-მიკა-
თვალებს ვახელდი, ძლივს დავაცილე ქუთუთოები ერთმანეთს და მაშინვე თეთრ ჭერს მოვკარი თვალი ყურებში კი აპარატის წრიპინი ჩამესმოდა "სავანტყოფოში ვარ?_აქ რა მინდა" ჩემს თავს დავუსვი კითვხა და პალატას თვალი მოვავლე "იქნებ სადმე წყლის ჭურჭელი იყოს ყელი მიშრება" ამ ფიქრებში ვიყავი როცა პალატის კარი გაიღო და თეთრი ხალათში გამოწყობილი სანდომიანი ღიმილით ასაკოვანი კაცი შემოვიდა:
_დილამშვიდობისა უკვე გაუღვიძია ჩვენს პატარა პაციენტს_ გამიღიმა ექიმა_როგორ გძნობ თავს?
_მადლობა ცოტა კარგად მაგრამ თავი ძალიან მტკივა_ჩუმი ხმით ვთქვი და მეც ძლივს გავუღიმე საპასუხოთ
_არაუშავს ეგ ჩვეულებრივი მოვლენა თავი ძალიან დაარტყით_მელაპარაკებოდა და თან რაღაცებს ინიშნავდა
_რა დამემართა?_ჩემთვის ჩავიჩურჩულე მაგრამ როგორც ჩანს ექიმა მაინც გაიგო
_ზუსტად მეც არ ვიცი რა გადაგხდა თავს პატარა ქაბატონო,მაგრამ ერთის თქმა შემიძლია_თითქოს ჩაფიქრდაო და ისევ გააგძელა_ორი დღე უგონოდ იყავით, ტვინის შერყევა გაქვთ მიღებული და ასევე სხეულზე რამდენიმე ადგილას ჩალურჯება აგეღნიშნებათ
მე მეტი არაფერი მითქვას გავჩუმდი და შევეცადე გამეხსენებინა რა მოხდა ორი დღის უკან და რატომ აღმოვჩნდი აქ ან ვინ მომიყვანა?,ექიმა ყველაფერი ჩაინინა წნევაც გამიზომა გადასხმაში წამალი შეუშვა და გასვლას აპირებდა როცა:
_აქედან როდის გამწერთ?
_ჯერ ანალიზებს აგიღებთ და თუ ყველაფერი რიგზე გექნებათ სულ მალე გაგწერთ_გამიღიმა და გასვლას აპირებდა რომ ისევ დავუძაღე
_უკაცრავათ
_ გისმენ?
_წყალი შეიძლება?_მორიდებით ვკითხე, რადგან მივხდი რომ უკვე თავი მოვაბეზრე იმდენჯერ დავაბრუნე უკან
_ კი როგორ არა,_გვერდით კამუდზე წყლის გრაფინი იდგა ჭიქასთნ ერთად, წყალი ჩამომისხა და მომაწოდა
_გმადლობთ_ზდილობიანთ მივმართე
_არაფლის,ეხლა მე დაგტოვებ და შენ კიდე დაისვენე დაიძნე_ მითხრა და გავიდა
მე კი ისევ ფიქრებში წავედი და გამახსენდა ერთხელ ბავშობაში ძალიან ცუდათ გავხი სიცხებ 40 გრადუსამდე ამიწია და ბოდვა დავიწყე დედიკოს და მამიკოს ისე შეშინდათ მაშინვე სავანტყოფოში გამომაქანეს იქ გვითხრეს, რომ ფილტვებში წყალი მქონდა და საწრაფოდ უნდა დავეწვინეთ, მთელი 10 დღე სავანტყოფოში ვიწექი მნახვლები მნახველებზე იყო ყველა თავზე დამტრიალებდა, მაგრამ ეხლა როცა ჩემი მშობლები აღარ არიან არავის არ გავხსენებივრ ისე მიმაგდეს უპატორნო ძაღლივით, ამ ფიქრებში ვიყავი როცა წამალმა მაინც თავისი გაიტა და ჩამეძინა,უცებ სადღაც უღრან ტყეში მივბრობიი დაა თან შეშინებული უკან ვიხებებოდი ჰომ არ მომზდევენთქო,ამ დროს ვიღაც ბიჭმა დამიჭირაა დაჩემზე ძალადობას აპირებდა მაგრამ საიდანღაც მაღალი სილუეტი გამოჩნდა და გადამარჩინა მის სახეს ვერ ვხედავდი თუმცა შავი უფსკრულივით შავი თვალები ქონდა,უცებ შიშით გამომეღიძა და ისევ პალატაში, რომ აღმოვჩნდიცოტა დამშვიდი, აქეთ_იქით მოვავლე პალატას თვალი და ფანჯარასთან ჩემ საყვარელ შროშანებს მოვკარი თვალი, "ნეტავ აქ საიდან გაჩნდაა?" გავიფიქრე ხმამაღლა და ირგვლივ მიმვიხედე ისევ მაგრამ,ირგვლივ არავინ იყო ანდაც ვინ უნდა აყოფილიყო ჩემთან,ალბათ მედდამ შემოიტანა,უცებ კარები გაიღო და მედდამ შემოყო თავი მომესალმა და ისევ რაღაც წამალი გაურია გადასხმაში, თვალები მომელულა მაგრამ კითხვა მაინც მოვასწარი:
_ეს ყვავილები აქ როგორ გაჩნდა?_ვიკითხე და საბოლოდ გადავეშვი სიზმრების სამყაროში მაგრამ ის საშინელი სიზმარი აღარ დამსიზმრებია, თუმცა ის თვალები ისევ მესიზმრა ის შავი თვალები,გაშტერებული ვუყურებდი თვალებს და თითქოს სადღაც არააბუნებრი სამყაროში მივყავდი, სადღაც ღრმად მიმაქანებდა მაგრამ მე ეს ძალიან მომწონდა,რომ გამომეღვიძა სასიამოვნო სურნელმა მომიღიტინა ცხვირში, რომელსაც თან სიგარეტის სუნი ერთო უცებ გავახილე თვალბე და ირგვლივ მიმოვიხედე უცებ თავი ამტკივდა "ასე სწრაფად არ უნდა მექნია თავი სულელო"_ვუსაყვედურე საკუთარ თავს და ისე ირგვლივ მიმოვიხედე მაგრამ კაცისშვილის ჭაწანება არ იყო, "ალბათ სიზმრიდან გამომყვა და მომელანდა"_ვიფიქრე ჩემთვის და ფანჯარასკენ გავიხედე სადაც ჟალუზი გადაწეული დაუტოვებია ვიღაცას ანდაც ზუსტად მახოვს, ასე არ იყო მაგრამ ესეც მედდას დავაბრალე და ვარსკვლავების ყურება დავიწყეე,მახსოვს ბავშობაში როცა ბებო გარდამეცვლა მამა მიმითხრა
"_ ნუ ტირი ჩემო პრინცესა ბებო სულ შენთან იქნება_გამიღიმა და თავზე გადამისვა ხელი
_ჰო მაგრამ როგორ??ის ხომ მღლა წავიდა?_ბავშური გულუბყვილობით ვუპასუხე მე
_ როცა ჩვენგან ჩვენი საყვარელი ადამიანები მიდიან ისინი ვარსკვლავებად იქცევიან და ღამე როცა ცას ახედავ ერთერთი ვარსკვდავი ის იქნებაო_თავზე გადამისვა ხელი მამა
_მართლი არის მამა_ცრემლები მოვიწმინდე თვალებიდან და იმედიანად გავხედე მამას
_მართლა, მართლა_მომეფერა მამამ, თვაზე მაკოცა და ოთახიდან გავიდა"
ამ მოგენების გახსენებამ ცრემლები მომგვარა და თვალები ამიცრემლიანა "მომენატრე მამა" ჩავიჩურჩულე და ობლად წამოსული ცრემლი მოვიწმინდეე,ვარსკვლავებს ავხედე დაა მათი დაკვივრვება დავიწყე იმ იმედით რომ რომელიმეში ჩემს დედიკოს ან მამიკოს დავინახავდი თუმცა ვერა, მთელი ღამე ასე ფიქრებში გავლიე დილით კი ექიმა ანალიზების ასაღებად გამიყვანა და ფოიეში უცხო ბიჭი შევნიშნე, თითქოს ვიცნობდი მაგრამ ვერ ვიხსენებდი ამდროს თავი აწია და ადგილზე გავშეშდი მის თვალებიი'"მისი თვალებიი ღმერთო მისი თთვალები" ვიმეორებდი გულში და შავ უსლრულივით შავ თვალებს მზერას არ ვაშორებდი...
პ.ს ვიცი ძალიან პაწია თვავია,მაგრამ პირობას ვდებ ხვალ უფრო დიდი და ნოყიერ :D თავს დავდებ <3
პ.ს მადლობა კომენტარებისთვის და თბილი სიტყვებისთვის ძალიან მიყარხართყველა <3 <3 <33