-ვა რა კაცია-ცოტნე მიუახლოვდა იოანეს-მოდი რა ჩემთან
-ალა-თორნიკეს მოეხვია
-ვაა რატო?
-ცუდი ქალ-ცხვირი აიბზუა
-ლეა შენთან მაქვს საქმე-მე მომიტრიალდა
-კარგი-უკან გავყევი და მის მანქანაში ჩავჯექი
-მისმინე საქმე რომელიც უნდა გადმოგაბარო არის ძალიან საშიში არამარტო შენთვის არამედ შენი შვილიდან დაწყებული ყველა იმ ადამიანით დამთავრებული ვინც გიყვარს-სერიოზულად დაიწყო ლაპარაკი ცოტნემ
-ცოტნე საქმე გადმომაბარე დანარჩენი მე ვიცი-ვთქვი გაღიზიანებულმა
-არ გახსოვს პარიზის საქმე? ტერაქტის ეპიცენტრში იყაავი და ძლივს გამოგტაცეთ სიკვდილს ხელიდან-გაბრაზებულმა იყვირა
-ცოტნე ჩემი საქმე კარგად ვიცი ეგ ფრანგების ბრალი იყო მერწმუნე ყველაფერი კარგად იქნება-წყნარად ვუთხარი
-ვერ გადავიტან ნიტასავით შენც რომ დაგკარგო ხო იცი არა? ჩემი დაიკო ასე ადრე რის გამო მოკვდა? ლეა შენზე ვეღარ გადავიტან-თვალებიდან ცრემლები წამოუვიდა
-ნიტა იმის გამო დაიღუპა რასაც მთელი მისი ცხოვრება მიუძღვნა-ნაღვლიანად ჩავილაპარაკე
-ეხ ლეა რამდენი ტკივილია არა?
-დაწყნარდი რა გპირდები რომ ძალიან ფრთხილად გავუძღვები ამ საქმეს-უკნიდან ქეისი ამოვიღე და მანქანიდან გადასვლა დავაპირე
-იმ ბიჭის და შენი შვილის გამო არ მოკვდე გახსოვდეს რომ ჩემს გარდა კიდევ ძალიან ბევრს უყვარხარ-დამაწია სიტყვები და მანქანა ადგილს მოწყვიტა. ნიტა ცოცხალი რომ იყოს ახლა ჩემზე სამი წლით იქნებოდა დიდი ალბათ შვილებიც ეყოლებოდა, მაგრამ შეუყვარდა ადამიანი, ადამიანი რომელიც ჩვენთან ერთად მუშაობდა მთელი წლის მანძილზე და მე რომ არა ვერასდროს გავიგებდით რომ ტერორისტი იყო, ფრანგი ჟაკი, როგორ მახსოვს ჟორას ეძახდა ჩვენთან ესეაო და აბრაზებდა მართლა შეუყვარდათ ერთმანეთი სიგიჟემდე, გაგიჟებამდე თუმცა ჟაკმა სხვა გზა არ მაქვს ყველას ამოგხოცავენო და თავი აიფეთქა. ბომბით იდგა შუა გზაზე ნიტა მისკენ წავიდა სალაპარაკოდ თუმცა საბედისწერო აღმოჩნდა ეს ყველაფერი. სამი თვე ფეხზე გავლა მეც მიჭირდა ყურებში წუილი გამუდმებით მესმოდა და კოშმარები რომელიც თავს არ მანებებდა. ასე დაიღუპა ცოტნეს და ნიტა და ჩემი კოლეგა რომელიც თავდაუზოგავად შრომობდა. ქვაზე ვიჯექი და ვიხსენებდი ყველაფერს თორნიკე, რომ დამადგა თავზე.
-ლეა ფერი არ გადევს-ხელი მომკიდა
-არაფერია-გავუღიმე
-ლეა ნუ გავიწყდება, რომ ფსიქოლოგს ელაპარაკები-წარბაწეულმა გამომხედა
-ბავშვების ფსიქოლოგი და არა დიდების-გავუღიმე და იოანესთან მივედი. სარაფანა გადავიძრე და ქვიშაზე მივუჯექი იოს.
-დედიტო ვინ იკო?
-მეგობარი დე-ლოყაზე ვაკოცე. ტელეფონი ამოვიღე ჩანთიდან და ლაშას დავურეკე
-ლაშ როგორ ხართ?
-აუ ლეა როგორ მგავს შოკში ვარ-სიცილით მითხრა
-ხო მაგრად გგავს
-ლეა მადლობა რომ ესეთი კარგი გაზარდე-ნაღვლიანად მითხრა-და იმისთვისაც რომ არ ეგოისტობ და ბავშვს ჩემთნ ურთიერთობის უფლება ასე მოკლე დროში მიეცი
-კაი ლაშა რა სისულელეებს ამბობ-სიმწრით გავიცინე. ნეტა იცოდეს რის ფასად მიჯდება
-კაი ლეა უნდა წავიდე ბავშვებთან თამაშობს და მარტო ვერ ვტოვებ
-კარგი-ტელეფონი გავუთიშე და ზღვას გავხედე. ნუთუ ლუკას არ ვენატრები? დავიჯერო ერთხელაც არ მიკითხა?
-ლეა კარგად ხარ?-ფიქრებიდან ისევ გამოვყავარ თორნიკეს ხმას
-კი კარგად ვარ-ისე ვეუბნები არც ვუყურებ
-რაღაცას მალავ-წარბაწეული მიყურრბს
-არაფერი-ფეხზე ვდგები და ზღვაში შევდივარ. ზოგადად რა არის ჩემი ცხოვრება? 25 წლის გოგომ საკმაოდ ბევრი ადამიანი დავკარგე და ცხოვრებაში მკვლელებზე დევნის მეტი არაფერი მიკეთებია. არ შეიძლება შემიყვარდეს? არ შეიძლება მეც ვარსებობდე სიყვარულისთვის? პასუხი მარტივია არა.
-ჩასუნთქვა
-შენ შეგიძლია სიყვარული
-ამოსუნთქვა
-აკრძალული გაქვს
-ჩასუნთქვა
-შენ უფლება არ გაქვს
-ბოლო ამოსუნთქვა
-მაგრამ მაინც შეყვარებული ხარ!
დარეტიანებულმა ამოვისუნთქე და ჩემი ნაფიქრალის გაანალიზება დავიწყე. ნუთუ მეც შემიძლია? და მეც მიყვარს? შავი ზღვა ღელავდა მეც ხელები გავშალე შუა ზღვაში და ისტერიული სიცილით ვიკივლე
-მე შემიძლია მიყვარდეს-ნაპირისკენ წავედი და ღიმილიანი სახით მივუჯექი თორნიკეს.
-დედიტო მამიტომ ნაკინი მაწამა-სათამაშო სილაში ჩარგო იოანემ
-ხოო? გემრიელინ იყო?-თორნიკეს ხელზე შემთქვევჯთ დავადე ხელი.
-ქო-გამიცინა
-მადლობა-თორნიკეს გავხედე
-რისთვის-გვერდულად გამომხედა
-იმისთვის რომ იოანეს ასე მარტივად უდგები-ღიმილით გავხედე
-ლეა ვიცი რასაც ფიქრობ-მშვიდად მითხრა
-და რას ვფიქრობ?
-ფიქრობ რომ იოანეს სერიოზულად არ აღვიქვამ და ძალიან ცდები-წარბები აწკიპა-მე გადაწყვეტილებებს უაზროდ არ ვიღებ დამიჯერე შენ რომ საერთოდ არ გელაპარაკებოდე იოანე მაინც ისე მეყვარება როგორც საკუთარი შვილი, ის ცოტა დრო რაც მე იოანესთან გავატარე სრულად საკმარისია ჩემთვის და ნუ გეშინია რომ იოანეს იმედები გაუცრუვდება-წამოდგა ლოყაზე მაკოცა და ზღვაში შეცურა.
-გაიგე დე?-სიხარულით ავიყვანე იოანე ხელში და ბუჩის მოტანილი სათამაშო ისევ გადავუგდე. დაახლობით ათ წუთში იოანეს დაეძინა.
-თორნიკეე-დავუძახე ჩვენკენ ზურგით მდგომს
-ხო ლეა?-გამომხედა მის უკან მდგარი გოგო რომ დავინახე თვალები დავხუჭე გავახილე და დავუძახე
-აღარაფერი მოვაგვარე უკვე-ჩანთებს ხელი მოვკიდე და მანქანაში სირბილით ჩავდე.
-მე შენ განახებ-მისი ჩანთაც შევაგდე მანქანაში და იოანე სავარძელში მოვათავსე. სახლში მივედი და ბავშვებს შევუერთდი.
-ამ საღამოსაა კონცერტი უცნობის და ხომ წამოხვალთ?-იკითხა ნათიამ
-მე იოანე მყავს და ვერა
-მე ვრჩები ისედაც-თქვა ლიზამ-არ მიყვარს უცნობის სიმღერები და მე დავიტოვებ იოანეს
-არა მარტო შენ ცოდო ხარ-შევიცხადე მე
-არა არაფერია მართლა თან გავერთობით-მხრები აიჩეჩა
-კარგი-გავუღიმე
-ეკე ჩამოვა ასე 1საათში და 8სკენ კინუნდა წავიდეთ.
-კაი მე მაშინ ავალ-ზევით ავედი და თორნიკეს ოთახში საღებავებით შევიპარე. რომელი დებილი დებს შამპუნს გამოსაჩენ ადგილას? საღებავები შიგნით ჩავასხი და ოთახის კარი გამოვიხურე. ქვევით ვიჯექი ისევ იოანემ რომ შემოგლიჯა კარები.
-ვერ გადამირჩები ლეა-წყნარად მითხრა და ოთახში ავიდა
-ეს ტიტველი რატომ იყო?-სიცილით თქვა იაგომ
-როცა მოვდიოდი მისი ჩანთაც გამომყვა-გავუღიმე
-ხოო სულ შემთქვევით-აკაკანდა ნათია
-ამას ორსულობა წყენს-თვალები აატრიალა ლიზამ
-გაჩუმდი-შეუბღვირა.
-მე ოთახში ავალ-ოთახში ავედი და იოანეს მივუწექი გვერდით. ჯერ ნიკუშას დავურეკე.
-ნიკუშ როგორ ხარ?
-რავი ლეა ძაან დაღლილი-ძლივს მითხრა
-მაშინ ახლა დაიძინე და შენ დამირეკე
-კაი-ხვრინვით მითხრა და გამითიშა. ქეისი საიმედო ადგილას დავდე, რომ არავის ენახა და ისეთ დროს როცა მარტო დავრჩებოდი გადამევლო თვალი. გამიკვირდა იოანეს ხმა, რომ არ გამიგია. მხრების ჩეჩვით ჩავიცვი და ოთახის კარი გამოვიხურე. ქვევით ჩავედი.
-ლიზა სად არიან?
-ნათია და ეკე უკვე წავიდნენ და თორნიკე შენ გელოდება
-იაგო?
-იაგოს რას გაიგებ-მხრები აიჩეჩა. გარეთ გავედი და მანქანაზე მიყუდებული თორნიკე, რომ დავინახე ლამის გულმა დამარტყა. საღებავები ერთმანეთში ლამაზად გადარეოდა და საოცარ სინთეზსს ქმნიდა, მისი თვალები ასე, რომ ანათებდნენ და სხეული რომელსაც ამშვენებდა შავი სმოკინგი.
-მორჩი დათვალიერებას?-გვერდულად ჩაიცინა
-გიხდება-მანქანა გავაღე
-მადლობა-გამიღიმა და ჩემს გვერდით მოთავსდა. ასე ჩუმად რატო ზის? არ გაბრაზდა? უეჭველად რაღაცას მიწყობს!
-აქ გააჩერე-მიმითითა შენობაზე
-კარგი-მანქანა სადგომზე გავაჩერე და შიგნით შევედით.
-ოხ ლეა როგორ გიკითხოთ?-მკითხა ეკემ
-კარგად თავად?
-კარგად-გამიღიმა-თორნიკე თმაზე რა გჭირს?-გაიკვირვა ეკემ
-სესილიამ ძალიან მომწონსო და დავიტოვე ასე-გაუღიმა
-აუ სესიკუნა რამდენი ხანია არ მინახავს-აიფოფრა ნათია
-აუ მეც მომენატრა-თქვა ეკემ.
-მოგესალმებით იმედია დღეს კარგად გაერთობით-შესძახა ,უცნობმა' და ,,მოდი გავაკეთოთ რამე"-ს სიმღერა დაიწყო. იმდენი ვიცეკვე სულს ვეღარ ვითქვამდი. უცნობის მეხუთე სიმღერა იყო ,, ვერანდა'', როდესაც გაწვიმდა. უცნობი აგრძლებედა სიმღერას თავსხმა წვიმაში ვერანდაზე მე სიგარეტი და უცნობის ხმა, უცებ ვიღაცამ თავისკენ შემატრიალა და ჩემს ტუჩებს დაწვდა.
რა ვიგრძენი? ვერ გეტყვით, რთულია ახსნა რა იყო ეს. სუნთქვა გამიჭირდა და თორნიკეც მომშორდა.
-ვეღარ მოვითმინე- შუბლი შუბლზე მომადო.
-აფრენ-ღიმილით ვუთხარი
-სულ კი არ ვაფრენდი-ლოყაზე მომაკრო ტუჩები და ჩემს კისერში ჩარგო თავი.
-სესილია იეჭვიანებს-უცებ ვუთხარი
-საეჭვიანო ნამდვად აქვს ჩემს ბიძაშვილს-კისრიდან ამოიბურტყუნა და ბოლო სიტყვას ხაზი გაუსვა-ახლა რატო არ მცილდები?-მივხვდი, რომ ჩაიღიმა
-თუგინდა წავალ-ვუთხარი უდარდელად
-არ მინდა-ამოიბურტყუნა. ჩამოყრილი ხელები მაღლა ავწიე და ერთით მოვეხვიე მეორეთი კი თმაზე თამაში დავუწყე.
-მასე თუ გააგრძელებ ამ წვიმაში მოგვიწევს დაძინება-ამოიბურტყუნა ჩუმად
-გეძინება?-თბილად ვუთხარი
-როგორი საყვარელი ხარ პროსტა ეგრე იცოდე რა-ჩემი სახე მოიქცია ხელებში
-ხოო??-ძლივს ვთქვი
-ხოოო-ტუჩთან ახლოს მაკოცა-წამოდი გაცივდები-ხელი მომკიდა და მანქანისკენ წამიყვანა. საჭესთან თვითონ დაჯდა და სახლის გზას ხმა ამოუებლად დავადექით. მინას მივადე თავი და როდის დამეძინა ვერ მივხვდი.


***
ესეც შემდეგი თავი ჩემო საყვარლებო. იმედი მაქვს მოგეწონებათ ვიცი, რომ სხვა თავები უფრო დიდია, მაგრამ რას ვიზამთ მალე გინდოდათ