როგორც კი გამაღვიძა, თავი წამოვწიე ბალიშიდან და ჩემს სათვალეებს დავუწყე ძებნა ( მხედველობასთან დაკავშირებული პრობლემი მაქვს) , ვიცოდი ყველაფერი ისევ ძველებურად უნდა გამემეორებინა. შევეცადე ნელა გამევლო იატაკზე, რომელიც ჭრაჭუნებდა, რადგან საკმაოდ ძველი იყო, დედას ოთახის კარი შევაღე.. სუნთქავდა.. ნატანჯი სახე ჰქონდა.. უკან გამოვბრუნდი ჩემს ოთახში.. სასწრაფოდ ჩავიცვი , საწოლი ავალაგე, სახლის კარი მივხურე და სწრაფი ნაბიჯით ჩავირბინე კიბის საფეხურები.
საავადმყოფოში მივდიოდი, ვიცოდი ისიც ჯერ კიდევ იქ იქნებოდა, რადგან ღამე იქ გაათია.. ჩემთვის საკმარისი იყო, მისთვის შორიდან მომეკრა თვალი, ამ ბოლო დროს ძალიან მივეჩვიე ვხვდებოდი. პირველად ქუჩაში დავინახე, სკვერში იჯდა და რაღაცას გამალებული წერდა, ვიფიქრე, მივალ ვკითხავ: თქვენც წერთ? მარა არა , ვერ გავბედე.. მერე ღამურასავით უკან დავყვებოდი სამსახურიდან სახლამდე, ისე , რომ ვერ შევემჩნიე.. ერთხელ ისიც ვიფიქრე საკუთარი თავისთვის რამე დამეშავებინა, მისი პაციენტი ვიქნებოდი ცოტა ხნით მარა ის ხომ ჯერ დამწყები იყო.. და ვაი თუ სხვა შემხვედროდა.. არა! გადავიფიქრე. მე ხომ მორცხვი გოგო ვარ, უამრავი „კომპლექსით“ დატვირთული,
დიდი ხანია რაც ზე ვფიქრობ, მარა რად გინდა.. ეგრე ადვილიც არ არის... უკეთ, რომ გამიცნოთ გეტყვით, რომ რეალურ ისტორიას ვყვები. ისტორია, რომელსაც რეალური პერსონაჟები ჰყავს. ერთი ძალიან მოსაწყენი გოგონა და ბიჭი , რომელიც ფიქრობს , რომ მისნაირი ალტრუისტი ათას ხუთასია.. რეალურად ის ერთადერთია, არაჩვეულებრივი, მარა რად გინდა? თავის თავზე წარმოდგენას ვინ შეუცვლის? უძლიერესი პიროვნებაა, მე ჯერ კიდევ ვერ ჩავწვდი მას ბოლომდე.. მარა დრო დადგება მის წინაშე თავს მოვიკლავ და მერე ვნახოთ,“დავპირდი შევხვდებით-მეთქი.“
მოვყვები, მართალა არ მსურს ისე მოვკვდე , ჩემზე ერთი პატარა ისტორიაც არ დარჩეს.!