უნდოდა გაჰკიდებოდა, გულში ჩაეკრა და არასდროს გაეშვა. მაგრამ, ის ხომ სხვისი საკუთრება იყო ან მას ეგონა ასე. ვით ვერ მოიქცეოდა და ქალს ვერ აახევდა სხვას.
- ამის დედა მოვტყაან !
ნერსეს ღრიალმა მთელი სახლი შეარყია, და ექომ გამგმირავად გადაუარა უზარმაზარ ჰოლს. შეუბრალებელი, შემზარავი სიჩუმე ჩამოწვა. საკუთარი გულის აჩქარებული ცემაც კი ესმოდა და მკერდზე ძლიერ მოიჭირა ხელი, თითქოს შეეხებოდა და შესძლებდა მის დადუმებას.
- რატომ არ გამიწიე წინააღმდეგობა ?! რატომ მაკოცე ?! რატომ არ მომიშორე ?! ასე ხომ უფრო ადვილი იქნებოდა.. ამის დედა შევეცი, რატომ უფრო ადრე არ შეგხვდი ?!
სკამს დასწვდა და კედელს შემოანარცხა. მაგიდას ორივე ხელი ამოსდო და ამოატრიალა. კბილები დააღრჭრიალა, მრისხანებით ავსებული სხეული რამით რომ დაეკავებინა, კარები გამოგლიჯა. მისაღებში აპირებდა გასვლას სამზარეულოს კარებთან ატუზული მოსამსახურეები რომ დაინახა.
- რას მიყურებთ ?! - ელვასავით დასჭექა. - საქმე გამოგელიათ ?! გაეთრიეეეთ, არ დამენახოოთ. - შეშინებულები და გაკვირვებულები ერთ ადგილას იყვნენ მიყინულნი. არასდროს ენახათ ბატონი ასეთ მდგომარეობაში - დროზეთქოოოოოოო ! - ქალები გამოფხიზლდნენ და კარები მიიკეტეს.
თანო და ირაკლის ბედნიერი საუბარი რომ გაიხსენა სისხლი მოაწვა თვალებში, მრისხანებამ შეიპყრო.
ლარნაკი აიტაცა და მთელი ძალით კედელს შემოანარცა.
გარინდულ, სიჩუმეში ჩაფლულ ოთახში გამაყრუებელი ლაწუნით დაიმსხვრა და ნაწილები იატაკზე გაიშალა წკრიალით.
ხმაურზე თითქოს გამოფხიზლდა, გონს მოვიდა.
სწრაფად წავიდა ოთახის კუთხეში აღმართულ ბარისკენ და სწრაფად გამოხსნა. Bottled-in-Bond Whiskey ის ლამაზი მოყვანილობის და ფორმის ბოთლას დასწვდა, ჭიქაც აიღო და კაბინეტში შეიკეტა.
სავარძელთან მივიდა და ღონემიხდილი ჩაესვენა.
ხელის ერთი, მარტივი მოძრაობით მოხსნა თავსაფარი. რამოდენიმე წუთი ჭიქას გაუსწორა მზერა. გაბრაზებულმა კედელს მიანარცხა. მანაც გაიზიარა ვაზის ბედი.
ბოთლი მოიყუდა და სასმელი ყელში გადაუშვა.
სითხემ ოდნავ ჩასწვა ყელი, მაგრამ მალე სასიამოვნო სითბოდ გაეშალა მუცელში და ნერსემ კიდევ ერთხელ მოიყუდა ბოთლი.
ბოთლი მთლიანად გამოცალა, სასიამოვნო თავბრუ ეხვია და სხეულში ნეტარი ჟრუანტელი უვლიდა.
ფეხზე წამოიზლაზნა, ბარბაცით მივიდა კარებამდე. კარები გამოხსნა და მისაღებში შევიდა კიდე ერთი ბოთლის ასაღებად. ზურგით იყო შებრუნებული, ბოთლის ასაღებად როდესაც ნინო შემოვიდა.
- აქ რა ხდება ? - გაოცებულმა იკითხრა.
- მმ, საყვარელო დედიკო. ლარნაკი არ მომწონდა და კედლის გემო ვაგემე.- ირონიულად ჩაიცინა.
- მმ, ჩემი ყოჩაღი შვილი.. საინტერესოა როგორ მოახერხე ? - ტუჩის კუთხე შესამჩნევად ჩატეხა.
- ჩემს შესაძლებლობებს აკნინებ ?! - წარბები აათამაშა.
- გულის მოფხანვა რომ დაგჭირდება ჩემს ოთახში ვიქნები. ეცადე ყველაფერი არ დაამტვრიო, მაინც შენი საყიდელი იქნება. - თვალი ჩაუკრა და კიბეებს აუყვა. იცოდა რაღაც აწუხებდა, ასეთი მხოლოდ ქმრის გარდაცვალების დღეს ენახა.
- აუცილებლად ! - მიაძახა და კაბინეტში შეიკეტა.
სავარძელში გადაწვა, თავსაფარი მოხადა და მოიყუდა. ყელს სწვავდა მაგრამ არ ანაღვლევდა. სასმელიც კი ვერ უყუჩებდა ტკივილს. პირიქით გულზე მოკიდებულ ცეცხლს უფრო აღვივებდა.
თვალები დახუჭა, სხული მოეშვა. ღრმად და უშფოთველად სუნთქვა დაიწყო. ბოთლი ხელიდან ჩუცურდა და რიკინ-რიკინით გაგორდა იატაკზე.
*******
როგორ არ უნდოდა წამოსვლა..
მაგრამ იგრძნო, ის რაც არ უნდა ეგრძნო..
რომელიც დასწვავდა..
გაანადგურებდა..
მას უბრალოდ უნდა გაეკეთებინა ის რაც ევალებოდა.
გაიგონა, ნესრსეს გამგმინავი ხმა, გაიგონა..
უნდოდა მიტრიალებულიყო და უბრალოდ გულში ჩაჰკროდა. ეგრძნო მისი სითბო და განსხვავებული სურნელი.
გულში რაღაც ძალიან მტკივნეულად სწყდება და მერე მთელ სხულს ედება.
,,უფრო ადრე რომ შეგხვედროდი, უფრო ადრე..’’ - გაიფიქრა და მწარედ გაეღიმა.
ირაკლის მისწერა მისამართი. თვითონ მთვრალი ვერ გაბედავდა რულთან დაჯდომას.
ბევრი არ ალოდინა, ხვდებოდა, რომ მეგობარს ძალიან უჭირდა.
- რა ხდება თანო? - სევდანარევი ხმით ჰკითხა.
- მაკოცაა.. - თავ ჩაღუნულმა ამოილაპარაკა.
- მერე ?
- ის რომ მომეწონა გესმის ?! საკუთარი თავი გამოვიჭირე.. მის მიმართ არაფერს უნდა ვგრძნობდე, გესმის ?! საერთოდ არაფერს.. მე მხოლოდ ცოტახანი მომიწევს მის გვერდით ყოფნა. შენდეგ კი უბრალოდ გავქრები.. - თვალები აეწვა, ყელზე თითქოს თითებს ძლიერ უჭერდნენ და მის დახრჩობას ცდილობდნენ.
- არ ვიცი რითი შემიძლია დაგეხმარო, რა გითხრა.. - ღრმად ამოიხვნეშა.
- ისიც საკმარისია რომ ჩემს გვერდით ხარ.. - სცადა გაეღიმა.
- მე სულ შენთან ვიქნები.
სახლში მისული, პირდაპირ თავის ოთახში წავიდა. არ უნდოდა ბებოს ასეთ მდგომარეობაში ენახა და ახსნა განმარტებების ჩაბარება დასჭირვებოდა.
ბანცალით წავიდა და სავარძელში ჩაეშვა.
მზერა ფანჯარას გაუსწორა და ფიქრებში წავიდა. წამით მოეჩვენა, რომ თვალები იმდენად აუწყლიანდა, რომ ვერაფერს ხედავდა. თუმცა არც ერთი ცრემლი არ გადმოუღვრია. არადა უნდოდა. უნდოდა ხმამაღლა ეტირა. ყველაფერი ერთიანად ამოეღო და ამ მტანჯველი გრძნობებისგან დაცარიელებულიყო. ყელში გაჩხერილი მტანჯველი ბურთი მოეშორებინა.
გააზრება იმისა რომ ყველაფერში დამნაშავე თავად ხარ ნაწილენად გშლის. მთელი შეგრძნებით იაზრებდა სიტუაციის სიმძიმეს.
ყველა გადადგმული ნაბიჯები, ყველა უარყოფა საკუთარი თავის, ყველა გაუაზრებელი აზრი შიგნიდან უყიოდა, ჭამდა და თავისუფლად მოძრაობის საშუალებას არ აძლებდა.
მთელი სიმძიმით იაზრებდა მომხდარს. განცდილ გრძნობებს, რომლის გულის ღრმა კუნჭულში ცდილობდა მიმალვას.
იმდენად იყო შიგნიდან განადგურებული, გამოფიტული, ძალიან აშინებდა საკუთარი თავი ასეთ მდგომარეობაში.
მთელი სიმძაფრით იაზრებდა იმასაც რომ შესაძლებელი იყო ნერსესაც შეჰყვარებოდა და მისთვისაც გული ეტკინა.
საკუთარი ტყუილები ყელში ძლიერ უჭერდა.
რომელიც ყოველ დღე უფრო და უფრო იზრდებოდა.
ეფლობოდა..
თან ძალიან ღრმად..
იცოდა სიმართლე იყო გამოსავალი, მაგრამ ეშინოდა რომ ის კაცი რამეს დაუშავებდა მის საყვარელ ადამიანებს.
თქმას და არ თქმას ერთი ფასი ჰქონდა ამ სიტუაციაში. იცოდა არ აპატიებდა ასეთ დიდ ტყუილს. შეუძლებელი იყო იმის დაშვება რომ რაღაც შანსები მაინც იყო რომ სხვანაირად მოიქცეოდა. შეუძლებელი იყო რადგან თავად ვერ შესძლებდა პატიებას.
რამოდენიმე საათი იჯდა, ერთ წერტილს ჯიქურად მიშტერებული.
ძლივს წამოდგა ფეხზე. ლასლასით გავიდა სააბაზანოში. ონკანი მოუშვა და ცივი წყლით დაიბანა სახე. სარკეში ჩახედვამ და საკუთარი ანარეკვლის დანახვამ შეაკრთო.
თაფლისფერ თვალები ჩაშავებოდა, თეთრი სახე უფრო გაფითრებოდა, თითქოს მკვდრის ფერი მიეღო. ვარდისფერ ტუჩებს სილურჯე შეჰპარვია და ცახცახს აეტანა.
- არა, თანო, ეს შენ არ ხარ ! არ ხარ ასეთი სუსტი ! არ უნდა იყო, არა ! - კიდევ ერთხელ შეავლო საკუთარ ანარეკლს თვალი და საძინებელში გალასლასდა.
ლოგინში შეწვა. დაღლილობამ სძლია და მალე ჩაეძინა.
გრძნობს ვიღაც არხევს, ხმებიც ჩაესმის შორიდან. მაგრამ იმდენად არის გათიშული გონს მოსვლას ვერ ახერხებს.
- თანოო.. თანოო.. - კვლავ მხრებში კიდებს ხელს და აჯანჯღარებს, რომ გააღვიძოს. - რა დათვის ძილით გძინავს გოგო, გაიღვიძეეეეე.. - ხმამაღლა შესძახა.
- რაა.. რა ხდება ? - თვალებს ახელს, მაგრამ სინათლე სჭრის და ისევ ხუჭავს.
- რა არის კი არა, ასწიე შენი სექსუალური და შეეთრიე სააბაზანოში. ნახევარ საათში მზად უნდა იყო, კლუბში მივდივართ. - განაჩენივით ჟღერდა მისი სიტყვები, რომელიც გაპროტესტებას არ ექვემდებარებოდა.
- აუუ.. არ მინდა.. მეძინებაა. - გვერდი იცვალა.
- ადექითქო, თორემ წყალს დაგასხავ.. - დაუღრინა.
- გაჩხიკვულო ინდაურის ჭუკო, როგორ ვერ გიტან. - ბალიში ესროლა და ფეხზე წამოდგა.
- თმა გაბუნძგლული ალქაჯო. - ენა გამოუყო და კურტუმის ქნევით დატოვა ოთახი.
როგორ ეზარება ახლა სახლიდან ფეხის გადგმა. არაფრის ხასიათზე არ არის მითუმეტეს კლუბში წასვლის. დუშის ქვეშ დგება, წყლის წვეთები სიამოვნებს, თითქოს ენერგიით ავსებს. კიდევ დიდი ხანი გაატარებდა წყლის ქვეშ მაგრამ არ ჰქონდა სესილის ნერვები.
პირსახოცი შემოიხვია ტანზე და თმაზე და გარეთ გამოტანტალდა. კარადის წინ დადგა და ჩაფიქრებული შესცქეროდა ტანისამოს. ვერ გადაეწყვიტა რა ჩაეცვა.
ბოლოს წითელი, ტანზე მომჯდარი, მუხლს აცდენილი კაბა შეარჩია, რომლიც სწორ ფეხს უფრო გრძელს გამოუჩენდა. წინ დაფარული, უკან კი ამოღებული. მისი სანთელივით ნაზი კანი, გამომწვევად მოსჩანდა. ფეხზე შავი მაღლები მოირგო. თმები გაისწორა და ცხენის კუდივით შეიკრა, რომ მისი შველივით გრძელი კისერი გამოჩენილიყო.
მკრთალი მაკიაჟი გაიკეთა. წითელი ტუჩსაცხი წაისვა, რომ მისი მსუყე ტუჩები უფრო გამომწვევი ყოფილიყო.
არ იცოდა ასე რატომ იპრანჭებოდა, მას ხომ წასვლაც არ უნდოდა. მაგრამ თითქოს შინაგანი ხმა ეუბნებოდა რომ ძალიან ლამაზი, თვალის მომჭრელი უნდა ყოფილიყო.
ქვემოთ მუქი ლურჯი ჯინსის შარვალსა და ტანზე მომჯდარ თეთრ პერანგში გამოწყობილი ირაკლი დახვდა. ზევიდან შავი ტყავის კურტკა მოეცვა.
სესილი, სექსუალურობის განსახიერება გახლდათ. ლალისფერი, მუხლს კარგად აცდენილი კაბა ეცვა. რომელიც მის უნაკლო ფორმებს კარგად გამოჰკვეთდა. ფეხებს სწორს და გრძელს უჩენდა. წინ ღრმა დეკოლტეთი. ვერც ერთი კაცი ვერ დარჩებოდა მის მიმართ გურგლირი.
კლუბში ერთად შევიდნენ.
ალკოჰოლის, მისი თავისუფლების ტკბილმწარე სურნელით აივსო ფილტვები.
წამსვე ხალხში გაერივნენ.
მოძრაობდნენ მოცეკვავეები. ფერად მოციალე სინათლეზე ბზინავდნენ ღელვა მოწოლილი სხეულნი. პულსად ქცეული იატაკი ტანში სჭიდებდა რიტმის საცეცებს.
ელექტრონულ, ყურისწამღებ, გულის ამაფორიაქებელ, მაღალ მუსიკას გრძნობდა ძარღვებში თანანო. არ იყო მიჩვეული ასეთ გრძნობებს, არც აქამდე ყოფილა კლუბში.
- წამოდიი, ცარიელი ადგილი დავიკავოოთ.. - ხმამაღლა ჩასძახა ყურებში, წყვილების ყურებით გართულ თანანოს.
მაგიდას შემოუჯდნენ და მიმტანი იხმეს.
- რას დალევთ ? - ირაკლიმ მიმართა.
- ორმაგი ვისკი.. - გაკვირვებულებმა შეხედეს თანანოს. - ჰო, რას მიყურებთ. - გადაიკისკისა.
- ჩვენც იგივე..
დაჯდომის წამიდან გრნობდა მწველ მზერას, რომელიც სხეულის თითოეულ უჯრედს ცეცხლს უკიდებდა.
გვერდით გაიხედა და წააწყდა უფროსის შავ ირისებს. თვალი მის გვერდით გაიქცა და დაინახა ნაცნობი ქალი.
ბრაზდება..
გრძნობს მუცელში ბრაზის გახეთქვას, რომელიც მთელს სხეულს ედება და ერთიანად ჭიმავს.
მამაკაცი ქალისკენ ტრიალდება, ხედავს როგორ ეხება მისი უნაკლო, ხორბლისფერი თითები ქალის გარუჯულ კანს.
,, არა, გთხოვ, არა!’’
გონება გაჰკივის, თითებს ჭიქას ჰკიდებს და მწარე სითხეს ორგანიზმში უშვებს.
თვალს არ აშორებს, თითქოს მაზოხისტურად უნდა რომ უყუროს, ეტკინოს..
ჭიქას ბოლომდე ცლის. მიმტანს ხელს უქნევს და ანიშნებს რომ კვლავ მოუტანოს. ისიც ხვდება და თავს ოდნავ უქნევს. თითქოს ისიც ხვდება როგორ სჭირდება დალევა და მალე მოაქვს.
- ბოთლით მოგვიტანე.. - ისე ეუბნება წყვილს თვალს არ აშორებს.
წამით წარმოიდგენს როგორ ზის მის გვერდით და როგორ ეხება საყვარელი თლილი თითები, თეთრ ფითქნინა კანზე და თვალები ეხუჭება.
თვალებს ახელს და ხედავს როგორ კოცნის ქალს ვნებიანად და მომთხოვნად.
ახსენდება მისი ფაფუკი ტუჩების შეხება, ტანში ჟრუანტელი უვლის.
თვალები ეწვის, მოწოლილი ცრემლებისგან. მაგრამ არ მისცემს ატირების უფლებას საკუთარ თავს, არავის დაანახებს თავის გრძნობებს.
რამდენიმე საათის წინ მას კოცნიდა, ახლა კი სხვა ჰყავს ძლიერ, დაძარღვულ ხელებში მოქცეული.
- ვიცეკვოთ ?! - გაკრეჭილი ხელს უწოდებს.
- ჩემს იროს უარს როგორ ვეტყვი.. - თავის ხელს აგებებს.
საცეკვაო მოედნისკენ მიდის.
ხელებს კისერზე ჰკიდებს , თავს მხარზე ადებს.
თვალებს ხუჭავს, მუსიკას მთელი სხულით შეიგრძნობს.
ნაზი ტანის რხევით ჰყვება, მუსიკის ჰანგებს.
მწველ მზერას გრძნობს, მაგრამ არ აინტერესებს. მისთვის ამ წუთებში ყველა და ყველაფერი სულ ერთია.

არ ვიცი მოგეწონებათ თუ არა მაგრამ მე თქვენ მიხარიხართ.
ყოველთვის ვგრძნობ თქვენს გვერდით ყოფნას და სიხარულით მავსებთ.
სტიმულს მმატებთ, უფრო და უფრო კარგად დავწერო.
არ ვიცი გამომდის თუ არა, მაგრამ ძალიან ვცდილობ.