პ რ ო ლ ო გ ი

"რაც უფრო ღრმად შეტოპავ ტალახში მით უფრო ჩაიფლობი შიგ" ასეთი უხეში გამონათქვამი არსებობს და სწორედ რომ ეს შეესაბამება ამ პატარა გოგონას ცხოვრებას.ადრიანამ სასტიკი სიყვარულის გემო გასინჯა და ახლა უფროდაუფრო ღრმად ეფლობა ამ ბინძურ თამაშში.სიყვარული ღმერთის მიერ ნაბოძები უდიდესი გრძნობაა მაგრამ შემდეგ ჩვენ ადამიანები მას ბინძურ ტალახად ვაქცევთ რომლიდანაც ამოსვლა უკვე შეუძლებელია...
"სიყვარულს ასაკი არ აქვსო" ხშირად ხმარობენ ამ სიტყვებს თავიანთი საქციელის გასამართლებლად და ადრიანაც გამოიყენებდა ალბათ ახლა ამას..მაგრამ მას თავის გამართლება არ სჭირდება..ყველაფერი ისედაც ნათელია...

"-სიკვდილო მეცეკვე რომ სიცოცხლემ ტაში დამიკრას!" -ადრიანა


თავი 1

თეთრი კედლები,ძვირადღირებული ფარდები და ნოხი,ავეჯი,ძვირფასი მოჩუქურთმებული ნივთები... ამ ოთახში ყველაფერს ნახავდით რაც კი შეიძლება ჰქონდეს მდიდარ ადამიანს მისაღებში.ამ დიდ დარბაზში,არა უფრო სწორედ დიდ მისაღებ ოთახში ძვირფას დივანზე ჩამომსხდარიყო საშუალო ასაკის ცოლ-ქმარი და მათ შორის უხერხულად იჯდა პატარა გოგონა.გრძელი სწორი თაფლისფერი თმით,დიდრონი მწვანე თვალებითა და წითელი ღაჟღაჟა ტუჩებით.თვითონ გოგონა სუსტი ტანის იყო,დაახლოებით ცამეტი წლის იქნებოდა მაგრამ ასაკთან შედარებით უფრო დიდი ჩანდა.
დაძაბულობას მოეცვა მთელი ოთახი,ყველა დადუმებულიყო მხოლოდ საათის წიკწიკი ისმოდა.მშობლები ღელავდნენ და თავიანთვის გონებაში ფიქრობდნენ "ნეტავ ვინ იქნება?მანიაკი არ იყოს.."
"იმედია კარგად ასწავლის!"
გოგონა კი თავის სტიქიაში იყო,თითებს ატკაცუნებდა და ტუჩს იკვნეტდა.
სწორედ ამ დროს მოსამსახურე შემოიჭრა ოთახში სწრაფი ნაბიჯით და შეატყობინა რომ ვისაც ელოდნენ უკვე აქ იყო.ძალიან მალე ახალგაზრდა ბიჭი,დაახლოებით 28 წლის ასაკის იქნებოდა,მათ წინაშე სავარძელში იჯდა და თავაზიანად ესაუბრებოდა ცოლ-ქმარს.აშკარა იყო რომ მშობლები გოგონას ახალი მასწავლებლით ძალიან მოიხიბლნენ და ყველაფერი უბიძგებდა მათ რომ სწორედ ის დაეტოვებინათ გოგოს აღმზრდელადაც.
-გილოცავთ მისტერ ტომლინსონ თქვენ არამართო მისი მასწავლებელი არამედ მისი აღმზრდელიც იქნებით!-თავაზიანად თქვა მამამ და ხელი ჩამოართვა ტომლინსონს.
-თქვენს მოსწავლესთან ერთად დაგტოვებთ უკეთ გაიცანით ერთმანეთი.
გოგონას მშობლებმა ოთახი დატოვეს და ისევ უხერხული სიჩუმე ჩამოვარდა.ტომლინსონი თავის მოსწავლეს აკვირდებოდა,მისი სახის ყოველი ნაკვთი შეიცნო და მისით მოხიბლული თვალს ვეღარ სწყვეტდა სხეულიდან
-ადრიანა.. - გაისმა ბოხი ხმა და გოგონამაც ყურადღებით შეხედა
-გისმენთ მისტერ ტომლინსონ.
-არა არა შეგიძლია ლუიც დამიძახო როცა მარტოები ვიქნებით!
-კარგით მისტერ ტომლ...კარგით მისტერ ლუი.
-უბრალოდ ლუი,არანაირი მისტერ
-კარგით ლუი.. - უხერხულად გაიღიმა ადრიანამ და ისევ თითების წვალება დაიწყო
-როგორც ვიცი დაკვრა უკვე გცოდნიათ!
-დიახ..
-მაშინ იქნებ დაუკრა
-კარგით.
ადრიანამ ღრმად ამოისუნთქა და ოთახის ბოლოში,ფანჯარასთან მდგარ თეთრ ძვირადღირებულ მოჩუქურტმებულ როიალთან დაჯდა.საყვარელი გოგონა ჩანდა,ამხელა როიალთან პატარა მოცუცქნული ხელებით თამამად იჯდა და პიესას უკრავდა.დაკვრა რომ დაასრულა ისევ ლუის წინ დივანძე ჩამოჯდა,ლუიმ კი აღტაცებულმა ხელე ხელზე დაადო
-ყოჩაღ ადრიანა შენ მართლაც ძალიან ნიჭიერი და ჭკვიანი გოგონა ხარ!
-გმადლობთ..- ღიმილით მიუგო ადრიანამ და ხელი გამოსწია.
-დედას ვეტყვი რომ თქვენი ოთახი გაჩვენოთ ! -თავისდაღწევის მიზნით ადრიანა დედასთან გაეშურა და ლუისთვის ოთახი მოამზადებინეს მოსამსახურეს,შემდეგ კი დედის თხოვნით ისევ ადრიანად მოუწია ლუის ოთახამდე მიცილება
-ეს იქნება თქვენი ოთახი,დაისვენეთ მე დაგტოვებთ ! -ოთახიდან ლაღად გავიდა ადრიანა,ისე ადგავდა ნაბიჯებს გეგონებოდათ იატაკს არც კი ეხება და დაფრინავსო.ლუიმ კი აღტაცებით გააყოლა თვალი პატარა გოგონას და უნებურად ტუჩები გაილოკა,გონებაში კი ცუდი აზრები უელავდა...

დილის მზის სხივებმა ოთახის ბოლომდე მიაღწია,ადრიანას თვალებში დაიდო ბინა და მშვიდად მძინარე გოგონა გააღვიძა.თვალები როგორც კი გაახილა დღის განრიგი გაახსენდა და უკმაყოფილოდ ამოიხვნეშა.
-ადრიანა ადექი მეცადინეობის დროა! -კარზე დააკაკუნა დედამისმა
-ვდგები.
ადრიანაც სწრაფად გამოეწყო ტანისამოსში,მოწესრიგდა და სასაუზმედ აივანზე გავიდა.გაშლილ თმებს ნაზი სიო ურხევდა და ეს სილამაზე არც სუფრასთან მჯდომ ლუის გამოჰპარვია.
-დღეს შესანიშნავად გამოიყურები ადრიანა. -ჩუმად გადაუჩურჩულა ლუიმ ადრიანას ისე რომ არავის გაეგო.
-გმადლობთ მისტერ ტომლინსონ. -მორცხვად დახარა თავი და სიამოვნებით ჩაეცინა.
-დღეს უკეთ გავიცნობთ ერთმანეთს და იმედი მაქვს კარგად გავუგებთ ერთმანეთს.
-დიახ მისტერ ტომლინსონ.
-მე ხომ გითხარი რომ როდესაც მარტოები ვიქნებით უბრალოდ ლუი დამიძახე
-კარგი ლუი. -ღიმილით შეეპასუხა ადრიანა და საუზმობას შეუდგნენ.საუზმის შემდეგ ბაღში გავიდნენ და ბალახზე დასხდნენ,თან ადრიანა ხატავდა
-წინა აღმზრდელი რატომ გააგდეს?
-პრობლემების გამო.
-და რა პრობლემები იყო?
-მამამ მასთამ რომანი გააბა,დედამ კი გადაწყვიტა ქალის მაგივრად კაცი აეყვანა აღმზრდელად.
-და ასე აღმოვჩნდი შენთან. -ჩაიცინა ლუიმ და ადრიანას ნახატს დახედა
-თვალი?
-დიახ მაგრამ არასდროს გამომდის მისი დახატვა,ყოველთვის მეშლება რაღაც შტრიხის გავლება.
-ვის თვალს ხატავ?
-ისე..ზოგადად.
-იცი ერთმა ჭკვიანმა კაცმა,უძლიერესმა მხატვარმა და ჩემმა ლექტორმა ერთხელ მითხრა რომ თვალის დახატვა ყველაზე მეტად მაშინ გამოგდის კარგად როდესაც შეყბარებული ხარ.საყვარელი ადამიანის თვალის დახატვა კი ყველაზე ძნელია,მასში უნდა დაინახო ის სამყარო რომელშიც ცხოვრობთ შენ და ის..უნდა აჩვენო ის ძლიერი გრძნობა რაც მასთან გაკავშირებს და როდესაც თავად "ის" შეხედავს ამ ნახატს უნდა მიხვდეს მის არსს.
-ეს მართლაც საპასუხისმგებლო და ძნელი დავალება ჩანს. -აღფრთოვანებულმა წამოიძახა ადრიანამ და შემდეგ ლუის დააკვირდა თვალებზე
-ოდესმე დაგიხატავთ თვალი?
-დამიხატავს მაგრამ არ გამომსვლია
-რატომ?
-ეტყობა ის ასე ძალიან არ მყვარებია,საკმარისად არ მყვარებია რომ მისი თვალი დამეხატა.
-ცუდია.ვწუხვარ.
-არაფერია.მაგრამ დამიჯერე ეს თეორემა სიმართლეა.
-ნეტავ ოდესმე მე თუ დავხატავ თვალს..ამის საშუალება თუ მომეცემა.
-და რა შეგიშლის ხელს?
-რა არა ვინ..
-მაშინ ვინ?
-აი ის და მისი მეუღლე. -ამოიოხრა და მათკენ მიმავალ ქალზე მიუთითა
-ასე არ შეიძლება საუბარი
-მაგრამ ასეა.ტანჯვის მეტს არაფერს აკეთებენ ჩემთვის
-ამ თემაზე ისევ ვისაუბრებთ! - მკაცრად თქვა და მათთან მისულ ქალბატონს გაუღიმა
-აბა საუბრობთ?მეცადინეობას როდის შეუდგებით?
-ხვალიდან.მინდა დღევანდელი დღე გაცნობას მოვახმარო და უკეთ გავუგოთ ერთმანეთს. -თავაზიანად ესაუბრა ლუი და თან სახეზე ღიმილი არ შორდებოდა
-კარგით საუბარს რომ მორჩებით ჩემს კაბინეტში ამობრძანდით მისტერ ტომლინსონ
-გასაგებია.
დატოვა თუ არა მარტო მოსწავლე და მასწავლებელი,მაშინვე დაწყებული საუბარი განაგრძეს.
-აბა რატომ საუბრობ მათზე ასე?
-მოდით უბრალოდ შევეშვათ ამ თემას
-არა ყველაფერი უნდა ვიცოდე.
-არ მაძლევენ იმის საშუალებას რომ ჩვეულებრივი თინეიჯერივით ვიცხოვრო,ვიარო სკოლაში,ვიყოლიო მეგობრები და შეყვარებული.მთელი ცხოვრება აქ უნდა ვიყო ჩაკეტილი?
-დამშვიდდი ძვირფასო,ისინი შენზე ზრუნავენ და ცდილობენ უდარდელი ცხოვრება მოგიწყონ
-შენც მათ მხარეს ხარ..გასაგებია
-ცდები მე ყოველთვის შენს მხარეს ვიქნები. -მიმზიდველი ღიმილი გაუჩნდა სახეზე ლუის და ადრიანას თვალებში ჩახედა
-მე კი ზუსტად ვიცი რომ შენს თვალებს დავხატავ. -ღიმილით უთხრა ისედაც დაბნეულ,გაშტერებულ გოგონა და ხელი დაადო შიშველ მუხლზე
-რა? -გაფითრებულმა წამოიძახა ადრიანამ და ფეხი გასწია
-კარგი დღეისთვის საკმარისია! - ფეხზე წამოდგა და ხელი გაუწოდა.ადრიანამაც ჩაჰკიდა ხელი და თვითონაც წამოდგა
-წავიდეთ სახლში,აქედან გამგზავრებაზე კი დაველაპარაკები
-აქედან გამგზავრებაზე? -გაიოცა ადრიანამ და შოკში იყო დღევანდელი საუბრის შემდეგ
-ვფიქრობ რომ კარგი იქნება თუ კონსერვატორიაში ჩააბარებ
-მართლა?
-კი.ვიფიქრებ ამაზეც
სახლში როგორც კი შევიდნენ,ადრიანა ბიბლიოთეკაში წავიდა ლუის მიერ მიცემული დავალების შესასრულებლად,ხოლო ლუი ქალბატონთან გაემართა.

***
-არ მინდა რომ ჩემს გოგონას ილუზიები შეუქმნათ.
-რას გულისხმობთ? -გაოცებულმა ლუიმ თავაზიანად დაიჩურჩულა
-იმას მისტერ ტომლინსონ რომ თქვენ გევალებათ ჩემი შვილის აღზრდა და არა ოცნებების დასახვა.თუმცა შესაძლოა შიგადაშიგ სხვა მოვალეობაც დაგაკისროთ რადგან ძალიან მომხიბლეთ. -ეშმაკურად აუციმციმდა თვალები და ლუისთან უფრო ახლოს მიიწია
-ვერ ვხვდები რისი თქმა გსურთ?
-ყველაფერს მშვენივრად ხვდებით ტომლინსონ უბრალოდ თავს იკატუნებთ. -ხელი უხერხულ ადგილას დაადო და მოუჭირა
-ეს შეურაცჰყოფად მიმაჩნია ქალბატონო და ძალიან გთხოვთ მეორედ ამას ნუღარ გააკეთებთ.
-ეს შეურაცყოფა კი არა სასიამოვნო შემოთავაზებაა და არ გაქვთ უფლება უარი მითხრათ
-ძალიან გთხოვთ იძულებულს ნუ გამხდით სამსახური დავტოვო,ახლა კი უზრდელობაში ნუ ჩამითვლით უნდა დაგტოვოთ! -უკმაყოფილოდ გაიხურა კარი ლუიმ და თავის კაბინეტში ავიდა.