აქ მოთხრობილი ფაქტი: რომელიც ეხება კაცის შვილზე ძალადობას არის სიმართლის ამსახველი და მრავალი წლის წინ მართლაც მოხდა ასეთი შემზარავი ამბავი. ვინც თვლით რომ თქვენი ფსიქიკა ვერ გაუძლევს ამ ამბავს გთხოვთ არ წაიკითხოთ ეს თავი!


გამხდარი და უჭმელი ბავშვი ვიყავი. ბებო რომ მეფერებოდა, იტყოდა ეს ბავშვი მოკვდება ისეთი გამხდარიაო. ბოლო წლებში დაბრმავდა და ხელების საშუალებით ახერხებდა ჩემი წონის კონტროლს. ხშირად ვხდებოდი ავად და დედა ახლაც ამბობს საავადმყოფო ჩემი მეორე სახლი იყოო. ვინაიდან და რადგანაც ასეთი ავადმყოფი და გალეული ბავშვი ვიყავი მშობლებს მეტი შვილის გაჩენა აღარც უფოქრიათ და მე დამითმეს მთელი ყურადღება. ასე დედი-მამის გათამამბულს, არავინ მყავდა რომ შემცილებოდა მათ სიყვარულში და აქვე შევიძინე ჩემი ერთ-ერთი ცუდი თვისება, მესაკუთრე ხასიათი. (რაც შენს თავზე გამოცდილი გაქვს. იღიმის და ბეჭზე მკოცნის. ) მიუხედავად იმისა რომ ასეთი ავადმყოფი და გალელული ბავშვი ვიყავი, ყოველთვის აღნიშვანდნენ რომ დიდი ძალა მქონდა. მამა იხსენებს შეგეძლო შენს მოცულობაზე ბევრად დიდი წონა აგეწია, უბრალოდ დიდ მანძილზე ვერ გადაიტანდი რადგან მალე იღლებოდიო.
მშობლებმა გადაწყვიტეს სოფელში გადასულიყვნენ საცხოვრებლად რადგან ჩემთვის სუფთა ჰაერი და ჯანსაღი პროდუქტი არ იქნებოდა ურიგო. ხოდა ასე აღმოვჩნდი სოფელში და ვიზრდებოდი სხვა ბავშვების მსგავსად. დავდიოდი მდინარეზე, დავდევდი ცხენებს, ვიპარავდი მეზობლის სამაისო ბალს, ვთამაშობდი ფეხბურთს იქვე სოფლის ცენტრში სახელდახელოდ მოწყობილ მოედანზე. ამასთან ერთად ვწავლობდი სანიმუშოდ. დედა ექიმი იყო და სამსახურის შოვნაზე პრობლემა არ შექმნია, აბა ვინ იტყოდა სოფელში მასსავით კარგ სპეციალისტზე უარს. მამა თავიდან თბილისიდან დადიოდა ყოველ პარასკევს და ორშაბათს დილის გვტოვებდა, მერე მოახერხა და ისიც სოფელში დაბრუნდა, აქვე დასაქმდა. მილიციის უფროსი გახდა. ხშირად ეხუმრებიან მეგობრები ეგ ერთადერთი პატიოსანი პოლიციის უფროსი იყო მთელს ქვეყანაშიო. საოცრად უყვარდათ ჩემს მშობლებს ერთმანეთი და ახლაც ასეა.
ნელა-ნელა მომატება დავიწყე, უფრო სწორად ჩემმა კუნთებდა აღიდგინეს ძალები და ცოტა ადამიანს დავემსგასე. ასე არაფრით გამორჩეულ;ი ცხოვრება მქონდა 17 წლამდე. სანიმუშო შვილი და მოსწავლე ვიყავი, თავის პატარ-პატარა ცელქობებით. ერთი გოგო მომწონდა. ლამაზი გოგო იყო შავგვრემანი, პატარა და კოხტა და ჩემსავით გოლიათი გვერდში არც უხდებოდა მე 1.92 ვიყავი, ის კი სულე ერთი ციცქნა. მაგრამ ძალიან მომწონდა, შეიძლება მიყვარდა კიდეც. წყნარი და მშვიდი გოგო იყო ლილი არავის არ აწუხებდა. ჩემზე ერთი წლით პატარა იყო. ჩემს ბანკეტზე დიდი თხოვნა მუდარისა და მის მშობლებთან დედაჩემის მიგზავნის მერე როგორც იქნა ლილი გამომაყოლეს. უჰ როგორი ბედნიერი ვიყავი, ეს ერთი ციცქნა არსება ჩემსგვერდში რომ იქნებოდა მთელი საღამო. შუა ქეიფში შევიტყვე რომ ჩემს პარალელ კლასელსაც ყვარებია ჩემი ლილი, გავბრაზდი და ერთი ორად გავაძლიერე ყურადღება ესაა და ჩემს გოგოს არავინ შეეხოსთქო. ცოტა დავლიეთ ბიჭებმა, მაგ დროს თავი დიდ გგონია და ცდილობ „ იკაცო“. ლილიმ იცოდა ჩემი ფიცხი ხასიათი და ძალიან მთხოვდა მეტი აღარ დამელია. მაგრამ ყურიც არ ვათხევე და საკმაოდ მეტიც მომივიდა. გარეთ ვსაუბრობდით მე და ლილი ბანცალით რომ მოგვიახლოვდა ჩემი პარალელკლასელი და საქმის გარჩევა დამიწყო, მომანტალურად გამარიდეს ბიჭებმა მაგრამ მალევე საიდანღაც უცებ გამოძვრა და უკნიდან მხარში ჩამარტყა მუჭი. არც კი მტკენია მაგრამ შეურაცყოფილმა ეს როგორ გამიბედეს, ფეხქვეშ გავიფინე საწყალი და ვეღარ მოვზომე. არ ვიცი რამდენი ხნის შემდეგ, ლილის კივილმა მომიყვანა გონს, ჩემს წინ უგონოდ მყოფი, სახეგათქვეფილი ბიჭი ეგდო და რომ არ მცოდნოდა ვინ იყო ძნელი იქნებოდა მისი ამოცნობა. ყველას ჩემს გარშემო მოეყარა თავი. ზოგი სეირს უყურებდა, ზოგიც ახლოს ვერ მეკარებოდა. ისეთი გამძვინვარებული ვიყავი. ამ რამოდენიმე წუთში პოლიციაშიც დაურეკიათ და ფერწასული მამაჩმიც დამადგა თავზე. თავისი ხელით დამადო ბორკილები, ერთი გავხედე ლილის და მაშინ რა მაფიქრებინებდა რომ უკანასკნელად ვხედავდი. ის ღამე დროებითი დაკავების იზოლატორში გავატარე, არავინ მოსულა ჩემს სანახავად. ადრიანი დილით მამა მოვიდა, გისოსები თავისი ხელით გააღო, მარტო იყო და მანიშნა გავყოლოდი. მის მანქანაში ჩავჯექით და თბილისამდე არც ერთს ხმა არ ამოგვიღია მე შერცხვენილს და მას ალბათ ჩემზე მეტად ცხვენოდა.
1994 წელი იყო, სამოქალაქო ომები და არეული ქვეყანა. მამამ ვიღაც გენერალს ჩამაბარა და ისე რომ არც კი დამმშვიდობებია გაბრუნდა და წავიდა. წლების მერე გავიგე ზუსტად რა მოხდა იმ დღეს, მაგრამ მოდი თანმიმდევრობას ნუ დავარღვევთ. ხო და ამ გენერალმა მე და რამოდენიმე ჩემი თანატოლი რუსეთში წაგვიყვანა, კერძოდ ციმბირში. რაღაც ჯარის ნაწილს უფრო გავდა, მაგრამ არ იყო. ეს იყო საბჭოთა კავშირის დროინდელი გასაიდუმლოებულ სპეციალურ ქვედანაყოფტა საწვრთვნელი ბაზა. აქ ყველა თითქოს სხვებისგან რაღაცით იყო გამორჩეული, არავითარი მისტიკა და პარანოლმარური მოვლენა. ზოგი უბრალოდ ძალიან სწრაფი იყო, ზოგს ჩემსავით დიდი ძალის პატრონი და ასე შემდეგ.. აქ დაიწყო ჩემი 5 წლიან წვრთვნა. წაროუდგენლად საშინელ პირობებში გვწრთვნიდნენ, რამოდენმიმემ ვერ გაუძლო და დაიღუპა. ჩვენ რაღაცნაირად გამოვძვერით და ასე შეიქმნა ჩვენი ქვედანატოფი. სწორედ იქ გავიცანი ჩემი ერთარერთი საუკეთესო მეგობარი და ჩემი არაბიოლოგიური ძმა ირაკლი, რომელსაც თავისდაუნებურად მოუწია შენთან არასასურველი თემაზე საუბარი და სულაც არ უნდოდა გული გტკენოდა. მაგრამ ამას მომავალში გაიგებ რატომ დაჭირდა ეს ირაკლის. 5 წელი ციმბირში გვეძინა მიწაზე, არ ვიცი როგორ არ გავიყინეთ. დღეში ვიკვებებოდით 1 ხელ. ჩვენს ორგანიზმში შეყავდათ უამრავი სახის შხამი და ქიმიური ნივთიერებები. ცდას ჩვენზე ატარებდნენ. ამიტომ არ არსებობს არც ერთი გველის სახეობა რომლის შხამიც მე რამეს დამიშავებს და ასეთი უამრავი რამ არის კიდევ. გვეძინა მხოლოდ სამი საათი და თუ კარანტინში ვიყავით 7 დღე 24 საათი არ გვაძინებდნენ. ასევე რამოდენიმე დღე საკვებისა და წყლის გარესეც გაგვიტარებია. გვეძინა ხეებზე ჩამოკიდებულს სპეციალური აღჭურვილობით. ასე გავიდა საშინელი 5 წელი. კიდევ იყო უამრავი დედტალი რომლის ცოდნაც ახლა შენს მდგომარეობაში არა აუცილებელი. მაგრამ არის მომენტები როდესაც გონება მეთიშება და არარიალური ჰალუცინაცია მაქვს. ეს ძალიან იშვიატად ხდება და მხოლოდ იმ შემთხვევაში თუ ძალიან ვბრაზობ, მაგ დროს უკონტროლო ვარ და საშიშიც. ვცდილობ ჩემი თავის კონტროლი ვისწავლო.. ჯერ-ჯერობით ნაკლებად გამომდის.
1999 დან 2000 წლამდე ეს პერიოდი ამერიკაში გადაგვიყვანეს. მაგ დროისთვის 7 ვიყავით დარჩენილი. გაგიკვირდება რა მინდოდა რუსეთის აგენტს ამერიკაში, მაგრამ ყველაფერი ყოველთვის ისე არა როგორს გარედან ჩანს და ჩვენც ერთ წლიან წრთვნა-სწავლება ჩაგვიტარდა ახალი იარაღის გამოყენება მოხმარების საკითხებში. ეს ის იარაღია რომელიც რიალურად ჯერ ჯერობით არც ერთ ომში არ გამოუყენებიათ და რომელთა ჯერ ჯერობით საცდელი ვერსიები არსებობს. ასევე იყო ქიმიური და ბიოლოგიური იარაღი.
7 დან მალე 5 დავჩით. ერთს იარათი აუფეთქდა ხელში და ადგილზე დაიღუპა და მეორე მათგანი რაღაც ახალ მჟავას ცდიდა და დაუდევრობის გამო გადაევლო და 15 წუთში ადამიანისგან თეთრი ფერის სითხე იყო დარჩენილი. წინა ბაზისგან განსხვავებით ახალში ნორმალური კვება გვქონდა და გვეძინა კიდეც. ისე გქვექცეოდნენ როგორც ადამიანებს და არა როგორც მხეცებს. საქართველოში ამ დროს უკვე აქტიურად დაიწყო საუბარი ამერიკის ავკარგიანობაზე და საჭირო გახდა ჩვენს ქვეყანაში ისეთი ხალხის გამოგზავნა ვისი ნდობაც შეძლებოდა. ქვეყნების ახალი მოწყობა იწყებოდა და ამჯერად ჩვენი ქვეყანა შტატების დაქვემდებარებაში უნდა გადასულიყო, სადაც რუსეთი თავის ძალას დაკარგავდა. ხო და 6 წლის მერე დავდგი ჩემს მიწაზე ფეხი და აღარავინ მეგულებოდა ვისი ნახვაც ამ ქვეყანაში მინდოდა . მშობლებზე სასტიკად გაბრაზებულმა, რომ ასეთი ყოფისთვის გამიმეტეს. არც კი წავსულვარ მათ სანახავად. თბილისში დამხვდა ბინა, მანქანა, იურისტის დიპლომი( გარდა იმისა რომ არაადამიანებივით ქვექცეოდნენ, ჩვენს განათლებაზეც ზრუნავდნენ), სამსახური და თანხა საბანკო ანგარიშზე.
ასე არსაიდან მოსულ 23 წლის ბიჭს პირდაპირ თანამდებობაზე არავინ დამნიშნავდა, ბევრი კითხვები გაჩნდებოდა, ამიტომ გავხდი პოლიციის რიგითი გამომძიებელი, ჩემი შრომის წიგნაკი გაიხსნა 1997 წლიდან და იმ დროისთვის ფიქტიურად 3 წლის სტაჟი მქონდა ნამუშევრობის. რეალურად ჩვეულებრივი პოლიცილეი ვიყავი მაგრამ ჩემს მედალსაც ქონდა მეორე მხარე. მებარა სასტიკი დამნაშავეების გაქრობა ლიკვიდაცია, ისეთო როგორიცაა სერიული მკვლელები, პედოფილები და ესე შემდეგ.. მაგალითათ ერთ ერთი ასეთი საქმე მქონდა. ქალაქის გარეუბანში ცხოვრობდა ერთი კაცი ასე დაახლოებით 60 წლის. ახალი გარდაცვლილი ყავდა ცოლი. ქალი საეჭვო ვითაერბაში დაიღუპა მაგრამ გამოძიებამ რაიმე ხელსჩასაჭიდი ვერეფრი ნახა და საქმე დაიხურა. ქალი ეზოში იპოვეს მკვდარი, გაგუდული. კაცი ამ ხნის განმავლობაში გარეთ იშვიათად ჩნდებოდა. მეზობლებს რამდენჯერმე ქალის ტირილი შემოესმათ. მაგრამ რადგან ოჯახში ქალი არავინ იყო, კატის კნავილად ჩათვალეს. ამ კაცს წლების წინ 13-14 წლის ერთადერთი გოგო დაეღუპა. ეს გოგონა ისე დაკრძალეს მისი კუბო არ გადაუხდიათ, მიზეზი ასეთი იყო. გოგონას ყვავილის შეხვდა და სახე ისე დაუმახინჯა არ უნდოდათ მეზობლებს და ახლობელებს ასეთი საშინელი დამახსოვრებოდათ. ცოლის გარდაცვალების შემდეგ მეზობელმა რაღაც არააადეკვატური საქციელები შეამჩნია ამ კაცს. მაგალითად ყიდულობდა ბაზრობაზე ქალის ტანსაცმელს რომელიც მის მეუღლეს არათუ არ შეეფერებოდა, არც კი მოერგებოდა. ეჭვი ვის უნდა დასჭირვებოდა ეს ტანსაცმელი? ასე შემოვიდა საქმე გასაიდუმლებულ საქმეთა უწყებაში და გადმომეცა მე. უნდა მომეწყო პატარა სპეც ოპერაცია მარტოს. გვიან ღამით შევიპარე სახლში. სახლი სუფთა იყო, ოთახები ცარიელი. საძინებელში კი მიწისქვეშ ჩამავალი კიბე იყო და ქვემოთ შუქი ენთო. ჩავიპარე და რაც იქ აღმოვაჩინე იყო ჩემთვისაც კი შოკისმოგვრელი. კაცის სექსულაური აქტი ქონდა ქალთან რომლის ასაკიც ძნელი გასარგვევი იყო. მაგრამ 30 წლის უნდა ყოფილიყო სავარაუდოთ. მთელს სხეულის გრძელი თმა უფარავდა და შეშლილი თვალებით ერთ წერტილს მიშტერებბოდა. კაცი გავთიშე და იქვე ჩამოვჯექი. ქალი არც განძრეულა. გამოვიძახე ექსპეტიზის ბიურო. სარდაფის დათვალიერების დროს აროჩნდა სახელდახელოდ გაკეთებული საპირფარეშოს იატაკში 4 ახალდაბადებული ბავშვის ჩონჩხის ფრაგმენტები. ქალი ამ კაცის ქალიშვილი გამოდგა და როგორც შემდეგ გაირკვა ის საკუთარ შვილზე ძალადობდა და უნდოდა მას ბიჭი გაეჩინა. ბავშვები ყველანი გოგონები აღმოჩნდნენ და მათ კაცი გუდავდა და იქვე მარხავდა. სავარაუდოთ როგორღაც დედამ შვილის სიცოცხლის შესახებ შეიტყო და ეცადა ქალიშვილის დახსნას, რის შემდეგ ქმარმა მოგუდა. ქალი ფსიკიკურად შეშლილი იყო და საგიჟეში გადაიყვანეს სადაც მალევე თავი ჩამოიხრჩო. სრული დათვალიერების შემდეგ სახლი დავტოვეთ და მოკლე ჩარჩვა მოვახდინე და სახლს ცეცხლი გავუჩინე. ისე რომ ცეცხლის გაჩენა ბუნებრივი ყოფილიყო. საქმე ასე დაიხურა . კაცის ცხედარი დამწვარი იპოვეს. სხვა რაიმე ფრაგმენტი არ უპოვიათ რადგან ბავშვების ცხედრების ნარჩენები გამოვიტანეთ შენობიდა. ასეთი უამრავი საქმე იყო და არის მაგრამ ეს გასაიდუმლოებული საქმეა და გრიფით სტატუსი ადევს. 1 წელი დავყავი რიგით პოზიციაზე და შემდეგ გადავედი შინაგან საქმეთა სამინისტროს ერთ-ერთ დეპარტამენტის უფროსად. ამასთან ერთად ვაგრძელებდი საიდუმლო სპეც-ოპერაციებს ხან მარტო, ხანაც ირაკლისთან ერთად.
ერთ საღამოს სახლში დაბრუნებულს მამა მომადგა კარზე. შეცვლილი, მობერებული და თითქოს ამხელა მთასავით კაცი გამქრალიყო. მთხოვა მომესმინა და თუ საჭიროდ ჩავთვლიდი და კვლავ არ მოვისურვებდი მის ნახვას წავიდოდა და აღარ შემაწუხებდა. დავთანხმდო და იმ ავად სახსენებელი დღის სრულ ვერსის გავეცანი.
როგორც მან მითხრა ჩემი პარალელ კლასელი უმძიმესი მოტეხილობებით შეიყვანეს რესპუბლიკურში და ექიმი მტკიცედ იქწმუნებოდა რომ ბიჭი ლითონის რაიმე ბლაგვი საგნით იყო იყო ნაცემი. ხოლო მოწმეები ირწმუნებოდნენ რომ მე მუჭის გარდა არაფერი გამომიყენებიოა. ბიჭი გადარჩა მაგრამ საჭირო იყო მისი სასწრაფოდ მოსკოვში გადაფრენა და პლასტიკური ჩარევა რათა სახის რაღაც ნაწილი მაინც აღდგენილიყო. მის მშობლებ ამის საშუალება რა ქონდათ ამიტომ მაღალი უწყებების ჩარევით გადაწყდა რომ მამა მათ დაუფინანსებდათ ყველა ხარჯს, ხოლო ისინ გაჩუმდებოდნენ. ამიტომ გაყიდეს მამისეული სახლი ასევე დედას ნამზითვი ბინა და მთელი თანხა ჩაუთვალეს დაზარელაბულის ოჯახს. ხოლო იმის ნაცვლად რომ მე ციხეში არ ჩავესვით მოითხოვეს ჩემი ჯარში გაწვევა. მამა კარგად ხვდებოდა რა ჯარზეც იყო საუბარი მაგრამ მშობლის ინსტინქტმა თავისი ქნა და ჩემი გისოსებს მიღმა ნახვას, არჩია გავეშვი და ასეც მოხდა. დედამ იმ დღეს გადაიტანა მძიმე ინფაქტი და ძლისვს მოხერხდა მისი გადარჩენა. მოგვიანებით ჩემი გზებით ისის შევიტყვე რომ მამის პენსიით და დედას მცირედი ჩემოსავლით ძვლისვს გაქონდათ თავი. მამას რა თქმა უნდა გავუგე, მაგრამ ვთხოვე რომ ჩემთვისაც გაეგოთ და მიზეზთა და მიზესთა გამო ვერ მოვახერხებდი მათთან კონტაქტის აღდგენს. ამიტომ არ წყენოდათ და ცოტა ხნით შეგუებოდნენ ამ ფაქტს. მამა მიმიხვდა ჩემს გულის წუხილს და შუაღამეს დატოვა ჩემი ბინა. მე ისეთ უწყებაში ვმუშობ ბევრი მტერი მტავდა და ჩემი სუსტი წერტილი არ შემეძლო გამხდარიყვნენ ჩემი მშობლები და მოგვიანებით შენ. ამიტო ავიფარე ასეთი ნიღაბი და ცხოვრებაც უფრო მარტივი გახდა ერთი შეხედვით.
ერთ დღეს კი სამსახურიდან დაბრუნებულს, კიბეებზე შემხვდა ნამდვილი ანგელიზი. ღმერთის მაინდამაიც არ მწამს მაგრამ თუ არსებობენ ანგელოზენი აუცილებლად შენი მსგავსები არიან. შენი მსგავსი სილამაზე არც მანამდე მყავდა ნანახი და არც მის შემდეგ გადავყრივარ სადმე. ცეცხლისფერი თმა, პაწაწუნა აპრეხილი ცხვირი და ეს ტუჩები მე რომ აზროვნებას მაკარგვინებს. ეს სხეული, მაშინ ისეთ წვრილი და სიფრიფანა იყავი, ახლა უკვე ქალი ხარ, შენი შეუდარებელი ფორმებით და ცეცხლის ალიდან ამისულ ღვთაებას გავხარ. ერთადერთი ადამიანი ხარ ამ სამყაროში რომელსაც შეუძლია მეც კი მაკონტროლოს. დანახვის წუთიდან შენით შეპყრობილი და მონუსხული დავდოოდი. ყველგან შენ გხედავდი. საზიზღარი მესაკუთრე რომ ვარ არ გეშლება და ამიტომ მაშინვე დაგიჩემე და არავინ უნდა შეგხებოდა, არვინ საერთოდ არაივ, მე უნდა ვყოფილიყავი შენი სხეულის, სულის და ხასიათის მოქანდაკე. მე მარტო მე უნდა ვყოფილიყავი შენთან. ვიცი რომ ყველაზე არაკაცული რაც შენთან ჩავიდინე პირველი, შენი შეცდენა იყო. მაგრამ ისე მოწყდი ამ სამყაროს და ისეთი ნეტარება იყო შენთან ყოველი მოახლოება არც ერთი სიამოვნება მასთან ვერ მოვა. მაგრამ გეფიცები შენს სიცოცხლეს, შენი ერთი წინააღმდეგობაც კი და შევჩერდებოდი. ვერ გატკენდი ამას არ დავუშვებდი. მაგრამ შენ არ ვიცი რომელ განზომილებაში იყავი, მაგრამ იქ რო არ იყავი გონებით ზუსტად ვიცი. ხო და ასე მოტყუებით გაგხადე ჩემი , დაგარქვი ჩემი. ოდესმე მაპატიებ ალბათ.....
- ახლა კი ჩემო პატარა ქალბატონო შენი ძოლის დროა, ხვალ განვაგრძობ მოყოლას.
- გიო? იცი ასე არასდროს მოგიმართავს ჩემთვს. აწყლიანებული თავლებით ავხედე ცას, რომელიც უვე ვარსკვლავებით მოჭედილიყო.
- ვიცი ჩემო სხოვრება, ვიცი...
- ცოტა წელი მეტკინა ამდენი წოლით.
- მოდი ჩემთან! დგება და ხელში აყვანილი შევყავარ სახლში. მისაღებში დივანზე მაწვენს და ზურგს უკან ბალიშებს მიწყობს. ასე კარგაი?
- კი ! და თვალებით ვუღიმი..
- მოდი ახლა რამეს მოგიმზადებ ჭამე და მერე დავიძინოთ ხო? დღეს ოროვესთვის მძიმე დღე იყო.
- რას მომიმზადებს ჩემი ბიჭი?
- ბიჭის რა მოგახსენო... იცინის.. მოდი თევზს მოვამზადებ და სალათას. ხომ შეჭამ?
- სიამოვნებით.. ოღონდე თევზი შეწვი რა?
- არის! ჩემო დედოფალო..
თევზი და ბოსტნეულის სალათა. უგემრიელესია. მშვენიერი ვახშამი გამოგვივიდა. გიორგიმ ყველაფერი მიალაგა, მერე სახლს შემოუარა.. ოხ ეს წიკები  და შემდეგ მე გამიყვანა საძიენებელში..
- მგონი საღამურის წამორება დაგავიწყდა და ჩემს მაისურს მოგცემ. კარადიდან მაისურს იღებს, მერე ჩემთან მოდის სარაფანს მხდის, არც ერთი ზედმეტი მოქმედება, მაისურს მაცმევს. ახლა წაცუნცულდი აბაზანაში და მოწესრიგდი და გამოდი გელოდები დავიძინოთ.მეუბნება და თითონ საწოლზე წამოგორდა. მეც 5 წუთში მოწესრიგებული მის მკლავზე მობუზული ჩიტივით ვწვები. ის პლედს მაფარებს და ორივეს ტკბილად გვეღვიძება.
დილით მზის სხივები მაღვიძებს, მერე ფრთხილი ფაჩუნი მესმის, ხელით ვამოწმებ გიორგი საწოლში არა. უცებ მისი ხმა მესმის.
- თაია არ შეგეშინდეს. ეცადე მშვიდათ შეხვდე, სტუმარი გწვევია წუხელ და შენს ჩაგემრიელებას აპირებდა. მაგრამ ვერ მივართვის. როგორც ჩანს კარები დამღჩა ღია.
- ნელა ვბრუნდები და თვალები შუბლზე ამდის. გიორგის ხელზე დახვეული გველი ყავს რომელსაც წითელი ზოლი გადაყვება მთელს სიგრძეძე.. შიშით ენა მივარდება. მას რომ რამე დაუშაოს?