კოშმარისგან ისევ მეღვიძება...იგივე გაუგებარი, უშინაარსო სიზმარია.ოღონდ ახალი დეტალი დაემატა.გიო ფეხშიშველაა და ფეხებიდან სისხლი სდის.
არა რაღაც უნდა მოვახერხო,ასე არ შეიძლება.ფული უნდა გავუგზავნო მაგრამ საიდან?
-ნიტა უკვე მაშინებ შენი საქციელით!
მკაცრი ბარიტონით მეუბნება...ალბათ ჩემი წამოყვირებით მასაც ეღვიძება.
-რა გჭირს!
-აა...სამსახურის დაწყება მინდა!
მისი ფრუტუნის ხმა მესმის,შეიძლება შენთვის სასაცილოა ბატონო შეიხო მაგრამ ჩემთვის არა!
-რამე გაკლია?მითხარი რაც გინდა და...
არა,არა მე ის პრობლემა რომ არ მქონდეს,მაინც მენდომებოდა მუშაობა ასე ვერ ვიცხოვრებ სხვას ვერ ვუყურებ ხელებში.
-ნიტა ხმა გამეცი...რა გინდა და ხვალვე ვიყიდი.
-საქმეც მაგაშია...ვერ ხვდები?იმის საშუალებას არ მაძლევ რომ გავიდე...მეთვითონ ვიყიდო რამე და თან ჩემი ფულით.
საკმაოდ უხეშად და ცოტა ტონ აწეულიც კი გამომდის ჩემი წინადადება.მაღიზიანებს უკვე 2თვეა ერთად ვართ და არ მაძლევს ისევ გარეთ გასვლის და ტელეფონით საუბრის უფლებას.არაა ჩემს გრძნობებში დარწმუნებული?ხომ ვუთხარი არავის არ ვეტყვი...ანუ პოლიციას არ ჩავრევთქო.
-შენ რა...გგონია გაგიშვებ და იმუშავებ?ჯერ ხომ არასრულწლოვანიხარ...ვერც ერთ ჩემს კომპანიაში ვერ დაგასაქმებ.ეს არ შემიძლია მხოლოდ იმიტომ რომ ჩემი საყვარელიხარ...კანონებს არ დავარღვევ!
ისიც არანაკლებ უხეში და მკაცრია.
-რაა?!მუშაობა მინდა მეთქი,რომ, ვთქვი, გეგონა შენს ფირმაში ვიგულისხმე?შენი არაფერი მჭირდება გესმის...შენ საშუალება მომეცი და მეთვითონ ვნახავ რამეს.
-შენ უკვე გქონდა საშუალება და ორივემ ვიცით თავი სადაც ამოყე!
იდიოტი!ახლა ჩვენ ორივე შუბლებით ვასკდებით ერთმანეთს.ეს ხომ ....უბრალოდ...შემიძლია სხვა სამსახურიც ვნახო ბატონო შეიხო.
-არაა იმის ათასჯერ შეხსენება რაც დამემართა!მე ამისთვის მადლობა მილიონჯერ გადაგიხადე...შემიძლია სხვა სამსახურიც ვნახო და თან ისე რომ შეიხს ჩარევა არ მოუწიოს!
-ნუ სულელობ!ათასჯერ გითხარი...
ის დგება საწოლიდან.აშკარაა რომ ცდილობს მოთმინება შეინარჩუნოს.
-რამდენი გინდა!მითხარი და ხვალვე ჩეკს გამოგიწერ...ერთ კვირაში კი საკრედიტო ბარათს დავამზადებინებ და იმდენი ფული გექნება რამდენსაც მოისურვებ.
ამ სიტყვებზე უკვე ვენთები!
-მე შენი ფული არაფერში მჭირდება!მუშაობა მინდა და მინდა ჩემით გამოვიმუშაო!
-ნიტა ნუ ცდილობ მოთმინება დამაკარგვინო...გთხოვ...
-ბატონი შეიხი არ გაბრაზდეს!მის ნებას სულ მე უნდა ავყვე...
-შენი ასაკით და განათლებით მარტო მოსამსახურეთ და მომვლელად თუ დაიწყებ მუშაობას რაღაც კაპიკებზე.600 ან 700 დოლარი გექნება...ეს გინდა?!
-შენ ამას კაპიკებს ეძახი მაგრამ ეს ჩემთვის ფულია.
-ამ ფულიდ მარტო ბიუსჰალტერსაც კი ვერ იყიდი.
აღშფოთებისგან თავალები მიმრგვალდება და პირი მეღება.
-რას ნიშნავს ბიუსჰალტერსაც ვერ ვიყიდი.გაგიჟდი?!
ლოგინზე მუხლებზე ვდგები და ჯიუტად ვაჟინდები.
-მე სამსახურს ვიშოვი და ვიმუშავებ!მოგწონს ეს თუ არა!
 თმაში  ხელებს იცურებს აშკარაა ამ მდგომარეობაში,არასდროს ყოფილა.ძალიან დაბნეულია ჩემი წინააღმდეგობით.პირს აღებს რაღაცის სათქმელად,ხურავს და ისევ აღებს გამბედაობას...უფროსწორედ სიმშვიდეს იკრებს.
-არა!
-კი!
-არა მეთქი!
ღმუის მოთმინება დაკარგული.არაა ბატონო..ვერ..უფროსწორად მისი სიმკაცრე მაშინებს მაგრამ ერთ შანს კიდევ ვაძლევ საკუთარ თავს და ბოლო.ძალას ვიკრეფ და ისევ ვეუბნევი.
-კი!
-წარმოდგენა თუ გაქვს საერთოდ ვინ ვარ! გგონია ამ ფუფუნებიდან გაგიშვებ და სადღაც ვიღაცის მოსამსახურედ გამუშავებ? გგონია ასე დაგამცირებინებ ჩემს თავს ან შეენ!..
-ერთი წუთით!ერთი წუთით! ახლა შენ ამით უამრავ ადამიანს აყენებ შეურაწყოფას...აქ დასამცირებელი არაფერი არაა უამრავი ქალი მუშაობს მომვლელად ,მოსამსახურედ ან ძიძად და აქ დასამცირებელი არაფერია!
აშკარად განაწყენებული ვღმუი მეც.ჩემს შენიშვლას ბოლთას ცემით ისმენს ტრიალდება ცალი ხელი მენჯზე აქვს დაყრდნობილი ცალით თითს ავის მომასწავლებლად მიქნევს.საშინლად გაცოფებულია.
-ისინი შეიხის საყვარლები არ არიან!.არ გინდა ფუფუნება? არ გინდა ფეხიფეხზე გადადებული ცხობმვრება? ხოდა კეთილი.გილოცავ ხვალიდან სამსახური გაქვს ადგები და ამ სახლში იმუშავებ.რამდენი გინდა ხვალ დავილაპარაკოთ. მორჩა საკითხი დახურულია.განხილვას აღარ ექვემდებარება.
ზედაც აღარ მიყურებს წვება საბანში და საბანში ძვრება.
საკითხი დახურულია,განხილვას აღარ ექვემდებარება! გულში გაბოროტებული ვაჯავრი და ისეთ სახეს ვიღებ თითქოს რაღაც საზიზღრობა შემეჭამოს.
მეც მისგან ზურგ შექცევით ვწვები და საბანში ვეხვევი.
....
ცოტა გვიან მეღვიძება ის ლოგინში არ მხვდება.სასწრაფოდ ვდგები და ხალათში ხელებს და მისაღებისკენ ვიღებ გეზზს.გზად კი იმას ვფიქრობ რომ თუ ჩემს ბიუსჰალტერებში
700 დოლარზე მეტს აძლევს,ამ ნამდვილ აბრეშუმის ხალათში რამდენი იქნება გადახდილი...1000სი?2000ათასი? ამაზე ფიქრი ნამდვილად არ მსიამოვნებს და თავს ვაქნევ რომ რამენაირად დავივიწყო რამდენად ძვირად ღირებულია რადგან თითქოს ცეცხლი უკიდია და მწვამს.არადა ძაან მომწონს.
ის საუზმობს.ჩემს დანახვაზე ჩანგალს დებს პირს იწმენდს პირსაწმენდით და ჩაფიქრებული მაკვირდრბა.მძიმედ ოხრავს.
-ქალბატონო იქნებ გამოძინებულს ნერვები დაწყნარებული გქონდეს.
-მე შენ მოსამსახურედ არ დაგიდგები.
ის იღიმის თითქოს რაღაც ტვირთი ეხსნებაო შვებით იხრავს და მიღიმის.
-ჰო.აშკარად მოგხდენია გამოძინება.
-ერთიწუთით...დამამთავრებინე.მე შენ ფულს არ გამოგართმევ მაგრამ თუ გინდა რომ სახლი დაგილაგო კი ბატონო.
პირსახოცს ნერვიულად მაგიდაზე აგდებს და ფეღზე დგება.
-მე შენ მოსამსახურედ არ მომოყვანიხარ...ვერ გავიგე რის მიღწევას ცდილობ...ჭკუიდან გინდა გადამიყვანო?!გილოცავ გამოგდის...ახლა წავალ და შენს ბრაზს თვითოეულ თანამშრომელზე ამოვიყრი ვინცკი შემეჩეხება...და ეს ცოდვა  შენს კისერზე იქნება. აღარცკი მიყურებს სკამის,საზურგიდან კოსტუმს იღებს,გზადაგზა იცმევს და,თვალს ეფარება.
 იცი ნიტა ვიცი ზედმეტი მომივიდა მაგრამ...რამე ხო უნდა მოვიფიქრო ჯერ მარტო იმიტომ რომ ყელში ამომივიდა ამ გალიაში გამომწყვდეული ყოფნა...ჯანდაბა!ერთი აზრი თავში მიელვებს და ვცდილობ როგორმე ამოვიგდო.ვცდილობ მაგრამ არ გამომდის...რავქნა? ...სულ რომ მომცეს ფული მარტო არ გამიშვებს...მე კი ლილის უნდა გადავურიცხო...იფიქრე ნიტა...იფიქრე.არა ის არა რასაც ფიქრობ...მარტო ერთხელ...იმ საჩუქრებიდან ერთერთი რომ გავყიდო...ნელნელა გადავურიცხავ ამ ფულს მანამდე კი იქნებ დავითანხმო და...რა იდიოტი ვარ...ის ხომ მართალია.შეიხის გოგო მოხუცს პამპერსწბს უცვლის.სიტვაცია იმდენად მწარეა ნერვიულ გადახარხარებას ვერ ვიკავებ...ლოგინზე ვეცემი და ხარხარი ტირილში გადამდის.იქნებ სჯობს და ყველაფერი მოვუყვე?! მეშინია ჩემი პრობლემებით თავი არ მოვაბეზრო...მე ხომ ძალიან გართულებული ცხო რება მაქვს...ჰო ვიცი ჩემი წუწუნითაც თავს ვაბეზრებ მაგრა....მერიდება ვერ ვეტყვი რომ ყოველ თვე 700 დოლარი მომცეს რომ საქართველოში გადავრიცხო.
მმოდი იცი რას ვიზამ?ახლა რამენაირად დავითანხმებ რომ გარეთ გავიდე ამას გავყიდი...რადგან გიოს ვერ ვუღალატებ.ის ოთახის ჩუსტებით, დადის.ფულს გადავურიცხავ და შემდეგ დამშვიდებულზე...ვეტყვი ჩემს პრობლემას.
ვსწორდები ცრემლებს ვიწმენდდ და დაცვისკენ ჩქარი ნაბიჯით მივდივარ.ჩემს დანახვაზე უხერხულად იშმუშნებიან...მე ხომ ისევ ხალათში ვარ გამოწყობილი.ხალათს ვისწორებ ხმას ვიწმენდ რომ კატეგორიული ხმა მივიღო და დაცვას ჯიუტად ვაკვირდები.
-თუ შეგიძლიათ შეიხს დაურეკეთ.
-არ სეგვიძლია...ქალბატონო ახლა თათბირზე იქნება.
-როგორთუ არ შეგიძლიათ? წარმოდგენა თუ გაქვს, რას, გიზამს როცა გაიგებს რომ არ დამარეკინე იმ დროს,როცა ძალიან მჭირდება.
ის ნერვიულად იშმუშნება.აშკარად ტვინში იმას ხარშავს რაც ვუთხარი.
-კარგით.ოღონდ შეტყობინებას გავუგზავნი...მართლა მნიშვნელოვან თათბირზეა.რა ვუთხრა?
არის!გულში ბედნიერების ნახტომს ვასრულებ და ვცდილობ ჩემი გამარჯვება არ დამეტყოს.მკაცრ მზერას ვინარჩუნებ და უფრო ავის მომასწავლებელი რომ ვიყო ვეუბნევი.
-გადაეცით რომ შეიხის გოგოს ლაპარაკი უნდა.
ის თავს მიკრავს.მეც და ზურგს ვაქცევ და მისაღებისკენ მივდივარ.ნერვიულობისგან ერთადგილზე ვცქმუტავ...რატომ არ რრკავს?ნეტა იმდენად გავაცეცხლე რომ ჩემთან ლაპარაკი არ მოუნდება?
ღმერთო იმის წაფმოდგენაც კი რომ ერთდღეს შეიძლება მოვბეზრდე და მორიგი სათამაშოს ძებნა დაიწყოს გულს საშინლად მტკენს.მის გარეშე ძილიც კი მიჭირს.ჩემი მშობლების მერე ასე არავის მივდობივარ...ასე არავისთან მიგვრძნია თავი.მის მკლავებში ძალიან მშვიდად ვგრძნობ თავს.მასთან...
-ქალბატონო.ბატონი ხაზზეა და თქვენთან ლაპარაკი სურს!
ფიქრებში მეჭრება დაცვის ხმა და მე ისედაც დაძაბული შიშისგან უფრო ვიძაბები.ტელეფონს აკანკალებული ხელებით ვართმევ,ფიქრში ვაანალიზებ რა ვუთხრა.მე ხომ არ ვიცი ჩემზე ჯერ კიდევ გაბრაზებულია თუ არა.ჩემი წინადადება ხომ არ გააღიზიანებს...უფროსწორად ზუსტად ვიცი რომ გააღიზიანებს მაგრამ რამდენად.ყოველგვარ ფიქრებს თავს ვანებებ და გაუბედავად მიმაქვს ყურთან ტელეფონი.
-სავაშ!
-ღმერთო ჩემო...მეგონა ხმას აღარ ამოიღებდი.რახდება?
ის იმდენად თბილად და მზრუნველად მელაპარაკება.იმედი მიჩნდება და ჩემს სათქმელს მშვიდად ვეუბნევი.
-ჰო!სავაშ რაღაც მინდა გთხოვი.
-გისსმენ ძვირფასო...
-უბრალოდ მომისმინე..
-ოღონდ ისევ თავიდან არ დაიწყო...ამ სიმშვიდის აღსადგენად 4 ადამიანი ძალიან გავამწარე...გთხოვ ნუღარ მაიძულებ ეს გავაგრძელო.
მეღიმება ის აშკარად ხუმრობის ხასითზეა.
-არა.არა. უბრალოდ მომისმინე, კარგათ დაფიქრდი და მერე მიპასუხე.მინდა ძალიან მინდა დასამშვიდებლად.დასაფიქრებლად ჰაერზე გავიდე...
-მხოლოდ იმიტომ მირეკავ რომ აივანზე გასასვლელად ნებართვა აიღო?!
გათამაშებული აღშფოთებულ ხმას იღებს.
-გეყოფა ხუმრობა...გთხოვ...
-კარგი.მაშინ მოემზადე...მნიშვნელოვანი საქმე მაქვს მაგრამ როგორც სჩანს გადადება მოუწევს.მალე მოვალ და გავიდეთ.
-არა არა...გთხოვ ჩემს გამო საქმეს ნუ ჩაშლი...თანაც მარტო მინდა გავლა.გთხოვ...თუ გინდა დაცვა გამომყვეს უფრო მშვიდად რომ იყო.
ის ოხრავს და ამით თავს ყიდის.
-კარგი.მაგრამ დამპირდი რომ სისულელეს არ ჩაიდენ.
-გპირდები რომ არ გავიქცევი.
მისი ჩაღიმების ხმა ყურებში სასიამოვნოდ ჩამესმი.
-კარგი გოგოხარ და,იცი რა.ძალიან მომწონს შენი ხელწერა"შეიხის გოგო"
მეც მეღიმება.
-მეც.
-კარგი გავთიშავ რადგან, გაოცებულები მიყურებემ.ძაან აინტერესებთ ასეთი რამნიშვნელოვანი ზარი იყო,რომ თათბირი შევწყვიტე.
ღმერთო როცა კაი ხასიათზეა რა საყვარელია...არა სულ საყვარელია.
-კარგი გათიშე.
-შენ გათიშე.
ღმერთო ხანდახან რა,პატარა ბავშვივითაა.არადა ის ხომ 28 წლის ზრდასრული ჩამოყალიბებული,შეიხია და,მე მისი გოგო ვარ.
-კარგი.კარგი.
ვუთიშავ ტელეფონს.დაცვას ხელებში,შეიძლება უხეშადაცკი ვაჩეჩებ,სირბილით ავრბივარ ოთაღში ვემზადები და ჩანთაში აკანკალებული,უკვე არჩეულ ბეჭედს ვიდებ.ღმერთო როგორ მამძიმებს.თავს ქურდად ვგრძნობ.იქნებ ვარ კიდეც?ამაზე ფიქრის დრო არმაქვს...დაცვის წევრებთან ერთად ბრაბუსში ვჯდებით და, მივდივართ სანაპიროსკე.გზაში კიდევ ერთხელ მოხერხებული ტყუილით ვართმევ ტელეფონს.საძიებოში ვწერ ლომბარდებს და,ერთერთ მისამართს ლოკაციის, მეშვეობით ვიგებ სადაცაა.გამიმართლა სანაპიროსთან ახლოსაა.ცოტახანი მართლაც ვზივარ სანაპიროსთან და გამბედაობას ვიკრეფ,რომ ბოლო შტრიხიც შევიტანო ჩემს გეგმაში.რომ მომკითხოს რა ვქნა?კაი რა მას ხომ,ერთხელაც არ მოუკითხია და, რაღა მაინცდამაინც ახლა,მომკითხავს და რაღა ამ ბეჭედს მომთხოვს?ღრმად ვისუნთქავ,ვდგები გზას ვკვეთავ და ლომბარდის კარს აკანკალებული ხელით ვაღებ.
გამიმართლა ხალხი საერთოდ არაა.ალბათ უსაქმურობით გადაღლილი და კლიენტის მოსვლით გამხიარულებული ხანშიშევული კაცი, მესალმება.
-აქ ოქროს გაყიდვა შემიძლია?
-მაჩვენეთ ნივთი,მე შევამოწმებ და, თუ ის მაღალი სანჯისაა რათქმაუნდა.გაგიმართლათ ქალბატონო სტამბოლის ნებისმიერ ლომბარდზე მაღალი ფასია აქ.
გულში მეღიმება.სინჯი მართლაც მაღალი ექნება ის ხომ შეიხიმ მიყიდა.მართალია უგემოვნოა...უფროსწორად მე არ შემეგფერება მაგრამ, დარწმუნებულივარ ფულს ნამდვილად არ დაინანებდა...რათქმაინდა ის თუ ბიუსჰაულტერში 700დოლარზე მეტს გადაიხდიდა, წარმომიდგენია ამაში რას მისცემდა.ისე როგორცკი მოვა სახლში აუცილებლად უნდა ვკითხო ახლა რომ ბიუსჰალტერი მაცვია რამდენია ამაში გადახდილი.
-ქალბატონო...მაჩვენებთ ნივთს?
-ა.დიახ,დიახ.
ჩანთაში ხელს ვყოთ და დაუფიქრებლად ვაწოდებ გამყიდველს.
რაღაც სასაცილო სათვალეს ირგებს,სკამზე ჯდება და, გულდასმით იწყებს ბეჭდის დათვალიერებას.ერთხანს დაფიქრებული უყურებს ბეჭდს,შემდეგ სათვალეს იხსნის და მაკვირდება.
-შეგიძლიათ მითხრად ეს სად შეიძინეთ?
-არა...მმ.ის მე მაჩუქეს.
-გაჩუქეეს?
გაოცებას აშკარად არ მალავს.ერთხანს პირდაღებული და,დამრგვალებული თვალებით მაჩერდება.შემდეგ ალბათ მიწაზე ეშვება და...ალბათ ინტერესით მეკითხება.
-ამ დროში ვის შეუძლია ასეთი საჩუქრების გაკეთება.ვინ გაჩუქათ?
-უკაცრავად?!მემგონი ეს თქვენ არ გეხებათ!თუ იყიდით ფასი მითხარით თუ არადა დამიბრუნეთ და, წავალ.აქ ჩემი პირადის განსახილვლად ნამდვილად არ მოვსულვარ.
აგრესიას ნამდვილად არ ვფარავ და პირდაპირ ვაჯახებ სათქმელს.
ერთხანს დაბნეული მიყურებს შემდეგ ბოდიშს მიხდის და ბეჭედს ხელში მუჭავს.
-არა არა ვიყიდი.ოღონთ ერთი წუთით დრო მომეცით უნდა დავრეკო.ამხელა თანხა აქ ნამდვილად არ მაქვს.
შედარებით ვმშვიდდები და, მარტო თავის დაკვრით ვატყობინებ თანხმობას.
ასაკოვანი კაცი გვერდით ოთაღში გადის და რამდენიმე წუთის შემდეგ ბრუნდება.
უცნაურია ცოტა აფორიაქებულია და თვალს მარიდებს.რა ჯანდაბა, სჭირს?მეც მასზე არანაკლებ აფორიაქებული ვჯდები ერთერთ სავარძელში და ნერვიულად საათს გავყურებ.ალბსთ დაცვის წევრები უკვე მეძებენ...იქნებ გავიდე და ვუთხრა?არა!რომ დამინახონ?თვალს დიდი შუშის კედლიდან გარეთ ვაპარებ.ოჰ.ისინა გარეთ არიან,ჯანდაბა!ეტყვიან რომ აქ შემოვედი...რამე ტყუილის მოფიქრება მომიწევს...თავს უარესად ვგრძნობ...საათს ვაკვირდები.15წუთია გასული უკვე.ვდგები,გამყიდველს ვუძახი,რომ ამ დროს პოლიციის სირენისხმა მაკრთობს...ისინი მაღაზიაში შემოდიან...ხანში შესული კაცი ესალმება,ბეჭედს უჩვენებს,რაღაცას ეუბნევა და თავით ჩემზე უჩვენებს.ვერცკი ვხვდები რახდება მაგრამ უსიამოვნო ცახცახი მივლის.ჩემსკენ მოდიან,მესალმებიან და საბუთებს მთხოვენ.ჯანდაბა!ჯანდაბა!არ მაქვს.მე ხომ იქ...იმ მუჰამედმა,მუსტაფამ თუ ჯანდაბამ წამართვა.ღრმად ვისუნთქავ ჩანთაში ვიქექები,ვითომ ვეძებ.შემდეგ დამწუხრებულ სახეს ვიღებ დ დანანებით ვეუბნევი.
-მაპატიეთ.სახლში დამრჩენია.
ნერვიულობისგან შიშისგან ერთიანად ვკანკალებ და ალბათ ეს აშკარადაც მემჩნევა.ერთერთი პოლიციელი დაეჭვებული მიყურებს.
-კარგით.მაშინ თქვენი მისამართი გვითხარით.
ვაიმე.მეხომ წარმოდგენაც არამაქვს სად ვცხოვრობ.
-ეე...მმმ...არ ვიცი.ტურისტად ვარ ჩამოსული...ზეპირად არ ვიცი მაგრამ შემიძლია მიგიყვანოთ.
-ტურისტას ხართ ჩამოსული და სად ცხოვრობთ არ იცით?!
უფრო დაეჭვებული მიყურეს.
-დიახ...და საერთოდ რა პრობლემაა?
-ზარი შემოვიდა რომ შესაძლოა მოპარულ ნივთს ასაღებდეთ.
-რააა?!
გაოცებისგან პირი დიდზე მეღება და ასე პირდაღებული ვაჩერდები ჯერ პოლიციელებს,მერე გამყიდველს და ისევ პოლიციელებს.
-ქალბატონო ვშიშობ თქვენი განყოფილებაში წაყვანა მომიწევს!
უკან უკან მივდივარ და სავარძელზე მოწყვეტით ვეცემი.თავში ხელებს ვიცურებ და...უბრალოდ წარმოდგენაც არ მინდა რამხელა შარში გავყე თავი.
-მე ეს...მე არაფერი...ცხოვრებაში არაფერი მომიპარავს!მე ეს მაჩუქეს!
-ძალიან კაი იქნება ამას რომ დავამტკიცებთ...მაგრამ ეს სულ რომ დაგვიმტკიცოთ...თქვენ საბუთებიც არ გაქვთ.ამიტომ მოგიწევთ განყოფილებაში წამომყვეთ და იქ გავარკვევთ ყველაფერს.
მკლავზე ხელს მკიდებს,წამოდგომაში მეხმარება გარეთ გავყავარ და მანქანაში მსვამენ.უკან ვიყურები ისინიც მომდევენ.თითქოს ვლანდავ რომ ერთერთი ტელეფონზე საუბრობს.
ღმერთო რომ გაიგებს სავაში პოლიციამ წამიყვანა...ეგონება ვუღალატე..იმის წარმოდგენით თუ რას იფიქრებს,გული მეკუმშება.
არა საერთოდ რომ გაიგებს აქ რატომ მოვხდი,ალბათ შემიზიზღებს...ვიცი საბოლოოდ დავკარგე..თვალებს ვხუჭავ და გონებაში,მის ნავარჯიშებ,ძლიერ სხეულს,მის თბილ ხელებ,თლილ და მოვლილ ხელებს,მის წითელ სველ ტუჩებს,გამოქანდაკებულ ცხვირს,მის შავ თვალებს,მის მოვლილ ოდნავ მოზრდილ წვერს და აბრეშუმივით რბილ თმას ვიხსენებ.ცრემლები საბოლოოდ თავისას იტანენ,თვალის გუგაზე მეჯახებიან და კაშხალივით მწყდებიან.ვცდილობ მისი არაამქვეყნიური სურნელი აღვიდგინო და სამუდამოდ ჩავიბეჭდო ტვინში...არმინდა მისი დავიწყება.
-ქალბატონო!მოვედით...გადმოსვლაში დაგეხმაროთ?კარგათ ხართ?
მათი ხმა ჩემესმის და ცდილობს ჩემი მოგონებები ამირიოს.ნერვიულად თვალებს ვაცეცებ და გადმოვდივარ.დაცვაც აქაა მათკენ ვიხედები და ვეკითხები.
-დაურეკეთ?
-დიახ ქალბატონო.
სიმწრით თვალები მეხუჭება.უცნაურია დაცვის ბიჭები შეშინებულები და გაბრაზებულები არიან.რატომ?მე მიბრაზდები...ჯანდაბა!მათ შეიხის ეშინიათ და საკუთარ თავზე ბრაზობენ მე რომ აქ მოვხვდი.ღმერთო ახლა მე ვბრაზდები ჩემს თავზე ასე უნამუსოდ როგორ მოვექეცი ამათ.წარმომიდგენია რა რისხვა დაატყდება ძლევამოსის შეიხისგან.ნეტა თუ იციან აქ რატომ მოვხვდი? ალბათ ჰგონიათ რომ მე ისინი დავაბეზღე.ჰგონია რომ მე ვუჩივლე.ვიცი.ვიცი.ვიცი.იმედები გაგიცრუე სავაშ.იმედია ოდესმე მაპატიებ.
-აქ დაბრძანდით ქალბატონო და თუ შეიძლება კითხვებზე გვიპასუხეთ...კარგათ ხართ?წყალი ხომ არ მოგართვათ?
ჰო ნერვიულობისგან პირი ერთიანად მიშრება..წყალი ნამდვილად მინდა.
-დიახ თუ შეიძლება...
წყლით სავსე ჭიქას მაწვდის.ერთ ყლუპს ვსვამ თუმცა გადაყლაპვა მიჭირს...ნერვიულობისგან ალბათ.
-ახლა მზად ხართ კითხვების გასაცემათ?
-დიახ.
-რა გქვიათ?
-ნიტა.
-ქალბატონო ნიტა,სტამბოლში რას აკეთებთ?
-უკვე გითხარით აქ ტურისი ვარ.
-სად ცხოვრობთ.
-არ ვიცი მისამართი არ ვიცი მაგრამ შემიძლია ზეპირად მიგიყვანოთ.
არ ვიცი რამდენად დამიჯერებენ.მაგრამ რომ მითხრან მიმიყვანეო რა ვქნა?მე ხომ ზეპირადაც არ ვიცი.
-ეს ბეჭედი საიდან გაქვთ?
-მაჩუქეს.
-გაჩუქეეს? იცით რაღირს და რამდენადაა შეფასებული?
ნუ წარმოდგენა მაქვს ის ხომ შეიხის საჩუქარია...არა ნამდვილად უნდა ვუთხრა რომ ასეთი რაღაცეები აღარ მაჩუქოს ფულს ტყუილად ხარჯავს.ჯანდაბა!მახსენდება სადაც ვარ.მე თქმა არცკი დამჭირდება ის ხომ ახლოსაც აღარ გამიკარებს.
-გესმით?
-ბატონო ვერ ვხვდები აქ რატომ მომიყვანეთ.ვინმემ განაცხადა რომ ეს ნივთი დაიკარგა? თუ ასეა დამიჭირეთ თუ არადა გამიშვით!
წამით იბნევა.
-ახლა ამოწმებენ ვინმემ ხოარ განაცხადა.
-დიახ პრობლემა არამაქვს.აუცილებლად იქნება განაცხადი თუ ვინმეს მოპარეს რადგან ამხელა დანაკლის ვერავინ აიტანს არა?მაგრამ უნდა გითხრათ რომ თქვენი ბიჭები ვერაფერს ვერ იპოვიან რადგან ეს ჩემია.მოპარული არაა.
-თუ ასეთი დარწმუნებული ხართ ასე რატომ ღელავთ?
მისი თავაზიანობა სადღაც ქრება და ახლა,
ცინიკურად მათვალიერებს.თავხედი იდიოტი.სკამზე ნერვიულად წრიალს ვიწყებ.ეს მზერა აშკარად არ მომწონს.უცებ კარები იღება და მსუბუქი ნაბიჯებით შემოდის.მთელს ოთახში მისი სუნამოს სუნი ტრიალდება და ირგვლივ ყველაფერი იჟღინთება.იმედი მეძლევა ის აქაა,მაგრამ...რა მოხდება ამ ყველაფერს რომ გაიგებს?მინდა მინდა უკან გავიხედო და თვალი კიდევ ერთხელ შევავლო ჩემთვის ნანატრ მზერას მაგრამ.არ შემიძლია,ამდენად თავხედი უბრალოდ ვერ ვიქნები.
მის დანახვაზე პოლიციელი დამფრთხალი ბავშვივიდ დგება.თავისი ავხორცი სურვილები საერთოდ ავიწყდება.ეს მომენდი იმდენად სასაცილოა მინდა გადავიხარხარო მაგრამ თავს ვიკავებ.ტუჩებს კბილებში ვიქცევ და ოდნავ მაგრამ მაინც მეღიმება.აბა ბატონო პილიციელო ახლა დამაჟინდი და მაგრძნობინე თქვენი ძალაუფლება...დიახ დიახ ეს შეიხია და ის ჩემს გამოა აქ.
-ბატონო სავაშ.რით შემიძლია დაგეხმაროთ.ახლავე გავიყვან...ეე...დაკითხვაზე მყავს გავიყვან და დავბრუნდები.
იმდენად შეშინებული და დამფრთხალი ლუღლუღებს.ნერვებიცკი მეშლება მისი უსუსურობის გამო.ბოლოსდა ბოლოს შენ სამართალდამცავიხარ იდიოტო.დაუდექი ვაჟკაცურად.
ის ჩემსკენ მოდის.ჩემს უკან დგება და მხრებზე ხელებს მადებს...მისი შეხებით მთელს ტანში ნანატრი მუხტი მივლის და ვმშვიდდები.რამდენად გასაოცარიც არ უნდა იყოს ვდუნდები.
-მე აქ.ამ ქალბატონის გამოვარ.
ისე ხაზგასმით ამბობს...მის ხმაშა აშკარა ბრაზი ჩანს.მხრებზე ხელებს ძლიერად მიჭერს და წამით სახეცკი მეჭმუხნება ტკივილისგან.ჯანდაბა ის გაცეცხლებულია ჩემზე და ვიცი კაი დღე არ მელის.
პოლიციელი მონისხულივით გვაკვირდება ორივეს.წამის მეასედი ყოფნის სიტვაციის გასაანალიზებლად და თავის ადგილზე ჯდება.
-ის...მას...ის.
-ის შეიხის გოგოა.
აჰა გასაგებია ლაპარაკი საითაც მიყავს.ოხ შე გაიძვერავ...შენს ძალაუფლებას ბოროტად იყენებ შეიხო.
-აა...დიახ დიახ...უბრალოდ საბუთები მჭირდება გავაფორმებ და...
სათქმელს აღარ აბოლოებინებს და პირდაპირ უკონკრეტებს.
-ნუთუ იმ წვრილმანების გამო აქ გვაცდევინებთ?ჯერ მარტო ისიც საკმარისია ჩემს გოგოს ქურდობა რომ დააბრალეთ და დამნაშავესავით წამოიყვანეთ მაღაზიიდან.
ის გაცეცხლებული ღმუის.თუმცა ვერ ვხვდები იმაზე გიჟდება მე რომ იქ
.ლომბარდში ვიყავი თუ იმაზე რომ მართლა ქურდივით წამომიყვანეს იქიდან.
ბატონი პოლიციელი კიდევ უფრო იბნევა და ცფილობს სადმე გაძვრეს.ნჰ მე ყოველშემთხვევაში ასეთი შთაბეჭდილება მრჩება.
-დიახ.მოგვიტევეთ...უბრალოდ ბეჭედი იმდენად ძვირად ღირებული იყო წარმოგიდგენიათ ეთიმილიონი დოლარი...
შეიხი არათრის მთქმელი,უინტერესო გამომეტყველებით უყურებს პოლიციელს.
-გასაგებია.ის თქვენ აჩუქეთ.
თითქოს დანანებითაც კი ლუღლუღებს.
მოიცა მოიცა...ერთი მილიონი დოლარიიი?!ღმერთო ამ კაცს ფული უბრო ბევრიაქვს ვიდრე ჭკუა.წამში ყველა საჩუქარს ვთვლი მე ხომ ასეთი სულ ცოტად 16 ან 17ტი მაქვს?ღმერთო ერთმილიონ დოლარად ლილის...მე გიორგისაც ვიყიდდი სახლსაც და ცხოვრებასაცკი მოვიწყობდი.
-თავისუფლები ვართ!
გაღიზიანებულიცკი ეუბნევა და პასუხს არცკი ელოდება ისე მავლებს მკლავში ხელს და გავყავარ.ისე ძლიერად მიჭერს ხელს რომ სადაცაა ძვალს ჩამიმსხვრევს.ისე რომ მას არ ვუყურებ მეორე ხელს ვიღებ და იმ ხელზე ვადებ რომლითაც ასე ძლიერად ვყავარ ჩაბღაუჭებული.
მის მკაცრ მზერას ვგრძნობ.
-რაა!
გმუის ის.და ადგილზე მყინავს მისი ცივი ხმა.
-მტკენ.
შეშინებული ჩავარდნილი ხმით ძვლივს გასაგონად ვებურტყუნები.
ის ისე რომ მზერას არ მარიდებს ოდნავ მიშვებს ხელს.
როგორც იქნა კოლოდორი მთავრდება და გარეთ გამოვდივართ...თუმცა გონებაში ვაანალიზებ ჩემთვის რომელი ადგილი უფრო უსაბრთხოა აქ...პოლიციის განყოფილებაში ყოფნა თუ გაცეცხლებული შეიხის სახლში.
კიბეებზე ჩქარი ნაბიჯით ეშვება და მე იძულებულივარ სირბილით გავედევნო უკან.რადგან ჯერ კიდევ ჩაბღაუჭებული ვყავარ.კიბის მოლოს მანქანს დგას.უკანა მგზავრის კარი უკვე ღიაა და მომთმენლად გველოდებიან.ის რასაქვია მანქანაში მტენის.მანქანას გვერდს უვლის და ჩემს გვერდით ჯდება...ერთხანს გაცეცხლებული მაჟინდება შემდეგ დაცვას უბრუნდება და ბრძანებას სცემს.
-სახლში!დროზე!
და მე გული სადღაც მეპარება.