შენ მე სიყვარული მასწავლე II

მთელი გზის განმავლობაში მასზე ფიქრი არ შემიწყვეტია,სულ მის ღიმილს წარმოვიდგენდი თვალწინ, მის მწვანე თვალებს,რომელიც რაღაც განსაკუთრებული გამოხედვით მიმზერდა . მის ქერა ხვეულ თმას ,მის ხელებს რომლის შეხებაც მინდოდა ყველაზე მეტად მაგრამ...
ერთი წუთი მეგობარო დაანებე ოცნებას თავი ,გამოფხიზლდი ! -დროის რაღაც მონაკვეთში საკუთარი თავის გამოღვიძება ვცადე,ვცადე იმ ოცნებებიდან გამომეყვანა ჩემი თავი და დამებრუბნებინა სასტიკ რეალობაში,რომელიც მთრგუნავდა.
-ლანა რა არის ეს? საერთოდ გააფუჭე ტექნიკა! შეყვარებული ხარ?? -მითხრა ჩემმა პედაგოგმა.
-არა კაწია მასწავლებელო.
-აბა რა ჯანდაბაა? შეჯიბრი ერთ თვეშია და შენ კიდევ უამრავი ილეთი გაქვს დასახვეწი. ასე თუ გააგრძელე არ გაგიყვან შეჯიბრზე!
-არა ყველაფერს გამოვასწორებ.
ვერ დავუშვებ მე რომ ამ შეჯიბრზე არგავიდე ,ამისთვის დიდხანია ვემზადები მორალურად და ფიზიკურად, ეს ჩემი შანსია ჩემი თავი გამოვაჩინო დიდ სცენაზე.
დამღლელი ვარჯიშის შემდგომ სელაპის მსგავსად მივიწევდი შინისკენ, იმდენად დაღლილი ვიყავი,რომ სანდროზე საერთოდ არ ვფიქრობდი,სანამ სადარბაზოს კარში არ შევეჯახეთ ერთმანეთს.
-ოჰ,ლანა?! როგორ ხარ? რამე ხომ არ გატკინე?
(კი გული) გავიფიქრე.
-არა,სანდრო ყველაფერი რიგზეა,მადლობა.
-მოხარული ვარ. მანდილოსანი წინ -და ხელის ჟესტით მომიწოდა კარში შევსულიყავი . ძალიან მომეწონა მისი ეს ჯელტმენული ჟესტი. გავუღიმე და შევედი.
ლიფტის ღილაკზე დავაჭირე და ისე მოხდა რომ ერთდროულად მოვახვედრეთ ხელი და რაღაც მომენტს ერთმანეთს შევხედეთ თითქოს რაღაცამ გაიელვა ჩვენ შორის რაც ჩემში დიდიხანია ელავს,მაგრამ ეს მომეტი მალევე დავარღვიე,ძალიან შემრცხვა და როვე მორცხვად ველოდებოდით ლიფტს,მაგრამ მერე შევამჩნიე კედლზე არსებული წარწერა „მიმდინარეობს ლიფტის მშენებლობა“ და ვანიშნე სანდროს.
-რავქნათ ფეხით მოგვიწევს ასვლა.
-როგორც ჩანს .
-მერამდენეზე ცხოვრობ? -მკითხა მან
-მერვე სართულზე. შენ?
- მეცხრეზე .. ანუ შენ ნაკლები სიარული მოგიწევს .- უზარო ხუმრობა იყო მაგრამ მაინც გამეცინა.
მთელი გზა ჩუმად ვიყევით ორივე.. არცერთს არ ამოგვიღია ხმა.
-აი ესეც ასე ჩემი სართული. -ვთქვი ღრმა ამოსუნთქვით.
-ჰომ.. სმაწუხაროა.. კარგი შეხვედრამდე..- თქვა და გადამკოცნა. თქვენ შეგიძლიათ წარმოიდგინოთ ამდროს ჩემ სხეულში რამხელა გადატრიალება მოხდა?? ყველა სტიქიური მოვლენა ერთად ირეოდა ,მთლიანად ვხურდი... დაღლილობა მომეხსა.. სახლში შევედი და საწოლზე დავწექი და ჩემ იღბლიან დათუნას ჩავეხუტე და მასზე დავიწყე ფიქრი.. მე იმდღეს ყველაზე ბედნიერი ვიყავი. იმ ღამეს ძლივს დამეძინა საწაულ ეიფორიაში ვიყავი..
დილა..
-დედაა! წავედი მე და დღეს ცოტა დამაგვიანდებაა -მხიარულად ვუთხარი და ვაკოცე.
-რახდება დედიკო ,შენთვითონ რომ გაიღვიძე და ასეთი მხიარული რომხარ?
-არაფერი უბრალოდ მიყვარხარ! -ვუთხარი და წამოვედი.
გავედი და რას ვხედავ. სანდრო ლიფტთან მელოდება.
-დილამშვიდობისა! აქ რას აკეთებ? -ვკითხე მე გაგკვირვებულმა მაგრამ ამავდროულად გახარებულმა.
-არაფერს შენ გელოდები. -თქვა და ჩაიღიმა.
-მე ? რატომ?
-რავი ,მომეწონა შენთან ურთიერთობა და უკეთესად მინდა გაგიცნო..-და მორცხვად ჩაიღიმა.
-არვიცი რატომ დავიმსახურე შენი ასეთი ყურადღება მაგრამ,თანახმა ვარ.
-კარგია ,მიხარია..იქნებ გაგვესეირნა?
-მმ..სამწუხაროდ ვარჯიში მაქვს და ვერანაირად ვერ გავაცდენ.
-სად გაქვს ვარჯიში მიგაცილებ.
-არა,არ შეწუხდე,არგინდა.
-მე წეღან გითხარი,რომ შენი უკეთ გაცნობა მინდა შენ კიდევ არგინდა რომ წამოგყვე .. აბა ლიფტში და სადარბაზოში ურთიერთობით რანაირად გაგიცნობ?
-ეჰ,როგორ გცოდნია ადამიანის დათანხმება. კარგი წამოდი მაგრამ ვარჯიშზე არ დაგიშვებენ.
-არაუშავს გარეთ დაგელოდები .
ორივეს გაგვეცინა..
-წავედით>? - მკითხა მან.
-წავედით .
ავტობუსში ავედით ..ერთმანეთთან ძალიან ახლოს ვიდეგით ..უკნიდან ვიღაც ორმოცი წლის კაცი ჩემ უკან ცუდად იდგა და ცუდად მიყურებდა..არ შევიმჩნიე არმინდოდა პრობლემები და უცბათ ვიგძენი სანდროს ხელი ჩემ წელზე . შევხედე და თვალებით მანიშნა..გავუღიმე..
-აჰ ჩვენი გაჩერებაა..
აი ესეც ასე .. მოვედით.შენ აქ დაჯექი და მე საათში საათ ნახევარში მოვალ.
-კარგი, გელოდები . -თქვა და გამიღიმა.
ვარჯიშიშმა უპრობლემოდ ჩაირა,კაწია მასწავლებელმა შემაქო დამითხრა რომ უკეთესია ბევრად ვიდრე წინა ვარჯიშებზე.
მე ამან ძალზედ გამაბედნიერა ..
გამოვედი და რას ვხედავ სანდროს ხელში საჭმელი ეჭირა.
-ვაიმე ეს რა არის? -ვკითხე გაკვირვებით.
-სულელო ხო ხედავ საჭმელია .ვიცოდი რომ გამოხვიდოდი გეშიებოდა აი აიღე.
-მადლობა.
-მოდი აქ დავსხდეთ .. შევჭამოთ და მერე წავიდეთ გავისეირნოთ.
-კრაგი. და გავუღიმე.
-რამდენიმე წუთის მერე ვუთხარია. მადლობა.
-რისთვის?- შეიცხადა ვერ მიხვდა რატომ ვუხდიდი მადლობას.
-დღეს ავტობუსში რაც გააკეთე.
-კაი რა რისი ამდლობა ასე ყველა ბიჭი გააკეთებდა.
-არ გააკეთებდა მერწმუნე..
ვუთხარი და ერთმანეთს თვალებში ჩავხედეთ..დიდხანს ვუცქერდით ერთმანეთს.