დილით ადრე ლუკამ გამაღვიძა.
-ნათლი იცი წუხელ მეგონა, რომ მამიკოსთან ერთად ვიწექი
-ჩემო სიხარულო მამიკო რომ ცოცხალი იყოს აპატიებდი?
-ნათლი ოღონდ მამიკო მოვიდეს-ცრემლები ჩამოცვივდა
-არ ინერვიულო რა-ლოყები დავუკოცნე და ხელ-პირი დავბანე.
-ტასო მე ასე ათისთვის გავდივარ და თუ ვინმე მოვიდა შემატყობინე.
-კარგი.-წყნარად ვასაუზმე ლუკიტო და იოანესთან წასასვლელად გავემზადე. ჭიშკართან ლაშა მელოდებოდა.
-რატომ არ დარჩი ლუკასთან?
-რომარ მიმიღოს?-სევდიანად ამომხედა
-ლაშა მისმინე მას სჭირდები. შენ გგონია ასე მეთმობა ლუკა? მთელი ეს დრო მე ვზრდიდი და საკუთარი შვილივით მიყვარს, მაგრამ მას მე ვერ ვეყოფი მას მამა სჭირდება.-მასთან ჩავიცუცქე და მუხლზე დავადე ხელი.
-მიმიღებს?
-მიგიღებს წამოდი-ხელი ჩავკიდე და სახლში შევედით.
-ტასი ლუკა სადაა?
-ოთახში-გაკვირვებულმა შემომხედა.
-ჯერ მე შევალ-ვუთხარი და კართან დავტოვე
-ლუკი რას შვები?-გვერდით მივუჯექი
-მამიკოს ვხატავ-თვალები ცისფრად გაუფერადა ,,მამიკოს'' ნახატს.
-ლუკი მომისმინე-ფანქარი გამოვართვი და ჩემსკენ შემოვატრიალე.-რომ გითხრა მამიკო ცოცხალია გაგიხარდება?
-ცოცხალია?-თვალები აენთო-მართლა?
-ანუ გიხარია?-კარი შემოაღო ლაშამ. სასწაული დასანახი იყო. ლუკა გაიქცა და მთელი ძალით ჩაეხუტა ლაშას. თავი დავუკარი და კარები გამოვიხურე.
-არ იტირებ ლეა არა-საკუთარ თავს შევძახე ცრემლები მოვიწმინდე, ჩანთა ავიღე და თავშესაფრის გზას დავადექი.
-დედიტო-ეზოში მყოფი იოანე ჩემსკენ გამოიქცა.
-დედას სიხარულოო-მაგრად ჩავიხუტე.-დე სახლში მივდივართ-დიდი ჟივილ-ხივილით გამოგვაცილეს.სალხლში, რომ მივედით ტასიკოს ტორტი გამოუცხვია და სახლი მოურთავთ. ლუკა და ლაშა დივანზე იჯდნენ და იცინოდნენ, ტასიკო და საბა ხელჩაკიდებულნი იდგნენ, ნიკუშა და ბუჩი ერთად.
-მადლობა ყვლელას-გავიღიმე და იოანე ძირს დავსვი.
-ლეა ორი წუთით რა-დამიძახა საბამ.
-ხო რაიყო?-ვკითხე
-შვებულება ავიღე და მინდა ტასო წავიყვანო სადმე და იქნებ გამოუშვა ხუთი დღე მაინც
-ოხ საბა საბა-თავი გავაქნიე-ჯანდაბას შენი თავი-ვუთხარი და მისგან ჩახუტებაც მივიღე.
-ლუ მოდი ჩემთან-ლუკას დავუძახე-არ გინდა ცოტა ხანი შენ და ლაშა სოფელში წახვიდეთ?
-მართლა?
-ხოო მართლა
-კი მინდა-სიცილით თქვა
-კაი ლაშას ვეტყვი. ლაშას ისე გაუხარდა ლამის გადამერია. იმ შუადღეს დაიცალა სახლი. საღამოს კი ნიკუშას მობილურმა დარეკა ეზოში გავიდა მეც დამაინტერესა და უკან გავყევი.
-ამ ზაფხულს ვერა, არ მაქ შესაძლებლობა მაგდენის ვიმუშავებ ეს ზაფხული და ზამთარში გამოგყვებით.
-****
-არამგონია რამე შეიცვალოს-მობილური გათიშა და პირდაპირ მე შემეფეთა.
-აბა რა ხდება?-წარბი ავწიე
-არაფერი-ხელი აიქნია
-მაინც გავიგებ
-არაფერი უბრალოდ ტურნეზე მიდის გუნდი ისეთი არაფერი-აშკარა წყენით თქვა და ოთახში ავიდა. მაშინვე მოვიძიე დინამოს აკადემიის კალადბურთის მწვრთნელი და დავურეკე.
-გამარჯობა მე ლეა ამაღლობელი ვარ ნიკუშა ამაღლობელის და ბოდიშით ცოტა გვიან გირეკავთ. შეგიძლიათ გამარკვიოთ რა ხდება?
-დიახ დიახ. ეს ტურნირი ტარდება ტოკიოში. საკმაოდ მნიშვნელოვანია ნიკოლოზს აქვს შესაძლებლომა, რომ ამერიკის ერთ-ერთი საუკეთესო გუნდისგან მოწვევა მიიღოს და ყველაზე პატარა მოთამაშე იყოს ნაკრებში.
-ანუ იმედებს ამყარებთ მასზე?
-დიახ საკმაოდ ძლიერია.
-კარგით წამოვა. ყველაფერი მეილზე გადმომიგზავნეთ და დავფარავ ყველა გადასახადს.
-კარგით-ყურმილი დავკიდე და ნიკასთან გავედი ოთახში
-ნიკა რატო დამიმალე?
-რა?-გაიკვირვა
-თავს ნუ ისულელებ ეს შენი შანსია ნიკა
-ლეა დათოს ფულს არ გამოვართმევ
-ჩემს ასისტენტს ვუთხარი და ყველაფერი მოაგვარა
-რაა? გაგიჟდი ლეა? ისედაც ამდენს აკეთებ და კიდე მე დაგემატე-გაბრაზდა
-მომისმინე ვისთვის ვშრომობ ამდენს? შენთვის, ლუკასთვის და იოანესთვის ხო? ხოდა სანამ შეძლებ შენით მოიკიდო ფეხი იქამდე ვალდებული ვარ მოგხედო აღარ გაბდო შეწინააღმდეგება თორემ არ ვიცი რას გიზამ! ახლა ჩაალაგე ბარგი დროზე!
-საუკეთესო ხარ-ჩამეხუტა
-კაი მოიცა იოანემ გაიღვიძა მგონი და ფრენა ბანკეტის მერე 2-3 დღეში იქნება.
-ჯანდაბა ბანკეტი ხვალეა ლეა-აწრიალდა.
-ნიკ მანქანას გათხოვებ მე ვერ წამოგყვები
-ვიცი ჩემო ლამაზო ჩემთვის ისიც საკმარისია რესტორანში თუ შემომირბენ-გამოღიმა
-შემორბენისთვის გავლამაზდე?-ცხვირი ავიბზუე
-კაი ლეა კაი ხო ოღონდ დათოზე რამე ქენი თორემ იქ რომ დამადგნენ თავს ვერ შევიკავებ
-მაშინ მოვდივარ! იოანეს ვინმესთან დავტოვებ არ ინერვიულო. -გავამხნევე და იოანესთან შევედი ჩემს ტკბილ ბიჭს გვერდით მივუწექი და მშვიდად დავიძინე.
-ლეა იოანეც წამოიყვანე-მეუბნება საუზმობის დროს
-შეიძლება გამოვპრანჭავ და ისე წამოვიყვან
-ხოო შეიძლება-ტელეფონმა დამირეკა
-გამარჯობა ქალბატონო ლეა მე ნიკუშას მწვრთნელი ვარ
-დიახ გისმენთ
-ფრენა დღეს ღამეს გადმოიდო რადგან ზეგ ცუდი ამინდი ფიქსირდება
-მადლობთ რომ შემატყობინეთ
-ნიკ დღეს ღამეა ფრენა
-რაა?
-ხო და ბარგი ჩაალაგე
-კარგი-ადგა და ოთახში გავიდა. იოანეს საჭმელი გავუკეთე და ლოგინში მოკოტრიალეს მოვუღუტუნე
-დედასი ვინაა?
-მეეე
-დედას ვინ უყვარსო?
-მეეე
-იძახე ახლა ბეკეკასავით მეე-სიცილით ჩავაცვი და ქვევით ჩავიყვანე.
ერთი სიტყვით იმ დღეს მაგრად გავერთეთ მე, ნიკუ, იოანე და ნიკუს კლასელები ღამე კი ყველამ ერთად გავაცილეთ. მეორე დილას ივნისის თვისთვის უჩვეულო სიგრილე იყო. იოანეს გრძელ მკლავიანი ცისფერი მაიკა ჩავაცვი, შავი ჟაკეტი, სპორტული შარვალი და ბოტასები.
-დედიტო სად მივდივალთ?-მკითხა ჩაცმის დროს
-ბუჩი გავასეირნოთ და ჩვენც ვისეირნოთ კაი?
-ლა მაგალია-სიცილით დაავლო
ხელი თავის ჩანთას. მანქანაში ჩავსვი ძაღლი და იოანე თავის სავარძელში მოვათავსე. ეტლი რომელიც იოანესთვის ოყო განკუთვნილი საბარგულში მოვათავსე და ლისზე ავედით. ტბას მე ბუჩი და იოანე კრუგს ვურტყავდით.
-დეე
-ხო
-მშიაა
-კაი რა იო ხო გაჭამე არა სახლში?
-ოო მელე ლა
-ხო კარგი-მოვატრიალე ეტლი და კაფეში შევედით. მე შეკვეთა მივეცი იქამდე კი იოს ვართობდი.
-როგორ ხარ ლეა?-გვერდით მომიჯდა სპორტულებში გამოწყობილი თორნიკე
-შენგან დავიწყებული როგორ ვიქნები-წავკბინე. მიმტანმა შეკვეთა მოგიტანა და დაამატა.
-სასწაული ოჯახი ხართ
-მადლობა-თორნიკემ უთხა და მე გამომხედა
-დეე-აბუზღუნდა იო
-ხო
-იჩი მე მამიკოჩ მინდა-ტუჩები დაბრიცა
-იო საიდან მოგაქ ეგეთები?
-ჯიჯამ მითხრა ლომ წაგიკვანს დედიტოო მამიკოჩ გეკოლებააო
-ოხ თამრიკო
-მე ვიქნები შენი მამიკო გინდა?
-რაა?-გაბრაზებულმა გავხედე
-კი ლა
-მოდი აბა ჩემთან-ხელში აიყვანა-რა ლამაზი ბიჭი ხარ შენ-ლოყაზე აკოცა-თან რა ტკბილი-მე გამომხედა-ისე მაგარი ოჯახი ვიქნებოდით ხო?-წარბები ამითამაშა
-ენა დაიმოკლე დადვანო-ვცადე დამეფარა სიხარული
-ოხ როგორი ბრაზიანი დედიკო გყავს-გაუცინა იოანეს. თვითონ აჭამა და თან ართობდა.
-დედი წასვლის დროა
-ალა ლა მამიკოჩ წამოვიდეს ლა-აწუწუნდა
-იო საქმეები აქვს
-არა მე სულ არ ვარ წინააღმდეგი-ესღა მაკლდა. სახლში შევედით თუ არა იომ სათამაშოები გადმოყარა და იატაკზე მოაბნია.
-იო დედი რატო გადმოყარე?
-ჩემს ბულთს ველ ვპოულობ
-ოთახშია მოგიტან-ზევით ავედი და ბურთი ჩამოვუტანე. საღამოს თორნიკეს ხელებში ჩაეძინა
-დაეძინა და საით წავიყვანო?
-მე ავიყვან
-ლეა მაბრაზებ
-თურმე ვაბრაზებ, წამოდი-მეორე სართულზე ავედი და ბავშვი ლოგინში დავაწვენინე.
-ქვევით დაგელოდები-მითხრა და კიბეს ჩაუყვა. იოანემ ერთი გამოიღვიძასავით და ცოტახანი გაჩერება მომიწია. ქვევით, რომ ჩავედი თორნიკე დივანზე მიძინებული დამხვდა. კარადიდან გადასაფარებელი ავიღე და მივაფარე.
-და მაინც რა საყვაელი ხარ-გამეცინა ლოყაზე ვაკოცე და ოთახში ავედი. ეს მე ვიყავი? საკუთარი თავის არ მჯეროდა. მე ლეა ამაღლობელი დაუნდობელი პოლიციელი უცებ ვიქეცი მზრუნველ დედად და და არ ვიცი რა დავარქვა იმ საქციელს. ფიქრებში დამეძინა. დილით იოანემ გამაღვიძა და ქვევით ჩავიყვანე მაშინვე თორნიკეს დაახტა თავზე.
-მამიკოოო-თორნიკემ ჯერ ერთი თვალი გაახილა მერე მეორე და იოანეს იმხელაზე გაუღიმა ლამის პირი გაეხა.
-ხოო
-დღესაც ვისეირნოთ რა-შეეხვეწა
-კარგი კარგი ჯერ გაღვიძება მაცალე.-იოანე მანეჟში ჩავსვი და საჭმლის კეთება დავიწყე. უკნიდან მძიმე
სხეულის შეხება და სიმხურვალე
რომ ვიგრძენი.
-თოკა ხელს ხო არ გიშლი?-წარბაწეული მივტრიალდი
-ახლა თოკა ვაარ?-ისე გამიღმა ლამის დავდნი მაგრამ არა ლეა გამაგრდი
-რა გინდა?-შევუბღვირე
-შენგარდა არაფერი-ლოყაზე მაკოცა და მომშორდა. იდიოტი ეს! როგორ გაბედა მოვკლაავ. მთელი დღე ჩემთან იყო ლამის გავგიჟდი. დაღლილმა გამოძინებაც მოვასწარი. საღამოს სამსახურში გადავრეკე.
-ლეა მოგბეზრდა უკვე უსაქმურობა?-სიცილით ჩამძახა ტატომ
-მიგაკლავ მანდ, საქმე არაფერია?
-ჯერ არაფერი ისე შეგიძლია დაისვენო აგვისტოსკენ საქმეები უხვად გექნება-მითხრა და გამითიშა.
-რაიყო ვეღარ ძლებ-ალმაცერად გადმომხედა
-როგორი მიხვედრილი ხარ-დავემანჭე-დიდი იმედი მაქვს დღეს მაინც წახვალ სახლში
-შეგაწუხე?-ნაწყენმა გადმომხედა მე დავიბენი თუმცა ტელეფონის ზარმა მიშველა
-გისმენთ
-ლეაკო ჩავედი მე შუადღისკენ პროსტა დაღლილს მიმეძინა და ვეღარ დაგირეკე
-კაი არაუშავს როგორ იმგზავრე და ვაფშე მოგწონს?
-ლეა ჯერ არ გავსულვარ გარეთ გავიღვიძე თუ არა დაგირეკე კაი მერე დაგირეკავ მწვრთნელი მეძახის
-მიდი.
-მიყვარხარ ლეაკო
-მეც მიდი.-უკან როცა მოვტრიალდი თორნიკე აღარ დამხვდა და ძებნა დავუწყე. იმედი რომ გადამეწურა მაშინ გამოვიდა აბაზანიდან პირსახოც მოხვეული. ჯანდაბა ლეა მოთოკე თავი, რა კაცი არ გინახავს? ლეა ნუ უყურებ მასე, ლეა გამოფხიზლდი
-მმმე მეგონა წახვედი-უაზროდ დავიწყე ლაპარაკი
-არა მეორე დღეა აქ ვარ და ბანაობა არ მაწყენდა ხო რამე მომეცი თორემ დარწმუნებული ვარ ასე, რომ ვიარო გული დაგარტყამს.
-ხხოოო მოგიტან რამეს-ძლივს მოვაბი თავი ორ სიტყვას და ნიკას ოთახში შევვარდი.
-ჯანდაბა ლეა რა გჭირს?-კიდეკაი რამდენიმე მაიკა ქონდა დატოვებული ნიკას. ეს ბავშვიც ორი ზომით დიდ მაიკებს იცმევს და ზუსტად. შორტსაც მივაგენი.
-მოიცა საცვალიც უნდა?-თავ მოვიქექე. რა დაგემართა ლეა ენდომება-უჯრებში ორი ახალი საცვალი ვნახე წარწერებით.
-ნიკა ესეთები გაცვია ხოლმე?-სიცილი ამიტყდა წარწერა, რომ წავიკითხე. ,,გაკონტროლებ"
-გამომართვი-მივაწოდე. ამ ტელეფონს ერთხელ იქნება მივალეწავ სადმე.
-გისმენ ნათია
-როგორ ხარ ლეა?
-რავი კარგად შენ?
-მეც კარგად, ხო ბათუმში მივდივართ და ხომ წამოხვალ?
-არ ვიცი ნათია ჯერჯერობით საქმე არ მაქვს
-არც მე გთხოვ არ მაწყენინო რა თან ერთმანეთს უკეთ გავიცნობთ.
-კარგი, კარგი. როდის მივდივართ?
-ხვალ დროს ვერ დავკარგავთ. თან უცნობის კონცერტიც იქნება ზეგ და ბილეთები მაქვს
-ვერ ისვენებ-სიცილით ვუხთხარი
-ართქვა, რომ გნახავ მოგიყვები რაღაცეებს
-კარგი
-წავედი აბა ჰე-ჩამძახა და ტელეფონი გათიშა.
-ლეა ჩასვრილი აქვს-სახე დამანჭა
-მამა შენ ხარ მიდი და გამოუცვალე-წარბები ავუთამაშე
-ლეა ვერა
-მოდი გასწავლო-სიცილით ვუთხარი. -შარვალი გახადე, ახლა პანპერსი, დამელოდე წყალს დავაგუბებ და ბარემ ვაბანავებ. ვუთხარი და აბნოში შევედი.
-რით ვერ აავსე გავიგუდე
-მოიყვანე.-ბანაობისას ბუჩი შემოვარდა და დაგუბებულ წყალში ჩახტა
-ბუჩი რა დღეში ხარ?- გაბრაზებულმა გავხედე ძაღლს-დროზე ამოდი წყლიდან-ბუჩი ღრენით ამოვიდა და გიაფერთხა.
-მე და იომ გასვლა მოვასწარით-დამეჭყანა თოკო და ბავშვი გაიყვანა.ბანაობისას ერთ რამეზე ვფიქრობდი. რატო აკეთებდა თორნიკე ამას რატო იყო ჩემს გვერდით? პასუხები არცეთ კითხვაზე არ მქონდა. ის ფაქტი სრულიად მაგიჟებდა, რომ შემცვალა. ადრე ასე კაცს სახლში არავითარ შემთხვევაში არ შემოვუშვებდი. საერთოდ ვგიჟდებოდი იმაზე რომ შევიცვალე და ძველი ლეა დაუნდობელი და მკაცრი აღარსად იყო.


***
ბავშვებო ძაალიან მიყვარხართ. ისე გამახარეთ წინა თავზე კომემტარებით მეცხრე ცაზე ვარ <3 ესეც შემდეგი თავი იმედი მაქვს მოგეწონენათ. <3