თავი 5
სამზარეულოს დახლზე არსებულ ყველა ნივთს ერთი ხელის მოსმით ძირს ყრის, ჩემი მომზედებული ბოსტნეულის სალათი, საჭრელი დაფა, წყლის გრაფინი, წყლის ჭიქა ერთი მეორეს მიყოლებით ცვივა ძირს და იმსხვრევა. ისე რომ მისი მარცხენა ხელი მჭიდროთა მოხვეული ჩემს წელზე და მთელი ძალით მიჭერს. ამავე ხელით მაღლა მწევს და სამზარეულოს ქვის ზედაპირზე მსვამს. ჩემი აბრეშუმის ხალათი სრიალით მშორდება და ჩემი თეთრი ფეხები გამომწვევად იმზირებიან. უხეშათ მაშლევინებს ფეხებს და მათ შორის დგება, ხელი ისევ წელზეა მოხვეული, მეორე ხელით სამზარეულოს ზედაპირს ეყრდნობა, შუბლით ჩემს შუბლს ეხება და მძიმედ სუნთქავს, როდეოს ხარს უფრო გავს ვიდრე ადამიანს. ძალიან მაინტერესებს რატომ ბრაზობს ეს? მაგრამ ჯერ ჯერობით ხმას არ ვცემ, ქვემოდან ამომხედა, მაკვირდება. სუნთქვა უფრო უხშირდება. თავს ოდნავ გვერდზე წევს და ჩემს ქვედა ტუჩს თავისაში იქცევს, კბილებით ოდნავ მკბენს, მერე ტუჩის კუთხეში მკოცნის, შემდეგ ნიკაპზე და ნელა ნელა ქვემოთ მიუყვება. ხელს დახლიდან იღებს ლავიწეს ძვლის გავლით ბეჭის მიმართულებით ასრიალებს და ხალათს მიწევს მარცხენა ბეჭზე ისე რომ თითქმის ნახევარი მკერდი მიჩანს და იქვე ბეჭზე მკოცნის, მერე იგივე მოძრაობას მეორე მხარეს აკეთებს, მკბენს და შიშისგან ვკივი და ოდნავ კრთი. გონზე მოვდივარ და ერთი ხელით გულ-მკერდზე ძლიერად ვაწვები, დაბნეული ჩემი წინააღმდეგბით ოდნავ მშორდება. მე დროს ვხელთულობ და ფეხებს ვატყუპებ და ხალათის კალთებს ვისწორებ და დახლიდან ვხტები. გაოცებული აკვირდება ჩემს ქცევას. ძირს დაყრილი ნივთები ვკრეფ და სანაგვეში ვყრი. მაცივრიდან წყალი გამოვიღე და 2 ჭიქაში ჩავასხი, არ აწყენდა გაგრილება  ერთი ჭიქა ავიღე და მისაღებისკენ დავიძარი, მეორე დახლზე დავუტოვე. ვგრძნობ ზურგსუკან როგორ გამომაყოლა მზერა, წყალი დალია, ბრახუნით დაახეთქა ჭიქა ქვის ზედაპირზე და ჩემსკენ დაიძრა. ჩემს წინ სავარძელში დაჯდა.
- რა გინდა?
- მე? მეკითხება გაოცებული..
- ხო შენ! აბა ვის? მოდიხარ რამდენი ჰორმონებისგან დაცლა მოგინდება და მე შტერი ყველა ჯერზე ფეხებს გიშლი. მერე უკვალოდ ქრები. მერე ისევ ჩნდები, მერე ისევ იგივე.. არ დაიღალე? მოდიხარ და კიდევ ბრაზობ რომ რატომ დაგიმალე ბავშვის შესახებ.. არ არის ეს ბატონო შენი ბავშვი.. ბოლო წლებია უამრავი მამაკაცი გამოვიცვალე და ასე შენსავით ზოგიერთის სახელიც კი არ ვიცი.. ხო და ეს ბავშვი მარტო ჩემია, არ ყავს მამა და არც ეყოლება.. დამანებებ ახლა თავს. წადი და მიხედე შენს მშვენიერ ცოლს და ბავშვს. აქ რა დაგრჩენია? მომეცი მშვიდათ ცხოვრების საშუალება.. 17 წლის აღარ გეგონო... 31 წლის ვარ და მაქვს უფლება როგორც მინდა ისე ვიცხოვრო და მყავდეს სექსუალური პარტნიორი როგორიც მინდა და როცა მინდა. ჩემდაუნებურად წყობიდან გამოვდივარ და მოლო ხმაზე ვყვირი.. მაგრამ რად გინდა ნერვიც არ უტოკდება.. ასე უამოციოდ უცქერს ჩემს ტყულინარევს ისტერიკას..
- ტონს დაუწიე და დაჯექი.. ახლა გავაცნობიერე რომ ფეხზე ვდგავარ, და მთელი ცხეული დაჭიმული მაქვს..
- ჩემი ტონი არ მოგწონს? შეგიძლია მიბრძანდეთ.. ჩემს სახლში მინდა ტონს ავუწევ.. მინდაააა... საერთოდ რასაც მინდა იმას ვიზამ.. თავს რატო არ მანებებ?.. კარებისკენ მივდივარ და შემოსასვლელ კარებს ფართოდ ვაღებ. თქვენი მიღების საათები დასრულებულია ბატონო მინისტრო, შეგიძლიათ მიბრძანდეთ. კარს იქით დაცვის გაფართოებულ თვალებს ვხედავ, კარს აქეთ ჩემსკენ მომავალ გიორგის, დაცვას თვალს უკრავს და კარებს უემოციოდ კეტავს, მაჯაზე ხელს მკიდებს და ისევ მისაღებში მიმათრევს, სავარძელში ჯდება და მუხლზე ხელს ირტყამს:
- მოდი აქ!
- შენ ვერ ხარ ხო?
- მოდი თაია აქ!..
- არა!!!!
- ხელს იწვდის და ძალით მისვამს კალთაში. ვფართხალებ მაგრამ უშედეგოთ. კუნთი კი არა მგონონი ეს კაცი სულ რკინისაა.. ნუ ფართხალებ.. ცხვირზე მკოცნის და მერე ოდნავ მკბენს.
- მეტკინა ცხოველო.. ცხვირზე ხელს ვისვამ.
- ჩემთან ერთად უნდა წამოხვიდე 3 დღე.
- უკაცრავად? მომესმა რამე?
- არააა.. არ მოგესმა 3 დღიანი შვებულება მაქვს და მინდა ჩემთან ერთად წამოხვიდე. მინდა რაღაცეები მშვიდ გარემოში გავარკვიოთ..
- არა.. მტკიცედ ვამბობ და გაბუსხული ზურგს ვაქცევ..
- ნუ მაიძულებ რამე გატკინო თაი.. და ჩემს ხერხემამალს ნელა აყოლებს თითებს.. შენი გაკოჭვაც რომ დამჭირდეს მაინც ჩაგსვამ თვითმფრინავში...
- ჩემთვის ფრენა არ შეიძლება. ჩემს შვილს რამე რომ დაემართოს..?
- ჩვენს შვილს.. ცრის კბილებში..
- ხომ გითხარი არა შენითქოოო?
- თაია ძალიან კარგად ვიცი ვინ ვისი შვილია, კიდევ ისიც ვიცი რომ ფრენა შენთვის შეიძლება და შენმა ექიმმა ისიც კი მითხრა ველური სექსისც კი შიძლებაო.. არანაირი პრობლემა არ არისოო.. თვალს მიკრავს და ჩემს სიწითლეშეპარულ ლოყებზე ხალისოსბ.. ისე ამხელა 31 წლის ქალმა ამდენი კაცების გამოცვლის მერე სირცხვილი როგორ ვერ დაივიწყე? ასე სასაცილოდ რომ წითლდები? დამცინის თავხედი!
- სად მივდივართ? ხო უნად ვიცოდე რა წამოვიღო?
- რამოდენიმე საცურაო კოსტიუმი და თუ გინდა სარაფანიც, ეჭვი მეპარება დაგჭირდეს მაგრამ მაინც.. თვალს მიკრავს და საჩვენებელ თითზე მკოცნის.. უი დამავიწყდა შენ რომ დასასვენებლად არ დადიოდი საცურაო კოსტიუმები გაქვს? თუ ვაყიდინო!
- შენ რა იცი მე სად დავდიოდი? ვეკითხები გაოცებული.
- დუმილი... ჩემთან ერთად დგება და საგარდეროფე ოთახში მიმათრევს. ამ კაცმა ზუსტად იცის სად რა ოთახია? რომ არ ვიცოდე ვინაა.. ვიფიქრებდი ამან დააპროექტა ეს კორპუსითქო.. საცვლების კალათას იღებს და იქედან 3 ცალ კომპლექტს იღებს მერე იქვე რამოდენიმე სარაფანს ხსნის საკიდიდან... და ზღვის ჩანთაში ტენის.. კიდევ რა დაგჭირდება?
- გონს მოვდივარ და ხელიდან ვაცლი ჩემს ნივთებს, რაღაცეებს ვამატებ რაც სავარაუდოთ უნდა დამჭირდეს და მეც ვიცვლი.. აღარ ვერიდები და მის წინ ვშიშვლდები და მალინისფერ სარაფანს ვიცმევ. ფეხზე თასმებიან საზაფხულო სანდლებს და შლაპაც არ მავიწყდება.. მისკენ ვბრუნდები.. კმაყოფილი მათვალიერებს. მზად ვარ.. წავიდეთ.. ოღონდა საავადმყოფოში დავრეკავ რომ გავენთავისუფლო.
- მოგვარებულია უკვე ეგ საქმე.
- რა იცოდი? იქნება არ მოვდიოდი..
- ვიცოდი. ზურგს მაქცევს და გასავლელისკენ მიემართება.. შემოსასვლელის კარებში გადის და მელოდება . დაცვას აფრთხილებს რომ სახლს ყურედღება მიაქციოს და ლიფტში შედის და მეც ვუერთდები. დაცვა თავის დაკვრით გვემშვიდობება. ქვემოთ ჩასვლის ნაცვლად მაღლა ასვალას აჭერს ხელს და ბოლო სართულზე ავდივართ. იქ პატარა თვითმფრინავი და პილოტი გველოდება.
- დაცვა?
- იქ არ დაგვჭირდება. თვითმფრინავში მსვამს, თვითონაც თავსდდება. ღვედს მიკრავს და პილოტის ხელის აქნევით ანიშნებს რომ მზად ვართ გასაფრენად..
არ ვიცი სად ვართ, მთელი გზა მეძინა. პატარა კუნძულია რამოდენიმე სახლი დგას ჩვენს სანაპიროზე 4 თუ 5 მაგრამ სავარაუდოთ შიგნით არავინაა.. ჩვენ ვართ მარტო როგორც ვატყობ.. 3 საათია აქ ვარ უკვე და არავინ შემინიშნავს.. მე ჰამაკში მოვკალათდი და ოკენის ხედის და ლურჯი ცის პეიზაჟით ვტკბები. გიორგიმ დაღლილობა მოიმიზე და ცოტა ხნით დავიძინებო მთხოვა.. მე აღარ მეძინეობა და აქ დავრჩი.. მომშივდა წავალ იქნებ რამე ვიპოვო სამზარეულოში.. ვდგები და სამზარეულოს მიგნება არ მიჭირს რადგან სამზარეულო და მისაღები გარეთიანებულია. მაცივარში მზა კერძებს ვპოულობ. სტეკი.. მნია.. მნია.. გემრიელად შევბრაწოთ.. ორსულობაზე უფრო ხორცის მოთხოვნილება მაქვს.. ეს ბავშვი მამის ემგვანება.. „ სვავი“ მეცინება... რეებს ვუწოდებ პატარას.. არა ჩემო საყვარელოო.. შენ ყველაზე კარგი ხარ და ხელით ჯერ ისევ გაბრტყელებულ მუცელს ვეფერები.. ჩემი სტეიკი გემრიელად დაიბრაწაა.. ისეთი სურნელი დატრიალდა ბატონსაც კი გაეღვიძა.. თმა აბურდული, შორტით და წელს ზემოდ შიშველი.. ასეთ ფორმაში დამიჯერეთ არასდროს მყავს ნანახი.. ფეხზე ტატუ აქვს.. ალბათ ბოლო წლებში თუ აგიკეთა, მანამდე არ ქონდა.. ჩემი სულ მარად ბრენდულ პიჯაკებში შეფუთული ქმარყოფილი, რომლის სხეული კონტურულად თუ ვიცოდი.. ასე გამომზეურებულად თავისი ყველა ღირსებით ნანახი არ მყავდა... ჩემს წინდა სკამზე მძიმედ დაჯდა და თვალების სრესით ამომხედა..
- რას აკეთებ ასეთს რომ საწოლში ვეღარ გავძელი?
- მომშივდა და სტეიკს ვიწვავ..
- ჩემს ბიჭს ხორცი უყვარს?
- არა ეს შენი ბიჭი.. და რა იცი რომ ბიჭია?
- ოჰ მომაბეზრებლად ატრიალებს თვალებს.. მორჩი ამ ბავშვობას ბოლოს და ბოლოს.. მიყვირის წყობიდან გამოსული.
- რა გაყვირებს?
- ნუ მეუბნები მსგავს სისულელებს და აღარ ვიყვირებ თაია..
- ჭამის მადაც დამეკარგა..
- გრილს ვრთავ და გარეთ გავრბივარ.. უკან მომყვება.. არა ეს შენი ბავშვი.. არ მინდა რომ ამის მამა იყო.. თავი მინდა რომ დამანებოო.. გაიგე.. ვკივი ბოლო ხმაზე.. და უკვე მუხლამდე წყალში ვდგავარ.. მკერდზე მოხვეული სარი, იხსნება და თეთრი საცურაო კოსტიუმით ვრჩები.. თავლები ენთება და ნაბიჯს უჩქარებს..
- თაია ნუ მეუბნებიო ამდენ სისულელეს. ნუ გამომიყვან წყობიდან. არ მინდა რამე დაგიშავო.. არც ნერვები მეყოფა შენი ჭირვეულობის ასატანად.. მოდი აქ.. ცურვა არ იცი დაგავიწყდა?
- კიდე მე ვარ ჭირვეული? დამანებე თავი ამაზე მარტივი რაა?
- სწრაფად ხტება და ხელებში მიქცევს.. ვფართხალებ ხელიდან ვუსხლტები და წყალში ვარდები. წყალი პატარა და ვასწრებ ფეხზე სწრაფად დავდგე მაგრამ ფეხში მწვდება და ისევ ძირს მაგდებს და ზემოდან მექცევა.. უკვე თავს ვეღეა აკონტროლებს.. თვალები შუშის უხდება, თითქოს აქ არა და ფიქრით სხვაგანაა.. ნადირს უფრო გავს.. მკერდზე საცურაო კოსტიუმის ზედა ნაწილს ერთი ხელის მოსმით მაგლეჯს და ზედ მთელი ძლით მეკრობა. მკბენს.
- არ გინდა გთხოვს.. ვეღარ ვუძალიანდებიი.. ძალა არ მყოფნის მას წინააღმდეგობა გავუწიო..
- არ ესმის.. ჩემი ხმა კია არა საერთოდ გათიშულია ისეთი ძალით მიჭერს თეძოზე მარჯვენა ხელს რომ თუ არ მომზეხა აუცილებლად დამილურჯდება.. მეორე ხელით ბიკინის თოკს დაბლა ქაჩავს, შორტს დაბლა იწევს და ძლიერი ბიძგით ჩემში ჩემოდის..
- ბავშვი გიორგი, ვცდილობ გონს მოვიყვანო რომ არაფერი დამიშაოს.. მაგრამ უშედეგოდ, ბიძგები ისევ ძლიერდება .. მტკივა გიორგი..ცხოველი ხარ ნამდვილი, ნადირი, ცრემლი მცვივა.. ცოტა გონზე მოდის, უფრო ფაქიზი ხდება. ცრემლიან თავალებს მიკოცნის.. მეც უფრო ვეშვები.. მისი ხელები თეძოზე აღარა ისე მტკივნეული.. სიამოვნების ზენიდში ასული თვალებს ვახელ და ლურჯ ცას შევცინი.. მზერას მისი დანისლული თვალები მიჩრდილავს.
- ბოდიში.. მეუბნება და ტუჩებს მიკოცნის.. ჯერ ქვედას.. მერე ზედა.. მერე მოწყვეტით მკოცნის და ჩემს მკერდეზე ესვენება.. ცოტა ხანი ჩუმადა და მერე ხმას არ იღებს,მერე იწყებს: არ მინდოდა რამე გტკენოდა.. მაპატიე.. ამ ბოლო დროს თავს ვეღარ ვაკონტროლებ.. ჩემი ცხოვრება იმაზე საშინელი იყო თაი ვიდრე შენ წარმოგიდგენია..
- და თავისი ამბის მოყოლას იწყებს: