ამ ორ დღეს მალე არ ჩაუვლია, უფრო სწორედ, რომ ვთქვა ამ ორ დღეში იყო, მარიამის ახირებები, წივილები და ცრემლები, თეოს წუწუნი ვერ-დაკერილ გოგოზე, საბას ბუზღუნი ჩემ აქ ყოფნაზე, დედაჩემის და ლაშას ზარები, რომლებსაც არ ვპასუხობდი, ლევანიზე სტატის დაწერაც რაღატომღაც ამ დღეებში გადავწყვიტე, მაგრამ ერთ კარგი რამ მაინც მოხდა გიამ მითხრა, რომ იაფად ნახა მოტოციკლეტი და მე მიყიდა, თავიდან კი ვეჩხუბე ჩემზე ამაგი არ გაკლია მეთქი, მაგრამ უსაზღვროდ გახარებული ვიყავი. მაგრამ ამ ორი დღის ყველაზე უცნაურობები ის იყო, რომ ლევანი გვერდიდან არ მცილდებოდა, სულ ჩემ გვერდით იყო, ბოლოს ამაზე ნერვები, რომ მომიშალა ვეჩხუბე ნუ დამდევ უკან მეთქი, მაგრამ საკადრისმა პასუხმაც ამ დააყოვნა; „ხო, არა? აი ესეთი გრძნობა სულ უკან რომ დამყვები“-ო, მაგრამ რა ჩემი ბრალი იყო, ლევანის დისკომფორტის გამო სამსახურიდან ვერ წამოვიდოდი. კვირას კინოში დამპატიჭა, თან ისე, რომ არ ვიცოდი რა კინო იყო, რომ შევედით სადღაც 10 წუთი უბრალოდ ვიჯექით, გასაკვირი ის იყო, რომ დარბაზი ბიჭებით იყო სავსე და ყველა შემოსვლისთანავე მე მიყურებდა, რადგან მარტო მე ვიყავი იქ გოგო. შემოსული ბიჭები ისე იცინოდნენ გამიკვირდა რამე ხომ არ მისვიათქო, მაგრამ ბიჭებს რას ვერჩი ლევანი იგუდებოდა სიცილით, რომ დაწყო და დრო გავიდა მერე მივხვდი, რომ პორნო იყო. უკვე საკმაოდ მძაფრი სცენები იყო დაწყებული, რომ გავჭებე და ლევანისთვის სამაგიოროს გადახდა დავაპირე. ხელი ფეხზე ნაზად ავუთამაშე, რაზეც მისმა რეაქციამ არ დააყოვნა და მთელი წვენი ზედ გადაისხა, ისეთი შეშინებული თვალები ქონდა ცოტაც და სიცილი ამიტყდებოდა, მაგრამ შევიკავე და თამაში ოსტატურად გავაგრძელე. მთელი ტანით მისკენ გადავიხარე და, ხელით გადავწვდი, საროჩკის გახსნა დავაპირე, რომ წამოხტა და დარბაზიდან გავარდა, მე კი ისტორიული სიცილი ამიტყდა ჩემ სიცილზე მთელი დარბაზი მე მიყურებდა, ბოლოს წამოვდექი რევერადნსი გავაკეთ და მათი გაოცებული სახეები დარბაზში დავტოვე. კაფეში უნდა დავმჯდარიყავი ლევანისგან მესიჯი, რომ მომივიდა, საშინელი მატყუარა, რომაა ვიცი, მაგრამ ის წერილი რა იყო „ვარჯიშთან დაკავშირებით რაღაც შეიცვალა და უნდა წავიდე“ მეც ავდექი და იქაურობა სიცილით დავტოვე, სახლში წავედი ბარგი ჩავალაგე და აეროპორტისკენ წავედი.
ეხლა ლიტვიის აეროპორტში ვდგავარ და ვიყინები. ჩემი აზრით თბილად მაცვია, მაგრამ თურმე თხელი ჯინსი და უბრალო მაიკაზე მოცმული ჟაკეტი არაფერს შველის.
-ხომ გითხარი თბილად ჩაიცვი-თქო?-უკნიდან მესმის ლევანის ხმა, ამას რა ენაღვლება ჩემ ხელა რაღაცა აცვია.
-მე რა ვიცი თბილისში ესე არ ცივა ხოლმე...-ვწუწუნებ და ადგილზე ხტომას ვიწყებ გასათბობად.
-ეჰ რა გეშველება...-ამბობს და მხრებზე რაღაც თბილის შეხებას ვგრძნობ, ლევანის თავისი ღუმელი გაეხადა და ჩემთვის შემოეცვა, იმხელაა, რომ მასში ვიკარგები.
-ვაიმე რა თბილია-ვამბობ და ლევანის კურტკის კაპიშონს ვიფარებ, რომელიც მთლიან სახეს მიფარავს.
-მე უფრო თბილი ვარ, შემიძლია დაგიმტკიცო-ყურჩი ჩამჩურჩულებს და მის სუნთქვაზე ვგრძნობ, რომ იღიმის, მეც მისკენ ვბრუნდები კისერზე ვკიდებ ხელს და ჩემსკენ ვიზიდავ, სუნთქვის უნარი ეკარგება მაგრამ არ იმჩნევს.
-თუ გინდა შევეჯიბროთ ვინ უფრო თბილია...-მის ტუჩებთან ახლოს მიმაქ ჩემი გაყინული ბაგეები.
-ვერ შეძლებ?...-ძლივს მესმის მისი ამღვრეული და ჩუმი ნათქვამი, თავისი ჭკუით რომ მიწვევს, მეც ვუღიმი და უფრო ახლოს მივიწევ.
-ვნახოთ?-მაცდურად ვამბობ და თავს მისი კისრისკენ ვწევ-და მერე რა დარწმუნებული ხარ რომ კარგად იქნები?-ლაპრაკისას ტუჩები იდნავ ახლოს მიმაქ მის და ცოტათი ვეხბი კიდეც, მართალია წამიერად მაგრამ მაინც ვგრძნობ როგორ ეჭიმება სხეული.
-ვერ შეძლებ...-უფრო ბუნდოვნად ამბობს და ჩემსკენ იწევა.
-მართალი ხარ-ადარდელად ვამბობ და ვცილდები. დაშორებისას ვგრძნობ რაღაც ძალიან მცხელა, ლევანის შეხებისას ისე ქრება ყველაფერი ვერც კი ვიაზრებ, თითქოს სხეულის არ ერთი უჯრები მე არ მეკუთვნის და ეს ყველაფერი მხოლოდ ლევანიზეა დამოკიდებული.
-შენ... ეს რა იყო?!-გაბრაზებული მიყურებს და თავზე მადგება.
-ვერ შევძელი-ლაღად ვამბობ ისე რომ არც ვუყურებ.
-რა იყო პირველად კოცნი ვინმეს?-ტონი ეცვლება და ირონიულად მეუბნება.
-არა-ჩემი თქმა და ლევანის ხველებს ატყდომა ერთი იყო, დაწყნარდა თუ არა მაშინვე გაკვირვებულმა შემომხედა.
-რა?
-პირველი არ იქნები.... ისე რატო გგონია რომ არავისთვის მაქ ნაკოცნი? მე საკმაოდ მიმზიდველი გარეგნობა მაქ და რადგან ეხლა მარტო ვარ ეს იმას არ ნიშნავს ბიჭი არ მყოლია...-ცხვირს მაღლა ვწევ და უკმაყოფილოდ ვამბობ.
-ჯანდაბა...-ძალიან ჩუმად და შეულჩნევლად ამბობს მაგრამ მაინც ვიგებ.
-რა თქვი?
-არა... არაფერი, წამოდი ტაქსი მოვიდა-ტაქსი ჯდებით და სასტუმროში მივდივარ, მანქანა უზარმაზარი შენობის წინ ჩერდება.
-ჰეი-ინგლისურად ვესალმები მომსახურე პერსონალის ბიჭს, რომელიც საკმაოდ სიმპატიურია, შავი გრძელი შეკრული თმა და შავი თვალები აქ, კისერზე წვერის დაბლა კი ტატუები ეტყობა და მგონი ჩემი ოცნების პრინცი ვიპოვე.
-ჰეი-მიღიმის ბიჭი და მათვარიელებს, ისეთი ეშმაკური ღიმილი აქ პირველივე ჯერზე, რომ დაკერავს.
-ჩვენი ნომერი გვინდა-ზურგიდან მომესმა ლევანის ბოხი ხმა, გვერძე ისე მიდგება ყურადღებას არც ერთი ვაქცევთ-ნომერი მეთქი-კიდევ ერთხელ ამბობს და ამ ჯერად გონს მოვდივართ.
-ეხლავე-ამბობს მოხი ინგლისური ტონალობით და კომპიუტარში ეძებს რაღაცას, მერე კი მხოლოდ ერთი ოთახის ნომერს აწვდის ლევანის, რაზეც გაკვირვებას ვერ ვმალავ.
-ჩემი ნომრის გასაღბი სადაა?
-აქ მხოლოდ ერთისთვისაა დაჯავშნული.
-მეორეც უნდა იყოს გადაამოწმეთ-საუბარში ერთვება სამიანების რისხვა.
-არა არის, აქ მხოლოდ ერთია და ისეც თქვენზეა დაჯავშნული.
-ერთზე რატო დანიშნე?-ამკერად ქართულად ველაპარაკები ლევანის, რომელსაც სახეზე ეტყობა რომ არაფერი არ იცის.
-არ ვიცი ჩემ მენეჯერს ევალება ესეთი რამეების მოგვარება.
-რამდენჯერ უნდა გითხრა, ქერა დიდ ძუძუებიან მენეჯერებს ნუ იყვან მეთქი.
-კარგით მაშინ თავისუფალი ნომერი მოგვეცით-აგრძელებს საუბარს ისე, რომ მე არც მაქცევს ყურადღებას.
-ეს პრესტიჟული სასტუმროა სადაც თვეებით ადრე ჯავშნიან ნომრებს, ამიტომ თავისუფალი ნომრები არ გვაქ-ღიმილიანი სახით მიყურებს და ლევანის დასმულ კითხვაზე მე მიყურებს.
-მე აქეთ ვდგავარ-ლევანის ტონალობაზე თვალებს ვატრიალებ რაზეც ოდნავ იღიმის ჩემ წინ მდგომი სიმპატიური არსება.
-კარგი მაშინ მე აქვე ვიპოვი სადმე გასაჩერებელ ადგილს.
-არანაი....
-აქვე ახლოს ერთი კოტეჯია და იქ შეგიძლიათ დაბინავდეთ-ლევანის შუა ლაპარაკში ეჭრება მოლარე ბიჭი, რეზეც ლევანის ძარღვები ებერება.
-ერთ ოთახში ვიქნებით და არანაირი კოტეჯი-მეუნება მკაცრი ტონით.
-შენ ვინ გეკითხება ერთი? უკაცრავად მისამართს ხომ ვერ მომცემდით?-ვუბრუნდები მოლარე ბიჭს რომელიც უკვე ფურცელზე წერდა მისამართს, როდესაც ხელზე ლევანის შეხება ვიგრძენი.
-ლეა იმაზე არ ფიქრობ რომ უცხოო ქვეყანაში ხარ და სრულიად მარტო აპირებ კოტეჯში დარჩენას, თან მაშინ როდესაც მის მისამართ უცხო ადამიანს აძლევ რომელმაც იცის სად იქნები...-კბილებში ცრის და ყურთან ახლოს მოაქ ტუჩები.
-დაწყნარდი...
-ვერ დავწყნარდები!
-პატარა ბავშვი აღარ ვარ, მივხედავ ჩემ თავს...
-ლეა, არ მინდა მთელი ღამე იმ აზრმა არ მომასვენოს, რომ შეიძლება რამე მოგივიდეს.
-არაფერი მომივა-ლევანის სახიდან დაძაბულობა არ უქრება, მაგრამ ხელს მობეზრებულად იქნევს.
-იცი რა? მიბრძანდი, სულ არ მოინტერესებს რა მოგივა-მეუბნება მშრალად, ნომრის გასაღებს იღებს და ლიფტში ქრება, ჯერ გაშეშებული ვდგავარ მერე კი გაბრაზებული ვართმევ მომიღიმარ ბიჭს ფურცელს.
-თუ გნებავთ შემიძლია გაჩვენოთ, ეხლა უკვე შესვენება მეწყება.
-კარგით-გაუაზრებლად ვპასუხობ და სკამზე ვთავსდები, 5 წუთში წინ, შავ მოტკეცილ შარვალში, ნაცრისფერ მაიკაში და ტყავის მოსაცმელით მევლინება წინ.
-წამოდი-მიღიმის და გასასვლელისკენ მივყავარ.
-რა გქვია?
-ლეა-მეკითხება და მეც გაუაზრებლად ვპასუხობ.
-ლამაზი სახელია და თან უცხო-ეშმაკურად მიღიმის.
-ხო...
-ჩემი სახელი არ გაინტერესებს?-ეშმაკური სახელი არ ცილდება სახიდან ისე მეკითხება.
-ჰაა-ვითომ შევიცხადე მე და გულზე ხელი მივიდე-მეტენები?-ჩემ ესეთ ქცევაზე სიცილი უტყდება, რა მომაჯადოებელი სიცილი აქ ვაიმე.
-ამერიკიდან რომ არ ხარ მივხვდი და არ მეტყვი საიდანხარ?
-არ გეცოდინება...
-სცადე.
-გეორჯია იცი? ოღონდ არა ამერიკის შტატი, ქვეყანაა ესეთი.
-საქართველოდან ხარ?-გაკვირვებული მეკითხება და მეც გაოცებული ვუყურებ.
-კი და შენ საიდან იცი, ბევრმა არ იცის ჩვენი ქვეყნის შესახებ და უცნაურია შენ რომ იცი.
-მე ისტორიკოსი ვარ-ამაზე უფრო მიფართოვდება თვალები, ამაზე კი უფრო ეცინება-მომსახურეობა და ისტორიკოსობა არ მიდის ხო?
-არა, ეგ რა შუაშია უბრალოდ ეხლა ცოტა თუ ირჩევს ესეთ საქმიანობას...
-მართალია, მაგრამ მე მიყვარს ეს საქმიანობა და მიყვარს შენი ქვეყანა, იცოდე უნდა დამპირდე, რომ როდესაც საქართველოში ჩამოვალ იქაურობას დამართვალიერებინებ.
-მეძვირე გიდი ვიქნები.
-გავწვდები როგორმე-იცინება ჩემ ნათქვამზე-ძალიან მაინტერესებს ისეთია თუ არა საქართველო როგორიც მე წარმომიდგენია?
-ამას ვერ გაიგებ სანამ არ ნახავ.
-ჭკვიანური ნათქვამია.
-როდის აპირებ ჩემ ქვეყანას ესტუმრო?
-მალე, სადღც ერთ კვირაში ამ ცოტა მეტში.
-ხო და მაშინ იქნებ ქართულ ახალწელსაც მოესწრო.
-თქვენი ქვეყნის თოვლის ბაბუაზე ვგიჟდები,რაღაც ძალიან სიმპატიურები არიან.
-ალბათ არ ვიცი არ მიყვარს ახალი წელი და დიდად არც ავღნიშნავ...
-ახალი წელი ყველას უყვარს.
-როგორც ჩანს ყველას არა.
-უცნაური ხარ.
-გაგიკვირდება და ეს სიტყვები პატარაობიდან მესმის, ამიტომ უკვე კომპლიმენტად ჟღერს ჩემთვის.
-არის კიდევაც, განსხვავებული ხალხი ყველას მოწონს, მაგრამ არ აღიარებენ.
-შენ ფსიქოლოგიც ხომ არ ხარ?
-სიმართლე, რომ გითხრა კი...-სწორედ ამ ლაპარაკში მივედით დანიშნულების ადგილასაც, კოლეჯი პატარა და ძველი იყო, ეს უფრო მაგრძნობინებდა რომ სახლში ვიყავი, ჩემ პატარა და ძველ სახლში.
-ანუ ეს არის...
-ვიცი დიდი არაფერი, მაგრამ აქაა მხოლოდ თავისუფალი ადგილები.
-არაუშავს თავს კომფორტულად მაინც ვიგრძნობ, მადლობა გზა, რომ მასწავლე და გპირდები საქართველოში თუ ჩამოხვალ აუცილებლად დაგათვარიელებინებ ჩვენ ქვეყანას....-მისი სახელის თქმა მინდოდა, მაგრამ არ ვიცოდი და ვერ ვთქვი, ის კი თითქოს აზრებს მიმიხვდა და მიპასუხა.
-მიაკლი-გამიღიმა და ლოყაზე მაკოცა, რაღაც მისი შეხებას ისეთი ეფექტი არ ქონდა როგორიც ლევანის შეხებისას მაქ ხომლე- მოგაკითხავს...-ჩამჩურჩულა , ხელი დამიქნია და წავიდა. დავრჩი მარტო, გაშეშებული.
-არ მოვა, არ აინტერესებ ლეა-ჩუმად ვუთხარი ჩემ თავს და თვისუფალ ნომერში მვთავსდი. ოთახში ერთი ლოგინი, კარადა, მაგიდა და კომედი იდგა, ამასთან ერთად საშინლად ციოდა, მაგრამ რა მექნა სხვა გზა არ მქონდა. ოთახში ჩემი ნივთები, რომ მოავათავსე წყლის გადავლება დავაპირე და წყლის ქვეშ დავდექი უცებ, მოსალოდნელი თბილი წყლის მაგივრად ცივი, რომ წამოვიდა და გამყინა. წყალი მაშინვე დავკეტე და პირსახოცი შემოვიხვიე. ტელეფონია ავიღე და ქვედა სართულზე მიმღბში გადავრეკე.
-უკაცრავად, ჩემ ნომერში ცხელი წყალი არ არის და..
-დიახ, ჩვენ არ გვაქ ცხელი წყალი-არ დამამთვრებინა და დამიკედა. ცოტახანი გაშტერებული ვუყურებდი ტელეფონს, მერე კი გამვფხიზლდი და ოდნავ სველი თმები პირსახოცით გავიშრე. რადგან ოთახში გათბობა და ვაიფაი არ იყო დებილივით ვიჯექი და ტელეფონში სიმღრებს ვუსმენდი, მაგრამ მერე თეომ დამირეკა.
-კარგია მანდ?
-საშინელი!
-რატო?
-ჯერ თურმე აქ ძალიან ციებია, მე კიდე ესეთი თბილი ტანსაცმელები არ მაქ, მეორეც ის, რომ ლევანის ქერა დიდ ძუძუება მენეჯერს დავვიწყებივარ და ჩემთვის ნომერი არ აუღია, მერე თავისუფალი ნომრები არ იყო და ამიტომ ლევანიმ შემომთავაზე ერთ ნომერში ვიყოთო, მაგრამ უარი ვუთხარი. იქ მომუშავე უსიმპატიურესმა ბიჭმა ერთი კოლეჯი მასწავლა და თან გამეცნოდა რამე, მაგრამ რად გინდა?... ნომერში არც ვაიფაი, არც გათბოდა და არც ცხელი წყალი არ მაქ, ამიტომ ეხლა ვიყინები და რაც მათბობს ეს ლევანის უზარმაზარი კურტკაა.
-შენ მაგივრად მე დავიღალე, მაგრამ შენ ის მითხარი ის ბიჭი როგორი იყო-ყურში ჩამკივის მარი და ლაპარაკზე ვხვდები, რომ რაღაცას ჭამს.
-გამიუქმდა გოგო ყური-ეჩხუბება თეო.
-მარი გავიყიე მეთქი, დავყრუვდი არ მითქვია.
-ხო რა იყოთ ეხლა...-სლუკუნს იყნებს ეგრევე.
-ღმერთო, შენ მომეცი გაძლება..-ბუზღუნებს თეო-რა გატირებს?-ხმა ურბილდებ და სავარაუდოდ ვხვდები რომ მარიამს ეხუტება.
-აბა რატომ მიყვირიხართ?-სლუკუნით ამბობს და უფრო უმატებს.
-კაი, აკი არ იყირო ეხლა...-ამშვიდებს თეო, მაგრამ რომ არაფერი გამოსდის მოქრთამვაზე გადადის-თუ აღარ იტირებ ნამცხვარს გიყიდი.
-მართლა?-მაშინვე წყვეტს სლუკუნს და ნორმალურად იწყებს ლაპარაკს.
-ხო, მართლა.
-კარგი მაშინ.
-ღმერთო შენ დამიფარე...
-ღმერთო, შენ გამათბე...
-მეჯებრები ლეა? ვის უფრო მეტი აქ საწუწუნო?
-აუ ოღონდ ეხლა არ დამიწყოთ რა, დაღლილი ვარ, თვითმფრინავში ვერ დავიძენე და ეხლა ძალიან მეძინება...
-აა მანდ ხო ღამეა ეხლა?-თავი წამოყო მარიმ.
-ხო გოგო და ძალიან მეძინება-ვეუბნები მთქნარებით.
-კარგი წადი დაისვენე ხვალ თამაშს დაესწრები და წამოხვალთ ხო მერე?
-თუ რამე კიდე არ გამოჩნდა ზეგ დილით უნდა წამოვიდეთ.
-აა, გასაგები, კაი კაი მიდი ეხლა.
-კაი გკოცნით.
-ჩვენც-სინქრონში ამბობენ და კიდებენ. მეც მეტი რაღა დამრჩენია, ლევანის უზარმაზარ კურტკას ვიცმევ და ლოგინში ესე ვწვები გასათბობად. მთელი დღის ნამგზავს ის იყო უნდა დამეძინა, კარზე კაკუნი, რომ გაისმა, ჯერ ყურადღება არ მივაქციე იქნებ წავიდეს მეთქი მაგრამ უკვე ძალიან რომ გავღიზიანდი ფეხზე წამოვფრინდი და გაწეწილმა გავაღე კარები,ესე რომ არც შემიმჩნევია ვინ იყო.
-რა გინდათ? რომ არ ვაღებ წადით რა!-ვჩხუბობ და თან სახედან ჩამოსულ კაპიშონს ვიშორებ. ჩემ წინ თავ დახრილი და ჯიბეებში ხელებ ჩაწყობილი ლევანი დგას, მე არ მიყურებს იატაკს ჩასჩერებია.
-რა გნებავთ?!-მკავახედ ვეუბნები და ხელებს ვიჯვარედინებ. ის კი თავს წევს და ჩემ დანახვაზე სიცილი უტყდება, უზრდელი-რა ჯანდაბა გაცინებს?
-სარკე.... სარკე არ გაქ?-იქვე მდგარი სარკისკენ ვბრუნდები და თმებ აბურდულ, უზარმაზარ კურტკაში დამალულ მეს ვხედავ- არა რა მანერვიულებდა? ესე რომ ვიმნენ დაგინახოს მერე რა უნდა გიქნას? ჯერ მარტო სიცილით მოკვდება-სიცილს არ წყვეტს და ისე აგრძელებს ჩემ დაცინვას, მოთმნების ფიალა რომ მევსება კარებს ხელს ვკიდებ და დაკეტვას ვცდილობ, რომ მაჩერებს და შიგნითშემოდის.
-რამე გინდა?? თუ არა მაშინ იცი საიდანაც უნდა გახვიდე.... არა, რას დამღიმიხარ ერთი?-ზემოდან დამცქერის და თბილი ღიმილით მიღიმის, აი სწორედ ისეთით გონს, რომ მაკარგვინებს-ნუ მიღიმი ეგრე და გადი აქიდან-ვბუზღუნებ მაგრამ არ იმჩნევს და ჩემსკენ მოიწევს, მანამ სანამ კედელს არ ვეჯახები და ვერსად ვეღარ მივდივარ. მისი თითვეული ნაბიჭი უფრო აჩქარებს ჩემ გულიცემას და აღშირებს სუნთქვას.
-ლევან-აკანკალებული ხმით ვამბობ, მაგრამ არ იმჩნევ და ხელს თმაში მიცურებს, მეორეს კი კურტკის ქვეშ მიცურებ, მეხება თუ არა დენი მარტყავს, და ვმუნჯდები, ვერაფერს ვერ ვაკეთბ გარდაგაუნძრევლად დგომისა. ჩემი სხეული ერთდროულად ეშცვება ჩემსკენ რომ იხრება და თავის რბილ ტუჩებს ჩემსას ახებს. ნელა, ნაზად და ვნებიანად მიკოცნის ბაგეებს, მაგრამ მაინც იგრძნობა თუ როგორ სწრაფად უცემს გული და როგორ მძიმედ სუნთქავს. ისეთი რბილი ტუჩები აქ შეხებისთანავე ვიკარგები მასში, ჩემ ირგვლივ ბრუნავს მთელი სამყარო და ეხლა საერთოდ არ მანაღვლებს, რომ მე მასთან ვმუშაობ, ან ის რომ ამ ორი კვირის შემდეგ მას ვეღარ ვნახავ, ან ის რომ სადაცაა გული წამივა,რაც ლევანის დახმარებით მოხდება. ლევანის მთელი სხეული დაჭიმული აქ და ამას მისი თითვეული შეხებისას ვგრძნობ, მისი დაძაბულობის მიზეზს ვხვდები და მეც ვყვები კოცნაში, ვგრძნობ როგორ ეშვება სხეული და როგორ ამძაფრებს შეხებას. ხელებს გაუაზრებლად ვათვსებ მის კისერზე და ფეხის წვერებზე ვიწევი, მთელ ტანში დენი მირტყავს, თავბრუ მეხვის და ალბათ ლევანის რომ არ ვეჭირო ეხლა უკვე ძირს ვეგდებოდი. ხელს ისე მიჭერს წელზე, რომ ჩუმი კვნესა ამომდის, ლევანი კი ჩერდება და თვალებში ჩამშტერებია, ამღვრეული, ჩაწითლებული თვალები აქ და ღრმად სუნთქავს.
-ეგ აღარ უნდა გექნა-მეუბნება და სანამ რამის თქმას ვასწრებ ხელახლა მასკდება ტუჩებზე. კოცნა უფრო გამალებული და ძლიერი ხნება, ამაზე კი ფეხებში ძალა საერთოდ მერთმევა. მის ცხელ შეხებას ნიკაპზე ვგრძნობ და თანდათან უფრო დაბლა ჩამოდის, შიგა და შიგ ცხელ, სველ კოცნას მიტოვებს.
-ეხლა უკვე აღარ მიკვირს როგორ აგიჟებ ქალებას...-ჩამწყდარი ხმით ვამბობ და ვგრძნობ ამაზე როგორ ეცინება, მაგრამ ჩემი კისრიდან თავს არ იღებს.
-ეხლა უკვე მეც ვიცი ესე რატო მოგიჟებ-არც მას აქ ჩემზე უფრო უკეთეს მდგომარეობაში ხმა.
-რატომ?
-საოცრება ხარ-მოგუდული ამბობს და იქვე მდგად მაგიდაზე მსვავსე, ისე რომ ტუჩებს არ მაცილებს. ხელები ჩემს თეძოზე აქ ჩემოლაგებული და მაგრად მიჭერს. ლავიწზე რომ გადადის ხელებს თმაში ვუცურებ და მის ტუჩებს ვეძგერები, ისიც მაშინვე მყვება და წელზე მიჭერს ხელს, ეხლაღა ვამჩნევ, რომ კურტკა უკვე აღარ მაიცვია და მხოლოდ მოკლე პიჟამოს ქვედათი და თითქმის გამჭვირვალე მაიკაში ვარ გამოწყობილი. ისეთი ნაზი, ვნებიანი და რბილი შეხება აქ გონებას მაკარგვინებს, სხეულის არც ერთი წერტილი არ მემორჩილება, ისე ვმოძრაობ რომ ვერ ვაანალიზებ, მაგალითად ეხლაც. ტუჩებს მის კისერზე ვაცურებ და არტერიაზე ვკოცნი, მთელი სხეულით ვგრძნობ როგორ უსწრაფდება გულისცემა, როგორ ეჭიმება სხეული და როგორ ეხორკლება კანი, მაგრამ უცებ მშორბედა და მათვალიერებს.
-ლეა...-მოგუდული აკანკალებული ხმით მეუბნება და თავს ხელებში ყოფს-გემუდარები რამე ჩაიცვი თორემ უკვე ცუდად მხდი.
-მე გხდი ცუდად?
-არა მარტო ცუდად მხდი, ჭკუიდან გადაგყავარ, მეგიჟებ თანი ისე, რომ ზოგჯერ დიდი სიამოვნებით მოგკლავ. მაგალითან კინოში რომ ვიყავით, მე გეღადევებოდი შენ კიდე ლამის იმფაქტი დამმართე, მთელი დღე დამწყნარებელს ვსვავდი. ამ მაშინ ნორასთან თავი ძლივს შევიკავე, ამ დღეს... ლამის მიგახჩე, რომ დამტოვე და ამ ბიჭს გაყევი. მთელი გზა უკან მოგყვებოდი, ბოლოს რო გაკოცა ცოტაღა მაკლდა რო არ მივკალი იქვე! რატომ მიშვები ამას? რატო მაგიჟებ? ესე უცებ როგორ შეგიძლია ჭკუიდან შემშალო? რაც შეგხვდი იმ დღიდან მელანდები.... რა გინდა მითხარი? ჯერ ცხოვრებაში ესე არ დამმართებია არც ერთ ქალთან ყოფნისას... და შენ რას მიშვები ესეთს? საერთოდ არ ხარ ისეთი ტიპის გოგო რომელიც მე მომწონს, მაგრამ ფაქტი სახეზეა, რომ სრულიად მმართავ!-წამში ჩაოარაკრაკა და თავში შეიყო ხელები.
-კიდე მე რას გიშვები? შენ სულ გაგიჟებულხარ... რო მეხები ლამისაა ადგილზე დავიფერფლო და კიდე შენ ხარ ცუდად?! იმ დღეს ბარში მხარზე რომ მაკოცე, იმის მერე ერთი საათი ვცდილობდი სუნთქვის დარეგულირებას. საერთოდ წარმოდგენა მაინც თუ გაქ რო მოგვარდებიან და ესე გკოცნიან? ნორმალური ხარ? გინდა რომ ხელებში ჩაგაკვდე? შენ სულ თუ ესე კოცნი ყველას მაშინ გიკრძალავ!
-აი ხომ ხედავ, საქმეც ამაშია რომ ცხოვრებაში ესე არავისთვის მიკოცნია, პირველი ხარ ვისი შეხებაც ესე მინდა, მაგრამ პირველ მცდელობაზე ისე გამომლანძღე, მეგონა საერთოდ არ მოგწონდი ეხლა კიდე?.... კისერზე ისე... ღმერთო, გახსენებაც კი ცუდად მხდის-იმ ადგილას მოისვა ხელი სადაც წუთის წინ ვკოცნიდი.
-არა ჩვენი საქმე კარგად-ვამბობ, ლოგინზე ვჯდები და ისეც გვერძე მიჯდება.
-ლეა, თუ ღმერთი გწამს რამე უფრო დაფარული ჩაიცვი თორე მალე საერთოდ გადავალ ჭკუიდან და წეხანდელ დაწყებულს დავამთავრებ-თავი ხელებში ჩარგო, მე კი ჩემი ჟაკეტი მოვიფარე და სააბაზანოში გავედი. კარი მივიხურე თუ არა კარებთან ჩავიკეცე, ღრმად ვსუნთქავდი და ვცდილობდი ხელებით გამეგრილებინა ახურებული სახე, თვალებს ვხუჭავ თუ არა ლევანის სახე მელანდება.
-რა ჯანდაბას აკეთებ ლეა?-ვეკითხები საკუთარ თვს და სახეზე ცივ წყალს ვისხავ, მაგრამ ჩემ აწითლებულ ლოყებს არ შველის, პირველი კოცნა არ იყო, ჩემ ცხოვრებაში, მაგრამ ეს სულ სხვა იყო, რაღაც სულ სხვა, რომელიც მაიძულებდა რომ სხეული გაუცნობიერებლად მემოძრავებინა-მე რა შუაში ვარ? ლევანიმ მაკოცა,მე რა ვქენი? არაფერი!.. არა, თავს მაინც რას ატყუე ვითომ შენ არ გინოდა, ჯანდაბა მგონი გავები...-ხუთ წუთიანი მზადების შემდეგ ჰაერს ღრმად ვისუნთქავ და კარებს ვაღებ, ჩემ გასვლაზე ლევანი ეგრევე თავს წევს.
-აბა... რაზე მოხვედი?-ვცდილობ უხერხული სიტვაცია განვმუხტო ამიტომ პირველი მე ვიწყებ ლაპარაკს.
-რა?..აა შენ წასაყვანად-ამბობს და ფეხზე დგება.
-რატო უნდა წამოვიდე?
-რადგან...-ღრმად ისუნთქავს და მიახლოვდება, თმას წურს უკან მიწევს და ჩამჩურჩულებს-შეგეჩვეი ჩემთან ახლოს, რომ ხარ და უკვე მგონია შორს თუ ხარ ცუდად გავხდები.
-თუ არ გაიწევი ეხლა მე გავხდები ცუდად-ჩუმი ჩამწყდარი ხმით ვამბობ და ისიც ღიმილით მშორდება.
-ხო და მაშინ ჩემთან მოდიხარ-ამბობს და ჩემ ნივთბს ხელს ავლებს-დანარჩენს ხვალ წამოიღებ, ეხლა კი წამოდი.
-მართლა სვანი ხარ რა-ვბუზღუნებ და უკან მივყვები.
-და შენ როგორ არ მოგწონს სვანი ბიჭები არა?-ირონიული ხმით ამბობს და მანქანის კარებს მიღებს.
-დიახაც, არ მომწონან სვანი ბიჭები, ხისთვიანები არიან და არ ესმით ადამიანის ნათქვამი, ყველა გოგო ვისაც სვანები მოწონს მაზუხისტია.
-კაი ერთი მაშინ გილოცავ ნომერ პირველი მაზუხისტი ხარ-ირონიას არ აკლებს ნათქვამს მე კი ცხვირს ვიბზუებ.
-ვინ გითხრა მომწონხარო?
-თქმისი რა გითხრა, მაგრამ გამოხატვა შეუდარებელი გაქ-ვნებიანი ხმით ჩურჩულებს.
-უზრდელი ხარ! აბა ვინ შეუარდება ამ დროს გოგოს ნომერში და ვინ აკოცებს ესე დაულაპარაკებლად?
-არ მაქ პრეტენზია-ლაღად მპასუხობს.
-ანუ აღიარებ რომ უზრდელი ხარ? და ეს არასწორი საქციელი იყო შენი მხრიდან?
-არა მე იმას ვაღიერებ, რომ უზრდელი ვარ, მაგრამ არასწორი საქციელი რომ იყო მაგას არა და სხვათშორის შენი ბრალია, რას დამხვდი უჩილმაჩინის პიჟამაში.
-და შენ რას მიყურებდი მერე? სალაპარაკო გქონდა მგონი! და უნდა გელაპარაკა და არა მე გეთვარიელებინე!
-და მე რომ წინ შიშველი დაგიდგე ლაპარაკი ადვილი იქნება ხო?-ეშმაკური ღიმილით გადმომხედა.
-მე დასაკმაპოფილებელი არ ვარ! და საერთოდ არ მაინტერესებს შენი რვა კუბიკიანი პრესი და საოცრად ლამაზად გამოხატული შენი ხელები, ძარღვები რო გეტყობა.
-არა კაცო რა ლაპარაკი არ გაგიჭირდება, მინიმომ ზედ შემხტე-სიცილით ამბობს.
-მეე?-აღშფოთბას ვერ ვმალავ.
-შენ აბა მე ხო არ შევახტები ჩემ თავს.
-არ გამიკვირდება...
-რა თქვი?
-რა და ჯერ ეგეთი არაფერი მიქნია და შენ რა იცი?
-ნორასთნ სახლში რა მოხდა ნეტა?
-ეგ გაგეხუმრე...
-ნამდვილად გამოგივიდა. და ეხლა მომხდარზე რას იტყვი? შენ შენი თავი ესეთი მსუბუქი გგონია, რომ ხელში ესე მარტივად აგწევდი? დარწმუნებული ვარ შენ აიწიე.
-მე კიდე დარწმენებული ვარ, რომ იდიოტი ხარ!-ამის მეტი აღარაფერი აღარ გვითქვია, მივხვდი რომ ეს ხუმრობები, მხოლოდ სიტვაციის განსამუხტად იყო თორე ეხლა არც ერთს არ გვეცინებოდა. სასტუმროში ისე შევედით არაფერი გვითქვამს, შესასვლელში მაიკლის ნახვა მინოდა, მაგრამ აქ არ დამხვდა. ლიფტში შევედით და ნომერში ავედით.
-ცხელი წყალი არის?-პიველი ეს რომ ვიკითხე სიცილი აუტყდა.
-აქ არ იყო ხო? შედი მიდი ყველაფერი იქ არის-სააბაზანოს კარებისკენ მიმანიშნა და მეც წამში შევქანდი, მალევე ვიგრძენი სხეულზე წვეთბის შეგრძნება და მოვდუნდი, მთელი სააბაზანოში ყოფნის პერიოდი კოცნაზე ვფიქრობდი, მაგრამ ფიქრებიდან ლევანის ხმამ გამომიყვანა.
-ხო კარგად ხარ? ერთი საათია უკვე მანდ ხარ.
-კი, კი გამოვდივარ-წყალს ვკეტავ, პირსახოცს ვიხვევ და თმების გამშრალებას ვიწყებ, სრულიად რომ ვწესრიგდები გარეთ გავდივარ და ტახტზე მოკალათბულ ლევანის ვხედავ.
-რატო დაწექი მანდ?
-ლეა ნუ მაგიჟებ-თვალებ დახუჭული წევს, თან ისე, რომ ფეხები საერთოდ არ ეტევა და ჰაერში აქ გაკიდებული.
-რა ნუ გაგიჟე, აბა ეგრე ხერხემალი გეტკინება და ხვალ ვეღრ ითმაშებ...
-ესე ძალიან გინდა, რომ შენთან დავწვე?-არ მაცლი დასრულებას და თვალებ მითამაშებ ღიმილით.
-ჩათვალე, რომ კი.
-კარგი, მაგრამ მერე მე არ დამაბრალო რამე-დგება და ლოგინში წვება.
-არ დაგაბრალებ დაწყნარდი-მთელი ოთახიდან ვიღებ ბალიშებს და შუაშუ ვდებ.
-რას აკეთებ?-გაკვირვებული მაკვირდება.
-შენ შენი ტერიტორია გაქ, მე ჩემი, ამიტომ არ შემაწუხო, არ შეგაწუხებ.
-გიჟი ხარ-ამბობს და ზურგს მაქცევს, ლოგინში დაძაბული ვწვები და თითქმის არ ვინძრევი, ერთი სული მაქ როდის ჩეაძინოს ჩემ გემოზე, რომ მოვთავსდე.
-აქაც კი ვგრძნობ როგორი დაძაბული ხარ-ჩუმი ხმით ამბობს ისე, რომ არც კი ტრიალდება-ამიტომ ვწვებოდი ტახტზე არ მინდ....
-იმ ტახტზე არ დაწვები! და საერთოდ რამდენს ლაპარაკობ დამაძინე!-ზურგს ვაქცევ და თვალებს მაგრა ვხუჭავ, რომ მალე დამეძინოს, მაგრამ არა. იქამდე არ მეძინება და ვერ ვდუნდები სანად ლევანის ჩუმი ქშვენა არ მესმის, მერე კი მალევე ვეფლობი დიდ რბილ ლოგინში.