მამა მალევე მოვიდა, მანქანაში სიხარულით ჩავხტი და მალევე მოვკარი წინ მჯდომ ნოეს თვალი
-მამი ნოე გახსოვს ხო?
"ვინ მომცა დავიწყების საშუალება" გავიფიქრე და საპასუხოდ მხოლოდ თავი დავუქნიე
-სახლში დაგტოვებთ და მერე პატარა საქმე გვაქვს
ნოემ ირონიულად გამიცინა და მამას შეუმჩნევლად ჩამიკრა თვალი არ შევიმჩნიე და გზას გავხედე
კოკისპირულად წვიმს.. მოულოდნელად გიორგი ზანგურის ლექსიდან პატარა მონაკვეთი გამახსენდა და გამეღიმა
 
"არ დააგვიანო ნაბიჯი ტანგოში,
წვიმაში ვიცეკვოთ, ქალაქი ჩუმია."
 
××× ნოე ×××
თვალები თეთრ ოთახში გავახილე, ხელზე წვეთოვანი მქონდა შეერთებული მოვიხსენი და ოთახიდან გავედი... ერთადერთი რაც თავში მიტრიალებდა ევა იყო... ნეტავ როგორაა? მახსოვს ძლიერი წვიმა, წინ მომავალი სატვირთო და ევას კივილი, კივილი რომლის გაგონების დროსაც მე და დავითმა უკან მივიხედეთ, როგორცჩანს ევამ ჩვენზე ადრე შეამჩნია მოახლოებული საფრთხე, მაგრამ მისი ხმა... ღმერთო როგორ ...
პალატიდან გავედი და ექთანი შემეფეთა
-ბატონო რას აკეთებთ ჯერ კიდევ სუსტად ხართ ძალიან გთხოვთ პალატაში დაბრუნდით (ვითომც არაფერი უთავია ისე გავხედე)
-ჩემთან ერთად ახალგაზრდა გოგონა და კაცი იყვნენ როგორ არიან?
-მამაკაცი კარგად არის გოგონა კი იმედია გამოძვრება
თავი ვერ შწვიკავე და ექთანს მხრებში ჩავავლე ხელი
-გესმით რას ამბობთ? რას ნიშნავს იმედია გამოძვრება ? როგორ არის რა დაემართა?
-სამწუხაროდ ძლიერად დაარტყა თავი ... ბატონო გთხოვთ დაბრუნდით პალატაში
ექთანს ყურადღება არ მივაქციე და მიმღებში გავვარდი სადაც ანასტასია და სხვა ჩემთვის უცხო ადამიანები შევნიშნე ... ანასტასიამ დამინახა და მათ გამოეყო
-მათთან იყავი ხო ნოე? მითხარი რამოხდა გთხოვ ... ვერაო გესმის? შეიძლება ვერ გამოძვრესო... ღმერთო ასეთი რა დააშავა ყველაფერი მას რომ დაემართა... მითხარი, მითხარი რომ არაფერი დაემართება ანასტასია ტიროდა და ხმა ვერ ამოვიღე, გონებაში მხოლოდ ერთი მიტრიალებდა
"შეიძლება ვერ გამოძვრეს.... შეიძლება ვერ გამოძვრეს"
-დაინახა სატვირთო და შეეშინდა... იმდენად შეეშინდა რომ იკივლა (ჩუმად ჩავიჩურჩულე)
-რაა??? ხუმრობ ნოე? ნუთუ ...
ვერაფრის თქმა ვეღარ მოასწრო დავითი რომ გამოვიდა ექიმის კაბინეტიდან თავდახრილი და ჩუმად ჩაილაპარაკა
-ლოდინის გარდა არაფერი დაგვრჩა
 
××× ანასტასია ×××
უკვე მეცხრე დღეა საავადმყოფოში ვართ, მდგომარეობა უცვლელია ევა ისევ დუმს... მასთან არ გვიშვებენ, სწორედ ამიტომ ჩუმად შემოვიპარე მის პალატაში, შევხედე და თითქოს სხვა ადამიანი იწვა ლოგინზე საოცრად გამხდარი და უპეებშეშუპებული ევა, მისი ხელი მოვიქციე ხელში და ფრთხილად ვაკოცე და ცრემლებს ვერ ვიკავებდი
-ევ იბრძოლე რაა, შენ ხომ ყველაზე მამაცი და ძლიერი გოგო ხარ... ნუ იქნები ეგოისტი, არ გაბედო ჩვენი მიტოვება ვერცერთი ვერ გადავიტანთ... ევ დედაშენი ადამიანს აღარ გავს, მამაშენი სულ იმას ამბობს რომ მისი ბრალია ყველაფერი ამ ამბავს დაყვება ევ მოდი და უშველე ყველას... ვფიქრობდი და მივხვდი რომ ჩვენ ყველას შენ გვაერთიანებ, შენსგარეშე ყველაფერი უფერულია, ვიცი რომ გესმის უფლება არ გაქვს ამ სიტყვების მერე ლამაზმა სამოთხემ მიგიზიდოს რადგან ჩვენთან არის შენი სამოთხე შენს გარეშე ყველა ჯოჯოხეთში ვართ... არა ეს ჯოჯოხეთზე უარესია....არ გახსოვს? სულ ვოცნებობდით უნივერსიტეტში ერთად სიარულზე და ახლა ეს ოცნებაც უნდა აგვხდენოდა ევ გაახილე ეგ შენი ლამაზი თვალები და მოგვეცი უფლება ჩვენც რომ ბედნიერები ვიყოთ... იცოდე გეფიცები არასდროს არ გაპატიებ, რომ წახვიდე შეგიძულებ... შეგიძულებ იმისთვის რომ ჩემი გაწირვა შეძელი ეს შენი კი არა ჩემი სიკვდილი იქნება ევა... არ გამწირო გთხოვ
ვტიროდი და ჩემი ცრემლი მის გამხდარ ხელს ეცემოდა, ყველას შეუმჩნევლად დავტოვე პალატა და ევას დედასთან მივედი ვიცოდი მისი მიზეზით არ დამთანხმდებოდა სახლში წასვლას და ვეცადე დავითით მემანიპულირა
-ნანი დეიდა დათო ბიძია ადამიანს აღარ გავს იქნებ ცოტახანი მაინც წაიყვანოთ რომ დაისვენოს ახლა სჭირდებით ევას ჯანმრთელები და კარგად მყოფები
-არ ვიცი შვილო არ ვიცი ... რა დააშავვა ამ გოგომ განსაცდელი რომ არ ელევა (ცრემლებს ვერ იკავებდა) ვეცდებო დავითანხმო დავითი ცოტა ხნით წასვლაზე
ფეხზე წამოდგა და დავითისკენ წავიდა მე იქვე მჯდარ ნოესთან მივედი და გვერდით დავუჯექი, ეტყობოდა რომ ლაპარაკი არ სურდა მაგრამ ვხვდებოდი ძალიან ცუდად იყო
-იციი პატარები ვიყავით ერთმანეთი რომ გავიცანით მე შვიდის ვიყავი ის ხუთის, საოცრად ლამაზი და ბუტია იყო, ყველაფერი წყინდა და ტირილს იწყებდა... მე როგორც მასზე უფროსს მიმაჩნდა რომ მასზე უნდა მეზრუნა და იმ დღის მერე რაც მამამ ჩვემთან პატარა ანგელოზი მოიყვანა საკუთარი დასავით ვუვლიდი... ხშირად ტოვებდა ჩვენთან ევას დავითი და ნინა დეიდა... ყველანაირად ვცდილობდი რომ ბუტია პრინცესას არ ეტირა, ალბათ დას მასსავით ვერასოდეს შევიყვარებდი... იცი რა მორცხვი იყო ყოველთვის? ყველას და ყველაფრის რცხვენოდა... პირველად რომ შემიყვარდა მე_11 კლასში ვიყავი მაშინ ევა მე_9 კლასს ხურავდა ჩუმად გამიმხილა რომ ერთი ბიჭი მოწონდა ... ბიჭი რომელიც მე ალბათ ყოველ ღამე მესიზმრებოდა რა ვიგრძენი იცი? რაღაც საშინელება მაშინ მეგონა რომ ის იყო სამყაროს დასასრული მაგრამ არა თურმე ჩემი ცხოვრება ჯერ არც იყო დაწყებული... ვიცი ერთ ღამეს ევამ ჩემი დღიური იპოვა და წაიკითხა, იქ ლევანზე მეწერა როგორ მიყვარდა მეორე დღეს კი მოდის და მეუბნება რომ ლევანი მის გემოვნებაში არ ჯდებოდა .
. რა დამემართა იცი? მაშინ მივხვდი პირველად რომ მისნაირი ვერასდროს ვერავინ მეყოლებოდა, მიუხედავად იმისა, რომ ლევანი ჩემსმიმართ არ იყო სიმპატიით განწყობილი არასდროს და დღემდე ევა უყვარს ევამ გულში ჩაიკლა მისი გრძნობა..
რომ არ მოგატყუო ეს არ გამხარებია... მინდოდა მივსულიყავი და მეთქვა რომ არ ვიყავი მათი ურთიერთობის წინააღმდეგი მაგრამ ვერ გავბედე... ამის მერე ძალიან ბევრს მოწონდა ევა მაგრამ ევა მუდამ იშორებდა ყველას ამბობდა საჩემო არ არრიანო... შენს გამოჩენამდე ევა რომ დაინტერესებულიყო ისეთი არავინ გაამოჩენილა და მე ამდენი წელი გულის სიღრმეში მაინც მეგონა რომ მას ისევ ლევანის მიმართ ქონდა სიმპატიები და მე დავანგრიე მათი ურთიერთობა ... შენ მის ცხოვრებაში ისე უცაურად გამოჩნდი... იციი შენს გამოჩენმდე მთელი წელი ვერ გავიყვანე ევა გარეთ პირველად იმდღეს გამოვიდა როცა რესტორანში შევხვდით ერთმანეთს ... არაქვს უფლება ამდენი წლის მოგონებები ასე შემატოვოს და წავიდეს დამპირდა რომ ჩემი მეჯვარე იქნება , ჩემი შვილს მან უნდა ასწავლოს ადამიანურად ცხოვრება ის კი რას აკეთებს...
ნოე მომეხვია და ჩუმად მითხრა
-სხვა არაფერი რომ არა შენნაირი მეგობრისთვის ღირს მარტო სიცოცხლე ... ჩვენ არ მივცემთ მას დანებების უფლებას...
ჩუმად ჩაილაპარაკა ნოემ და მომეხვია