-მეჩვენება თუ დამცინი?? ან ეჭვიანობა რა შუაშია? თუ არ იცი გეტყვი რომ იმ ადამიანზე ეჭვიანობენ რომელიც უყვართ... რომელიც უყვართ გაიგე? მე კი შენს მიმართ მხოლოდ სიბრალულს ვგრძნობ, სიბრალულს რადგან არ შეგიძლია ერთ ქალს დაჯერდე შენ ეს ალბათ კაცობა გგონია სამწუხაროდ ასეა რადგან არ შეგიძლია ცოლის ერთგული იყო... შვილი მაინც არ გეცოდება არ შეგიძლია ...
გაბრაზებულმა ისე დაუფიქრებლად მივაყარე არცმიფიქრია რა სისულელეს ვლაპარაკობდი...კიდევ გაგრძელებას ვაპირებდი მკლავში რომ მომკიდა ხელი და ისე მაგრად მომიჭირა ცოტაც და „შემოვემსხვრეოდი“
-რახან საუბარი დაიწყე არ ნიშნავს რომ ბავშვივით დაუფიქრებლად უნდა ისაუბრო...არასოდეს არ გაბედო და ჩემი ცოლ შვილი ცუდად არ ახსენო... არ გაბედო ევა !
საოცრად ცივი სიმშვიდით მითცრა, ვიფიქრე იფეთქებს სადაცაა თქო მაგრამ ადგილიდან ისე მოწყდა ვერაფრის გაანალიზება ვერ მოვასწარი...
„კიდე აქეთაა დიდგულზე? კიდე მევარ მტყუანი? „
ჩემთვის ვბრაზობდი ანასტასია რომ დაბრუნდა და გაკვირვებული მიყურებდა
-ჰეიი ევაჩკა მშვიდობა გაქვს?
-აზრზე ხარ ტასო? კიდე მევარ ცუდი.. კიდე მეე
ჩემდაუნებურად ამიცრემლიანდა თვალები და ანასტასიას ჩავეხუტე
-მე.. მე.. თვითონ
ვტიროდი და ვერაფერს ვეღარ ვამბობდი
-ჩუუ.. ჩუუ ჩემოლამაზო დამშვიდდი და მერე მომიყევი რა მოხდა
ტელეფონმა დაურეკა ტასოს და უპასუხა
„ხოო რატი ... არაფერს შენ რას შვები? ...ევას მამასთან ვიყავი ეხლა გასაუბრებაზე ვყავდი დაბადებული და... ჰოო გუშინ რომ გეუბნებოდი, მოდი მანქანით თუ ხარ... კარგი მოგწერ მისამართს გელოდები“
-რატი მოვა ეხლა და გაგვიყვანს სახლში, არ იდარდო ჩემო პატარა უთხარი შენს დაიკოს რამოცდა
ვეცადე ცოტა დავმშვიდებულიყავი, ტასოს მოვუყევი მოკლედ მომხდარის შესახებ და რატის მანქანაც გამოჩნდა, საიდანაც ღიმილით გადმოვიდა რატი და სანდრო
-ვავავა რა გოგოები ხოარ გაგვეთსნობით ლამასებო?
შორიდან დაიძახა სანდრომ და გვანიშნა გადმოდით გზის აქეთო
-არა რა ეს ბიჭი ნამდვილი პოზიტივია
სიცილით გადამიყვანა ბიჭებთან ტასომ როგორც შემეძლო ისე გავუღიმე ორივეს,
ტასომ არავინ არ დამასწროსო და წინ დაჯდა
-კარგად ხარ?
კარები გამიღო რატიმ და ჩუმად მკითხა თანხმობის ნიშნად თავი დავუქნიე,
ის ის იყო მანქანაში უნდა ჩავმჯდარიყავი ფეხი რომ ამიცურდა და რატის მკლავებში მოვექეცი, სწორედ ამ დროს დავინახე ჩვენს მოპირდაპირე მხარეს მდგომი ნოე მაგრამ არ შევიმჩნიე
-მაპატიე რატი
-არა რაა ამ გოგოს სიარული უნდა ვასწავლო (ჩემი კარგად ყოფნით დამშვიდებულმა დაიძახა ანასტასიამ )
-ბოდიში კინაღამ შენც წაგაქციე
უხერხულად გავხედე რატის და სანდროს გვერდით დავჯექი..
-გოგოებო გეჩქარებათ თუ დავჯდეთ სადმე ?
-მაპატიეთ მაგრამ მე სახლში უნდა წავიდე
ჩუმად ვთქვი და გზისკენ გავიხედე (ჩემი ჩვევაა როცა მანქანაში ვზივარ სულ გზას ვუყურებ)
-ეე.. კარგი რა ევა რაპონტია ტოო
უკმაყოფილება გამოთქვა სანდრომ და აბუზღუნდა
-ასე მირჩევნია კარგი? არ გეწყინოთ
რატი ჩუმად იჯდა საჭესთან და არაფერს ამბობდა, ანასტასიამ იცოდა რომ ახლა მარტო ყოფნა მსურდა სანდრო კი ‘ჯუჯღუნს’ არ ამთავრებდა, პირველი მე დამტოვეს სახლში მერე ანასტასიას წაიყვანდნენ... სახლში შევედი, ის ის იყო ოთახში უნდა შევსულიყავი დედა რომ მოვარდა და ჩუმად მითხრა უნდა დაგელაპარაკოო
-ჩემს ოთახში ავალ ცოტახანში და ამო
შუბლზე ვაკოცე და მამასთან შევედი სამყოფ ოთახში
-მაა ისევ მიბრაზდები?
მამას არაფერი არ უთქვია და არც მე დამიძალებია საუბარი
-კარგი როგორც გინდა...
ჩემს ოთახში მივდიოდი რომ წამოდგა და გამაჩერა
-ევა მოხდა რამე?
-არაფერი რაუნდა ხდებოდეს?
-არაფერი?
-არაფერი მამა
პასუხს აღარ დავლოდებივარ და გამოვედი ოთახიდან, დედა ვერსად ვიპოვე და მივხვდი რომ უკვე ჩემს ოთახში იქნებოდა ასული
-შემოდი შემოდი მალე
თითქმის ძალით შემიყვანა ოთახში და კარები მოხურა.
-მოდი მოდი დედიკო რაუნდა მოგიყვე.
-რახდება დე კარგად ხარ?
-კი კი.. მოკლედ ნოეს პატარა გოგო ყავს რომელიც ახლახანს გახდა 5 წლის
-დე არ მაინტერესებს ეგ ადამიანი
მინდოდა შეეწყვიტა მასზე საუბარი მაგრამ როდის იყო ქალბატონი ნინა ჩემს ჭკუაზე დადიოდა
-დაჯექი და მომისმინე, ის გოგო რომელიც რესტორანში ნახე სავარაუდოდ მისი და იქნებოდა
მიხვდა რომ რაღაცის თქმას ვპიარებდი და ხმა გამაჩუმა
-მომისმინე თქო, მართლაც ყავდა ნოეს ცოლი, ძალიან ლამაზი გოგო ყოფილა მაგრამ სამწუხაროდ 4 წლის უკან, ავტოავარიას ემსხვერპლა.
-მოიცა ანუ
დავიბენი და ხმას ვეღარ ვიღებდი... დილანდელი დიალოგი გამახსენდა და მხოლოდ ახლა მივხვდი თუ როგორ ძალიან შევტოპე.
-ნინააა
მამას ხმა გავიგონეთ ქვევიდან და დედა საჩქაროდ წამოდგა ფეხზე
-ჩავალ დედიკო მამაშენთან სადილი უნდა გავუმზადო და მერე გავაგრძელოთ საუბარი...

---
არვიცი როდის ჩამეძინა რომ გავიღვიძე 3 საათი იყო შუაღამის და აღარ ვიცოდი რა მექნა, ძილით არ მეძინებოდა, როგორც ყოველთვის ისევ სოციალურ ქსელს ვეწვიე, როგორც ჩანს არც ანასტასიას ეძინა და მომწერა
„გაგეღვიძა თუ ვერ დაიძინე?“
„გამეღვიძა ტასი შენ?“
„მე ვერ დავიძინე“
„რატომ ??? „
„აუ გოგო რაღაცნაირად ვარ“
„რანაირად?“
„ერთი ბიჭი მომწონს მგონი“
„ვაიმე ტას რა შორიდან უვლი მითხარი ნუ დამტანჯე“
„მომისმინე დედა მოდის მგონი და გონია რომ მძინავს, გავედი დავხუროო ლეპტოპი და ხვალ ყველაფერს გეტყვი შენთავსფიცავარ“
„მოიცა გოგო მომწერე ბარემ და გადი.
აუ ტასოო...
ოოოხ... კარგი ტბილი ძილი“
გავიდა ანასტასია და ვფიქრობდი ვინ შეიძლება მოწონებოდა ტასოს
ბევრი მატარა ფიქრებმა იქეთ აქეთ მაგრამ ფაქტია სანამ ტასოს არ ვნახავდი ვერაფერს გავიგებდი.

-ევა ორი საათია გაიღვიძე უკვე
-დეე რატომ მაღვიძებ?
ბუზღუნი დავიწყე და საბანი გადავიფარე თავზე
-ადე დედიკო ნამცხვარი გავაკეთე , ხვალიდან სწავლა გეწყება და ასე აპირებ შენ? თან ტასიკოა მოსული და გელოდება
ტასოს ხსენებაზე უცებ ავდექი გამოვფხიზლდი და პიჟამოთი ჩავირბინე ქვევით
-რაიყო გოგო მოგსდევს ვინმე ?
გამიცინა ტასომ და ნამცხვრის ჭამა გააგრძელა
-ნუ დამმართე გოგო ნერვოზი მითხარი ვინ დაიპყრო შენი გული
-რატიმ
ჩუმად თქვა და მეც გავჩუმდი... ვიფიქრე რომ მომესმა
-რატი? ხო მაგრამ .. მასაც მოწონხარ?
-არა ევ მან არაფერი იცის... იცი როგორ ვარ ეს დღეებია? საშინლად... თან მგონია რომ ვიღაც მოსწონს ... არ ვიცი რა გავაკეთო
-როდის მერე ? ან მე რატომ არაფერი მითხარი აქამდე?
ტასო რაღაცის თქმას აპირებდა მაგრამ დედა შემოვიდა ოთახში და გაჩუმდა
-გოგოებო ხომ დალევთ ყავას?
-ნინა დეიდა იმდენიხანია შენი გაკეთებული ყავა არ დამილევია დიდი სიამოვნებით დავლევ
-უი დედიკო შენი ტელეფონი რეკავდა
ტელეფონი მომცა და ტასოს მიუბრუნდა
-ნალექიანი თუ უნალექო?
-იყოს ნალექიანი თუარ გაგაწვალებთ
ტელეფონს დავხედე და რატისგან 3 გამოტოვებული ზარი იყო
-ეხლავე მოვალ
ოთახიდან გამოვედი და რატის ნომერზე დავრეკე
-რატი მირეკავდი?
-კი ევა როგორ ხარ?
-მადლობა კარგად შენ?
-მინდა რომ გნახო ცოტახნით, თუ გცალია რათქმაუნდა
მაშინვე ანასტასიას სიტყვები გამახსენდა ძალიან დავიბენი, რა უნდა მეთქვაა? ღმერთო რა საშინელ სიტუაციაში ვარ
-არა რატი სამწუხაროდ არ მცალია ბოდიშს გიხდი
ვეცადე უხეშად არ გამომსვლოდა
-იმდღეს ტიროდი... ხომ ყველაფერი რიგზეა?
-კი კი... ძალიან დიდი მადლობა ყურადღებისთვის
-კარგი ევა დროებით... უბრალოდ იცოდე რომ თუ რაიმე დაგჭირდა შეგიძლია დამირეკო რა დროც არ უნდა იყოს
-მადლობა რატი ... დროებით
ტელეფონი გავუთიშე და ლამის მეტირა ისე ვიყავი
-ევა არ მოხვალ?
ოთახიდან გამომძახა ტასომ, ვეცადე დავმშვიდებულიყავი და ღიმილით დავბრუნდი მათთან
-ვინ იყო?
იქედან გამომდინარე რომ არავინ მირეკავდა და არავის ვურეკავდი ვერ მივხვდი რა უნდა მეთქვა, ვერ ვეტყოდი რომ იცი რაა ტასო ბიჭი რომელიც შენ მოგწონს მე მირეკავს და შეხვედრას მთხოვს თქო და უნებურად ყველაზე დიდი სისულელე წამოვროშე
-ნოე იყო
-ნოე? (დედამ და ტასომ ერთად გაიკვირვა რამაც მე უფრო დამაბნია) რა უნდოდა?
-რაო და ... არაფერი... უბრალოდ მომიკითხა
-დარწმუნებული ხარ? (ეჭვით მომიბრუნდა ანასტასია)
-რათქმაუნდა
ისე დამაჯერებლად ვთქვი რომ ცოტაც და მეც დავიჯერებდი საკუთარ სიტყვებს
-კარგი კარგი ... მოკლედ გავიქეცი ეხლა, ორიწუთით შემოვირბინე აქვე ვიყავი, დილას შეგეხმიანები
ტასიკო გადავკოცნე და ოთახში დავბრუნდი დედა მომიახლოვდა და მხარზე დამადო ხელი
-დე რა მოხდა? შეგატყვე რომ რაღაც არ არის რიგზე
-საშინლად ვარ დე (თვალები ამიცრემლიანდა და ჩავეხუტე)
-რახდება ევა?
-ბიჭს რომელიც ტასოს მოსწონს მე მოვწონვარ.. არ ვიცი რა ვქნა დე
-იცის ტასომ ?
უარყოფის ნიშნად თავი გავიქნია და უფრო ჩავეხუტე
-დედი ხომ იცი რომ უნდა უთხრა?
-ვიცი.. ვიცი მაგრამ როგორ .... ან რავუთხრა
-როგორცკი შეძლებ დედას სიხარულო.. არ გადადო ეგ საქმე, ვერ დაუმალავ.... ევა იმედია იმ ბიჭის მიმართ არაფერს გრძნობ ხო? (შეშინებულმა მკითხა თითქოს გამოერკვიაო)
-მომწონს მასთან ყოფნა, საოცრად სერიოზული და ნორმალურად მოაზროვნეა, მაგრამ ეგ არარი პრობლემა... ჩემი თავი ჯანდაბას დე ტასოს რა ვუყო?
-წადი დედი გამოიძინე და დამშვიდდი...ხვალ ვილაპარაკოთ ამ თემაზე.

არ ვიცი როდის დამეძნა მაგრამ დილას რვაც არ იყო რომ გამეღვიძა, უნივერსიტეტში წასვლა ისე მიხაროდა მალევე გავემზადე და ტასოს მოლოდინში დავდიოდი წინ და უკან... ვერ მოვითმინე და დავურეკე
-ტასუნა რაშვები?
-რავიცი გოგო ისე მიხარია დღევანდელი დღე თითქოს პირველად მივდიოდე უნივერსიტეტში (გაეცინა) მზად ხარ შენ?
-კი კი... გამოვიდე??
-არა ჯერ მე სანდრო და რატი გამოგივლით 5 წუთში და დაგირეკავ
„აუცილებლად ვეტყვი უფალო... აუცილებლად ვეტყვი“
ტასოს მოსვლამდე გუშინ მორჩენილი ნამცხვარი ვჭამე და დედას მაცივარზე წერილი დავუტოვე
„არ გაგაღვიძე დე... როგორცჩანს მამა ისევ მებუტება, გადაეცი რომ ბუტიაც მიყვარს.
P.s _ შენ არ იეგოისტო ყველაზე კარგი მყავხარ <3 „

ანასტასიამ მომწერა და ქვევით ჩავედი
-როგორ ხართ?
სამივე გადავკოცნე და უკან დავჯექი
-კარგად ევაჩკა შენ?
გამიცინა სანდრომ და გვერდით მომიჯდა
-რავიცი ნორმალურად... ეს ევაჩკა ქალბატონმა გასწავლა ხო?
ვითომ სიბრაზით გავხედე ანასტასიას და ყველას გაგვეცინა... უფრო სწორად რატიმ მხოლოდ გაგვიღიმა
უნივერსიტეტში მალევე მივედით, გავიყავით მე და ტასო სხვა აუდიტორიაში მივდიოდით რატი და სანდრო სხვაში, წასვლისხანს რატი მომიახლოვდა და ხელში პატარა ყუთი ჩამიდო და ჩუმად მითხრა
-სწავლის დაწყებას გილოცავ ევა
ვერაფრის თქმა ვერ მოვასწარი ისე გაბრუნდა და წავიდა... ანასტასიასგან შეუმჩნევლად ჩავდე საჩუქარი ჩანთაში და ვეცადე არაფერი შემმჩნეოდა..

**
ყველაფერმა იმაზე კარგად ჩაიარა ვიდრე წარმოდგენა შემეძლო... გვახარეს რომ ხვალიდან ცნობილი ფსიქოლოგი ჩაგვიტარებდა ლექციებს რამოდენიმე თვის განმავლობაში...
სახლში როგორცკი მივედი ჩანთიდან რატის მოცემული საჩუქარი ამოვიღე და გავხსენი, შიგნით საოცრად ლამაზი კულონი იდო... ერთადერთი რაც გავაკეთე ის იყო რომ ტასოს მივწერე
„ხვალ აუცილებლად უნდა დავილაპარაკოთ“
‘“ნუ მაშინებ რა ხდება?“
„საშიში არაფერია ხვალ ვისაუბროთ... უყვარხარ ევას“
„ევა ხომ კარგად ხარ? გინდა მოვიდე?“
„არა საჩქარო არაფერია... ხვალ ლექციების მერე გავისეირნოთ და ვისაუბრებთ თან“
„კარგი ლამაზო გაკოცე, ანასტასიას ბედნიერების წყარო ხარ ^_^“
„ჩემი მეტიჩარა... დროებით“

ტელეფონი გადავდევი და სამზარეულოში ჩავედი, როგორც ჩანს მამა სახლშია მივედი და გვერდით დავუჯექი, არაფრის თქმა არ ვაცადე
-მა უბრალოდ მომეხვიე კარგი? და აღარასდროს გამიბრაზდე
-ევა იციი არ მომწონხარ ეს დღეებია
-ყველაფერმა ერთად იმოქმედა ალბათ... არცმიფიქრია შენი წყენინება მა... ბოდიში
-კარგი მაგრამ მეტჯერ სამსახურში ყვავილები არ გამომიგზავნო მთელი ოფისი ჩემს ყვავილებზე საუბრობდა ნეტავ ვის მიართვესო
გამიცინა და მაგრად მიმიხუტა.... საოცარი მყავს...
დედა ნათლიასთან იყო წასული და გვიან მიაკითხავდა მამა როგორც შეთანხმდნენ ჩვენ კი მთელი საღამო ერთად გავატარეთ, ჭადრაკის ვთამაშობდით და როგორც ყოველთვის ახლაც მომაგებინა, შემდეგ ფილმს ვუყურეთ და ვერც გავიგეთ როდის ჩამეძინა...
დილას ჩემს ოთახში საბანში გახვეულს გამეღვიძა... გამეღვიძა და მივხვდი რომ ვაგვიანებდი... როგორ წამოვდექი და მოვემზადე არ მახსოვს, აზრზე რომ მოვედი მე და ანასტასია უკვე 10 წუთის დაგვიანებით ვიდექით აუდიტორიის კარბთან და ვფიქრობდით დაგვეკაკუნებინა თუ პირდაპირ შევსულიყავით
-ჯობია დავაკაკუნოთ მაინც ზრდილობის ამბავია
ტასომ სამჯერ მიაკაკუნა კარებს და შეაღო ... აუდიტორიაში დირექტორი იყო და ლოგიკურად ლექტორი რომელიც ზურგით იდგა, კარების ხმაზა ორივე შემობრუნდა,
-გოგონებო პირველივე დღიდან დაგვიანება არ არის ლამაზი, მითუმეტეს თქვენი ლექტორი ვერ არაპუნქტუალურ ადამიანებს, დაბრძანდით თქვენს ადგილებზე...
ანასტასიას რომ არ მოვეფხიზლებინე და წავეყვანე მერხისკენ ასე დავრჩებოდი გაშეშებული
-გოგონებო ვისაუბრე უკვე ამიტომაც თქვენს გასაგონად მოკლედ ვიტყვი, გაიცანით ფსიქოლოგიის მოწვეული ლექტორი ნოე საღლიანი