ექვს საათზე უკვე ადგილზე იყვნენ. გადმოვიდა მანქანიდან ალექსანდრე და მარიამიც გადმოიყვანა. მძინარა აიტაცა ხელში და სახლის კარი ფეხით შეაღო.
-ვაიმეეე ეს ვინ ჩამოსულაა, ბებიას ტკბილოოო-გამოვარდა სამზარეულოდან მოხუცი ქალი წივილ კივილით.
-ბებო, ბე ჩუუუ სძინავს.
-დედააა, რა ლამაზი რძალი მყოლიაააა-შეიცხადა მოხუცმა.ალექსანდრეს გაეცინა და მარიამი თავის ოთახში აიყვანა. საბანი დააფარა და ბარგი ამოიტანა.
-ბებოო-დაეშვა კიბეებზე ალექსანდრე
-ჰოოო
-მშია ბეე.
-გაიღვიძოს ბებია მარიამმაც და მერე ჭამე
-ეგ ხვალ დილამდე არ გაიღვიძებს
-დედააააა რა ზარმაცი რძალი მყოლიააა.
-კაი ბე წავედი მე საქმეებს მივხედავ.

ცოტახანში მარიამმა თვალები გაახილა, ოთახი ეუცხოა. ტანსაცმელი ეძება მაგრამ ვერ იპოვა. შორტით და ტოპი მაიკით გამოვიდა ოთახიდან. ქვემოდან ხმა გაიგო და კიბეებს დაუყვა. სახლს ათვალიერებდა როცა საუბრის ხმა გაიგო.
-სად არის ქალო შენი რძალი?
-სძინავს ქალბატონს, ალექსანდრემ დილამდე არ გაიღვიძებსო, სად იპოვა ასეთი ზარმაცი არ მესმის. ამანაც გაანებივრა და ცხოვრობს გოგო ბედნიერად.
-არადა ლამაზია.
-ლამაზია ლამაზი.რამდენი ბიჭი ეყოლება გამოცვლილი მაგ სილამაზით?
-გამხდარია ძალიან, მაგიტოა ბავშვი რო ვერ გააჩინა.
-რატო აჩერებს ალექსანდრე სახლში არ მესმის.
-უყვარს ბიჭს.
-ალექსანდრეეე-დავიძახე ხმამაღლა. ამათმა მაცადონ ნახავენ როგორ უნდა ჭორაობა
-არ არის სახლში მალე მოვა.
-საჭმელს გავუმზადებ
-გავუკეთე უკვე საყვარელო რო გეძინა-ჩაიცინა.
-ვახშამზე ბლინები უყვარს-უთხრა მკვახედ. სამზარეულოს თვალიერება დაიწყო და როცა შეისწავლა ბლინების გამოცხობასაც შეუდგა. სწორედ ამ დროს შემოაღო კარები ალექსანდრემ
-როგორ ხარ საკვარელო?-ლოყაზე აკოცა
-აუ ალექსანდრე მალე სააბაზანოში რაა. რას გავხარ?
-ასეთია აქაურების ცხოვრება-წამოენთო ბებია
-კარგი რა ნინო რა.-გაუწყრა ბებიას-ეხლავე საყვარელო
-მალეე.-ქალბატონი ნინო ტელევიზორთან ჩამოჯდა. მეც სამზარეულოში გავშალე სუფრა.
- აბა ბავშვებო სად გაიცანით ერთმანეთი?-გადამცდა ლუკმა და ხველება დავიწყე.
-ქორწილში ბე-თქვა ალექსანდრემ-ჩვენ საკუთარ ქორწილში
-რაო ბებია?
-ხო შენმა შვილმა ასე ისურვა, ეხლა კიდე ერთად ვართ.
-ბებია-მე მომიბრუნდა-..
-ალექსანდრემდე არავისთან ვყოფილვარ.-ალექსანდრეს შეხედა
-ხო ბე
-ალექსანდრე ბებიაშენი გიჟია
-რაზე?-ყველაფერი მოვუყევი რაც გავიგონე-ეგეთი ტიპია
მეორე დილით ადრე ავდექრი. ოთახი მოვაწესრიგე და სამზარეულოში ჩავედი. მაცივარი გამოვაღე და საჭმლის კეთება დავიწყე. ალექსანდრე ბებიამისს ეხმარებოდა თიბვა ხვეტვაში. ათი საათი იყო სახლის კარი რომ შემოაღო და შემოვიდა.
ტელევიზორთან ქალბატონი ნინო და იმისი დაქალი დასხდნენ და ჭორაობდნენ.
-არ ყოფილა ქალო ზარმაცი. ექვს საათზე ამდგარა და ოთხნაირი საჭმელი გააკეთა...
-წავედი მე ისევ-მაკოცა და სახლიდან გავარდა.მაგიდა ავალაგე და დავინახე რომ წყლის ბოთლი დაავიწყდა. გამოვედი სახლიდან და ბებიას ნასწავლ გზას დავადექი.
-ვაიმე კატო როგორ ხარ, შეცვლილხარ.-გამაჩერა ვი
-მე კატო არ ვარ.
-ჰაჰაჰა აბა ალექსანდრეს აქ ბო*ები არ მოჰყავს და...-თავი გადააქნია
-ალექსანდრეს ცოლი ვარ საყვარელო
-რააა?
-კარგად იყავი. ცოტახანში ალექსანდრეც დავინახე.
-აქ რა გინდა
-წყალი მოგიტანე-საკოცნელად გამოიწია-ალექსანდრე სირცხვილიაა
-აქ არავინაა
-ხო არაა-ეზოს კარებთან ხალხი მოგროვდა
-ოხ ამათი...რა უნდათ აქ
-გაიგეს შენი ცოლი რო ვარ მარა არ ჯერათ
-ხოდა დავაჯეროთ-მაკოცა მე კი ხელიდან დავუახლტი. ნახევარი საათი ტრიალ მინდორზე დავრბოდით. ბოლოს დამიჭირა. სახლში წამოვედი. ცოტახანში ალექსანდრეც მოვიდა.
-წამო მდინარეზე.
-აუ მეზარებაა
-მიდი მიდი.-ძალისძალად ჩავიხვი საცურაო კოატუმი. მოკლე მომდგარი კაბა და ტოპი მაიკა.
-არ ჩამოხვალ? მკითხა როცა თვითონ წყალში გადაეშვა
-არა არ მინდა.
-კაი-ამოვიდა წყლიდან და გვერძე მომიდგა, მაიკას ჩაებღაუჭა
-ალექსანდრეე გაჩერდი.
-კაი-მითხრა და ტანსაცმილიანად გადამიშვა წყალში.
-რა არის ეს ეხლა? ამხელა კაცს თავში ჭკუა არ გაქვს?-ნელ-ნელა წყალში შემოსვლა დაიწყო.-გაჩერდი ალექსანდრე-მოვიდა ჩემამდე და ტუჩებზე ნაზად მაკოცა.კისერზე მოვხვიე ხელები და ავყევი. ცოტახანში ნაპირზე ამიყვანა და გაშლილ პლედზე მიმაწვინა. ყელისკენ წავიდა კოცნით. შემიხსნა საცურაო კოსტუმი და იქვე დააგდო.მკერდზე სველი კოცნის კვალი დამიტოვა და გზა განაგრძო.მუცელზეც დამატყო კოცნის კვალი და კბილებით საცვალს ჩაებღაუჭა. ისიც მომაცილა და ისევ ტუჩებს დაუბრუნდა. ფეხები გამაშლევინა და შუაში მოექცა. მე მაიკა გადავაძრე და გაურკვეველი მიმართულებით გავისროლე. ვიგრძენი ძლიერი ბიძგი. ტუჩი კბილებს შორის მოვიქცი რომ თავი შემეკავებინა თუმცა ბოლოს მაინც აღმომხდა კვნესა. თვალები დავხუჭე და ჩემს პარტნიორს მივენდე.
-იქნებ შევანელო-მიჩურჩულა და ყურის ბიბილოზე მიკბინა.
-ააჩქარეეე...-ვუპასუხე და მისი ტუჩები პირში მოვიქციე.მანაც აუჩქარა და უფრო მწვავე ბიძგით შემოვიდა ჩემში.კვნესა კვლავ აღმომხდა.ბოლოს ლამის გავგიჟდი ისე ვისიამოვნე. თვალებზე ბინდი გადამეკრა და გადავეშვი ნედნიერების მორევში. ალექსანდრეც გაველურდა და წამოვიკივლე. თვალიდან ცრემლი ჩამომიგორდა მაგრამ მაინც მეტსა და მეტს ვითხოვდი. ბოლოს ვიგტძენი როგორ მიესვენა ალექსანდრე ჩემს მკერდზე.გამახვია პლედში და ჩამეხუტა. ჩემდა გასაკვირად არ დამეძინა. საღამოს დროზე სახლში წამოვედით. იმ ღამეს წესივრად არ მძინები. მთვარის შუქზე თივის ზვინის ქვეშ ალექსანდრესთან ჩახუტებული ვიწექი და სიამოვნებას ვიღებდი.ალექსანდრე ზემოდან მეწვა და ძლიერი ბიძგებით იჭრებოდა ჩემს სხეულში. ემატებოდა და ემატებოდა სიძლიერე ბიძგებს და იმატებდა სიამოვნება.
-ალექსანდრე, მიყვარხარ-ვუთხარ. მან კი საპასუხოდ თავზე მაკოცა,მერე ამიყვანა ხელში და ჩვენს ოთახში საწოლზე დამაწვინა.სოფელში კიდე ერთი თვე დავრჩით და ამ ერთი თვიდან ერთი კვირა გაცათენე(ნუ ხო ხვდებით). დავდიოდით მდინარეზე და ბავშვებთან ერთად ვერთობოდით. მე და ბბებოს კარგი ურთიერთობა გვაქვს როგორც იყო მოვაწონე თავი.
-მარიიი, ადექი მივდივართ- დილით მაღვიძებს ალექსანდრე
-საღამოს წავიდეთ რა მეძინება.
-ნუ გაათენებდი წუხელლის და არ იქნებოდი ეხლა ეგრე.
-ოო შენ დაიწყე და მეც აგყევი.
-კაი რა დღეს სამსახურში უნდა წავიდე.
-კაი ჰოო.-შუადღით უკვე თბილისში ვიყავით.
-წავედი მე-მაკოცა და კარისკენ წავიდა.
-მე მაღაზიებში გავივლიი-მივაძახე და თანხმობის შემდეგ დავწვდი ჩანთას, გარეთ გამოვვარდი და მანქანაში ჩავჯექი. აუარებელი რაღაცები ვიყიდე.გამოსვლა დავაპირე მაგრამ ერთხელ მაინც შევიარე ბავშვების განყოფილებაში. რატომღაც მჯეროდა რომ ჩემი შვილი არ დაღუპულა და სადღაც სუნთქავდა. ოღონდ ჩემგან შორს. ვარჩევდი როცა ახალგაზრდა გოგონა ალბაათ ორი თვის ბავშვთან ერთად გვერძე მომიდგა. ამათვარიელ ჩამათვარიელა და სალაროსკენ წავიდა. ღმერთო ზოგი რა დეგენერატია. ცოტაც ვიბოდიალე და სახლში დავბრუნდი.ბავშვის ნივთები ოთახში დავაწყე პარკებით და სამზარეულოში ჩამოვედი. აი აქ კი უკვე დავიბენი. გავედი გარეთ კარები ვნახე. ალექსანდრე ქავთარაძე აწერი. ხელზე ვიჩქმიტე არაფერი. შევბრუნდი სახლში და სამზარეულოში მყოფ გოგონას რომელიც მაღაზიიდან დაამახსოვრდა
-შენნ....ჰაააა?
-შენ აქ რატო ხარ?-მკითხა და სასტუმრო ოთახში გავიდა
-მე რა მინდა აქ? შენ რა ჯანდაბა გინდა?
-ალექსანდრე ჩემი შვილის მამა და ბავშვი მამამისთან მოვიყვანე
-რაააა?-დავიყვირე ბოლო ხმაზე და ამას მივხვდი როცა სახლში დაცვის ბიჭები შემოცვიწასვლა-დავაი დაახვიე ეხლა აქედან შენ ნაბიჭვართან ერთად თორე ვერ გამასწრებთ ცოცხლები
-მე ალექსანდრე ცოლად მომიყვანს აი შენ კი მოგიწევს აქედან წასვლა.
-აჰა. ესეიგი ეგრე. კაი-მოვკიდე პარკებს ხელი გავიტანე ქუჩაში და ტრასაზე გადავყარე-მიდი და ახლა სდიე იმ ძვირადღირებულ ტანსაცმელ მათხოვარივით რომელიც ჩემი ქმრის ფულებით იყიდე.-გამოვგლიჯე მანქანის კარები და წავედი. მთელი დღე დავბოდიალობდი. თან არაფერი წამიღია. ავედი მთაწმინდის პარკში დავჯექი საქანელაზე და დავიწყე ტირილი
-რატო ტირიხარ ლამაზო-გვერძე საქანელაზე უცნობი ბიჭი ჩამოჯდა
-თავი დამანებე
-კაი რა. სუ არ გიხდება ჩაწითლებული თვალები.
-დაახვიე აქედან თქო არ გესმის. წადი წადი
-არ წავალ
-მაშინ ეგდე სადაც ხარ და გაჩუმდი.
-მომიყევი რა გჭირს და იქნებ მოგეშვას.
-არ ვიცი რატო მაგრამ მას ყველაფერი მოვუყევი და ტირილით ვიჯერე გუული. ეს იცი რა შემთხვევაა როცა გულს ამოგგლეჯენ. მან მე გამანადგურა. თან ჩემთან იყო თან მასთან. მასთან დადიოდა როცა მე შვილს ვგლოვობსი. იცი ეხლა რა დღეში ვარრრ? არ იცი. ახლა მხოლოდ სიკვდილი მინდა რომ ამიერიდან აღარ დავიტანჰო. მინდა უბრალოდ გავქრე. არ ვიცი შეიძლება ამანაც არ მიშველოს. სული მეწვის, გული მტკივა. ყოველთვის ასეთი ახლობლები გვღალატობენ. უცხოები კიდე მხარში გვიდგებიან. აღარ შემიძლია ამდენის მოთმენა უბრალოდ... ჩამობნელდა. გონს რომ მოვედი ოთახში ვიწექი. ეს ჩემი ოთახი არაა. კარები გავაღედა უცნობი დამხვდა.
-რა მოხდა?
-გული წაგივიდა
-უკვე ათია. აუ ცუდად ვარ რა მჭირს?
-წამო ექიმთან წაგიყვან.
-რატო აკეთებ ამას?
-მსიამოვნებს ადამიანების დახმარება.
-არ მინდა წავალ მე
-სად უნდა დარჩე?
-არ ვიცი.
-წამო ექიმთან და შეგიძლია აქ იცხოვეო .
-არ მინდა გამოვალ მდგომარეობიდან. უბრალოდ...-ტირილი დავიწყე. უცნობმა კი გულზე მიმიხუტა როგორც ალექსანდრე აკეთებდა ამას. უცბათ წამოვხტი და გარეთ გავვარდი.
-სად არის ჩემი მანქანა?. იმით მოგიყვანე ქვემოთ დგას. ჩავირბინე ჩავჯექი მანქანაში და ისე გამოვვარდი იქიდან ლამის ავარიაში მოვყევი. პოლიციამ გამაჩერა მაგრამ ჯარიმით გამოვძვერი. ახლა მხოლოდ ალექსანდრეს ნახვა მინდოდა, რომ გამეგო ესე რატო მომექცა. თვალები ამიცრემლიანდა. გზას ძლივს ვხედავდი. სახლთან მკვეთრად გავაჩერე და მანქანიდან გადმოვედი. სახლში არავინ დამხვდა. ყველაფერი დავლეწე და დავამსხვრიე რაც ხელში მომხვდა. ყველა ჩვენი ფოტო. ყველაფერი რაც გვაერთიანებდა..

წრთ ნივთს ვწრ ნახავდით მთელს. მარიამი გიჟს გავდა. გული სტკიოდა. იმ ადამიანმა ატკინა გული რომელიც აიცოცხლეს ერჩივნა. გული ამოჰგლიჯეს. გაანადგურეს. ბოლოს ემოციებისგან დაცლილი მუხლებით დაეცა და ისე განაგრძობდა ტირილს...
-მარი-შემოვარდა სახლში ალექსანდრე და გოგონასკენ წავიდა
-დამანებე თავი არ მომეკარო
-მარი
-არ მომეკარო თქო. ვერ გიტან. მძულხარ.
-დააგდე ეგ შუშა
-იცოდე თო მომიახლოვდები მოგკლავ და თავსაც მოვიკლავ გაიგეეე? არ მომეკარო.
-მარი დააგდე მეთქი.
-რატო რატო. მნიშვნელობა აქვს ჩემ სიცოცხლეა
ს. მე ისედაც მკვდარი ვარ გესმის შენ მომკალი. შენ.
-მარი მე...
-რა შენ რა? მე ჩემ ბიჭს ვგლოვობდი შენ კიდე იმ ბო*თან ერთად გორაობდი.
-მარიიიი-დაიღრიალა ბოლო ხმაზე და ხელიდან შუშა გააგდებინა თუმცა ხელიდან მაინც მოსდიოდა სისხლი.-რა ჯანდაბა გინდა ჰაა.
-მე ვერ გაგიჩინე ბავშვი და სხვასთან წახვედი არა. მე სიყვარულს მეფიცებოდი და სხვასთან ატარებდი დროს. რატო რატო. რა დავაშავე ასეთი. ყველა უბედურება რო მე მემართება. რა დაგიშავე ჰაა-ყვიროდა და მუშტებს გულზე ურტყავდა.
-გთხოვ გაჩერდი
-მტკივა მტკივა. ვერ გავჩერდები ვერა.-გაითავისუფლა თავი და ეზოში გავარდა. მანქანა დაქოქა და გავარდა. ალექსანდრეც გაეკიდა მაგრამ ვერ დაეწია და დაკარგა მანქანა თვალთახედვიდან.
-სად ვარრ?-გაახილა თვალები მარიამმა და ჩახლეჩილი ხმით თქვა.-შენ ის არ ხარ მთაწმინდაზე ხო?
-ჰოო.
-აქ რა მინდა. მანქანით მივდიოდი და აღარაფერი მახსოვს
-მანქანა გზიდან გადაიყვანე და ხრამში გადმოვარდი.. მე მანამ გადმოგიყვანე იქიდან სანამ მანქანა მთლიანად დაიწვებოდა.
-მერე რატო სახში არ მიგყავარ.
-მინდოდა მეკითხა გინდა იმ კაცთან დაბრუნება რომელსაც ორი თვის შვილი ჰყავს?
-არ მინდა. მაგრამ არც აქ მინდა
-მე მიყვარხარ ისე როგორც მიყვარდა ჩემი და მიუხედავად იმისა რომ დაბადებისთანავე დაიღუპა. ისიც მარიამი.
-ვწუხვარ.-ცრემლი მოიწმინდა და ოთახიდან გავიდა. მარიამი კი დაფიქრდა და ტირილი დაიწყო. მთელი დღე იტირებდა. უცნობს საჭმელი რომ არ მოეტანა.
-უნდა ჭამო
-არ მინდა წაიღე.
-ენერგია გჭირდებათ
-თ?
-უი არ მითქვია?
-რა უნდა გეთქვა?
-ორსულად ხარ.-არაფერი უპასუხია ისევ ტირილი დაიწყო. უჭირდა იმის გააზრება რომ ალექსანდრე ვერ ნახავდა როგორ გაიზრდებოდა მათი შვილი.

"ახალი ამბები: ერთი კვირის შემდეგ ბიზმესმენი ალექსანდრე ქავთარაძე ცოლს ირთავს. ნუთუ ასე იოლად გადაიტანა მან ახალგაზრდა ცოლის სიკვდილი. ის ამის შესახებ განცხადებას არ აკეთებს. ცოლად კი ირთავს მისი შვილის დედას "
-გამორთეთ ეს ტელევიზორი.
-კაი ეხლავე.-ისევ ატირდა
-საზღვარგარეთ მინდა წასვლა-თქვა უცბათ.
-კი მაგრამ...
-დამეხმარები?
-ისედაც მივდივარ და გაგიყოლებ.
-მადლობა.-უთხრა და ფანჯარას გაუშტერა თვალი.
-ლევანი
-რაა?
-მე ლევანი მქვია.-უბრალოდ ოდნავ გაუღიმა-იქიდან გამომდინარე რო ყველას მკვდარი გონიხარ. ცოტა იმიჯი უნდა შეეიცვალო და სახელია შეცვლაც მოგიწევს. ისე ქვეყნიდან ვერ გახვალ.
-კაი.
-მოკლე თმა და სათვალე საკმარისი იქნება.
-შეღებილი თმა და სათვალე ჯობია.
-ოქეი. ეხლა ეს ჭამე და დაიძინე.
-აღუა არ ვარ მეც შევჭამ-შეაჩერა როცა კოვზი პირთან მიუტანა.
-ნუ მეწინააღმდეგები
-ისე მექცევი თითქოს შენი და ვარ
-უკვე ხარ-გაუკვირდა ეს პსუხი
-კაი-ყოველთვის უნდოდა ძმა ჰყოლოდა.ერთი თვე ისეთი ტანჯვით გაიყვანა მარიამმა ვერავინ წარმოიდგენდა რომ ეს გოგო , მხიარული და ლაღი სულ მომღიმარი ღამეებს ტირილში გაატარებდა. ყოველ ღამე ტიროდა ალექსანდრეც. სახლის მესამე სართული ჩაკეტა და მხოლოდ თვითონ ადიოდა. ვერ გადაიტანა ის რომ მარიამი მის გამო დაიღუპა. მარიამის მხოლოდ ნივთები დასჩა. და მათ უფრთხილდებოდა. ერთი თვე სვავდა. კლუბი საავადმყოფო სახლი. კლუბი საავადმყოფო სახლი. ეს იყო მისი მთელი დღის გზაა. სვავდა და ცდილობდა დარდი მოეკლა მაგრამ დანაკლისს ვერ უძლებდა. ყოველ დღე დადიოდა მარიამის საფლავზე. ახალ ახალი ყვავილები მიჰქონდა.

დღეს ერთი თვის შემდეგ ალექსანდრე მარიამის საფლავთან ტირის და ახლა უკვე მარიამ ბადურაშვილი გრძელი ცისფერი თმით, ჩოლკით და სათვალით დგას აეროპორტში და ცრემლად იღვრება. უჭირს საყვარელი ადამიანების მიტოვება. განსაკუთრებით ალექსანდრესი მაგრამ ეს ნაბიჯი უნდა გადადგას. მისი და თავისი შვილის მომავლისთვის. ნამდვილად ვერ გაზრდიდა ბავშვს იმ ქალთან ერთად.ამას სიკვდილი ერჩივნა.
-მარი ჩასხდომა დაიწყო-ხელი მომხვია ლევანიმ და ჩავსხედით თვითმფრინავში. ლევანი სასწავლებლად მოდიოდა ამერიკაში. შეძლებული ოჯახის შვილია მაგრამ არა ბიოლოგიური. ოთხი წლის იშვილეს და ზრდიდნენ ისე როგორც საკუთარს. 11 იანვარს გახდა ოცდაოთხი წლის...
მოვიტოვე ყველაფერი უკან და ახალ ცხოვრებას ჩავხედე თვალებში.
ცუდად ვიქცევი ალბათ მაგრამ სიამაყეს გვერდს ვერავინ უვლის. ეს არის ადამიანის ყველაზე დიდი ნაკლი. გადამეტებული სიამაყე და მეც ამ ადამიანთა რიცხვს მივეკუთვნები... მშვიდობით ჩემო სიყვარულო. მომენატრები.