ყველაფერი მაშინ თბილისის ერთ-ერთ სწრაფი კვების ობიექტში დაიწყო ,რომელის სააკაძის მოედანზე მდებარეობდა. უნივერსიტეტიდან ,,ბრეიქის’’ დროს გამოსული სტუდენტები, ხან ზამთარში ცხელ სუპს, გაზაფხულზე ახალ შემოსულ ვანილის ნაყინს მივირთმევდით. ჩემს სამეგობროში ერთი გოგო თიკა გვყავდა, რომელიც არც ისე კარგი რეპუტაციით სარგებლობდა ისიც ხშირად სტუმრობდა სწრაფ კვებას. იქვე ახლოს ცხოვრობა ახლად გაჩენილ საყვარელთან ერთად, ხშირად ვხვდებოდით ხოლმე. ხასიათებით არც ისე ცუდი გოგო იყო, მაგრამ სახელით დიდად ვერრ დაიკვეხნიდა, თუმცა სახელითაც ბლატაობდა ხოლმე.ძალზედ დავუახლოვდი,მაგრამ მუდამ მაინც დისტანციას ვიცავდი... მაშინ მხოლოდ 19 წლის ვიყავი და ცხოვრებას სხვადასხვა ფერებში ვუყურებდი...
არასოდეს განვიცდიდი პაკლოვნიკების სიმცირეს. მუდამ მანებივრებდნენ ხან ლამაზი, მშვენიერი ჟესტებით და თვალების ბრჭყვიალით იგივე ხდებოდა აქაც სწრაფ კვებაში, სადაც იშვიათი აღნაგობის ყმაწვილები იკრიბებოდნენ... მეც ცეტი გოგო ვიყავი ყურადღების ცენტრში მიყვარდა ყოფნა და ზომიერად ვეპრანჭებოდი ყველას ერთად... სწორედ აქედან დაიწყო ჩემი ცხოვრების უმნიშვნელოვანესი მომენტები... ერთხელ ერთმა სამეგრელოს წულმა სასეირნოდ დამპატიჟა რაზეც უარი არ განმიცხადებია, ადრე თიკამ გამაცნო ედი.რესტორანშიც ვიყავით ერთად სადაც გამომიტყდა რომ ჩემში ეჭვი ეპარებოდა, მკითხა თუ რატომ შევხვდი, და ასე შემდეგ გამომცდელ კითხვებად ჩავთვალე თუმცა საბოლოოდ სულ სხვა რაღაცაში ამოვყავი თავი, გავიგე რომ ჩემი ახლობელი თიკა მას ხვდებოდა... რამოდენიმე წლის მერე მის ძმაკაცს კი ჩემთან წამოცდა სრულიად შემთხვევით რომ მათ სექსუალური კავშრიც კი ჰქონიათ ჩემამდე რაც მე ედიმ დამიმალა, თიკამაც.რის გამოც კავშირი ორივესთან გავწყვიტე.
უნივერსიტეტის დამთავრების ბოლო წელი იყო კურსელები მუდამ ბარში ვიკრიბებოდით, სწორედ იქ ვნახე ისევ ედი, მის მეგობარ ბიჭთან ერთად ... ჩემმა დაქალმა ლიკამ ცალკე მაგიდასთან გადამსვა და საუბარი დამიწყო, ცოტახანში ედი და თანმხლევი ჩვენს მაგიდასთან გადმოსხდნენ
-დალევთ რამეს? მკითხა ედიმ და ლელა შევხედე...
-არ ვიცი,_ჩამეღომა და ლელა მუხლებზე დავადე ხელი
-გამოვიცნო,შავი რომი ხო? -წარბაზეული ამომხედა ფეხებიდან თვალებამდე სოციალურად
-არა ტეკილა მირჩევნია._შევხედე თავდაჯერებულად ლიკას...
ოფიციანტი ღიმილით მოვიდა ჩვენამდე, მოიხარა და მაგიდაზე დაგვიწყო თავისი გრძელი ძუძუები, პასტაც და ფურცელი მოიმარჯვა.
-200 გრამი ტეკილა 4 ჭიქით და ერთიც ,,ჯინჯერი’’
-ტეკილა რომელი? - პრჭყვიალა თვალები ამიციმციმა...
- ,,პატრონი’’ მე ჩვეულებრივი მირჩევნია
-მე ,,გოლდს’’ დავლევ ჩამჩურჩულა ლელამ
-100 გოლდი, 100_იც ჩვეულებრივი,-მიმტანი თეძოს ქნევით გაეშურა ბარისაკენ.
-ჩვენ ორი ორმაგი შავი რომი გვინდა,ნებისმიერი.
ედის მეგობარი თვალებს მიჟუჟუნებდა, არც მე მითქვია ფლირტზე უარი,ედიმ მალევე შეამჩნია ჩვენი უხმო კოტაქტი.
-ჰო მართლა გაიცანი ეს ნინოა, ეს კი ლელა...წინ მჯდომმა ახალგაზრდამ თავის დაკვრის ჟესტით ისარგებლა.
მიმტანმა სირჩები მაგიდაზე დააწყო ხელები წინსაფარზე მოისვა, ეტყობოდა ჩვეულაბად ჰქონდა ქცეული და ასევე ჩვეულად თეძოს რხევით მოეფარა თვალსაწიერს.
-დიმო გაიცანი ეს ნინოა ეს კი ლელა...- ლელამ დამასწრო გამოლაპარაკება.

***
სახლში მისვლისთანავე მესიჯი მომივიდა
- ,,imedi mak mshvidad mixvedi’’-გავოცდი ვინ შეიძლებოდა ყოფილიყო? მალევე მივწერე.
-romeli xar?
-rogori uxeSi xar, arada vizualurad sxva shtabechdilebas toveb.
-ra ginda?
-Sheni kargad yofna ra unda mindodes.
-ityvi vin xar tu, gagimartivo da sheni nomeri davbloko
-rogorc sachirod chatvli,tkbilad idzine lamasooo.
ტელეფონის ნომერი სასწრაფოდ დავბლოკე...
რამოდენიმე დღე არ იყო გასული. მე და ლელა სახლში ვბრუნდებოდით, ლელა მაღზიაში შევიდა მე ფეხით მომიწია ამოსვლა სახლში რადგან ლიფტი არ მუშაობდა, სადარბაზოში ხმა შემომესმა, საღამო ხანი იდგა ცოტა დავიბენი:
-ნინო-მამაკაცის ხრინწიანი ხმა ჩამესმა, კიბეებზე ასვლა განვაგრძე,ისევ მომესმა ხმა და რომ მივბრუნდი ვაი საოცრებავ დიმო იდგა ყვავილებით ხელში.
- ვაა დიმო? აქ ასეთ დროს რასაკეთებ?
-დიდი სურვილი მქონდა მენახე მაგრამ სამწუხაროდ ტელეფონზე ვერ გიკავშირდები.
-ჩემი ნომერი გააქ რო? -გავოცდი საიდან შეიძლება ჰქონოდა ჩემი ტელეფონის ნომერი, ზუსტად ვიცი ედი არ მისცემდა.
-ჰო მაქ.
ლელა მალევე მოვიდა თან ვიღაცას აგინებდა ხმამაღლა, შემოგვხედა გაოგნდა და ორივეს დაგვიწყო ყურება... დიმომ მისკენ სწრაფი მოძრაობით გაიხედა
-ვაა ლელა გადაკოცნა დიმომ ლელას...
-არ მეგონა თუ მოხვიდოდი...
-ეს ყვავილები ხო,-ცოტა დაბნეულად გამომიწოდა,-შენია...
-ჩემი? გავიკვირვე.-გამოვართვი ყვავილები და ნაზად ვეამბორე-ფეხები დამეღალა სახლში უნდა ავიდე.
-უკვე?-თქვა დიმომ
-ჰო ავიდეთ!-უპასუხა ლელამ დიმოს.მე ლელას სწრაფი მზერა გავარჭვე თვალებში.ლელამ მხრები აიჩეჩა დიმოს ხელი მკლავში გაიყარა და წამოსვლა სთხოვა კიდევ ერთხელ, დიმომაც არ დააყოვნა...

სახლში ავედით თუ არა ვიბანავე და ხალათით გამოვედი მისაღებისაკენ იმ იმედით რომ ,,ქართული კომპლექსი’’შეაწუხებდა დიმოს და ადრე წავიდოდა მაგრამ ბორბალი უკან შემომიბრუნდა.