ძილბურანში მყოფს მესმის მაღვიძარას ხმა. როგორ მძულს ეს მომენტი. ძალიან მიყვარს ძილი, ადრე ადგომა კი საშინლად არაა. საათს დავხედე 7 საათი სრულდებოდა და გამახსენდა რომ უნივერსიტეტში უნდა წავსულიყავი. უსწრაფესად ვხტები ლოგინიდან, აბაზანაში შევრბივარ, შხაპს ვღებულობ. შემდეგ თმა დავისწორე, მოვწესრიგდი და 1საათში უკვე მზად ვიყავი. ძალიან ვნერვიულობ, რადგან ჩემი პირველი დღეა უნივერსიტეტში, არვიცი როგორ მიმიღებენ ანდა როგორ შევეჩვევი.
მალევე მივედი დანიშნულების ადგილზე, ტაქსიდან ჩამოვედუ და ვგრძონ თუ როგორ მეკეცება ფეხები. დავიწყე ჩემი თავის დამშვიდება. ეზოში შევედი და გაოცება ვერ დავმალე, უზარმაზარი შენობა მოსწავლეებით სავსე, ულამაზესი ეზო. შენობაში შევედი და მოსწავლეებს შევერიე. კლასში შევედი და თავისუფალ ადგილზე დავჯექი.
-გამარჯობა, შენ ახალი ხარ?
მესმის ხმა გავიხედე და ვხედავ ძალიან საყვარელ გოგოს
-გამარჯობა, დიახ მე სარა ვარ
-მე ემა, სასიამოვნო.მითხრა ხელი გამომიწია, მეც ჩამოვარდი.შემდეგ კი გვერძე მომიჯდა
-ჩემთისაც ემა. ვუთხარი და ორივეს გაგვეღიმა.
ამ დროს კლასში მასწავლებელი შემოდის და გვესალმება. 20წთ-ში დაგვიანებით შემოდის მოსწავლე რომელსაც მასწავლებელი საყვედურს ეუბნება.
-ჯეიმს რომელი საათია? !
-პატივცემულო საათი მაჯაძე გიკეთიათ, კლასშიც არის საათი, ტელეფონი მაგიდაზე კიდევთ და მე მეკითხებით?_ამბობს ირონიით და იღიმის.
როგორი თავხედიაა, მასწავლებელს როგორ ესაუბრება(ჩავილაპარაკე ჩემთის)
-ჯეიმს!!!! წესიერად!!! არ გაქვს უფლება ასე მესაუბრო. ნუ დაგავიწყდება სად ხაარ. იცოდეე აღარ გაბედო მეორეჯერ დაიგვიაანო, ვისაც არ უნდა სწავლა შეუძლიათ გავიდნენ. ეს უნივერსიტეტია და არაა თავშესაფარი. ეს ყველამ დაიმახსოვრეთ, განსაკუთრებით შენ ჯეიმს, ჩემი ნემა რომ იყოს აქ 1წამსაც არ გაგაჩერებდი
-მაგრამ თქვენი ნება არარის. თქვა და მერხთან ჯდება
-ჩვენ გვყავს ახალი მოსწავლე სარაა, გთხოვთ გაგვეცანი
-მოგესალმებით. მე სარა ვილსონი ვარ 18 წლის. ვსწავლობ იურიდიულზე და ძალიან გამიხარდება თუ გავიცნობთ ერთმანეს და დავმეგობრდებით.
-ჰაჰაჰაა, რა სასაცილოაა, ისე იკითხე იქნებ სხვას არ სურს შენი გაცნობა და დამეგობრება_ ირონიით ამბობს და თან ხარხარებს
როგორი აუტანელი ბიჭია, თავი ძლივს შევიკავე რომ რამე არ მეთქვა. მაგრამ ბოლოს მაინც მივუბრუნდი და ვუთხარი
-სამწუხაროა რომ შენს თავზე მიიღე. უზრდელ ბიჭებთან დამეგობრება ჩემს ინტერესებში არ შედის
წამოიწია ეტყობა უნდოდა რაღაცის თქმა მაგრამ მასწავლებელმა გააჩერა: _ჯეიმს გეყოფა!!!
გაკვეთილმა ძალიან საინტერესოდ ჩაიარაა თუ იმ ფაქტს არ ჩავთვლით თუ როგორ მომიშალა ნერვები თავხედმა ბიჭმა. ემა ლექციის დროს ხშირად მიმეორებდა დავმშიდებულიყავი და თავი შორს დამეჭირა მისგან: -სარა დამშვიდი და გთხოვ თავი შორს დაიკავე მისგან, ის არ გავს სხვა ბიჭებს, იმის მიუხედავას რომ საშინლად სიმპატიურია ამასთანავე საშინლად უხეში, უზრდელი და საშიშია. შენ კი პრობლემები არ გჭირდეა.
მართალია მის გამო პრობლემებს არ შევიქმნი. ვეთანხმები ყველაფერში, მათ შორის იმაში რომ მართლაც სიმპატიურია. მაღალი, შაგვრემანი, მწვანე თვალებით.
როგორც გვითხრეს ჩვენ მოგვიწევს საერთო საცხოვრებელში ცხოვრება. მე და ემა ერთ ოთახში ვიქნებით რაც ძალიან მახარებს. ემამ ეს როგორ კი გაიგო იმ წამსვე ჩემსგენ გამოემართა და შემახტა. პატარა ბავშვივით, რომელსაც ტკბილეულობით სავსე კალათა მიუტანეს. არ შევმცდარვარ ემა მართლაც ძაალიან საყვარელი და კარგი გოგოა. ასე მგონია დიდიხანია რაც ვიცნობ, აქ მეგობარი მართლაც რომ მჭირდება და ვიპოვე კიდეც.
როგორც კი საცხოვრებელში მივედი ეგრევე ლოგინში შევწექი, საშინლად დავიღალე არაფრის თავი არ მქონდა. ბალიშზე თავი დადება და ჩაძინება ერთი იყო.
************************************************
დროა ჩემი პატარა ბიოგრაფია გიამბოთ: მე ვარ სარა ვილსონი 18 წლის. დედა ნატალი გრინი, მამა ალექსანდრე ვილსონი. 8 წლის ვიყავი როდესაც გარდაიცვალა, ეს ჩემთვის ყველაზე დიდი ჭრილობა იყო, არის და იქნება. ჭრილობა რომელსაც ვერაფერი ვერ შეახორცებს. ეს არ არის სხეულის ჭრილობა, ეს სულის ჭრილობაა, ყველაზე მწარე და მტკივნეული, რომელმაც ღრმა იარა დატოვა ჩემს გულში. როცა მარტო ვარ მინდა რომ ის ჩემთან იყოს, როგორც ბავშობაში ისევე ახლაც მოვიდეს ჩემთან ჩამიხუტოს გულში, თმაზე ხელი გადამისვას, შუბლზე მაკოცოს და მითხრას: „პატარა მე შენ მიყვარხარ“ ეს ჩემთის წამალივით იყო რომელსაც შეეძლო ყველანაირი ტკივილის გაყუჩება, რადგან მამა ჩემთვის ყველაფერი იყო, არის და იქნება მუდამ, სიცოცხლის ბოლომდე. ვსწავლობ იურიდიულზე, სწავლა მიყვარს ძალიან ასევე წიგნების კითხვა და ფილმების ყურება. მიყვარს კალათბურთი. ბავშობაშ მამამ მასწავლა და ხშირად ვთამაშობდით ერთად. ლონდონში მარტო ჩამოვედი, სიმართლე გითხრათ ეს ჩემთის ადვილი არ იყო რადგან მიწევდა ჩემთვის ძვირფასი ადამიანის „დედის“დატოვება მაგრამ ხშირად ვსაუბრობთ და ამიტომ თავს მარტოდ არ ვგრძნობთ, მართალია მანძილი გვაშორებს ერთმანეთს მაგრამ სულით და გულით მუდამ ერთად ვართ. ლონდონში ჩამოსვლა და სწავლა ჩემი ოცნება იყო რომელიც რეალობად ვაქციეე და დიახ მე მჯერაა რომ ოცნებებ ხდებაა. მე შევძელი და ჩემი ოცნებაა გავხადე აწმყოდ და არ დავტოვე „როგორც მომავალი ოცნება“.
********************************
4საათი სრულდებოდა, როდესაც გამეღვიძა. ლოგინიდან ავდექი და ქვევით ჩავედი, წყალი მინდოდა. კიბეები ჩავირბინე, სამზარეულოში შევევედო, მაცივარი გამოვაღე და დავინახე ანანასის წვენი
-მმმ....როგორ მიყვარს_ გამოვიღე და დავისხი.
ამ დროს კარების გახების ხმა გავიგე. სახლში ვიღაც შემოვიდა. კანკალი დამეწყო არ ვიცოდი რა უნდა გამეკეთებია, ჭიქა მაგიდაზე დავდე და დერეფანში გავედი შუქის ავანთე არაავინ იყო უკან მივბრუნდი და ჯეიმსი დავინახე. შიშისგან ვიყვირე მან კი პირზე ხელი ამაფარა და კედელზე მიმაკრა. იმ მომენტში დავიბენი არ ვიცოდი რა ხდებოდა ან რა მოხდა, მხოლოდ თავის მწვანე თვალებს ვუყურებდი რომელიც ვხვდებოდი მაბნევდა. გონს მოვედი და მოვიშორე
-რას აკეთებ?? გაგიჟდი?? ამ დროს აქ რა გინდა???
-კარგი სარა დამშვიდდი აქ შენთვის არ მოვსულვარ. აქ ჩემს გოგოსთან მოვედი_ მითხრა და გაიღიმა( უნდა ვაღიარო ძალიან საყვარელი ღიმილი აქვს)
-ჰაჰ საერთოდ არ მაინტერესებს ვისთან მოხვედი მაგრამ ცოტა ფრთხილად იყავი და ადამიანის შეშინება არ შეიძლება ახლა კი გამატარე. გვერდი ავუარე და კიბეებზე ავირბინე, უკან მოვიხედე და დავინახე როგორ შევიდა ჩემს პირდაპირ ოთახში. ოთახში შევედი, ლოგინში შევწექი და ჩემდაუნებურად დავიწყე ფიქრი თუ ვისთან მივიდა ის!

გთხოვთ დააკომენტაროთ და დააფიქსიროთ თქვენი აზრი <3 გმადლობთ წინასწარ <3