ყოველთვის მიყვარდა ზამთარი თუმცა ახალი წელი არასოდეს. ამის გამო ჩემი მეგობრები მუდამ დამცინოდნენ, ისინი ფიქრობენ რომ ახალი წელი საუკეთესოთა საუკეთესო დღესასწაულია.
საყვარელი ამინდი? წვიმა ელვა ჭექა-ქუხილი, რასაც ქვია ჩვეულებრივი შტორმი.
ახლაც ამ ამინდში მივრბივარ წარმოგიდგენიათ? წვეულებიდან გამოვიპარე და ასეთ ამინდში მოკლე ცისფერი დეკოლტიანი კაბით მივრბივარ. აშკარად თავშესაფარი მჭირდება თორემ ეს წვიმა დამახრჩობს.
ჯანდაბა ესღა მაკლდა გზა ამებნა ძალიან მაგარია არაფერი ჯობია ამ ყველაფერს რაც ეხლა მჭირს. რაიმე შენობას ვეძებ და ვპოულობ კიდევაც, ჩემ წინ ორსართულიანი დიდი თეთრი სახლი დგას. აშკარად ეტყობათ რო მდიდრები არიან თანაც ძალიან.
აკანკალებული ვაღებ ეზოს ჭიშკარს და შიგნით შევდივარ. ეზოში ნაირ ნაირი ყვავილებია დარგული, მათ შორის გვირილებიც.
ვგიჟდები გვირილებზე საუკეთესო ყვავილია მთელ მსოფლიოში, ჩემთვის ყველაზე ლამაზი სწორედ რომ ეს ყვავილია.
დასველებული და გაყინული ვაკაკუნებ დიდ თეთრ კარებზე და თვალწინ მიდგება კინო "მზეთუნახავი და ურჩხული", ჩემივე ფიქრებზე მეცინება. ოხ მარიანა რა ასე შეიძლება? სასაცილოდ გაქვს საქმე? ვეუბნები ჩემს თავს და კარს შევყურებ იმის მომლოდინე როდის გამიღებენ.
"სასახლის"კარს შუახნის ქალბატონი აღებს რომელსაც მოახლის ფორმა აცვია
-გისმენთ-მეუბნება გაკვირვებული სახით და თავიდან ბოლომდე მათვალიერებს ალბათ ამ კაბაში რომ მიყურებს რა ბილზი აზრები მოდის თავში
-გამარჯობათ!ბოდიში რომ შეგაწუხეთ მე ახლახან წამოვედი ჩემი მეგობრების წვეულებიდან და ამ წვიმაში გზა ამებნა იქნებ დამარეკინოთ თან ტელეფონიც დავკარგე-ვეუბნები ზრდილობიანად და მას შევყურებ
-რათქმაუნდა მობრძანდით-მეუბნება ღიმილით და სახლში შევყავარ. აქაურობა მართლაც სასახლეს რომ გავს, ყველაფერი უმაღლესი დონით არის გაკეთებული, ევრო რემონტი და ძვირფასი ავეჯი.
-მე ამ სასახლის დედოფალი ვარ-ვამბობ მეოცნებესავით
-უკაცრავად რაიმე თქვით?-მეკითხება გაკვირვებული ქალბატონი.
-არა არა არაფერი-ვეუბნები ღიმილით.
ამ დროს ოთახიდან გამოდის მსხვრევის ხმა და კარიდან გამოდის ახალგაზრდა მამაკაცი, მაღალი ყავისფერ თვალებიანი იგივე ფერის თმით, ნავარჯიშები სხეულით ლამაზი ფორმის ცხვირით და სავსე ტუჩებით. "ღმერთო ვინაა ეს საოცრება" ვფიქრობ ჩემთვის.
უკან მოყვება შუახნის მამაკაცი ეტყობა რომ უკვე სიბერის ასაკამდე არის მისული
-არა ასე არ შეიძლება მე მაგ გოგო არ მოვიყვან ცოლად-ყვირის ბიჭი ბოლო ხმაზე
-მოიყვან უნდა მოიყვანო ასე არის საჭირო-ამბობს იგივე ტონით მამაკაცი. ამ დროს ბიჭი ხელს კრავს ვაზას და მთლიანად ამსხვრევს. მე რის მარიანა ვარ გული რომ არ გამისკდეს, ვაზის დამტრევა და ჩემი კივილი ერთი იყო. ყველას მზერა ჩემსკენ გამოიქცა, ბიჭი ერთხანს გაურკვევლად იყურებოდა შემდეგ კი თითქოს გონება გაუნათდაო და ჩემყან მოვარდა
-ნახე მამა ის ჩემი შეყვარებულია,საყვარელო მაპატიე ეს ის არ არის რაც შენ გგონია მე არავინა არ მომყავს ცოლად მე მხოლოდ შენ მიგვარხარ ჩემო სიცოცხკევ-მეუბნება თეატრალურად და პირდაპინ ტუჩებზე მკოცნის. დაუფიქრებლად მოვიშორე თავიდან და სახეში გაშლილი ხელი გავარტყი
-თქვენ ნორმალური თუხართ რა თავხედობაა ეს. არც კი გიცნობთ ისე მკოცნით ტუჩებზე, მე უბრალოდ გზა ამებნა და დახმარების სათხოვნელად მოვედი აქ თქვენ კი სპეკტაკლი დადგით-ვყვირივარ გაბრაზებული. შემდეგ ქალს ვუბრუნდები გამზადებულ ტელეფონს ვართმევ ტაქსიში ვრეკავ და 5 წუთში გარეთ გავრბივარ. ტაქსიში ვჯდები და დაქანცული თავს ვადებ მინას.
მხოლოდ და მხოლოდ ერთი ადამიანი მიტრიალებს თავში, ის უცნობი ცხოველივით რომ მეცა ტუჩებზე. მისი ბაგეების გემოს ახლაც ვგრძნობ და ღაღაცნაორად ჟღრუანტელი მივლის მთელ ტანში. ისე მაინტერესებს ვინ არის თუმცა შემდეგ მეორე დამპალი მარიანა მახსენებს რომ მან დაუკითხავათ მაკოცა ტუჩებზე
-დეგენერატი, იდიოტი, ხეპრე, დებილი,ინფექციური, გაუზრდელი, ნაგავი-ვბუტბუტებ ჩემთვის. უკვე სახლთან მისულ ტაქს მადლობას ვუხდი და კარს დამძიმებული ვაღებ.
ნელნელა შევედი თან ვიხდიდი, სააბაზანოში წყალი დავაგუბე და შიგნით ჩავწექი თან მუსიკა ჩავრთე LP-when we're high.
დავიწყე დღევანდელ დღეზე ფიქრი, აშკარად ძალიან დატვირთული იყო სხვადასხვა სირთულეებით, ჯერ იყოდა ფოტოგრაფ ადამიანს ფოტოაპარატი ტაქსიში დამრჩა. შემდეგ ოფისში შესვლისას ვიღაცა კრეტინმა ყავა გადამასხა მერე ჩემი მეგობრის წვეულებამდე ძლივს მივაღწიე და იქაც ვიღაცა მთვრალი გამოლენჩებული ამეკიდა. ახალ კიდევ ეს.
"კარგი მარიანა დაწყნარდი უარესებიც მომხდარა" ვეუბნები ჩემს თავს და თმის მშრალებით მისაღებში გავდივარ ერთი ორი საათი "ვამიპირების დღიურებს" ვუყურებ შემდეგ კი დასაძინებლად ვწვები, მალევე მივემგზავრები ჩემს მრავალფეროვან სიზმრების სამყაროში.
დილით გამაყრუებელი ბუძელნიკის ხმა მაღვიძებს.
ჯერ ერთ თვალს ვახელ შემდეგ მეორეს, ზლივ ძლივობით ვდგები და კარადიდან შავი შარვალი თან იმავე ფერის ტოპი გამომაქ წარწერით "idiots, idiots ewerywhere". ჩემს ყავისფერ თმებს ვიშლი და სარკეში მწვანე თვალებს ვაკვირდები. ჩანთას ვიღებ და გარეთ გავდივარ. "ოხ მარიანა ფოტოაპარატი დაგავიწყდა" ვეუბნები ჩემ თავს და უკან ვბრუნდები. ჩემი ბადალა მალევე გამომაქ თან მანქანას ვქოქავ.
მალევე ვაჩერებ დიდი კომპანიის წინ და შიგნით შევდივარ, ყველას ვესალმები და გადამღებ ოთახში შევდივარ. მოდელი უკვე ადგილას დგას მომზადებული
-აბა სწრაფად მოვემზადეთ და ვიწყებ-ვყვირივარ ბოლო ხმაზე. ყველა თავის პოზიციას იკავებს და მეც გადაღებას ვიწყებ. უეცრად ქალბატონი ქეთევანი(მოდელი) ყვირილს იწყებს
-მარიანა ასე არ შეიძლება სარკეში არ ჩამიხედია-ამბობს დებილი სახით
-კარგი მიდი ჩაიხედე-ვეუბნები მომაბეზრებლად.
სარკეში იხედება თმას ისწორებს და გადაღებას ვაგრძელებთ.
ისევ და ისევ ქეთევანის ყვირილის ხმა
-მარიანა თვალში რაღაც ჩამივარდა (ქეთევანი)
-არაფერი გეტყობა(მარიანა)
-არა ჩამივარდა-ამბობს საწყალი სახით.
-კარგი ჰე ჩაიხედე ისევ სარკეში-ვეუბნები და ვუყურებ როდის მორჩება ტუჩების პრუწკვას.
ვაგრძელებთ ფოტოების გადაღებას და ისევ ქეთევანის ყვირილი
-ახლა რაღა მოხდა(მარიანა)
-ფრჩხილი მომტყდა
-ახლა კარგად მომისმინე ან გადაიღებ ფოტოებს ან წიხლის კვრით გაგაგდებ აქედან. მაცადე ჩემი საქმე გავაკეთო თორემ ისე სულ არ მეხატებული გულზე ასე რომ თუ შეიძლება მოკეტე-ვეუბნები წყობილებიდან გამოსული და წყალს ვსვამ.
მალევე ვამთავრებ ფოტოების გადაღებას და ლინდას ვურეკავ (ჩემს მეგობარს).
-სად ხართ?(მარიანა)
-ჩვენეს კაფეში(ლინდა)
-კაი მოვდივარ-ვეუბნები და თან ტელეფონს ვუთიშავ. ჩანთას ვიღებ და სწრაფი ნაბიჯებით ვტოვებ კომპანიას.
მალევე მივდივარ დანიშნულების ადგილას და როდესაც ჩემს მეგობრებს ვამჩნევ მათთან მივდივარ ღიმილით. ღიმილი სახეზე მაშრება როდესაც ახალ სახეს ვხედავ მაგიდასთან...გამოიცანით ვინ არის? ის იდიოტი რომელმაც იმ დღეს დაუკითხავად მაკოცა...
პს. დაგიბრუნდით ახალი ისტორით ვიცი რომ წინა სულ ცოტახნისწინ დავამთავრე თუმცა რავქნა ვერ გავძელი უთქვენოდ თუ მოგეწონებათ გავაგრძელებ