მათი ბაგეები ერთმანეთს ჩამოშორდა,ბაბის ლოყებზე სიწითლე შეპარულიყო,ჩაეღიმა და თვალები დახარა.ეს ის გრძნობა იყო რომელიც არ ასევენდებდა მას და მის მუცელში დაქროდა,მის სხეულს მთლიანად დაუვლიდა ხოლმე ბედნიერი წამის გემო.
-ლანაა!მოვედი ისეთი ამბები მაქვს რომ რავიცი.
-მოყევი მალეე.
-შეყვარებული ვარ.
-კაი ახლა.სერიოზულად მითხარი რა ხდება.
-მართლაა
-მაგას ვერ დამაჯერებ იგივეა,რომ მაიმუნმა პოდიუმზე გაიაროს.
-რა შედარებას აკეთებ.თან რას ერჩი მაიმუნს ერთი.
-ვინაა მალე მოყევი..-ვუამბე ყველაფერი და დაახლოებით 10წუთი ამის გააზრებას მოანდომა
-არ ხარ შენ ნორმალური.რას არ უნდა ელოდეს კაცი შენგან..
-ძაანბედნიერივარ
-მეც
გადიოდა დღეები და ალექსანდრეს და ბარბარეს სამყარო უფრო და უფრო ფართოვდებოდა,საზღვრებს სცდებოდა,ეიფორიის და რელაქსაციის შერწყმა იყო მათი ურთიერთობა.
-სადმე არ წავდეთ ბაბი დასასვენებლად?
-მივადექით ამ თემას ხო უკვე?!
-კი ვერსად გამექცევი.
-არც მაქვს სურვილი სადმე რომ გაგექცე.22ში სვანეთშმივდივარ.-მის სახეზე დიდი ცვლილება შევატყე.-შენც წამოდი.მე და შენ.ჩვენ.სვანეთში.
-ეს რატო არ ვიცოდი?მარტომ..იდიხა..რ?-ხმა ჩაუწყდა.
-შენთან ერთად.-მისთვალებს სიწითლე შეეპარათ,დიდი ტკივილი გადმოიღვარა.პირველად ვხედავდი ასეთ ალექსანდრეს.
-რა ხდება?
-არაფ..ერი..
-მე ვერ მომატყუებ.
-არგატყუებ.
-მატყუებ მაგრამ შენი თვალები ვერ მომატყუებენ.იცოდი?!ადამიანის სულის სარკეა თვალები.შენი კი განსაკუთრებით.ჩემთან სულ ღიაა.
-რა გეუბნებიან ახლა ჩემი თვალები?
-იმას რომ რაღაც ტკივილს ინახავენ.ეს გამოხედვა ისეთი იყო,ისეთ დიდ ტკივილს შეიცავდა რომ აღარ მინდა ეს ვნახო.
-იყო და არა იყო რა.იყო ერთი ოჯახი.დედა,მამა,ბებია და ალექსანდრე.გახსოვდეს და არ დაგავიწყდეს,რომ ეს ოჯახი იყო და აღარ არის.ალექსანდრე ზღაპარში იზრდებოდა.არსდროს ესმოდა სიტყვა ცუდის მნიშნელობა,რადგან თუ რაიმეს არ გამოივლი ვერც ვერასდროს გაიგებ.ალექსანდრეს ცუდი არაფერი უნახავს ისე გაიზარდა.სწამდა წრფელი,უმანკო სიყვარულის.სწამდა მისი ოჯახის.მისი ოჯახის სითბო იმ მთების სიცივეს სადაც ის იზრდებოდა მუდამ ათბობდა.ის გარემო როგორ უყვარდა იცი?!გახსოვდეს უყვარ'და.მისი მშბლები საუკეთესოები იყვნენ და მუდამ იქნებიან.სადაც არ უნდა იყვნენ მუდამ იქნებიან ისინი ვინც მე მახსოვს.---ის ცრემლი რაც დავინახე ჩემს გულს დაეცა პირდაპირ და ძალიან მატკინა.ასეთი ცრემლიანი თვალები არმინახავს.ასეთი გულწრფელი და სუფთა თალები არ არსებობს.ის მხოლოდ მემიყურებს.ჩავიხუტე სანდრო და დაველოდე,უბრალოდ ველოდებოდი და დრო გაჩერდა.
-რა მოუვიდათ ალექსანდრე შენს მშობლებს?
-მთებმა გამიქრეს,მათ შთანთქეს ისინი.უსასრულოდ,უსაზღვროდ.
სვანეთი...მთები..სიცივე..ყინვა..ტკივილი..ღამე..გაქრობა..მხოლოდ ეს მახსოვს.ძალიან მძიმე პერიოდი გამოვიარე,არაფერი ვიცი უბრალოდ ამ გაქრობის შესახებ,არაფერი ვიცი.მტკივა.გული მტკივა,სული მტკივა.ვიბრძვი თავთან ვიბრძვი და ვიკარგები.
-მესმის ჩემო საყვარელო.იმდენად მესმის შენ ვერწარმოიდგენ.ვერ ვიტყვან ამსიტყვას,მესმის?!როგორ უნდა ესმოდეს ვინმეს სხვისი ტკივილი?!მაგრამ ადამიანებს ესმით.ადამიანები კი მხოლოდ მე და შენ ვართ.შემიცნობ უკეთ და ნელ-ნელა გაიგებ მართლა როგორ მესმის.ბებიაშენი სად არის ახლა?
-სვანეთშია.ბებიაზე უსაზღვროდ შმეიძლია საუბარი.მან გამზარდა,რაც ვარ მისი დამსახურებაა,ჩემი ბებიკო როგორ დავტოვე.ვერასდროს მაპატტიებს.ჩემი ბებო...რამის გადაყვა ამ ამბავს.მე?!მე ეგოისტვი ვარ საშნელი ეგოისტი ვარ ავდექი და წამოვედი უბრალოდ გამოვშორდი იმ ადგილს,და დავიკარგე.მის მერე დაკარგული ვარ.მხოლოდ შენთან ვპოულობ საკუთარ თავს.--ჩემი ხელები ავიღე და მას სახეზე გადავუსვი.შემოვხაზე მისი ლამაზი ნაკვთები,თვალებზე ვაკოცე.
-შენ არ არსებობ!შენ ჩემიშექმნილი ხარ!ასეთი კარგი შეიძლება არსებობდე?!
-მე შენთან ვარ.გინდ რეალური გინდ შექმნილიი მთავარია მე შენთან ვარ.
-------------------------
ცხელი დილა გათენდა.თვალები გავახილე ნელ-ნელა და ორ ლამაზ თვალს გადავაწყდი.
-მძინარეს არარ მიყურო ხოლმე-და გავწითლდი.
-გამიგია თუ მძნარეს მიაპყრბ მზერას იგრძNობს და გაიღვიძებსო.მე ისე არ შემეძლო შენიგაღვიძება და ეს ხერხი ვცადე.
-და გაამართლა.
-ბარბარე ხვალ სვანეთში მივდივართ.დღეს ჩაალაგე.თბილი ტანსაცმელი დაგჭირდება.
-ხვალ?მე კი მეგონა..მეგონა ვერასდროს..ერთად..
-სანამ გადამიფიქრებია ჩაალაგე.
-კარგი საღამოს დაგირეკავ,დღეს ბევრი საქმე მქონია როგორც ჩანს.
წამოვხტი და წყალი გადავივლე.მერე გავედი ლანას დავურეკე და კაფეში დავჯექით.მოვუყევი ყველაფერი,ძალიან გაუხარდა მარტო რომ არ მიწევდა წასვლა.რა თქმა უნდა ლანა მეხვეწებოდა იმპერიოდშ როცა მარტო ვაპირებდი წასვლას ერთად წავიდეთო მაგრამ გამიგო და მიხვდა რომ მე ეს მჭირდებოდა.საყიდლებზე გამყვა შემდეგ,ჰიგიენური ნივთები ვყიდე რაც დამჭირდებოდა,ახალი რაღაც ტანსაცმელიც ვიყიდე,ანამ საყიდლებზე გავიდოდი დედაჩემს გავუარე და ფული გამოვართვი.ხო თქვენ ალბათ არ იცით?!დედაჩემი ცალკე ცხოვრობს და მამაჩემი ცალკე.ნუ ამაზე სხვა დროს ვისაუბროთ.მამას დავურეკე და ვუთხარი რომ მეგობართან ერთად მივდიოდი და არა მარტო.მათაც გაუხარდათ,თორე ცოტა ნერვიულობდნენ.მივედი სახლში 5 საათზე და ავიწყე ჩემოდნის ჩალაგება,ვცდილობდი ბევრი არმეფირა თორე ან ყველაფერს გავაფუჭებდი ან გავგიჟდებოდი ზედმეტი ფიქრისგან.ჩავალაგე უმეტესად თბილები რა თქმა უნდა.ჩემი საყვარელი პლედი ჩავდე,ნოუთბუქი,დღიური,კალამი და რემარკის "ტრიუმფალური თაღი".ძლივს მოვრჩ ჩალაგებას და მოწესრიგებას სანდროს დავურეკე და ვუთხარი,რომ დაძინება მინდოდა.
------------
დილის 7საათია და ჩვენ,ჩვენ ორნი,ერთად,ვადგავართ სვანეთის გზას.
-------
პოსტსკრიპტუმ----->ვინც კითხულობ მართლა ყველას აზრი მაინტერესებს <3