითქოს წლებია არ მენახოს, არა ამანაც რომ არ დამითმო და გადამტეხა წელში არა. მომშორდა თუ არა მერე ანა ამეკრო ზედ და მთელი მისი სინაზის მომეხვია.
-რატო არ მითხარი თუ ჩამოდოდა?- მკითხა ანამ მაგრამ მოვცილდი და ისევ გიგა მივუბრუნდი თან დოინჯ შემორტყმული.
-არა ისე მართლა რა იყო ეს?! უცხო ნომრიდან რომ მწერრრ საიდან მივხვდე რომ ვიღაც შეშლილი არ ხარ ჰა?! მოგეწერა წესივრადდდ უფრო კარგად არ დავგეგმავდი?
-რა მნიშვნელობა აქ მაგას კაცო რაც მთავარია ჩვენი ტვინის სენსორენი კიდევ კარგად მუშაობენ ერთად. კაი კაი მერე ვიჭორაოთ ჩვენ- მთვარისა ოდილაური განასახიერა, ტუჩები მობზიკა და გულზე სასაცილოდ დაიდო ხელები-გავჭოროთ ეს ჩვენი ლოვეები-თვალი ჩამიკრა და ხალხის ნაკადში გაცრნენ ის და ანა.
-ეს კი კაია მაგრამ ჩემი საჩუქარი სადააა?-ზურგს უკან მომეკრა ალექსანდრე და ყურში ჩამჩურჩულა.
-მე არ გეყოფი?-მისკენ მივბრუნდი და თვალებში ჩავაშტერდი. მანაც თავიდან ფეხებამდე ამათვალიერა და კმაყოფილად ამომხედა.
-წამოდი ვიცეკვოდ და გეტყვი- ხელი დამავლო და საცეკვოდ გამიყვანა. მალევე ვიგრძენი მისი ხელები წელზე და მეც შემოვიე ჩემები მის კისერს.
-აბა მითხარი?-მათან ახლოს მივიწიე და ყურში ჩავჩურჩულე.
-აქ თუ ვიქნებით არ მეყოფი-ჩემ კიერში ჩაგო თავი და სველი კოცნით ჩაუარა ჩემ კისერს, თვალები დავხუწე და თავი ოდნავ უკან გადავხარე, ის კი არ ჩერდებოდა ისევ მკოცნიდა ყელში გამალებით.
-მაშინ წავიდეთ-მთელი სხელით ავეკარი მასზე და კისერში ნაზად ვაკოცე, ვიგრძენი როგორ გაცრა. მერე კი უკან გაიწია და თვალებში ჩამხედა გაღიმებულმა მეც რომ გავუღიმე, ხელი დამავლო და გარეთ გამიყვანა მანქანაში ჩავჯექით, ისე ლამე მივედით სახლში მეც გამიკვირდა. სახლში შესული არ ვიყავით ესე დამავლო ხელი და ფეხები მის წელზე შემომალაგებინა, ისე გამალებით დამიწყო კისერში კოცნა რომ ლამის გონება დავკარგე, გონს რომ მევედი უკვე მის ოთახში ვიყავით. ამის მერე იყო სიცხე, ვნება და სიყვარული. მისი ყოველი შეხებისას ჩემი კანის წვადა და საოცრად სწრაფად მძგერი ორი გული.


---------------------------
ბოდიში დაგვიანებისათვის ^^