–ანგელოზო, ერთი წუთით–უკნიდან მოესმა ხმა, მეგობარს გადახედა, ჩაეცინა.
ყურადღება არ მიუქცევია, გზა გაანაგრძო.
–გოგონი ერთი წუთით–ამჯერად შეტრიალდა და ინტერესით სავსე მზერა მიაპყრო ბიჭს.
–დადიანი ხომ?
–დიახ!
–ცოტნე, –ხელი გაუწოდა მარიტას
–რაგნებავთ ცოტნე?–უხეშად მიუგო და მომღიმარ მეგობარს დაუბღვირა.
–ცოტნემ მხრები აიჩეჩ და გაიღიმა.–დადიანი მიტრიალდა გზა გააგრძელა.
–ოცნება აგიხდა,–ფიქრებიდან გამოიყვანა მეგობარმა.
შენი ოცნება მან შეგიმჩნია–ღიმილით მიაჩერდა მარიტას.
ცოტნე ვიბლიანი მართას ძმის ძმაკაცი იყო,
მარიტამ მართს დაბადებისდღეზე შენიშნა პირველად და მოეწონა . ცოტნე კი არც იმჩნევდა. –ის არც კი შემომხედავს.ერთხელ მართას უთხრა და ამ თემაზე საუბარი შეწყდა,არცერთი კითხვა მის შესახებ. მართაც ჯიუტად არ ახსენებდა მარიტასთან მის სახელს. სულ ვიბლიანის საზოგადოებაში ტრიალებდა, მაგრამ დღეს პირველიშემთხვევა იყო, როდესაც ვიბლიანმა მარიტა შეამჩნია.
....
ასეერთი ანგელოზოთი აიწყო მათი ურთიერთობა.
ყველაა მათზე საუბრობდა, განიხილავდნენ მათ სიყვარულს, ზოგს უხაროდა ,ზოგიცლანძღავდა, მათ კი ეს არ აინტერესებბდათ მთვარია ერთმანეთი ყავდათ.
......
აგვისტოს 12 თენდებოდა,მარიტას მე–17 დაბადების დღე და ვიბლიანიც უკე მერამდენედ იმეორებდა „მონოლოგს“ და ბეჭედს შეყურებდა, ნეტავ მოეწონება? გაიფიქრა და კიბეებს ნერვიულად აუყვა. საჭესთნ მოთავსდა და რესტორნისკენ წავიდა.
მარიტას ყველა მეგობარი მაგიდას უსხდნენ.
მღელვარებას ვერაფრით ფარავდა , მართა ღიმილით მიეგება მეგობარს, –მარიტა აივანზეა, ბიჭიც აივნისკენ წავიდა.ხელს მაგრად უჭერდა ბეჭედს რომ როგორმე თვი დაემშვიდებინა, აივანზე გასულმა ნათლად დაინახა როგრორ გაარტყა ხელი ბიჭმა მარიტას და როგორ დაკონა მის ბააგეებს, ვიბლიანს გონება დაებინდა,მათ შორის არსებული მანძილი გადაკვეთა ბიჭი ძირს დააგდო და გამეტებით დაარტყა , ურტყამდა იქამდე სანამ არ შემოაკვდა .თელს რესტორანს მათ გარშემო მოეყარათ თავი .
ცოტნე რეალობას გამოეთიშა მხოლოდ ერთზე ფიქრობდა მარიტაზე.
მარიტა გაშეშებული უყურებდა, მის თვალებში შიში და იმედგაცრუება მოჩანდა, ცოტნეს ფეხებთან დავარდნილ ბეჩედს შეხედა და ატირდა.
მისთის ყველაზე ბედნიერი დღე უნდ აყოფილიყო...

სასასმართლომ ვიბლიანს 7 წელი მიუსაჯა...
ცოტნემ კიდევ ერთხელ შეავლო დადიანს თავალი, სძულდა მოსამართლე, სძლდა ეს დარბაზიც, ყველაზე მეტად საკუთარი თავი,არიტას ცრემლებისთვი.

5 წელი გავიდა.
5სატანჯველი წელი , დადიანს ვერ უყურებდა ყოველ დღე, ვერ ტკბებოდა მისი ყურებით, ვერ ხედავდა მის თაფლისთერ თვალებს, არ ესმოდა მისი ხმა და ყველაზე მეტად ეს ტანჯავდა.
მარიტამ მასთნ სიარული შეწყვიტა,ბოლო წელი საერთოდ აღარ გამოჩენილა...
..........
–მე ის აღრ მიყვარს–წყნარად ამოილაპარაკა და მართას სახეს დააცქერდა, მართს სახეზე გაკვირვება ზიზღმა სეცვალა.
–აქამდე გიიყვარდა?–ზიზღით დაიჩურჩულა–აქამდე ხომ გიყვარდა?!–ახლა უკვე მთელ ხმაზე ღრიალებდა. –ხომ გიყვარდა,ხომ ფიქრობდი რომ არ შემოგხედავდა, ხომ გინდოდა მისი ცოლობა, ახლა შენსას მიაღწიე ? ის დატანჯე.გეგონა ადვილი იქნებოდა ?ის შენ გამო ზის ციხეში. შენ გამო მოკლა კაცი–ტუჩზე იკბინა, გული ატკინა თავისმა სიტყვება,რომელიც წამოძახება იყო. ემოციას ვეღრ აკონტროლებდა. დადიანის სახეს გახედა ,მის სახეზე ყველა ემოცია ქამქრლიყო.
–უბრალოდ აღრ მიყვარს–უემოციოდ ჩაილაპარაკა,–ხვალ ვნახავ და ყველაფერს ავუხსნი.
ეს ხვალ მთელი თვე გაიწელა, ააღრ უნდოდა მისი ნახვა , მის მიმართ აღარაფერს გრძნობდა თავის დამცირება აღარ უნდოდა. რაიქნებოდა მაშინ ცოლად რომ გაყოლოდა, მაშინაც სხვა შუყვარდებოდა? ახლა სხვა უყვარდა, სხვისი ცოლობისკენ მიისწრაფოდა.




–მართა გავთხოვდი!–კისერზე შემოეხვია დაქალს.
–უკანასკნელად ნახე!–ვედრება გაერია ხმაში მართას.
–არ შემიძლია მხოლოდ ეს გადაეცი._ფურცელი და ბეჭედი შეაჩეჩა ხელში .კიდევ ერთხელ ჩაეხუტა და ახლა ცხოვრებასთან შესახვედრად წავიდა. წავიდა სამუდამოდ ...
მას ბედნიერების უფლება ჩამოართვა...
..........
–მან ეს დაგიტოვა–ძლივს აკანკალებული ხელით გაუწოდა ფურცელი . თვალებზე ხელი აიფარა და ცრემლი ჩამოუცურდა.
–ვიბლიანმა დაუფიქრებლად გადაშალა ორად გაკეცილი ფურცელი, რომელზეც სულ ორი სიტყვა ეწერა“მე გავთხოვდი“–ბეჭედიც გაუწოდა ბიჭს–როდის გათხოვდა? ღრიალით წმაოვარდა ფეხზე ცოტნე–თვითონ გამბედაობა არ ეყო რომ მოსულიყო?!
–მას ბედნიერების უფლება ჰქონდა,–გაუბედავად ჩაილაპარაკა მართამ.
–მე ...–ისევ დაიღრიალა და მუშტი კედელს მისცხო– მე რისი უფლება შემრჩა?მოწყვეტით დაეშვა იატაკზე–რისი უფლება დამრჩა–ძლივს გასაგონად დაიჩურჩულა და ხელები სახეზე აიფარა,–მეგონა ისვე ვუყვარდი...
მართას გული სეეკუმშა, სტკიოდა დაქალი, მანაც ხომ ბევრი გადაიტანა, ისიც ხომ დაიტანჯა, მაგრამ მაინც როგორი უსამართლობა იყო ცოტნეს წინაში, ყველაზე მეტად ცოტნეს ტკივილს განიცდიდა.
ცოტნე წამოდგა –აქ აღარ მინდა გნახო, არ მოხვიდე მაინც ვარს ვიტყვი შენ ნახვაზე... შენ კარგი მეგობარი ხარ.– მართას თვალები დაებინდა, სუნთქვა აუჩქარდა, დაბნეული ნაბიჯებით გავიდა ოთახიდან, სუფტა ჰაერი ჩაისუნთქა, მარიტას ბეჭედს დახედა ვიბლიანმა რომ მისცა გადააგდეო, კიბეზე ჩამოჯდა და ატირდა.
მის მერე ცოტნე აღარ უნახავს.
...........

კაფიდან გამოდიოდა , ვიღაცას შეეჯახა მარიტას ბეჭედი ცეფს მოწყდა, უცნობის ფეხებთან დავარდა, სილუეტი დაიხარა ბეჭედი აიღოდა თითებში შეათამაშა.
–არ გადააგდე? –ნაღველი გაერია ხმაში,–მართა მოულოდნელობისაგან შეკრთა, მის წინ სრულიად სხვა ცოტნე იდგა, ცოტნე რომელიც 2 წელი არ ენახა,–ცოტნე მართას დააკვირა და გაუღიმა,–რალამაზი ხარ, ბოლოს როდის გნახე.–სახეზე გაუხეშებული ხელი შეახო, მართამ ხელი უხეშად მოიშორა.
ცოტნეს სახეზე სევდამ გამოჟონა. გაახსენდა მართას წყენის მიზეზი როგორ აუკრძალა მასთნ მისვლა.
–შენ კარგი მეგობარი ხარ,–გაიმეორა რამდენიმე წლის წინ ნათქვამი, ბეჭედი გაუწოდა–შენთნ იყოს მოუფრთხილდი, ის ჩემ ბედნიერებას ინახავს. მართამ ბეჭედი გამოართავ. ხელზე ამბორა _მართას ჩაეცინა, მონატრებულ სხეულს ჩაეხუტა და იმ წუთს ისევ ის პატარა მართა დაბრუნდა, თითქოსისევ მარიტას დაბადაბისდღე იყო, ის დაბადებისდღე რომელმაც ყველაფერი შეცვალა , თითქოს არაფერი მომხდარა , ის შვიდი წელი ისევ წინ ქონდათ, ისევ შეეძლოთ ბედნიერები ყოფილიყვნენ მისი ორი მგობარი, მაგრამ ეს მხოლოდ წამებით მოელანდა, წლებმა ჩაიარეს უკვე მარიტა გათხოვდა, ცოტნეს კი მკვლელის დაღი დაადეს...