ალექსანდრეს არ დაეძინა. ეშინოდა თუ თვალს დახუჭავდა ისევ არ წაეყვანათ მარიამი. ის პატარა გოგნა რომელმაც ცხოვრება დაანახა.ჩახუტებული ჰყავდა ხანთავზე კოცნიდა ხან თმაზე ეთამაშებოდა. მომენტებში კი ჩაფიქრდებოდა.
-რაზე ფიქრობ-თვალები მოიფშვნიტა გოგონამდა ჰკითხა.
-ჩვენზე.
-მერე
-აღარ მინდა დაგკარგო.
-არც მე-აკოცა-ეხა რა უნდა ვქნათ?
-არ ვიცი. არაფერი ვიცი.
-მშია. რას გამიკეთებ?
-რა გინდა?
-ჰამბურგერი.-გაეცინა გოგონას. ალექსანდრემ ხელში აიყვანა გოგონამ კი ფეხები წელზე მოჰხვია.
-და ჰამბურგერი?-ალექსანდრე
-აღარ მინდა!
-შენი ნებაა-მაგიდაზე შემოსვა სამზარეულოში. ტელეფონმა დარეკა
-გისმენთ-უპასუხა ალექსანდრემ-კარგი ერთ საათში წამოვალ
-ვინ იყოო?-კითხა ვნებიანად და ბიჭის მაისურს ჩაებღაუჭა
-კომპანიიდან დარეკეს-გადაიძრო მაისური გოფონა კი დაასრიალებდა მის შიშველ მკერდზე ხელებს
-უნდა წახვიდე?-ყელში დაუწყო კოცნა.
-ჯერ არა. ნუ დარდობ-ახლა გოგონამ მოიღერა ყელი და იგრძნო გავარვარებული ტუჩები ყელზე მერე ტუჩებზე. ისევ ყელზე.
-მიხარია-იგრძნო მარიამმა ალექსანდრეს ხელები მაისურის ქვეშ. ისეთი შეგრძნება დაეუფლა თითქოს ცეცხლში ჩააგდესო.-მიყვარხარ! ცხოვრებაზე მეტად.
-მეც სასწაულად.-გადააძრო მაისური და ოთახში აიყვანა.
-ალექსანდრე!
-რა არის?-ჩაიკრა გულში
-ხო სულ გეყვარები?
-რა კითხვებს სვავვ?
-მითხარიიი.
-რათქმაუნდა ბაჭი
-მარტო შენი ვიქნები.ცხოვრების ბოლომდე.-ზარის ხმაგაისმა
-არააა. რატოოო?
-რა მოხდა-კითხა როცა გიგონამ ტელეფონი გათიშა.
-უნდა წავიდე
-ღამით გამოიპარე.
-მთელ სახლს დაცვა აკონტროლებს.
-თუ მოახერხე მომწერე.
-კაიი-აკოცა, საბანი შემოიხვია და აბაზანაში შევიდა. ალექსანდრე კი საწოლიდან უყურებდა.
-წავედიი-აკოცა კარებში მთელი გრძნობით. ისე რომ საღამომდე მოეთმინა და ბილიკს გაუყვა. იმ ბილიკს საიდანაც ჩუმად შევიდნენ.
სახლში მისვლამდე კაფეში გაიარეს
-მარი რატო არაფერს ჭამმ?
-არ მინდა-გაეცინა.
-რახან შენ სახეზე ღიმილი დავინახე
-სახლში წავიდეთ რააა
-წავიდეთ-სახლში მივიდნენ.
-მარიი-დაიწყო ეკამ
-რა არის დე?-კითხა მხიარულად.
-ალექსანდრეს აღარ უნდა შეხვდე.
-რაა? რატო?
-მამაშენი მართალი იყო. ის...
-ყოჩაღ. მაგარი ხარ. არ გააგრძელო.
-შევცდი ეს რომ გავაკეთე.
-მძულხარ გაიგე მძულხარრ.
-წესივრად მელაპარაკე. მე დედაშენი ვარ.
-აქამდე უდედმამოდ ვიყავი ეხლაც გავძლებ როგორმე. თუარადა ალექსანდრეს დედაც მდყოლება შენ კი გჯობია-დაამთავრა თუ არა სილა გაულაწუნეს
-სიტყვრბი შეარჩიე.
-რა გინდა რას მერჩი. რატო მაშორებ ალექსანდრესთან.
-ალექსანდრესთან არ უნდა დაწოლილიყავი.
-არც ვწოლლილვარ. მარტო ერთად გვეძინა-ტირილით ლაპარაკობდა და თქნ ყოველ წამს ცრემლებს იწმენდდა
-ხო დავიჯერე. როგორ არა.
-რომც ვწოლილიყავი ქრა? ქალიშვილობას დავკარგავ და ვეღარ გამათხოვებ თუ რა.-ისევ სილა გაარტყა დედამ მაგრამ მარიამი არ ჩერდებოდა.-შენ სად იყავი მე რო ალექსანდრეს ცოლი მერქვა. თქვენ რა იცით რა არის სიყვარული. წადი გადი აქედან დამანებე თავი.
-ტელეფონი მომეცი
-აი. ჯანდაბამდე გზაგინიათ.-დაწვა ლოგინზე და ტირილი დაიწყო. მერე ადგა და რაც კი ხელთ მოხვდა ყველაფერი დალეწა. ოთახში მამამისი შევიდა აკავებდაა მაგრამ მარიი გიჟივით იქცეოდა. კაწრავდა როოგორც შეეძლო. გათავისუფლება უნდოდა. ბოლოს გამოექცა მაგრამ დაცვამ დაიჭირა.
-გამიშვითთთთთ, გამიშვით რა.
-აქ რა ხდება დაანებეთ თავი თქვენი დედა...
-თემო წამიყვანე აქედან გთხოოვვვ.
-რა მოხდა მარი. ჩემი გოგო ვინ გააბრაზა
-მოაიცელეთ აქედან ეს ნაბი***** რას უყურებთ-გამოვარდა სახლიდან სახედაკაწრული გია
-თავი დანებეთ მარის მე წავიყვან.
-ხელს ვერ ახლებ-ისევ ოთახში აიყვანეს, დამამშვიდებელი გაუკეთეს და დააძინეს.
ღამით გაეღვიძა. სიწყნარე იყო. ხელი საწოლზე ჰქონდა მიბმული. და ვერ ინძრეოდა. ოთახში შუქი ენთო საწოლის გვერძე სავარძელში კი ვიღაც გოგოს ეძინა. ბორკილების გახსნა სცადა მაგრამ უშედეგოდ.
-იქნებ ეს დაგეხმაროს-მიაწოდა თმისამაგრი გოგონამ.
-ამას რატომ აკეთებ?
-წადი და ერთ საათში დაბრუნდი.
-და რო არ დავბრუნდე?
-მეც მომკლავენ შენც და შენს ბიჭსაც. გინდა ასეთი ახალგაზრდა დავიღუპოო?-გაეცინა
-და როგორ გავიდე?
-ფანჯრიდან გადაძვერი.
-ადამიანი ობაობა კი არ ვარ სწორ კედელზე რო ვიარო.
-ვაზი არი მთელ კედელზე ამოსული ჩახვალ კიდევაც და ამოხვალ კიდევაც.
-კარგი მაგრამ ამით რას მოიგებ?
-ამმ არვიცი ალბათ ფულს.
-და მე საიდან დაგიხატავ ფულს?
-მაგაზე მერე ვიფიქროთ.
-კაი შევთანხმდით.
-ჭკვიანად, არ იცუღლუტო
-შენი ჭკყის დარიგებაღა მაკლდა რა.
-ფრთხილად ჩადი და მეზობლის ეზოში გადაძვერი იქიდან მთავარი გასასვლელით გახვალ
-დამინახავენ
-ვერ დაგინახავენ. წეღან მე ვიყავი გასული.
-სამზე აქ ვიქნები....-არ იცოდა როგორ მიემართა
-ლიზი
-კაი წავედი.-აკოცა ლოყაზე და ფანჯრიდან გადაძვრა. ადვილად ჩავიდა. უკვე გზაზე იყო მაგრამ ალექსანდრესთან როგორ უნდა წასულიყო? -არა რა ცარიელი ტვინი ვარ.-შებრუნდა მეზობლის ეზოში და ველოსიპედი წამოიყვანა. ნახევარ საათში ალექსანდრეს სახლისკენ ბილიკს მიუყვებოდა. სახლში ჩუმად შეიპარა და თავისი ოთახისკენ აიღო გეზი. ფრთხილად შეაღო კარი. ლოგინზე ჩამომჯდარი ალექსანდრე დაინა, რომელსაც ხელებში მარიამის მაისური ჰქონდა მოქცეული და ხანდახან სახესაც კარგავდა ტანისსამოსში.
-ალექსანდრეეე!-დაიძახაა ფრთხილად
-ვინ არის მანდ?
-მე ვარ-უთხარა და შუქი აანთო
-მარიიი-მივარდა და საკუთარ ხელებში ჩაკარგა. შუქი ჩააქრო-დაგვინახავენ.
-რა მოხდა რატო არ მომწერე
-ტელეფონი წამართვა დედაჩემმა და აქ მოსვლაც ამიკრძალა. მერე დამაბეს კიდევაც.
-წეღან დედაშენმა არ მოგიყვანა აქ?
-შეცდომა დავუშვიო. მამაშენი მართალი იყოო. მამაჩემი დავკაწრე ეხლა დედაჩემის ჯერია. დამაცადოს მაგ კახ*ამ.
-რო ბრაზდები სექსუაკური ხარ.
-უკაცრავად?
-ხო რა იყო-აკოცა და ლოგიზე მიაწვინა თვითონ კი ზემოდან მოექცა.
-რა გინდა?
-უნდა მიგისაკუთრო
-შენი არ ვარ?
-არ გინდა ტატუ გაგიკეთო?
-შენ ეგეც იცი?
-კი. თან ძალიან კარგად.
-მინდა მაშინ. ოღონდ არ უნდა მეტკინოს.
-სუ ცოტათი
-კაი
-გახდები ჩემი დედოფალი?
-ჰაა?
-წამო წამო შენ ხო თავში ტვინი არ გაქვს?-ცოტახანში კითხა-მოგეწონება
-აბა არ მომეწონოს. ძლივს გავუძელი. მიკვირს რო არ ვიკივლე.
-ეხლა უკვე ჩემი დედოფალი ხარ. ამ კრემს წაისმევ ხოლმე ყოველ დილა საღამოს.
-არის უფროსო, მაგრამ უნდა წავიდე თორე დამერხევა.
-ხვალეც მოდი კაი?
-კაი-აკოცა და წამოსსვლა დააპირა.
-ეს წაიღე და მომწერე ხოლმე-თავისი ტელეფონი გამომიწოდა
-კაი კაი წავედი მე თორე დამაგვიანდა. როგორც იქნა მიაღწია სახლამდე, აცოცდა კედელზე და ოთახში შეიხედა სადაც მამამისი დახვდა.
-როგორ არისკითხულობდა მარიამის ამბავს, მარიამი კი ფანჯრის რაფაზე ჩამოკიდებული უსმენდა
-ჯობია თუ არ მიუახლოვდებით. ნერვული შეტევები აქ. შეიძლება გაეღვიძოს და სპექტაკლები მოაწყოს-დაცვისკენ ანიშნა
-თავის გათავისუფლება ვერ უნდა მოახერხოს
-დიახ რათქმაუნდა-დაეთანხმა ლიზა
-წავედით მაშინ-გავიდნენ ოთახიდან და კარი გაიკეტეს
-სად ხარ მარიამ სად?-ბუზღუნებდა თავისთვის-შეგიძლია წახვიდე-ვიღაც გოგო ადგა ლოგინიდან და კარებში გაუჩინარდა.-სად არის ეს გოგოოო?
-აქ ვარრ, დამეხმარე.
-მარი?-მივარდა ფანჯარას და როგორც იქქნა გადმობობღდა ოთახში.-ამდენიხანი იქ ეკიდე?
-ჰო, მომტყდა ხელები, ცოტაც და ჩავვარდებოდი.
-მიდი დაწექი თორე მეორედ ვერ გადავჩებით.
-ის გოგო ვინ იყო?
-ჩემი დაა აქ მუშაობს.
-გასაგებია. ეს წამისვი რა ზურგზე
-ეს რა არის?
-ნახავ-მაისური გაიხადა
-არ მითხრა რო ეხლა გაიკეთე.
-არ გეტყვი მაშინ
-რო დაინახონ?
-ვერ დაინახავენ მაიკას ჩავიცმევ და ვსო. თან სქელი თმა მაქვს..
-შენი მშობლრბი გიჟები არიან.
-კაი ერთი
-ტელეფონსაც არ მაძლევენ თამაშები მაინც რო ვითამაშო.
-აჰა ალექსანდრეს კაი თამაშები აქვს-მიაწოდა ტელეფონი.-ოღონდ ფრთხილად თორე ჩათვალე მკვდარი ვარ.
-კაი
-მერე ბალიშის ქვეშ დამიდე. და ხო მადლობა. როცა შევძლებ ფულს მოგიტან.
-თუ სადმე გაიქცევით სხვა ქვეყანაში მეც წამიყვანეთ. მეტი არაფერი მინდა
-ესეიგი ჩვენთან ერთად მოდიხარ.
-სად მივდივართ???-მკითხა თვალებგაბრწყინებულმა
-ამერიკაში მინდა მე.
-მაწყობს!
-ვსო ვიძინებ. შენ არ დაიძინებ?
-აუ კი-ტელეფონი გამომიწოდა და სავარძელში ჩაჯდა.
-მოდი არ დაწექი
-არა არ უნდა გაიგონ რო ახლო ურთიერთობა გვაქვს. თორე რამეს იეჭვებენ.
-მართალი ხარ. გინდა ერთი სცენა ეხლავე გავითამაშოთ? ხასიათზე მოვედი
-აუ მეზარება.
-უიმეე-მესიჯი მიუვიდა
"უკვე მომენატრე, ალექსანდრე ვარ"-ალექსანდრე
"მეც ძალიან"
"ხვალ ხო მოხვალ"
"ერთი კვირა ვერა"
"რა? რატო?"
"მამაჩემმა შემამოწმა წეღან. ძლივს გამოვძვერით. რო აღარ შემამოწმებს მერე წამოვალ"
"კაი, მომწერე ხოლმე"
"კაი უნდა დავიძინო"
"გაკოცეე"
ტელეფონი კარგად დამალა და თავი ბალიშზე დადო. მაშინვე დაეძინა.