მე, ის და ცხელი შოკოლადი (სრულად)
მე ბედნიერი ღიმილით ვეგებები ფოთოლცვენას, თუმცა, როგორც ყოველთვის ფიქრს და ტკბობას არავინ მაცდის. ვიღაც გამწარებული რომ მეჯახება, მეც რა თქმა უნდა თავს ვერ ვიკავებ და ჩხუბზე გადავდივარ, მაგრამ წამში ვჩუმდები მის თვალებს რომ ვხედავ. არასდროს შემხვედრია მისნაირი ფერის თვალები, არასდროს ჩავძირულვარ ასე როგორც ახლა დამემართა. ენა გადამეყლაპა, გულმა ფეთქვა შეწყვიტა, თითქოს სამყაროც გაჩერდა. მხოლოდ მე, ის და მისი ჭაობისფერი თვალები დავრჩით. იმდენად ვიყავი მისი თვალებით გართული, რომ გონზე მისმა ბოხმა ხმამ მომიყვანა რომელიც თურმე ბოდიშებს მიხდიდა. მეც სხვა რა დამრჩენოდა, ფიქრებიდან ძლივს გამოვერკვიე. არაუშავს-თქო ვუპასუხე და შინისაკენ ჩაფიქრებულმა გავწიე. გონებიდან არ ამომდიოდა მისი თვალები, მგონი შემიყვარდა კიდეც... ერთი ნახვით სიყვარულის არასდროს მჯეროდა. ამაზე ყოველთვის ვიცინოდი და ახლა, როცა ყველაფერი მე დამემართა, ხმა აღარ მქონდა ამოსაღები. სახლშიც როგორ მივედი, სიმართლე გითხრათ არ მახსოვს, მხოლოდ ის მახსოვს დედას ცხელი შოკოლადის მომზადება ვთხოვე და მერე ოთახში შევიკეტე. ხატვა გადავწყვიტე. რას ვხატავდი არ ვიცოდი, უბრალოდ მსიამოვნებდა ფერების ერთმანეთში არევა. ხატვა ბავშვობაში ბაბუმ შემაყვარა. დედა როცა მუშაობდა ან სხვა საქმები ჰქონდა, ბებიასთან და ბაბუასთან მტოვებდა . მეც დიდი სიხარულით ვრჩებოდი . ბაბუ ცნობილი მხატვარი იყო და მის სახელოსნოში დაკიდებული ნახატები ყოველთვის მიზიდავდა . ჩუმად შევიპარებოდი და ვათვალიერებდი. ბაბუც რომ ატყობდა რომ ხატვა მომწონდა დამსვავდა და მასწავლიდა. იმის მერე დიდი დრო გავიდა... ფუნჯისათვის სერიოზულად აღარ მომიკიდია ხელი, მხოლოდ მაშინ ვხატავდი როცა ცუდ გუნებაზე ვიყავი ან რაღაცა მიჭირდა, მაგრამ შეიძლება არც მაშინ არ დამეხატა. ბაბუ ყველაზე მეტად მიყვარდა. ალბათ იმიტომ რომ კარგად მიცნობდა, ხვდებოდა რა მიყვარდა, რა მომწონდა, რა მაბრაზებდა... მისი გარდაცვალების მერე ფუნჯებთან მიახლოვება მიჭირდა, მეგონა ხატვაც კი დამავიწყდა, მაგრამ იმ ინციდენტის შემდეგ მივხვდი რომ ეს ასე არ იყო. მუშაობა რომ დავასრულე და ნახატს შევხედე გავოგნდი. ვერც კი გავიაზრე როგორ დავხატე ის ბიჭი და მისი მწვანე, ჭაობისფერი თვალები, ასე რამდენიმე წუთში თავი რომ შემაყვარა. ნახატს კმაყოფილი ვუმზერდი, შემდეგ გასაშრობად დავდე და იქაურობა დავტოვე. გადიოდა დღეები, კვირები, თვეები, წლები, მე ისევ ისე მივაბოტებდი ქუჩაში. ისევ ისეთი ამინდი იყო, ისევ შემოდგომა იდგა, ისევ ფოთოლთა ცვენით ვტკბებოდი. ისევ ფიქრებიდან ვიღაცის შეჯახება რომ მაფხიზლებს ისევ გავოცდი. ამდენი ხნის მერე მე და ის ბიჭი ვიყავით, მწვანეთვალება... სახელიც რომ არ ვიცოდი, სასაცილო იყო. მიცნო რა თქმა უნდა... მან მე მიცნო. უეცრად ორივემ სიცილი ავტეხეთ, გამვლელებს გიჟები ვეგონეთ. ვერ მოვითმინე და რამდენიმე წლის აამბავი გავახსენე. უცებ სიცილი შეწყვიტა, სახე დაუსერიოზულდა. დამაკვირდა, გააზრებაც ვერ მოვასწარი ისე ჩამეხუტა და მითხრა, გეძებდიო. ამ ადგილას ყოველდღე მოვდიოდიო მაგრამ არასდროს ჩანდიო... მეგონა მაშინ უბრალოდ მომეჩვენეო. ვერც კი დაგიმალავთ, ეს ყველაფერი როგორ გამიხარდა. მუცელში პეპლები დაფრინავდნენ. ამბები გავცვალეთ, ნახატის შესახებაც მოვუყევი. გაუხარდა, პირობა დამადებინა რომ აუცილებლად ვანახებდი. ყოველ დღე ვნახულობდით ერთმანეთს იგივე ადგილას. ყოველდღე სხვადასხვა გაორმაგებული ემოცია იყო. მაშინ მხოლოდ მე და ის ვიყავით და არავინ სხვა. იცოდა ცხელი შოკოლადი რომ მიყვარდა და ყოველთვის მოჰქონდა . მეც დიდი სიხარულით ვართმევდი. ყოველთვის მაკვირდებოდა სახეზე, ნაზად მომეფერებოდა. მაშინ არ იყო ზედმეტი სიტყვები საჭირო, ისიც საკმარისი იყო ერთად რომ ვიყავით. მერე იყო პირველი კოცნა. არასდროს არ დამავიწყდება ისე ნაზად და სათუთად მეხებოდა. სულ სხვანაირი იყო. გარე სამყაროსგან მწყვეტდამ არ მსურდა დამთავრებულიყო, მაგრამ დამთავრდა... ამ კოცნის მერე ის აღარ გამოჩენილა. დავრჩით მხოლოდ მე, ნახატი და ცხელი შოკოლადი. დეპრესიას უფლებას არ ვაძლევდი რომ მომრეოდა, ვცდილობდი თავი გამერთმია ამ ტკივილისთვის რომელიც ჩემმა მწვანე თვალებამ მომაყენა. მაინც ბედნიერი ვიყავი რადგან ერთ დროს ხომ მაინც ვიყავით ერთად მე და ჩემი მწვანეთვალება. ახლა ვზივარ ნახატის წინ და ვაკვირდები. ის ისევ ისეთია როგორიც ადრე, პირველი შეხვედრისას. მერე იყო ჩემი გამოფენა. სიმართლე გითხრათ მწვანეთვალებას პორტრეტმა დიდი მოწონებაც დაიმსახურა... ისევ ისე ვზივარ, ვაკვირდები ნახატს. ცხელი შოკოლადიც თან მაქვს. ცრემლები თავისით მოდის, მგონი დეპრესიამ დამამარცხა... ასე მწარედ დიდი ხანია არ მიტირია. უცებ ქარი ამოვარდა, თითქოს ბუნებაც ხვდებოდაა ჩემს გულში არსებულ ტკივილს და ისიც ასე გამოხატვდა. უცებ, არ ვიცი როგორ, მისი სურნელი ვიგრძენი. ისე ახლოდან, რომ თვალების გახელა არ მინდოდა. მეგონა რომ გავახელდი ის იქ არ დამხვდებოდა... მერე იყო ისევ კოცნა. ამჯერად ბოლო არ ყოფილა, დამპირდა კიდეც რომ ჩემთან იქნებოდა და ასეც მოიქცა. ვიყავით მე და ის, ის და მე, ყველაზე ბედნიერი ქალი ვიყავი რადგან არსებობდა... მწამდა... მიყვარდა. ვენრვიულობ არვიცი რამდენად კარგია მეორედ მოვინდომე რაღაცის დაწერა და დავწერე შემიფასეთ მიყვარხართ მადლობა ჩემს დედუას დახმარებისთვის ეს ისტორია მივუძღვენი ჩემს ფუნფულა გოგოს იმედია ოდესმე მომეცემა კიდე იმის საშვალება რომ დავწერო შეცდომებისთვის დიდი დიდი ბოდიიში მეც ვიცი ჩემგან მწერალი არ დადგება თქვენი მწარე <3 |
 |
 |
ტესტები
სხვა გვერდები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
გჯერათ ბიჭის და გოგოს მეგობრობის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.
