თინეიჯერები გახდნენ თუ არა, ყველამ შეყვარებული შეიძინა.მე კი მაინტერესებდა,რა მჭირდა, რატომ ვიყავი მათგან ამ მხრივ განსხვავებული.ერთ დღეს ჩემს თავს დავუსვი კითხვა:რატომ არ გყავს შეყვარებული? და ეს კითხვა პასუხგაუცემელი დავტოვე, რადგან დაველოდე მოვლენების განვითარებას. დრო გადიოდა და ეს კითხვა ხშირად მაწუხებდა, დროდადრო კი ამ კითხვას მხოლოდ ერთ პასუხს ვცემდი: იმიტომ, რომ შენ ცუდი გარეგნობის,აუტანელი,საზიზღარი, ერთი სიტყვით არასასურველი ხარ. ამ პასუხის სისწორეში ის ფაქტი მარწმუნედა, რომ ჩემი კლასელი ბიჭი მომწონდა, წესივრად ვერაფერს ვეუბნებოდი, რადგან მის დანახვაზე გული გამალებით მიცემდა, ვწითლდებოდი და რომ შემომხედავდა,უარესად ვწითლდებოდი. ეს მან კარგად იცოდა და მითხრა, მე არ მომწონხარ და ჯობს, ჩემგან თავი შორს დაიჭიროო. ზოგადადაც ბიჭები ისე იქცევიან, თითქოს მონსტრი ვიყო და თითქოს ჩემი ეშინიათ. ამიტომ ჩაკეტილი გავხდი.ერთი მხრივ ჩემი კითხვისთვის პასუხი გამეცა, მაგრამ მეორე მხრივ ეს პასუხი გულს მიწვავდა. სულ ვფიქრობდი, მახინჯებსაც ჰყავთ შეყვარებულები, მე რა მჭირს? რა მჭირს ისეთი? რატომ მე?
ვერაფერი გავუგე ჩემს თავს. დავიწყე წერა და ვწერდი იმას, რაც ყველაზე მეტად მაწუხებდა. ზიგჯერ ჩემს თავს ვაწყნარებდი, გავა დრო და სიტუაცია გამოსწორდებათქო. მაგრამ რა? რაც დრო გადის, მით უფრო პესიმისტი ვხდები ამ მხრივ. რა ვქნა? ალბათ არაფერი.ამბობენ, დრო ყველაფრის მკურნალიაო და ვნახოთ. ანდა სხვები როგორ მოიქცეოდნენ ჩემს ადგილას?
