ფალიშვილი ქუჩის ბოლოს ერთი პატარა ოდა სახლი იდგა შიგ კი ანგელოზი ცხოვრობდა, ჰო ჰო არ მოგესმათ მართლაც, რომ ანგელოზი იყო ჩვენი მიკა, ოქროსფერი დალალებით და ჭაობისფერი ღრმა თვალებით, ახლოს, რომ მიუხლოვდებოდით მაშინვე შენიშნავდით მის პაწია ცხვირზე მყოფ ჭორფლებს, თავის სილამაზეს მზესაც კი ჩრდილავდა, გარეთ როცა გამოდიოდა ყველა და ყველაფერი მის სიმალაზეს შეყურებდა, მაგრამ ბუნებით დანიდოვებული გოგო ბედს უმოწყალოთ გაუკეთებია, სულ რაღაც 10 წლის იყო როცა მისთვის ყველაზე ძვირფასი ადამიანი, გმირის ეტალონი, მისი მამა გარდაეცვალა,ეს ყველაფერი 9 იანვარს მოხდა,როცა მამამისი სამსახურიდან უკან ბრუნდებოდა ორმაგ სროლაში მოყვა და ბრმა ტყვია პირდაპირ გულში მოხვდა აი მაშინ იგრძნო მიკამ თუ რა იყო ტკივილი, რა იყო მონატრება, სულ მალე კიი დედა გააუხდა ავად, მას ტვინის სიმსივნე აღმოუჩნდა და მკურნალობა ძალიან ძვირი ჯდებოდა,ამის გამო თავისი ბინა გაყიდეს და ფალიაშვილის ქუჩის ბოლოს ერთი პატარა ოდა იყიდეს, თუმცაა მაინც არ ეყოთ წამლებისთის ფული და ერთ დღესაც როცა მიკა სკოლიდან სახლში დაბრუნდა, გახარებულ, რომ დედასთვის ეხარებინა ათიანის მიღება, იმ დღეს იმ საბედისწერო დღეს მოკვდა მოკაც, როცა ოთახში მისი საყვარელი დედიკოს გაყინული ცხედარი იპოვა, მაშინვე დაემხო მასზე და ტირილი აუვარდა
_ შენც დამტოვეს დედა??რატოო??ღმერთო რატოო??დეე დამიბრუნდი დეე გაამახილეე თვალები დეეე გთხოვ დეე გაახილე თვალები დედი არ დამტოოვოო დეე_ხელებს უკოცნიდა დაა მაღალ ხმაზე მოთქვმად, მაგრამ უკვე რაღას იზამდა გაციებულ სხეულს, როცა კიდე ერთი ანგელოზი მიაბარა სამშობლობ მიწას, მაშინვე თითქოს ცამაც იგრძნო ნიკას ტკივილი და წვიმა წამოვიდა, მიკა კიი ნელ_ნელა მისერნობდა წვიმაში და იხსენებდა ადრინდელ დროს როცა ის, მისი დედიკო და მამიკო ბედნიერედ ცხოვრობდნენ ეხლა კიი ყველაფერი დამთავრდა 15 წლის ბავშვი უპატრონოდ ბედის ანაბარი დარჩა, სახლში რომ მივიდა ირგვლივ სიმარტოვეს და ნესტის სუნი ეცა, მაშინვე დაემხო საწოლზე თან დედას მაიკას იხუტებდა და ტიროდა, იმ ღამეს მიკამ სიზმარში დედა და მამა ნახა რომელიბიც მიკას სიცოცხლის გაგძელებისკენ მოუწოდებდა და იმისკენ რომ გაძლეირებულიყო უცებ კი ყველაფერი ჩაბნელდა და ირგვლივ არაფერი და არავინ ჩანდა განწირული ეძახდა მშობლებს:
_დედიკოო დეეე სად ხარ დეე??მამიკო მიშველე მააა სად ხართ მამი??_უცებ ტირლითი წამოვარდა საწოლიდან მაგრამ როცა გაანალიზა, რომ სიზმარი იყო კიდე უფრო წამოუვიდა მის ლამაზ თვალებიდან ცრემლები
_ეჰ რატო დამტოვეთ რატო?_მაღლა აიხედა დაა საყვედური უთხრა მშობლებს მაგრამ უცებ მამას ნათქვამი გაახსენდა ბავშობაში, რომ ეუბნებოდა "როცა ადამიანი გარდაიცვლება ის შემდეგ ვარსკვავად გარდაიცევა და ღამღამობით გიყურებსო,დილით კი მარცხენა მხარეს გყავს ისინიო" ამის გახსენებაზე გულზე მიიიდო ხელი და თქვა:
_აქ ხართ ჩემთან ხართ_და სევდიანიდ გაიღიმა, მერე ისევ დაწვა და ძილის სამყაროში გადაეშვა, ასე გადიოდა დღეები, ყოველ დღე მშობლების საფლავზე ადიოდა და დაღამებამდე იქ იყო, ღამეს კი ვარსკვლავების ყურებით მისერნობდა სახში, მაგრამ უჭმელობით და უსმელობით ისე გამოეცალა ძალა და დასუსტდა,რომ კინაღამ გული წაუვიდა ამიტომ გადაწყვიტა
-მიკა-
ეჰ, ამ დამპალმა სამყარომ სიმარტოვესთვოს გამომეტა მაგრამ მაინც არ დაგნებდები, მაინც ვიბრძოლებ იმისთვის,რომ დიდხანს ვიყო და ჩემი მშობლების საფლავს ვუარო,სხვა გზა არ მაქვს 15 წლის ასაკში სამსახურს ვერ ვიშოვე ისევ სანთლების ყიდვით თუ გავიტან თავს და ამრთლაც მეორე დღესვე დაიწყო სანთლების გაყიდვა, შუქნიშანთან გაჩერებულ მანქანებთან მოდიოდა და სანთლის ყიდვას სთხოვდა ხალხს
_ბიძია იყიდეთ სანთელი ღმერთი დაგლოცავთ ბიძია_შეევედრა ერთ ღიპიან კაცს რომელსაც თავი გამოეყო მანქანიდან და წინ მდგომი მანქანას ეჩხუბებოდა მალე გაირეოო
_მომწყდი თავიდან მათხოვარო!_ შემოიბღვირა და ზიზღით დახედა ჭუჭყიან გოგოს
_გთხობ ბიძია იყიდეერთი სანთელი მაინც_შეევედრა მიკა
_ვერ გაიგე რა გითხარი თავიდან მომწყდი მათხოვარი თქო!_ და ხელიკრა უცებ სისუსტის გამო თავი ვერ შეიკავა და ძირს დავარდა, კაცმა კი გამოხედა"მასეც მოგიხდებაო" და ამაზრზენი ღიმილით დაქოქა მანქანა და ადგილზე მოწყდა, მიკა კიი ადგილზე დატოვა გაშეშებული, სანამ სიგნალის ხმებმა არ გამოაფხიზლა უცებ ადგა ზემოთ და სახლისკენ გაიქცა, "რა დავუშავე ნეტა ამ ხალხს,რატო მიყურებენ ასეთი ღიღხით თითქოს მათი ვალი მართებდეს" თავისთვის ფიქრობდა გოგონა, ამ ფიქრებში ისე გაერთო, რომ სახლის კარსაც კი მიუახლოვდა, უცებ გააღო კარი და შიგნით შევიდა,
_მმ როგორ მშია_მუცელმა ბუყბუყი დაუცყოო_ნეტავ რა გვაქვს საჩმელი?_კითხვა დაუსვა თავის თავს და საპურეს თავზე ააძრო შიგ კი სამი დღის პურის ნაწილი იყო, მაგრამ ისე შიოდა სულაც არ გახსენებია ის რომ ცოტა ობიც კი მოსდებოდა, უცებ წყალი დაადგა და როცა წყალი ადუღდა შიგ ცოტა ოდენი ჩაის ფერი გაურია რადგან არ დამთავრებულიყო და დიდხანს ყოფნისას შიგ პური ჩაარბილა და ისე მორთვა
_უუმ...რა გემრიელია, კი მართალია დედიკოს გაკეთებულა არ გაქვს მაგრამ ესეც გემრიელია_თავისთვის საუბრობდა უცებ ობოლი ცრემლი რომ ჩამოუვარდა მაგრამ უცებ მოიწმინდა და თავის თავს გამახნევებლად შესძახა_შენ ძლიერი ხარ!შენ ძლიერი ხარ!_უმეორებდა და უმეორებდა საკუთარ თავს, შემდეგ საწოლი ალაგა და შიგნით შეცვა და ფეხები ერთმანეთს გაუხახუნა რადგან ძალიან ციოდა, მას კი გათბობა არ ქონდა, ერთი ფეჩის ედგა და იმისთვისაც ვერ ეპოვა შეშა, ნელნელა ლოგინში ჩათბა და ძილის სამყაროში გადაეშვა, მეორე დღეს როცა მზე ამოვიდა მაშინებ ფეხზე წამოხტა ჩაიცვა,გაყინული წყლით ხელ_პირი მოიბამა სანთლებს ხელი დასტაცა და ქუჩაში გამოვარდა
_დეიდაა არ გინდათ სანთელი?_უღიმოდა უცხო ქალს_იყიდეთ რა სანთელი ღმერთი დაგლოცავთ_ევედრებოდა, უცებ ქალმა სევდიანს გამოხედა და 5 ცალი სანთელი იყიდა და ისე გაახარა მიკა, რომ კინაღამ შუა ქუჩაში ხტუნაობა დაეწყო, უცებ ქვემოდან კაბის ჩამოქაჩვა იგრძნო და დაბლა დაიხედა იქ კი ერთი პატარა ფუმფულა ბიჭი დახვდა
_რაო პატარა რამ შეგაწუხა_გაუღიმა მიკამ
_იცით მე სანთელი მინდა და ჩეიძლება??_ მორწხვათ ამოხედა პაწუამ
_კიი როგორ არა მითხარი აბა რამდენი გინდა_თბილად უყურებდა ბიჭს
_10 ჩალი ჩეიძლება??_ზრდილობიანთ მიმართა ბიჭუნამ
_კი როგორ არ შეიძლება აიი_მიაწოდა სანთელი
_მადობა_მივიდა და ხელებში ჩაუჩურთა ფული და ამშინვე გაიქცა, როცა ხელი გაშალა მიკამ შიგ 20 ლარიანი იდო მაშინვე გაეკიდა ბიჭს დასაბრუნებლად მაგრამ ჰორიზონტზე აღარავინ იყო, ამიტომ გადაწყვიტა კიდე თუ ნახავდა უკან დაებრუნებინა ფული, მალევე გაყიდა კიდე ორი სანთელი, მაღაზიაში შევიდა და ერთი პური და 2 ცალი კვერცხი იყიდა და სახლში გახარებული დაბრუნდა რადგან დღეს გემრიელად მიირთმევდა, მართლაც რომ კარგად დანაყრდა და მაშინვე ლოგინში შეწვა და მამას ნაჩუქარი წიგნი "პეპი"_ კითხვა დაიწყო, ამ ცანცარა გოგოში ადრინდელ თავის თავს ხედავდა და სევდა მოაწვა უცებ დახურა წიგნი და ძილის სამყაროში გადაეშვა, მეორე დღესაც დაიწყო სანთლების გაყიდვა და სამის მეტი ვერ გაყიდა, თუმცა ერთი კვერცხი მაინც მოიწია და კმაყოფილი იყო, სხვა დღეებიც ასე რუტინულად მიდიოდა მაგრამ ერთ დღესაც როცაა ბოლო სანთელი გაყიდა შეამჩნია რომ უკვე საკმაოდ ბნელოდა და სახლისკენ გაუდგა გზას, სახლში რომ მისულიყო ერთი ტუპიკი უნდა გაევლო სადაც ყოველთვის ნარკომანეით და ლოთებით იყო სავსე, ნელა მოკვლევა გზას თან შიშისგან კანკალებდა როცა წინ ორი ბიჭი შენიშნა, სიარულზეცც ეტყობოდათ რომ თვალები იყვნენ გულში ღმერთს ევედრებოდა "გთხოვ ღმერთო მშვიდობით მიმიყვანე სახლში"მაგრამ უცებ ხმა მოესმა:
_ვაა ნახე ბიჭო რა თოჯინაა
_აუუ ჰო ბიჭო მოდი აბა გავესაუბროთ_გაიცინა მეორემ და მიკასკენ დაიძრა, მიკა კი ნელნელა უკან მიიწევდა და ბოლოს კედელს აეკრო
_შენ არ იცი რომ გარეთ ღამით სიარული საშიშია ლამაზო??_ ზიზღით დაიჭყანა მეორემ
_ რა გინდათ?_ ძლივს მოიკრიბა გამბედაობა და კითხვა
_მხოლოდ გართობა და იმედია უარს არ იტყვის თოჯინა_უთხრადა ხელი ჩამოისვა ლოყაზე
_მომშორდი_ ხელი აიქნია მიკამ და ზიზღით გახედა,
_ეს როგორ გამიბედეო_ თქვა ბიჭმა და სახეში გაარტყა უცებ თავიდ დაისხნა და გამოიქცა მაგრამ პირველმა დაიჭირა და ისევ კედელზე ააკრა
_სად გარბიხარ პატარა ჯერ არ დაგვიმთავრებია_საზიღრად გაიღიმა პირველმა
_მიშველეეეთ_უცებ იკივლა მიკამ მაგრამ იმხელაზე გაარტყა პირველმა კედელთან ჩაიკეცა
_ხმა ჩაიგდეს ბო**_დაუყვირა პირველმა და მასთამ ჩაიმუხლა და ტანსაცმლის შემოხვევა დაიწყო რომ ისევ იკივლა
_მიშვეეელეეთ
_მე შენ რა გითხარი კახ***_ და ისე ჩაარტყა კედელზე მიერტყა თავი და გათიშვა დაიწყოო, ყურაში მხოლოთ მათი ამაზრზენი სიცილი და ტანსაცმლის ხევის ხმა, საიდანღაც სინათლეზე ჩრდილი შენიშნა და ეს ბოლო წვეთი იყო რაც ახსოვს მაშინვე თვალები მიელულა და გაითიშა...

პ.ს გავაგრძელო??