საშიში სახლი საშიში ბინადრებით


თვითმფრინავიდან ცოცხალმკვდარი ჩამოვედი მანქანა რომ დავინახე ლამის გული წამივიდა კიდევ რამდენი ხანი უნდა გვევლო? რამდენიმე ვიტამინი გადავყლაპე და მანქანის უკანა სავარძელზე მიკალათებულ ,,ნაცნობს" გავხედე შეიძლება მართლაც ნათესავია ჩემსავით სიტყვაძუნწია. ჩვენი გაცნობა რამდენიმე წინადადებით შემოიფარგლა:
-მე ლეო ვარ
-სასიამოვნოა
-ადრე ძალიან ახლო მეგობრები ვიყავით იმედია ახლაც ვიქნებით
-როგორ მომაგენი
-შემთხვევით შენი წიგნი ჩამივარდა ხელში
-გასაგებია
მხოლოდ იმას ვერ ვხვდებოდი თუ რატომ მეშნოდა ყველაფრის გასღები ხომ უკვე ვიპოვნე საკუთარი თავის გარდა ამ ქვეყნად არაფერი გამაჩნდა და ახლა მას ვიპოვიდი რადაც არ უნდა დამჯდომოდა კიდევ რამდენიმე ვიტამინი გადავყლაპე ქუთუთუები დამიმძიმდა როგორც ჩანს მთელი დღის დაღლილობამ ახლა იჩინა თავი თვალები დავხუჭე და ძილის მაცდურ მკლავებს დავნებდი.
ლეო
მძინარე თავი მხარზე დამადო ფრთხიად კალთაშ დავარწიე არ შეცვლია ისევ ისეთი საყვარელია ისევ ისეთი სუსტი და დაუცველი როგორც წლების წინ თმებზე ვეფერებოდი და ძველ დროს ვიხსენებდი რომ ხელი მის საფეთქელხე მომიხვდა ნაწიბურები ისევ შერჩენოდა ნაძირალები როგორ გაწამებდნენ და გაშინებდნენ მე კიდევ შენ ვერ გიცავდი ბოდიში ემილი პირიბა ვერ შეისრულე მაგრმ მათზე ფიქრი აღარ მოგიწევს მათგან ალბათ ახლა ფერფლიღ იქნება დარჩენილი ვეღარაფერს დაგიშავებენ ისევ ერთად ვიქნებით თუმცა ის ვატყუებ ძველებურად ალბათ ვეღარასოდეს ვიქნებით ბოდიში რომ შენს დასაცავად საკმარისად ძიერი არ ვარ და იძულებული ვარ იმ სახლში მათთან წაგიყვანო მაგრამ შენ მხოლოდ ჩემი ხარ ემი მხოლოდ ჩემი

ემილი
ძილბურანში ვიყავი მანქანა რომ გაჩერდა ჰეი ჰეი გაიღვიძე იცი მაინც ვის კალთაში გძინავს? თმაში ვიღაცის ხელებს ვგრძნობდი მისი კალთიდან თავი ავწიე... მოიცა რატომ ვარ მე ლეოს კალთაში რამდენი ხანი ვიყავი მე ასე? და რატომ არის ის ასეთი ცივი? ხელი გაყინულ ლოყაზე ჩამოვისვი დილამშვიდობის აბა რას ვამბობდი მე?! მოკეტე რა შინაგან ხმას დავუყვრე
-მოვედით! სწრაფად გადავიდა და მეც გადასვაში დამეხმარა რომ ჩამოვედი თავბრუ დამეხვა სახლს რომ შევხედე უარესი დამემართა ის იმ სახლებს გავდა საშინელებათა ფილმებში რომ იყო შიგნით რაღაც ხმა მეუბნებოდა რომ სანამ გვინაი არ იყო იქიდან გავქცეულიყავი მაგრამ უცბათ წვიმა დაიწყო და სახლის გარეკანის დათვალიერება ამით დასრულდა მეგონა რომ შიგნითაც ისევე საზარელი იქნებოდა როგორც გარედან მაგრამ ულამაზეს ოთახსი აღმოვჩნდი დაბლა წითელი ხალიჩა ეფინა კედლებზე იტალიური რენესანსის დროინდელი ნახატები ეკიდა ზემოდან კი უძვირფასასი ჭაღი დაგვნათოდა ლურჯ სავარძეში ჩავჯექით
-რამე გაგახსენდა?-უარის ნიშნად თავი გავაქნიე წამებში ოთახშ 4 ბიჭი გაჩნდა ჯანდაბა მგონი ისევ მოლანდებები დამეწყო ვიტამინების ბრალია
-კეთილი იყოს შენი დაბრუნება ემილი- წინ მაღალი შავთმიანი ბიჭი გამოვიდა და სავრძელში დაჯდა ნელნელა დანარჩენებიც დასხდნენ ყველა უცნაურად მიყურებდა თითოეულს ისე ოსტატურად ჰქონდა თავისი ნიღაბი მორგებული რომ უკვე მათ ნამდვილ სახედ გამხდარიყო მარამ ყალბი ღმილი იმ სიძულვილს და ბოროტებას ვერ ფარავდა რომელიც თვალებში ედგათ ღმერთო ასეთ ადამიანებთან როგორ ვცხოვრობდი მე? იქნებ მეც მათთნაირი ვიყავი
-მოდი მათ გაგაცნობ-ფიქრებიდან ლეოს ხმამ გამომაფხიზლა-მე უფროსი შვილი ვარ ოჯახში მეორე არის რეი ხელით მუქ ჟანგისფერთმიანი ბიჭი მანიშნა მესამე არის დევიდი....
-ეე ჩემი და?!-რეის ბოხ ხმაზე შევხტი
-შენი და ითვლება?-ცინიკურად გაიცინა
-ახლა მე შენ-წამოდგომა დააპირა მაგრამ გვერძე მჯდომმა ბიჭმა გააჩერა ამად არ ღირსო დი ისევ დასვა ვცდებოდი თურმე ხანდახან ნიღაბი ეხსნებათ
-თქვენ ორი ერთ ოთახში ვერ უნდა გაჩერდეთ? ჯეინი რეის დაა ახლა აქ არ არის მეოთხე მე ვარ დევიდი მეხუთე თეო- მე ვარო იმის ნიშნად წაბლისფერთმიანმა ხელი აწია- და ბოლოს კოლინი კუთხეშ მდგარ შავთმიან ბიჭს შევხედე- გულში უცნაური გრძნობა დამეუფლა რატომ ვიყავი ასე თითქოს ლომის ხახაში ვვარდებოდი წადი აქედან ახლავე ხმა არ ჩერდებოდა და მგონი მართალი იყო
-იცით მგონი სჯობს დავბრუნდე ვერ გაგიხსენეთ და არ მინდა დრო ასე ტყუილად დავკარგო-ხელი ჯიბეში ჩავყავი მაგრამ მობილური იქ არ იყო სად უნდა წასულიყო?!
-ამას ხომ არ ეძებ?-ლეომ ხელშ ჩემი ტელეფონი აათამაშა
-დამიბრუნეთ ახლავე!-წასართმევად ხელი უნდა გამეწოდებიანა რომ რეიმ წაართვა და ნაფშვენეტებად აქცია-როგორ....
-ასეთ სულელურ რაღაცეებზე ნე ღელავ ასეთი რამეები აქ არ დაგჭირდება-მისგან თავის დაღწევა მინდოდა მაგრამ ხელები გამიკავა და ის იყო ყელისკენ უნდა დახრილიყო რომ უცბათ გვერძე გახტა უნებურად თვალი მისი ხელისკენ გამექცა რომელზე საშინელი დამწვრობა ჰქონდა უცბათ ხელში ძლიერი ტკივილი ვიგრძენი რომ დავიხედე სისხლი სუსტად მომდიოდა გული უფრო ცუდის მოლოდინში ამიჩქარდა თითქოს ეს არ უნდა მომხდარიყო მათ შევხედე და ადგილზე გავშეშდი მათი ნიღბები გამქრალიყო ბოროტ სახეზე ბოროტი თვაელები ავისმომასწავებლად ელავდა გაიქეცი ახლავე შეშინებულმა ნელა უკან დავიხიე და იმ ოთახის კარები ხმაურით გავაღე ტელეფონი აქ სადმე ტელეფონი უნდა იყოს აჰ აი ისიც ერთ პატარა მაგიდასთან შევჩერდი ყურმილი ავიღე მაგრამ ხელში გაწყვეტილი კაბელი შემრჩა უცბათ ვიღაცის სიცილი გავიგონე უკან მივდიოდი სანამ ცივ სხეულს არ შევეხე
-ნეტავ ახლა სად გაიქცევა ჩემი ფისუნია?-მხრებზე თეოს ცივი ხელები შემეხო სწრაფად გავიქეცი ეს თამაში იყო ვიცი ამ თამაშიდან გამარჯვებული მე არ დავრჩებოდი მაგრამ მაინც გავრბოდი სანამ კარებს არ მივადექი ჩემსკენ გამოვწიე მაგრამ ვიღაცის ხელმმა ისევ დახურა მისკენ შევბრუნდი რეი იყო
-მართლა ფიქრობ რომ ახლა გაგიშვებ როდესაც მძლივს გიპოვნე თურმე რა ახლოს ყოფილხარ და რა შორს-ჩვენს შორის რამდენიმე სამტიმეტრიღა იყო დარჩენილი რომ ხელი ვკარი და გარეთ გავიქეცი ვიცოდი ჭიშკარი დაკეტილი იქნებოდა ამიტომ სხვა გზის საძებნელად წავედი რომ უცბათ სასაფლაოზე მოვხვდი მეზიზღებოდა სასაფლაო არ ვიცი რატომ მაგრამ მძულდა იქაურობას სწრაფად უნდა გავცლოდი რომ ჩემი ყურადღება ერთმა საფლავის ქვამ მიიქცია შეიძლება იმიტომ რომ ყველაზე დიდი და დანარჩენებისგან განსხვავებული იყო ანდა იმიტომ რომ მასზე ნაცნობი ინიციალები შევნიშნე უფრო ახლოს მივედი და გარკვევით წავიკითხე
ემილი
ბლანშერი
1902-1919
შეშინებუმა უკან დავიხიე ეს რას ნიშნავდა როგორ ეს როგორ შეიძლება სინამდვილე იყოს არ არ არის ეს კიდევ ერთი საშინელი კოშმარია და ალბათ მალე გამეღვიძება იქიდან გაქცევას ვაპირებდი რომ მკლავში ვიღაცამ ხელი ჩამავლო და თავისკენ შემაბრუნა რეი იყო
-აქ... აქ რატომ წერია ჩემი სახელი?
-იმიტომ რომ მკვდარი გვეგონე
-შენ ჩვენი საკუთრება იყავი
-მე არავის საკუთრება არ ვარ
-აახ ისევ იგივე სისუელე-კოლინმა გაბრაზებით დაიყვირა და საფლავის ქვას მუშტი მთელი ძალით დასცხო მარმარილოს ნამტვერვებმა მთვარის შუქზე გაიელვეს და ჩემსკენ მოდიოდნენ რომ თეო გადამეფარა და ამაყენა ყურთან დაიხარა და თავისი დამცინავი ხმით მითხრა
-აბა ჩვენი ფისუნია როგორ დავსაჯოთ თავისი საქციელისთვის?-შეშინებული თავის დაღწევას ვცდილობდი რომ მკერდში ტკივილი ვიგრძენი მაგრამ ამან კი არ დამასუსტა პირიქით ძალა მომცა ინსტიქტურად ხელი ვკარი და დავინახე რამდენიმე მეტრის მოშორებით ხის ტოტს როგორ მიეჯახა და მოტეხა გაკვირვებული ხელებს ვაკვირდებოდი და ვფიქრობდი ნუთუ ეს მე გავაკეთეო რომ მუხლებში სისუსტე ვიგრძენი მთვარის სინათლე ბუნდოვნადღა აღწევდა ჩემამდე მხოლოდ იმ ქვაფენილის სიცივეს ვგრძნობდი რომეზედაც ახლა დავეცი და კიდევ ყინულივით ცივ ხელს რომელიც ყელში მიჭერდა
-დავიწყოთ?-და თვალებთან ბასრმა ეშვებმა გაიელვა


დაგვიანებისთვს დიდი ბოდიში სკოლა დაემთხვა
შემდეგ თავს უფრო მალე დავდებ გპირდებით