-რატომ გამომყევი?
-რაა?ალბათ ყველაფერს მოველოდი და ამ კითხვას არა,არც მიფიქრია ამაზე რა სულელი ვარ აი მართლა რატომ გამოვყევი?იმის მაგივრად რომ მეჩხუბა,მეყვირა ჩემს ოთახში როგორ აღმოჩნდა მოტოზე მოვუსკუპტი და აქ გამოვყევი,რას იფიქრებს ეხლა ეს ბიჭი?წამიერად რას არ იფიქრებს ადამიანი...შევხედე ისევ ისე მომნუსხველად მიყურებდა სახეზე ეწერა როგორ აინტერესებდა რა პასუხს გავცემდი
-ცუდი კითხვა დავსვი არაა?თითქოს დამცინისო ისე გაიღიმა
-არაა,რატომ?უბრალოდ არ ვიცი,მართლა არ ვიცი რატომ,არც არასოდეს მოვქცეულვარ ასე რაოდენ გასაკვირიც არ უნდა იყოს ეხლა ასე მოხდა,უბრალოდ მე ჩემი თავის იმედი მაქვს,შენ რატომ მოხვედი ჩემთაან?გამარჯვებული სახით შევხედე რადგან მეც არანაკლებ ცუდი კითხვა დავსვი და გულში ვზეიმობდი ეხლა ის როგორ დაიბნეოდა მაგრამ უბრალოდ ჩაიცინა
-მე უბრალოდ მინდოდა ასე და იმიტომ,ზოგადად რაც მინდა ყველაფერს ვაკეთებ,გამარჯვებულის სახე უცებ მოვიხსენი არ ველოდი ასეთ პასუხს
-ასე მარტივაად?ირონია გავურიე ხმაში
-რაც მარტივი არაა,ის არასოდეს მინდა უცებ გამცა პასუხი
რა გამოდის ესეიგი მეც ერთი მარტივი მინდა ვარ მისთვის?უნდოდა და წამოვყევი,ძალიან ავღელდი და უცებ გაქრობა მინდოდა იმ ადგილიდან,ამ ფიქრებით შევხედე თითქოს მის სახეზე წავიკითხავდი პასუხს,ის კი ისევ ისე იღიმოდა თითქის არაპერი ეთქვას ისეთი რაც მე აქედან გაქრობას მაფიქრებინებდა
-წავალ ყავას მოვიტან ხომ დალეევ?და წამოდგა,ჩემდაუნებურად თავი დავუქნიე და წავიდა
ფეხზე ავდექი,ერთ ადგილას გაჩერება არ შემეძლო,ეს რა ვქენიი?რატომ წამოვედიი?ეხლა რომ წავიდეე?მაგრამ როგორ წავიდე ეხლა ამ ღამე აქედაან?მოდი წავალ ამ ადგილს მოვშორდე და მერე ვიფიქრებ როგორ დავბრუნდე სახლში მტკიცედ გადავწყვიტე და რაზგონ აღებული შევუდექი განხორციელებას
-სად მიდიხარ?მომესმა ზურგს უკან შევხტი მოულოდნელობისგან და მოვბრუნდი,ყავით ხელში იდგა და ეჭვის თვალით მიყურებდა,არ იღიმოდა მაგრამ მაინც მეგონა რომ იღიმოდა,
-მეე...მე უბრალოდ...ტბასთან ახლოს მისვლა მინდოდა მოვიგონე უცებ
-ჰოო?ღიმილით თქვა და ისევ ძველ ადგილზე დაჯდა ჩემ აგილას ყავა დამიდო
-მოდი დაჯექი მერე მივიდეთ ტბასთან...ახლოს ,ბოლო ისე თქვა აშკარად მიხვდა რას ვაპირებდი გავიფიქრე მე,ყავა ავიღე და დაძაბული დავჯექი
-მე მოგიყვანე და მე წაგიყვან,ნუ იფუზები წიწილივით,აქ რომ მოვდიოდით ერთმანეთის უკეთ გაცნობა მინდოდა მეტი არაფერი და თუ შენ წასვლა გინდა უბრალოდ მითხარი და წაგიყვან,მკარად შავი თვალების ბრიალით მითხრა ეს სითყვები,,უცებ შემეშინდა,რა უნდაა,გულთმისანი ხო არაა,საიდან მიხვდა ჩემს ფიქრებს,გმერთო მშვიდობით მიმიყვანე და აწი ასჯერ გავზომავ და ისე წავალ სადაც წავალ,ვფრიქრიობ მე და დან მეშინია ამ ფიქრებსაც არ მიმიხვდეს,აღელვებულმა ყავა ორივე ხელით მივიტანე ტუჩებთან და ისე მოვსვი,თან შევხედე მიყურებდა თითქოს ჩემს ტვინში ჩაძრომას ფიქრობსო ისეთი თვალებით,ყავა გადამცდა და ხველა ამიტყდა რაზეც გულიანად გაეცინა,ეხლა ამის დრო იყოო?უარესად მომეშალა ნერვები
-წავალ წყალს მოვიტან,ფეხზე წამოდგა ის,მალე დაბრუნდა ბოთლით ხელში,უკვე კარგად ვიყავი მაგრამ მაინც გამოვართვი ბოთლი და წყალი მოვსვი
-კარგად ხაარ?
-მადლობა,კარგად ვარ
-აშკარად მოქმედებს ჩემი მზერა შენზე,თქვა ირონიით
-არა უბრალოდ ყავა გადამცდა,გამოვიყვანე თავი
-რამდენი წლის ხაარ?
-18
-შენ ალბათ 22-ის
-24-ის ვარ, თქვა ღიმილით
ღმერთო ამ ბიჩს დღეს ღიმილის დღე აქვს?სულ იღიმის თან მაგიკურად,მისი ღიმილი და ჩემი თავი მავიწყდება,ვინ ვარ,საიდან ვარ,საკუთარი სახელიც კი,ის კი ალბათ ჩემს ამ ფიქრებსაც კითხულობს ეხლა და უბრალოდ კარგად ერთობა,ისევ ავნერვიულდი და ავფორიაქდი
-რატომ ვერ ისვენეებ?
-არ ვიცი,უკვე გვიანია,წასვლა მინდა...
-გვიანიი?მკითხა და თან ყავა მოსვა
- თავი დავხარე და ყავას მივაშტერდი
-როგორ მინდა ეხლა ეგ ყავა ვიყო,ისე თბილად უყურებ მითხრა სიცილით,მეც გამეღიმა და თავი ავწიე
-ესე რაა?!ძალიან გიხდება სიცილი,ლოყაზე ოდნავ მიჩქმიტა,წამსვე მთელი ლოყა გამიხურდა
-შენ რა მორცხვი ყოფილხარ,ნიკაპზე ხელი ამომდო და სახე ამიწია ისევ მის თვალებს გადავაწყდი,უკვე პიკი იყო მთლიანად ცეცხლი მეკიდა და აღარ შემეძლო მის თვალების წინ ყოფნა
-წავიდეთ რაა,უფრო ამოვიკნავლე ვიდრე ვთქვი და წამსვე ღიმილი ჩაუდგა თვალებში
-აღარ გინდა ტბასთან მისვლაა?
-არაა,სახლში მინდა მუდარით შევხედე მე,წამოდგა და ხელი გამომიწოდა
-კარგი წავიდეთ,სახე გამიგრილდა და შვებით ამოვისუნთქე როცა ნაცნობ ქუჩას დავადექით,პირდაპირ შესასვლელთან მოტო გააჩერა და ჩამოვხტი,
-ღამე მშვიდობისა,ვთქვი მე და შებრუნებას ვაპირებდი
-კიდევ წამომყვები სასეირნოოდ?ეს ისე მუდარით და ისეთი მზერით თქვა გამეღიმა,ჩემი ღიმილი მასაც მოედო
-შენ მაგ მზერით იღებ ყველაფერს რაც გინდაა?წამომცდა უცებ
-როგორ ფიქრობ არ გამომივაა?
-რა ვიცი,უფრო ალბაძთ არა...ვთქვი სიცილით
-ოჰოოო,სახლთან ვართო და გავიხუმროთ კიდევაცოო?ისეთი ტონით თქვა კიდე უფრო გამეცინა
სახლში ემოციებით სავსე შევედი,გაბრწყინებული და სახე გაბადრული,ლოგინზე დავეცი და კადრებივით ვატრიალებდი ყველა წამს,ყველა მის სიტყვას,ჩემთვის მეცინებოდა
დილით სასწავლებელში თვალებით ვეძებდი,არ ჩანდა და მთელი დღე თვალები დამეღალა ყოველ წამს მეგონა გამოჩნდებოდა მაგრამ არაააა... აგარ მინდოდა მასზე ფიქრი,სახლში მოვედი თუ არა მალევე კონსპექტებს ჩავუჯექი,უკვე ბინდებოდა რომ ფანჯარაზე თითქოს ვიღაც გაღებას ცდილობსო ისეთი ხმები შემომესმა ადგილზე გავიყინე შიშისგან,
-თამო მე ვარ,გააღე
-კარგი რაა,შენ სულ ასე უნდა შემაშინოო?ფანჯარა გამოვაღე მე
-რატომ შეგეშინდაა?არ მელოდიი?
-მე უფრო სასწავლებელთან გელოდი,(არააა ეს მე ვთქვი?)
-მართლაა?
-ჰო ასე იყო
-და აქ რატომ არ მელოდი?




მაპატიეთ ვინც კითხულობთ მალე რომ ვერ დავდე,არც დგეს მინდოდა ატვირთვა ვფიქრობდი ხვალ მეტს დავდებ და მერე ავტვირთავდი მაგრამ ასე ჯობია ხვალ წერას გავაგრზელებ და მალე ავთვირთავ ახალ თავს,დიდი მადლობააა...