აივანზე ზის პიჟამოების ამარა, რომელიც ზედმეტად მოკლე და ღრმა დეკოლტეთი არის. მადის ამღძვრელად გამოიყურება მისი მკერდი.
საყვარელი წიგნი უჭირავს და მთლიანად მასში არის ჩაფლული. გვერდით კი ცხელი შოკოლადი უდგას და ნელ-ნელა სვამს.
გრძნობს მწველ მზერას, მაგრამ ყურადღებას არ აქცევს. ცოტახანში ადგილზე ცქმუტვას იწყებს. ჭიანჭველების არმია იწყებს სხეულზე სიარულს.
გვერდით იყურება და მოაჯირზე დაყრდნობილ, წელ ზევით შიშველ ნაცნობ მამაკაცს აწყდება.
შავი, თვალები, უფრო კუპრისფერი გახდომია. მთელი სახით იღიმის ირონიულად.
მუქი, ლურჯი, ნაჭრის შორტი აცვია.
ხორბლისფერი სხეული, თან ნავარჯიშევი იმდენად მადიანად გამოიყურება, თანო დიდ ნერწყვის გორგალს ძლივს ყლაპავს.
ხორბლისფერ, გრძელ, სწორ თითებში სიგარეტის ღერი მოუქცევია, რომელიც თითების ფონზე უფრო თეთრი ჩანს.
თითოეულ მის მოძრაობას განაბული აკვირდება.
სიგარეტი, ნელი მოძრაობით მიაქვს ოდნავ მოზრდილ, მაგრამ მსუყე ტუჩებთამ და ღრმა ნაპას არტყავს.
თითქოს გოგონას ჯიბრზე, ენის წვერს ნელა და მტანჯველად იტარებს ჯერ ზედა ტუჩზე, შემდეგ კი ქვედაზე. სველი ტუჩები, უფრო ვარდისფერ ფერს იძენენ და მადისამღძვრელად გამოიყურებიან.
მამაკაცი ქრება, თანო გაკვირვებული იყურება აქეთ-იქით. შემდეგ ნელ-ნელა ყველაფერი შავდება.
თვალებს ზანტად ახელს, ჯერ კიდევ ნანახისგან გაოგნებული, ჭერს მიშტერებია.
ტელეფონი, მისი მყუდროების დამრღვევი კვლავ რეკავს.
ნომრის დანახვისას სახეს მანჭავს.
- გისმენთ.. - მობეზრებული ხმით პასუხობს.
- თორმეტ საათზე აქ არ უნდა ყოფილიყავი ?! ასეთი გამოლენჩებული როგორ ხარ ?! ორი დღეღა დარჩა სანამ დაიწყებ სამუშაოს. - საათს დახედა და პირველ საათს უჩვენებდა.
- დღეს ვერ მოვალ, ჩემი და ჩამოდის და აეროპორტში უნდა დავხდე. - მოკლედ მოუჭრა.
- არ მაინტერესებს, თვით ღმერთიც რომ მოდიოდეს დღეს მოხვალ და სანამდეც საჭირო იქნება აქ იქნები !
- მე.. - ნერვებზე იჯდა უკვე, უნდოდა ყველაფერი რასაც ფიქრობდა პირში მიეხალა.
- დამთავრდა ამ თემაზე საუბარი ! ფული ტყუილად არ გადაგიხადეთ! - წიკვინით ჩასძახა და გაუთიშა.
გამწარებული წამოდგა ფეხზე და სააბაზანოში შევიდა. წყლის წვეთებმა ცოტა მოადუნეს.
გული ტკივილისგან ეწვოდა. როგორ უნდოდა დას დახვედროდა და გაეხარებინა. ვერც რთულ წუთებში იყო მის გვერდით და ახლაც ვერ ახერხებდა.
ტუმბოზე დადებული ტელეფონი აიღო და სესილის მისწერა რომ ვერ დახვდებოდათ.
დავითს დაურეკა რომ თავად მივიდოდა.
გრძელი, ტანზე გამოყვანილი, შავი კაბა ჩაიცვა. ფეხზე კი შავი კედები მოირგო. სადა მაკიაჟი გაიკეთა. ჩანთა აიღო და ქვემოთ ჩავიდა.
- ბებოო..
- ჰო, შვილო, აქ ვარ.. - სამზარეულოდან გამოსძახა.
- ბებო, დღეს ვერ ვახერხებ აეროპორტში წასვლას.. - დაღონებულმა ამოილაპარაკა. - აუცილებლად უნდა წავიდე, დამირეკა უფროსმა..
- კარგი შილო, რაღა იქნება.. აქ ხომ მოვა და ვნახავთ. - გამამხნევებლად გაუღიმა შვილიშვილს.
- კარგი, ბეე, წავედი მე და მიყვარხარ.. - ლოყები დაუკოცნა და სახლი დატოვა.
გზად აფთიაქში შეირბინა რომ თავისი გეგმა შეესრულებინა. ეს დღეები სისხლი გაუშრო და ერთიანად აზღვევინებდა.
- გამარჯობათ, კუჭის მოქმედებისთვის მინდა რამე..
- ,,სენადე’’ კარგი საშუალებაა, მაგრამ მხოლოდ ორის მიღება არის რეკომინდირებული.
- კარგით ერთი კოლოფი მომეცით.. - ფული მიაწოდა.
აფთიაქიდან გამოსული, იქვე მდგარ მანქანაში ჩაჯდა და მისამართი უკარნახა. გზაში ჩანთიდან ფურცელი ამოიღო, ექვსი ცალი ტაბლეტი გაახვია შიგნით და დაფხვნა. თან ეშმაკური ღიმილი დასთამაშებდა სახეზე. ფურცელი ჯიბეში ჩაიდო რომ გაადვილებოდა საქმე.
სახლთან მისულმა, მძღოლს ფული გადაუხადა.
სანამ ეზოში შევიდოდა, ღრმად ამოისუნთქა და ჩაისუნთქა. თავს შესძახა რომ ამასაც გაუძლებდა.
გრძელი ეზოს გავლით, სახლის კარებთან მივიდა და ზარი დარეკა. მოსამსახურემაც არ დააყოვნა, კარები გაუღო და უთხრა გელოდებიანო. მას უკან გაჰყვა მისაღებისკენ.
- ოჰ, მობრძანდა თავისი ღატაკი უბნის დედოფალი.. - დამცინავად მიმართა ნატამ.
- მე, ღატაკი უბნის დედოფალი მაინც ვარ.. - სარკაკასტულად წარმოსთქვა და თვალი ჩაუკრა.
- ქალბატონო ყავა ინებეთ.. - გულში ლოცავდა ამ გოგონას.
- აქ დადე.. - მაგიდაზე მიუთითა. - ახლავე მოვალ, ბეგლარს ვეტყვი რომ მოხვედი.. - თანოს უთხრა და ოთახი დატოვა.
- კარგი.. - ეშმაკურად ჩაიცინა.
აქეთ-იქით გაიხედა, რომ არავის მიესწრო. ჯიბიდან ქაღალდი ამოიღო და ფინჯანში ჩააბნია. კიდევ კარგი, ყავისფერი იყო ფხვნილი თორემ რა ეშველებოდა.
დივანზე ჩამოჯდა და უცოდველი მზერით იყურებოდა.
- გამარჯობა, თანანო, როგორ ხარ ? - ცინიკური მზერით უყურებდა მამაკაცი.
- გმადლობ, კარგად ვარ.
- ძალიან კარგი, მეც ეგ მინდა.. - თვალი ჩაუკრა და გაუღიმა. როგორ აღიზიანებდა ეს კაცი. - დასასრულის დასაწყის ვუახლოვდებით, იმედია ყველაფერს კარგად ითვისებ ხომ ?
- ალბათ ყველაფერს მოაგხსენებდნენ.. - არც მან დაიშურა ირონია და მზერა გაუსწორა.
- ნამდვილად.. - ჩაიცინა. - რა მაინტერესებს კიდევ, პრავა ხომ არ გაქვს ?
- კი, მაქვს.. - გაუკვირდა ეს შეკითხვა.
- პატარა, მანქანას გიყიდი, რომ სამუშაოზე იარო, თან შენი ფენის შესაფერისი რომ იყოს.. - დამცინავად გაუღიმა.
- არ არის საჭირო, სამარშუტო ტაქსით ვივლი.. - მკაცრად წარმოსთქვა.
- მე ვწყვეტ რა არის საჭირო და რა არა.. - არაფერი აღარ უთქვამს. ნეტარებით უყურებდა ქალბატონს რომელიც ყავას მიირთმევდა. - ახლა კიდე წადი კაბინეტში გელოდება..
- კარგი..
ზურგი აქცია და კაბინეტისკენ წავიდა.
რამდენიმე საათი, ერთი და იგივეს უმეორებდა ,, მასწავლებელი’’. უკვე ტვინი აფეთქებაზე ჰქონდა, წინასწარ სძულდა მისი უფროსიც და სამუშაოც.
ერთი სული ჰქონდა როდის წავიდოდა სახლში.
ამოისუნთქა როდესაც ბოლოში გავიდნენ. კაბინეტი სიხარულით დატოვა. გეზი მისაღებისკენ აიღეს.
- უკაცრავად მე დაგტოვებთ.. - ქალს სახეზე ოფლი ასხავდა, არ ეტყობოდა რომ კარგ მდგომარეობაში იყო.
- რა გჭირს ნატა ? - შეწუხებული სახით შეხედა მამაკაცმა. ამაზე თანანომ თვალები ჭყიტა. - სახეზე ფერი არ გადევს..
- არა, არაფერი ბეგლარ, უბრალოდ სუფთა ჰაერზე გავალ.. - შეწუხებულმა ძლივს გაიღიმა. თანო კი გულში ზეიმობდა.
- კარგი, თუ რამეა დამიძახე აუცილებლად.. - თბილად მოუსვა მხარზე ხელი.
- კარგი.. - კი არ მიდიოდა, გარბოდა უკვე.. ,, მასე მოგიხდება შენ ‘’ გაიფიქრა და ჩაიცინა.
- გიორგი, როგორი მოსწავლე იყო ? შეითვისა ყველაფერი ? - მამაკაცს მიუბრუნდა.
- ძალიან კარგი ბეგლარ, ყველაფერი შეითვისა რაც კი ვასწავლე. თუ რამე დასჭირდება მერე დამირეკავს.
- ძალიან კარგი - ტაში შემოკრა. - სწორი არჩევანი გამიკეთებია. - ეშმაკურად ჩაიცინა. - შეგიძლია წახვიდე, თუ რამე დამჭირდება დაგიკავშირდები.
- კარგი.. - თავი დაუქნია და წავიდა.
- ქალბატონო თანანო, შენც შეგიძლია წაბრძანდე.. ხვალ შეგიძლია დაისვენო და არ მოხვიდე. ზეგიდან კი შენი სამსახური იწყება. მისამართს მოგწერ ტელეფონზე. წარმატებები და ჩვენ კიდევ შევხდებით.
- კარგი.. - ერთი სული ჰქონდა გასცლოდათ, მათთან სუნთქვა უჭირდა.
- დავითი წაგიყვანს სახლში.. - არაფერი აღარ უთქვამს, თავი დაუქნია და ზურგი აქცია.
გარეთ გასულს დავითი შეეგება და მამა-შვილურად ჩაიხუტა.
- როგორ ხარ დათო ძია ? - თბილად მიმართა.
- კარგად შვილო, შენ როგორ ხარ ?
- დღეს ჩემს დას ვნახავ და ძალიან კარგად ვარ.. - მხირულად ამოილაპარაკა.
- მიხარია შვილო, ჯამთელობას ვუსურვებ..
- მადლობა დიდი..
მანქანაში ვერ ისვენებდა, ცქმუტავდა.. გული გაორმაგებულად უცემდა.
თითქოს დავითი ხვდებოდა მის ემოციებს. სწრაფად მიიყვანა სახლთან, დაემშვიდობა და გადაფრინდა.
კარებზე აზარუნებს, მაგრამ არავინ მოდის. შემდეგ უკვე ბრახუნზე გადადის.
- ხალხოო, არავიინ ხართ ?! ბებოოოოოო.. - მოუთმენლობისგან ცმუკავს.
- მოვდივარ ხოო.. მოვდივაარ.. - ქოთქოთით მიდის მაყვალა ბებო. - რა იყო შვილო სულ გადაირიე ?!
- ჩემი გვანცუკულა ჩამოვიდაააა.. ბებუკაა.. - ქალს ჩაეხუტა და ლოყები დაუკოცნა.
- ვაიმეე.. ნეტავ შენს დაჭკვიანებას მომასწროს ღმერთმა.. - ხელების ვიშვიშით მიყვებოდა უკან.
- მოვედიიი.. - ხელებ გაშლილი შევარდა მისაღებში. - გვანცააააა.. ჩემოო ლამაზუკუნაააა.. ჩემო ცქოვლებააააა.. - მთელი ძალით ეკვროდა, ხან ტიროდა ხან კიდევ იციოდა.
- ჩემო გადარეულოო.. როგორ მომენატრეე.. - ერთმანეთს ეხუტებოდნენ, თან ცრემლები სცვიოდათ.
- უიმეე.. მოსცილდიი.. მე არ მოგენატრე ?! - ტუჩები გაბუსხა სესილიმ.
- ჩემო გიჟოო.. როგორ არ მომენატრეეეეეე.. - ახლა მასთან მივიდა და ჩაეკონა. ირაკლიც შეუერთდათ. ასე ერთმანეთს ჩახუტებულებ იდგნენ და ვერავინ სულიერი დააშორებდათ ერთმანეთს.
- ჩემი გიჟი გოგოებიი.. - ორივეს თავზე კოცნიდა.
- კარგი, ვიცი რომ მოგენატრეთ, მაგრამ გავიგუდეე.. - თავი ძლივს დაიღწია თანანომ.
- ბავშვებო არ გშიათ ?
- მეე.. ბეე.. - თანომ ხელი ასწია პირველ კლასელივით.
- შენ ვინ დაგასწრებდა რომ.. - ამაზე ყველას გაეცინა.
- ვერც ვერავინ.. - მამალივით გაიბღინძა.
- წამოდით.. წამოდით..
ისე იყვნენ მოშიებულები ხმას არავინ იღებდა. მხოლოდ გემრიელად ილუკმებოდნენ.
ოთახში მარტო როდესაც დაიგულა ირაკლი მასთან მივიდა.
- ირო, რაღაც უნდა გთხოვო.. - კნუტის თვალებით ახედა, მასზე მიხუტებულს.
- რა ხდება ? - სახე დაუსერიოზულდა მამაკაცს.
- სახლი, მინდა ქალაქგარეთ, ერთი დღით.. მინდა საკუთარ თავთან მარტო დავრჩე, ახალი ცხოვრებისთვის მოვემზადო.
- გამისკდა გული, შე ქალო.. - მუცელზე მიუღიტინა.
- ოღონდ მარტო მინდა ვიყო, კარქი ?! - საყვარლად გაუღიმა.
- კარგი, ჩემო თანო.. - შუბლზე მიაკრა ტუჩები.
- საღამოს წამომიყვან ხომ ?
- ჰმ, მაგას კითხვა უნდა ?! მეგობრებს ვნახავ და საღამოთი გამოგივლი..
- რას ჩურჩულებთ უჩვენოდ ? - სიცილით შემოდიან გოგოები.
- გეკადრება ?! როგორ გაგიბედავთ ?! - სიცილით უთხრა თანომ და მამაკაცს თვალი ჩაუკრა.
- ნუუ.. ვიცი.. ხვალ უნდა ავღნიშნოთ გვანცას გამოჯამთელება. - იდეა წამოაყენა.
- მოგცლია რა.. - ცხვირი აიბზუა.
- ნუ ხარ თანო უჟმური.. - კოპები შეუკრა.
- წავედი მე მეძინება, დღეს ძალიან დავიღალე..
ყველას აკოცა და ოთახში ავიდა.
თავი მოიწესრიგა და თბილ საბანში გაეხვია.
დაღლილს მალე ჩაეძინა.
წინა დღისით დაყენებულმა მაღვიძარამ დილის ხუთ საათზე გამოაღვიძა.
თვალების ფშვნეტით წამოდგა ლოგინიდან და სააბაზანოში შევიდა.
წყლის წვეთებმა გონს მოიყვანეს და ჰარმონიულობა შეჰმატეს.
ოთახში დაბრუნებულმა, პატარა ჩანთაში საჭირო ნივთები ჩააწყო. შემდეგ კი თავი მოიწესრიგა.
ლევანს დაურეკა რომ ელოდებოდა. მანაც ხუთ წუთში მანდ ვიქნები და გარეთ დამელოდეო.
ოთახის კარი ფრთხილად გაიხურა. კიბეებზე ჩუმად ჩაიარა და სახლიდან გაიპარა.
ასფალტს წვიმის განსაკუთრებული სურნელი ასდიოდა. ღრმად შეისუნთქა. უნდოდა ფილტვები აევსო საყვარელი სურნელით.
სახლთან ირაკლის მანქანა გაჩერდა. გაკრეჭილმა ხელი დაუქნია.
- წამობრძანდით, პრინცესა თანანო. თქვენი მონა-მორჩილი ირაკლი გეახელით. - მანქანიდან გადმოვიდა და გრაციოზულად გაუხსნა კარები.
- მადლობას მოგახსენებთ.. - მანაც ღიმილით ოდნავ დაუკრა თავი და წინა სავარძელზე მოთავსდა. მამაკაცმაც შემოუარა და რულს მიუჯდა.
- როგორ გიკითხოთ, ქალბატონო თანანო ? - ეშმაკურად ათამაშებდა წარბებს.
- ვცდილობ.. ვიბრძვი.. კარგად ყოფნისთვის.. - ნაღვლიანად გაუღიმა. - თავად როგორ გიკითხოთ ?
- თქვენთვის ვცოცხლობ მე.. ჩემო რიჟავ და გაბურძნგულ თმებიანო. - გაეცინა და ლოყაზე უჩქმიტა.
- აუუ.. მეტკინა, ვიროო .. - ხელი მხარზე მოსცხო.
- ყვარლისკენ ჰერი, ჰერიი..
- კარგი რა, ასე შორს ? არ გეზარება ამხელა გზაზე სიარული ?
- მეგობრები მყავს იქ და იმათთან დავრჩები, დავისვენებ და ვინახულებ.. როცა მზად იქნები მომწერ და წამოვალთ უკან. თან ძალიან ლამაზ ადგილას არის სახლი და დარწმუნებული ვარ თავს მშვიდად იგრძნობ. - თბილად გაუღიმა და ხელი ხელზე მოუჭირა.
- მადლობა.. ძალიან მიყვარხარ, ხომ იცი ?! - საყვარლად შეხედა. მის სახეზე იროს გაეღიმა.
- მეც მიყვარხარ..
გზაში ჩაეძინა. ირაკლიმ ყვარელს როდესაც გაცდნენ და სახლის გზას დაადგნენ, მაშინღა გააღვიძა.
- აი, იმ სახლს ხომ ხედავ ყვარლის ტბას რომ გადაჰყურებს ? - ხელით ანიშნა.
- კი.. შორიდან რა ლამაზი ადგილი ჩანს და დარწმუნებული ვარ საოცრება იქნება. - ბდნიერმა ამოილაპარაკა.
- სამოთხეა დედამიწაზე..
- ნამდვილად.. კახეთში არ ვყოფილვარ აქამდე..
- ხოდა ბევრი დაგიკარგავს.. - ენა გამოუყო.
- უფ.. - ისიც დაეჭყანა.
ყვარლის ცენტრიდან საკმაოდ მოშორებით, შემაღლებულ ადგილზე იდგა საკმაოდ დიდი ორ სართულიანი სახლი. ნამდვილად დაიკვეხნიდა მისი ადგილმდებარეობით და სილამაზით. მისი ხედი პირდაპირ იშლებოდა ყვარლის ეგრეთწოდებულ ტბაზე, რომელის უკანა ხედი ბილიკი მიიყვანდა მსურველს რამოდენიმე წუთში. ირაკლის ეს სახლი დედის მხრიდან ბებიისგან და პაპისგან დარჩა. როდესაც მარტო ყოფნა და ყველაფრისგან გამოქცევა სურდა აქ ჩამოდოდა.
შემოდგომით განსაკუთრებით ლამაზი იყო ნარინჯისფრად შეღებილი გარემო, რომელიც ასე ხარბად იშლებოდა ტბას გადამყურე ვერანდიდან.
მანქანა უზარმაზარ ნაცრისფერ ჭიშკარს მიადგა. ირაკლიმ რამდენჯერმე დაასიგნალა. კარები გაიხსნა და მოხუცი, ჭაღარაშერეული მამაკაცი გამოვიდა.
- გაუმარჯოს ბებერო - თბილად მიმართა იქ მყოფ მოხუცს და მანქანიდან გადავიდა. - როგორ ხარ, ხომ ხარ ლომივით ?!- გულში ჩაიკრა მოხუცი.
- ახალგაზრდები იყავით კარგად, თორემ ჩვენ მოხუცებს რა გვიჭირს. რა ქარმა გადმოგაგდო აქეთ ახალგაზრდავ ? სულ რომ დაგვივიწყე.. - მოხუცის ხმაში წყენა იგრძნობოდა. ეს ლამაზი გოგონა ვინ არის ? - თბილად გაუღიმა თანანოს, რომელსაც ლოყები აუღაჟღაჟდა.
- აბა ალექსადროვიჩ, გეკადრება ?! როგორ დაგივიწყებდით მე თქვენ.. უბრალოდ ხომ იცი მამაჩემის ამბავი შემიკლა ხელში. - ფეხების პაკუნიღა აკლდა ისე ამოიბუზღუნა. - რაც შეეხება ამ ლამაზ გოგონას, ჩემი მეგობარია თანანო.
- ოჰ, სულ როგორ უნდა წუწუნებდე შე კაცო ?! - მხარზე ხელი დასცხო . - სასიმოვნოა შენი გაცნობა შვილო. - ხელი გაუწოდა, გოგონამაც თავისი ხელი შეაგება.
- ჩემთვისაც.. - მანაც გაუღიმა.
- რატომ არ დამირეკე თუ მოდიოდი ? ბუხარს მაინც დაგახვედრებდით, საკმაოდ ცივა აქეთ.
- არაუშავს ბებერო, უცბად ავაგუზგუზებ მე.
- სახლი კი რამოდენიმე დღის წინ დავალაგებინე ჩემს შვილიშვილს. შეიძლება მტვრებიღა იყოს ასაღები.
- შენი ხელები დალოცოს ღმერთმა.. - მხარზე ხელი დაჰკრა სიცილით.
- ისე არ წახვიდე რომ მოხუცები არ გვნახო, თორე მაწყენინებ.
- ვეცდები მოხუცო, ვეცდები..
- აბა წავედი მე..
- კარგად.. - ორივე ერთხმად დაემშვიდობა.
- წამოდი შევიდეთ სახლს გავხსნი. აქვე ახლოს მაღაზიაა და პროდუქტებს ვიყიდი, სულ რომ გადაგვავიწყდა. საღამომდე მშიერი ხომ არ იქნები.
ეზოში შევიდნენ, თანანომ ღრმად შეისუნთქა ჰაერი. მართლაც სიმშიდე სუფევდა, რომელიც ასე ძალიან სჭირდებოდა მის სულს.
ჯერ მხოლოდ შვიდი საათი ხდებოდა. ისე სწრაფად დადიოდა ერთი საათი არ დასჭირვებია მოსასვლელად.
საკმაოდ გრილოდა.
სახლში შესულმა ირაკლის მითითებით, რომელმაც ასწავლა სად რა იყო, ყავა მოამზადა თავისთვის. ოთახში პლედი მონახა, შიგნით გაეხვია და ვერანდაზე გავიდა.
ტბიდან მომავალი სუსხიანი სიგრილე იგრძნო და პლედი უფრო შემოიჭდო. სავარძელში ჩაჯდა და ფინჯანი იქვე პატარა მაგიდაზე დადო. ირგვლივ ყველაფერი სიმშვიდის მშობელი იყო. ხანდახან ფოთლები შრიალი თუ გაისმოდა ხოლმე.
გადაჰყურებდა ტბას.. ნარინჯისფრად შეღებილ ხეებს. წამიერად სუნთქვაც კი დაავიწყებოდა, იმდენად იყო სიწყნარე, სიმშვიდე გამეფებული. გაიფიქრა კიდე რომ ,, დიდი სიამოვნებით იცხოვრებდა აქ მთელი ცხოვრება’’ .
ფინჯნისთვის ხელები შემოეჭდო, ნელ-ნელა უშვებდა ცხელ სითხეს ორგანიზმში. თან აღტაცებით შესცქეროდა, როგორ გადმოდიოდა ამომავალი მზის შუქი ხეების ზურგიდან. ცაზე ვარდისფრად და ნარინჯისფრად შეღებილი ღრუბლები დაცურავდნენ და ჰაერს დილის ნამის სურნელით აფქვევდა. ხის ფოთლები მის ფონზე ოქროსფრად ანათებდნენ.
ტელეფონზე სმსის ხმას მოჰყავს გონს. ეკრანს აკვირდება და ნაცნობი ნომრის დანახვა სახეს უქუფრავს. ეს ვითომ უწყინარი ქმედება, რეალობას მწარედ აჯახებს.
სხვისთვის შეიძლება არაფერი იყოს ეს ყველაფერი. მაგრამ, მისთვის დიდ ჭრილობას უდრის. რომელიც გულში ატყვია და ვერაფერი მოაშუშებს.
აუტანელ ტკივილს გრძნობს მთელ სხულში. ხელები უკანკალებს.. საკუთარ თავთან მარტო დარჩენილი აანალიზებს რამდენად შორს შეტოპა. ტყუილი, ტყუილს ემატება, უფრო და უფრო იდგავს მასში ფესვებს.
შეიცვალა.. საკუთარ თავს ვეღარ ცნობს..
თითქოს მისი სხეული ვიღაც სხვამ დაიკავა..
უმწეოდ ამოიხვნეშა, უნდოდა მისი გულის ტკივილი ამოეყოლებინა.
თავი დახარა, ხვეული თმები წინ გადმოიშალა, რომელსაც მზის სხივები ოქროსფერ იერს ძენდნენ.
ნაბიჯების ხმა გაიგო, უნდოდა მისთვის ყვრიმალზე მოთამაშე ცრემი დაემალა.
შერცხვა.. თავისი უმწეობა ვერ აიტანა..
არ უნდოდა ირაკლის ასეთი ენახა..
მამაკაცი მასთან მივიდა და გვერდით მიუჯდა. მიხვდა რომ უჭირდა..
- შემომხედე.. - მკაცრად უთხრა..
- წადი გთხოოვ.. - გული ამოაყოლა ამ სიტყვებს.
- შემომხედე.. - კიდევ ერთხელ გაუმეორა. ნიკაპს ქვემოდან ორი თითი შეუცურა და თავი მაღლა ააწევინა. გული შეეკუმშა ცრემლების ნახავისას. - შემომხედე გთხოვ.. - თვალები დაბლა დაეხარა.
- წადი გთხოვ.. არ მინდა ასეთს სუსტს მხედავდე..
- შენ არ გესმის ხომ სიტყვა მეგობარი - ს მნიშვნელობა ?! - მკაცრად ესაუბრებოდა, ,, მეგობარი’’ გამოკვეთა. - ან შეიძლება არც მთვლი მეგობრად.. - ხმაში ბზარი შეეპარა.
- მე.. მე.. კი, შენ ჩემი საუკეთესო მეგობარი ხარ ხომ იცი.. - ძლივს გაუსწორა მზერა.
- არ მესმის ერთს იძახი, საპირისპიროს ამტკიცებ.. მეგობარი ნებისმიერ დროს იქნება შენს გვერდით. ეს იქნება სიხარული თუ მწუხარება.. შეიძლება მეჩხუბო, გამლანძღო, მაგრამ არასდროს დაგტოვებ მარტო. შენ ჩემი სულის ნაწილი ხარ და ძალიან მიყვარხარ. ჩემი არ უნდა გერიდებოდეს..
- მაპატიე.. - კალთაში ჩაუჯდა და ძლიერ ჩაეხუტა. - თქვენ რომ არ მყავდეთ.. - ამოიფსლუკუნა.
- ჩემი სულელი გოგო.. - თავზე აკოცა. - კარგი ჩემი წასვლის დროა.. შემეხმიანე როდესაც გენდომება წასვლა და გამოგივლი.
- მგონი საერთოდ არ მენდომება.. - სიცილით უთხრა და მამაკაციც გააცინა.
კარებამდე გააცილა და უკან დაბრუნდა.
სახლში შესვლისთანავე ტანში სითბობ დაუარა. პატარა ჰოლი გაიარა და დიდ სასტუმრო ოთახში მოხვდა.
ნახევარი კედელი წიგნების თაროს ჰქონდა დაკავებული. ახლოს მივიდა და ერთი წიგნი გადმოიღო, წიგნისეული სურნელი ღრმად შეისუნთქა. ბევრი აღიარებულ მწერალს ჰქონდა თავი მოყრილი.
შორიდან ქვის ნაშენები ბუხრის თავზე ,შეამჩნია სურათები და იქით აიღო გეზი.
რამოდენიმე ხის ნაჭერი შეაწყო, რომ არ ჩამქრალიყო.
შემდეგ ყურადღება მწკრივში ჩაწყობილმა, საოჯახო სურათებმა მიიპყრო.
ათვალიერებდა ირაკლის პატარაობის სურათებს და სიცილს ვერ იკავებდა.
ზოგ სურათში სულ შიშველი იყო და შოკოლადში ამოსვრილი. ისეთი ბურთა და ცისფერთვალება იყო სურვილი ჰქონდა ჩაეკოცნა და ის ლოყები დაეჩქმიტა.
სახლის თითოეული კუნჭული შემოიარა, ყველაფერი ძალიან მოსწონდა. მხოლოდ მისი ნაბიჯების ხმა გაკრთობოდა ხოლმე ჰაერში.
ერთ-ერთ კარადაში წითელი ღვინოს ბოთლს მიაგნო. სამზარეულოდან ღვინის ბაკალი გამოიტანა. ბუხართან ახლოს სავარძელი მიაჩოჩა და შიგნით მოთავსდა.
წითელ, მომჟავო, მოტკბო სითხეს ორგანიზმში უშვებდა. სიამოვნებისგან თვალებს მილულავდა ხოლმე.
რამდენიმე წუთი თვალები გაუშტერდა, ბაკალი შეაჯანჯღარა. თვალები დახუჭა და წარმოიდგინა უცნობის ღვინისფერი ტუჩები. ენის წვერი გადაიტარა ტუჩებზე და ნერწყვი ჩაყლაპა გაუცნობიერებლად.
- ,,უუფ, უუფ, - შეუბლზე ხელი წამოირტყა. - იმ მამონტზეღა ფიქრი გაკლია რა.. - მომენტარულად ლოყები ჭარხლისფრად აუღაჟღაჟდა, გული კი აუძგერდა. - ღმერთი ვიშნუ არ დაუშვებს რომ კიდევ ვნახო.. - არადა გული სხვას ეჩურჩულებოდა. ‘’
ხვალინდელ დღეზე დაიწყო ფიქრი, ეშინოდა ყველაფრის რაც იქ მუშაობას უკავშირდებოდა.
- ,,ნეტავ როგორი უფროსი შემხვდება? სიმპატიურია? ნეტავ მკაცრი იდიოტი ხომ არ არის?’’ - მის თავში ქარიშხალი იყო ამოვარდნილი. უამრავი პასუხ გაუცემელი კითხვა უტრიალებდა.
- ,, ნეტავ ბუნჩულა ბიჭი აღმოჩნდეს’’ - საკუთარ თავზე ხმამაღლა გაეცინა, ღვინისგან შეზარხოშებულს.
- ,, მმ, გათავებულაა - ბოლო წვეთებით ჩამოცალა. - არადა კიდევ მინდა.. - ბავშვივით დაპრუწა ტუჩები. ‘’
ფეხზე წამომდგარს თავბრუ დაეხვა და ისევ სიცილით ადგილს დაუბრუნდა. შემდეგ ცდაზე გამოუვიდა, ბარბაცით მივიდა ბუხართან. დაიკუზა და შეშები შეალაგა, რომ არ ჩამქრალიყო.
გასწორებულს თავბრუ დაეხმა, ყურებში ჩიტების ჭიკჭიკი ჩაესმოდა.
- ,, უფ, უფ, აღარ მინდა არაფერი, მხოლოდ მეძინება.. - დივანთან მივიდა წამოწვა, პლედი დაიფარა და თვალები დახუჭა.
რვას იყო გადაცილებული რომ გამოეღვიძა. თვალები ზანტად გაახილა.
თავი საშინლად სტკიოდა, თთქოს თავში შიგნიდან უროს უბრახუნებდნენ.
- ,, აუუუ.. რა სულელი ხარ რა.. რამ გადაგაწყვეტინა კარგი მსმელივით ერთი ბოთლის ჩამოცლა.. როდესაც ერთი წვეთიც არ მიგიღია აქამდე..’’ - საკუთარ თავს ეჯუჯღუნებოდა.
ფეხზე დაბორიალებული წამოდგა.
ბუხარში ცეცხლი თითქმის ქრებოდა. შეშები შეალაგა, ოთახში საკმაოდ აგრილებულიყო.
გაზქურაზე, დაბალ გაზზე ჩაიდანი შემოდგა ყავისთვის. ახლა ძლიერი ყავა ელექვით იმოქმედებდა მასზე.
შემდეგ სააბაზანოსკენ აიღო გეზი. წყლის წვეთები გონს მოიყვანდა, იმედი მაინც ჰქონდა.
ზურგზე ბათქით ეხეთქებოდნენ თბილი წყლის წვეთები. თმები სახეზე მიჰკროდა, არც ცდილობდა მათ მოშორებას. გაქვავებული იდგა და კედელს მიშტერებოდა.
ფიქრობდა წარსულზე, უკვე მომხდარ მოვლენებზე.
რა ბედნიერი იყო ბავშობაში. მისთვის დარდი არ არსებობდა. ყოველი დღე გაზაფხულის მოსვლასავით იყო მისთვის. საყვარელი ბებო რომელიც თავს ევლობოდა შვილიშვილებს და ათამამაებდათ. ერთი ხმამაღალი სიტყვა არ უთქვამს მათთვის. სკოლის პერიოდი რომელიც ძალიან კარგად ახსენდება. ბავშვობის სიყვარულები, ახლა მხოლოდ ღიმილს რომ ჰგვრის.
თვრამეტი წლის ასაკში მოუწია გაზრდა. უამრავ პრობლებას შეეჩეხა ერთად. მამისეული სახლის დატოვება, მისთვის გულის ამოგლეჯვასავით იყო. შემდეგ მშობელმა დედამ მიატოვა შვილები. ეს არც გაკვირვებია, რადგან არ იყო შვილებზე გადაგებული დედა. სახლში თითქმის არ იყო, სულ ცდილობდა გასვლას. ბებო რომ არ ჰყოლოდათ არ იცოდა რა ეშველებოდათ.
დის ავადმყოფობა იყო მისთვის ცის ჩამოქცევასავით.
მოუწია ფარსში გარეულიყოო ფულის გამოო..
ცხოვრებამ აიძულა გაზრდილიყოო..
უამრავი განსაცდელი მოუვლინა..
ბევრი ვერ გაუძლებდა..
გატყდებოდა..
მაგრამ თანანო ბავშობიდან ძლიერი იყო. ბებო ყოველთვის ეუბნებოდა ,, მზის ჩასვლას ყოველთვის მოჰყვება, ახალი დღის დასაწყისიო.’’ ასწავლიდა დაცემული ფეხზე რომ უნდა წამომდგარიყო.
ბავშობაში ონავარი ბავშვი იყო. ხშირად ეცემოდა, ხან ფეხს იტკენდა, ხან კი ხელს. მაგრამ არასდროს უტირია, ცრემლებს არ დაანახვებდა სხვებს.
ცრემლები ყვრიმალებს მიუყვებოდნენ, წყლის წვეთებთან ერთად ქვემოთ ჩაედინებოდნენ.
წყლის შეციებამ აგრძნობინა, რომ გასვლის დრო იყო. ხალათი მოიცვა და ოთახში დაბრუნდა.
მოწესრიგდა.. თმები შეიმშრალა და სამზარეულოში გავიდა.
წყლით სავსე ჩაიდანი, პირდაპირი მნიშვნელობით გარბოდაა.. გამორთო და ფინჯანში ჩამოასხა ცხელი წყალი. თეფშზე ტკბილეული დაალაგა და ჰოლის გავლით ვერანდაზე გავიდა.
სავსე მთვარეს ხარბად ირეკლავდა ყვარლის ტბა.
სკამზე დაალაგა ყველაფერი, თვითონ კი მოაჯირთან მივიდა. ხელები ჩამოაწყო და უსასრულობაში დაიწყო ყურება.
ირგვლივ გამეფებული სიწყნარით ტკბებოდა. გრძნობდა რომ მისი სულიერი სიმშვიდე დიდხანს ვერ გასტანდა. მაშინვე დამთავრდებოდა როგორც კი თბილიში შევიდოდნენ და იქაურ ჰაერს ჩაისუნთქავდა. მაგრამ, აქაც ვერ შეძლებდა გაჩერებას, იცოდა ის საზიზღარი კაცი ყველგან მიაგნებდა.
სკამზე გადაკიდული პლედი აიღო და შემოიხვია. ესიამოვნა ცხელი სითხე. ტელეფონი აიღო და ირაკლის მისწერა მისულიყო.
არ ეთმობოდა ეს ადგილი. აქ იმდენად მშვიდად იყო რომ სამოთხეში ეგონა თავი.
გასცექორა განათებულ ყვარლის ტბას და უსასრულობაში იძირებოდა.
მანქანის ხმა მალევე გაიგო. ზანტად წამოდგა ფეხზე. ჭიქა და თეფში სამზარეულოში შეიტანა, წყალი მოავლო და ზევით ჩაშენებულ კარადაში შეაწყო.
ოთახში დაბრუნდა თავის ნივთები აიღო. ჟაკეტი მოიცვა და მისაღებში დაბრუნდა.
- მოვედიი.. თანანოო.. - როხროხით დაიძრა მისაღებისკენ. - მოგენატრე ხომ ?! - გაკრეჭილი სახით შეხედა გოგონას.
- უფ, ისე მომენატრე რომ ძალიან არ მინდოდა მოსულიყავი. - სიცილით უთხრა, მის სახეზე უფრო აკისკისდა.
- იმეე, გაგებუტეეეეეეეეე.. - ტუჩები დაპრუწა და ფეხები აბაკუნა. - აღალ გელაპალაკები მე შენ.. - თითი გულმკერდზე მიიდო, შედეგ მისკენ გაიშვირა.
- ლავუკო ლაა.. მე ლო მიკაქალ.. - ენას მოუჩლიფა მანაც და უფრო ხმამაღლა აკისკისდა. გულში კიდევ ერთხელ უხდიდა ღმერთს მადლობას ასეთი ადამიანები რომ გამოუგზავნა.
- მე ალა მიკაქალ.. შენ ძალიან ცუდი გოგო ქაალ.. - დოინჯი შემოირტყა და ზურგი აქცია.
- ჩემო ბოთეე.. ჩემი დრუნჩაა.. - მასთან მივიდა და ზურგიდან ჩაეხუტა.
- სულ გამაგიჟე ამხელა კაცი რა.. - სიცილით ამოთქვა და გულ-მკერდზე მიიხუტა თანო. - ჩემო გადარეული. - თავზე აკოცა. - აბა, ჰერი, ჰერი, თბილშიიი..
- აუ, არ მინდა.. - ტუჩები დაბრიცა და სახე დაუნაღვლიანდა.
- მე ყოველთვის, ნებისმიერ დროს შენს გვერდში ვიქნები ხომ იცი ?! - მისი სახე ხელებ შუა მოიქცია.
- კი, ვიცი.. - თავი დაუქნია.
- ხოდა ერთად შევებრძოლებით შენს პრობლემებს.. - შუბლზე აკოცა. - ახლა კი წავიდეთ..
ბუხარში ცეცხლი ჩააქრეს.. შუქები გამორთეს..
კარები გაიკეტეს.. მანქანაში ჩასხდნენ და გზას დაადგნენ თბილისისკენ.


ჩემო ბასასუნებოოო..
ჩემოო ქლიავის ჯემებოო..
ჩემო კაკლის მურაბებოო..
ჩემო გახარებებოო..
მიყვარხართ მე თქვენ ;დ ^______^
ისეთ კომენტარებს მიწერთ ხოლმე ორი სამი დღე მყვება ბედნიერება ;დ
ესეც ახალი თავი.. რომელიც საკმაოდ დიდია სხვა თავებთან შედარებიით..
ვერ შეგპირდებით მალე დავდებთქო, რადგან არ მინდა პატარა თავები გამომივიდეს და ძალიან გამეწელოოს..
იმედი მაქვთ გამიგებთ..
გამიზიარეთ თქვენი აზრი..
იმედია მოგეწონებათ..
ახალი თავიდან გამოჩნდება ჩვენი იდუმალი გმირი ;დ
გკოცნიიიიიიიიიიიიიიიით.. ^_____^ :********