ნახევარი საათი იქნება რაც გზაში ვართ და ნიკუშას მშობლებთან მივდივავთ, ალბათ იკითხავთ დრო ასე რატომ გაიწელაო, მაგრამ მეც არ ვიცი სიმართლე გითხრათ, იქნებ სპეციალურადაც, რომ დავიტანჯო და ფიქრისგან თავი ამეხადოს, თუმცა ნიკუშას საერთოდაც არაფერი არ ეტყობა, თითქოს არც ღელავდეს ცოლად რომ მოვყავარ და რამდენიმე თვე ჩემნაირი ჭირი ეყოლება სახლში, უფრო ის მანერნვიულებს მისი მშობლები როგორ მიმიღებენ, ან ვახსოვარ მაინც? იქნებ არც მოვეწონო, ლამისაა ტვინი ამიფეთქდეს ამდენი ფიქრისგან და ნერვიულობისგან, ხოლო ბატონი ნიკუშა ამაზე დამცინის და მისი ტუჩჩატეხილი ღიმილიც მახვედრებს...
-მალე მივალთ? უკვე დაღლილს და განერნვიულებულს აღმომხდა
-კი
-მაინც რამდენ ხანში?
-მალე! და ძალიან გთხოვ ნუ ნერვიულობ! არაფერია სანერნვიულო
-მართლა? ცოტა დამამშვიდა კიდევაც მისმა სიტყვებმა
-რათქმაუნდა! ჰაჰა ყველაზე ნაკლები ფეხი დაგკრას და გამოგაგდოს!
ორ წამში გავიაზრე მისი შუბლშეკრული და სერიოზული ნათქვამი და თვალებგაფართოებულმა შევხედე, რაზეც გამომხედა და ორი წამის შემდეგ ისეთი ხარხარი ატეხა, თავადაც შემეპარა ეჭვი ეს მართლა ,,ჩემი" ნიკუშა იყო თუ არა -აჰაჰაჰ, კაი ნინუც დამშვიდდი, ისეთი სახე გქონდა მეგონა გადახტებოდი, თან ხარხარებდა და თან ისე მეუბნებოდა , დამშვიდებულმა ძლივს ამოვისუნთქე და მხარზე ვუჩქმიტე გაბრაზებულმა
-იდიოტი ხარ!
-სიტყვები!
-სიტყვები! გამოვაჯავრე და ფანჯარიდან გავიხედე,არ გამომპარვია მისი ჩაცინება,
სულ დამავიწყდა თქვენთვის მეთქვა რომ სვანეთში მივყავარ ვაჟბატონს, როგორც ჩანს მშობლებმა ზაფხულით დასვენება თავიან კუთხეში გადაწყვიტეს, და დიახ ისევ სვანეთი! იქიდან დაიწყო და ალბათ დასასრულიც არ უწერია, გულის სიღრმეში მაბედნიერებდა ის ფაქტი, რომ იმ ადამიანის გვერდით ვიყავი ვინც ბავშვობიდან მიყვარდა, მაგრამ ახლაც წარმოუდგენელია ჩემთვის წინანდელი ინციდენტი როგორ დავუშვი და საერთოდაც, როგორ ვაპივებ ამის ჩემებთან თქმას, თუმცა მეგობრების რეაქციაზე რაუნდა ვთქვა სიხარულისგან მეცხრე ცაზე იყვნენ, იმისდა მიუხედავად, რომ ნაკლებად სჯეროდან ჩვენი ასე პატარა დროში შეყვარებულის და ქორწინებაზე საუბარი აღარ მაქვს, ისეთი ეჭვნარევი სახით მიყურებდა სალომე, დარწმუნებული ვარ დაბრუნებისას ვერ გადავურჩები ანდაც იმდენს იზამს სანამ სიმართლეს არ მათქმევინებს, ფანჯარა ჩამოვწიე და უკვე ნაცნობი და გრილი ჰაერი შევისუნთქე, ასე რომ მიყვარს და ფილტვებს მიკვებავს, გადამწვანებულ ხეებს ვუყურებდი და მინდებოდა გვირილებით მორთულ მინდორე გადავსულიყავი და მერბინა, ესეთი წვრილმანიც კი გამაბედნიერებდა, მითუმეტეს თუ მეცოდინებოდა, რომელ მხარეს ვიყავი და ვისთან ერთად! ვერ ვიგრძენი, როგორ შემომეპარა ბურუსი თვალებში და როგორ გადავეშვი სიზმრების სამყაროში, სადაც მხოლოდ საყვარელი ადამინის სურნელი მაბრუებდა და ამ დროს მივხვდი რომ იმაზე მეტად მიყვარდა და იმაზე მეტად მაბედნიერებდა მასთან ერთად ყოფნა, თანახმა ვიყავი ყველაფერზე და ამით ბედნიერმა გაღიმებულს ჩამეძინა, და არ გამომპარვია ფანჯრის აწევის ხმა და თბილი ჟაკეტის მოხურება სხეულზე...
არ ვიცი რამდენ ხანს მეძინა, თუცა ვგრძნობდი ბურუსში გახვეულს ძლიერ მკლავებს როგორ ვყავდი ხელში მოქცეული და მისი სურნელის შესუნთქვისას უფრო ავეკარი სხეულს და ცხვირი გავუხახუნე ყელზე და ისევ გადავეშვი ძილის სამყაროში...
დილით მზის სხივებმა და ჩიტების ჭიკ-ჭიკმა გამაღვიძა, ბედნიერმა გავიზმორო თქო გემრიელად ვცადე, მაგრამ მხოლოდ ,,ვცადე"ვიღაცის მძიმე ხელი იმდენად იყო ჩემს წელზე შემოხვეული და ასევე თავი ჩემს მკერდზე დადებული აშკარად გამიჭირდებოდა გამოძრავებაც კი და სწორედ ამ დროს აღიქვა ჩემმა ტვინმა ადგილმდებარეობა, და საერთოდაც რისთვის ვიყავით აქ ჩამოსულები და შეშფოთებისგან ვერც კი განვსაზღვრე ისე წამოვხტი, როგორც კი გამახსენდა ჩემი ნერვიულობის მიზეზი
-ნიკუშა! ნიკააა გაიღვიძე! ნიკუშაააა!
-ჰმმმ, რაგაყვირეებს გოგო! რომელი საათია დაიძინე ჯეერ! ახალ გაღვიძებულზე უფრო მეტად დაბოხებოდა ხმა და უკმაყოფილომ ისევ მომიქცია ხელებში და რასაც ჰქვია შემფუთა
-ჰოარ გაგიჟდი! იცი სადვაართ? გუშინ ვერ გამაღვიძეე?
-კი გავგიჟდი და კი ვიცი სადაც ვართ და დიახ ვერ გაგაღვიძე იმიტომ რომ ძალიან საყვარლად გეძინა ახლა კიდე გაჩუმდი და დაიძნე! შემომიბღვირა და თავი ისევ მკერდზე მოათავსა ხელები კი წელზე შემოხვია და სხეულზე ამიკრო
-ვაიმე ნიკუშა გავიჭყლიტე ვერ ვსუნთქააავ! ამოვიხავლე ძლივს ძლივობით და ვეცადე ამ ლოდისთვის ძვრა მეყო თუმცა უშედეგოდ
-შენ ჩემი შეხებისგან ვეღარ სუნთქავ და გასაგებია ახლა კიდე დაიძინე და დამაძინე!
-ვაიმე ადამიანო შენთუგინდა დაიძინე მე უნდა ავდგე მრცხვენია შენებთან! რასიფიქრებენ რძალი მოგვივიდა და ეძინაო!
-კარგიიიი! ადექი და მიხედე დედამთლის ასე ძალიან თუ გხიბლავს მართო ჩასვლა! დაღლილმა ამოიოხრა და ხელები შემიშვა, მე კიდე გააზრებულმა მისი სიტყვების შემდეგ მივხვდი, რომ მარტო ვერანაირად ვერ ჩავიდოდი და მითუმეტეს დედამთილს ვერ შევხვდებოდი და საწოლიდან ამოწეულმა ისევ შევძვერი და დაბღვერილმა მეორე მხარეს გადავბრუნდი, არ გამომპარვია მისი ჩაცინება და ორ წამში როგორ მომეკრო მისი სხეული და ხელები შემომხვია თავი კი მხარზე ჩამომადო
-აი ხომ ხედავ, როცა გეუბნები უნდა დამიჯერო
-შენ მგონი ძაან შეიჭერი როლებში! მივახვედრე როგორ მეხვეოდა თუმცა არანაირი რეაქცია არ ჰქონია
-რავი მე ვერაფერს ვამჩნევ..უდარდელად ამოილაპარაკა და უკეთესად მომათავსა მის მკლავებში
-ფუ როგორ ვერ გიტან! გამწარებულმა ამოვიბუტბუტე
-მეც მიყვარხარ! უდარდელად ამოიბურდღუნა და მხარზე თუჩების შეხება ვიგრძენი, არ გამომპარვია მისი ნათქვამი და გაშტერებულმა საწოლში გავშეშდი და ვერ მივხვდი რა უნდა მეთქვა საერთოდაც
-რა თქვი? გაკვირვებულმა ამოვიოხრე
-სიტყვა რომელმაც ძლივს გაგაშეშა და ახლა მოკეტე და დამაძინე! მკაცრად მითხრა და მშვიდად სუნთქვა განაგრძნო და მართლაც მისმა ერთმა სიტყვამ ისე დამადუმა და გამთიშა ვერც კი მივხვდი როგორ წავედი ისევ სიზმრების სამყაროში



ბავშვებო პირველ რიგში ბოდიში! ვერანაირად გამოვისყიდი იმ დანაშაულს ასეთი დაგვიანება რომ ჰქვია, თუმცა უნდა მაპატიოთ ისე ცუდად ვიყავი საავადმყოფოს ვერ მოვცილდი! ძალიან მომენატრეთ და მადლობა ყველას ვინც გვერდში მიდგახართ და ყოველდღე მელოდებით! <3 თავსაც ვერ გავიმართლებ ვიცი დამნაშავე ვარ და ვეცდები აღარ დავაგვიანო, ახლაც ისე ცუდად ვარ, მაგრამ არ შემეძლო ასე ურცხვად დამეტოვებინა.. მიყვარხართ და მაბედნიერებთ! დიდი მადლობა ყველას და ბოდიშ ასეთი პატარა თავისთვის!