-რას აკეთებს ასეთი ლამაზი გოგონა აქ მარტო?
ღმერთო ადამიანია გულში ჩავიცინე და თვალები გავახილე.
-აქ ისა მე...
-რა იყო შეგაშინე? მის სახეზე ღიმილს მოვკარი თვალი.
-არა უბრალოდ მე არ მოვე...
-კაი კაი უბრალოდ, ხომ კარგად ხარ?არ მინდოდა შენი შეშინება მაპატიე.-მომიბოდიშა ბიჭმა
-ამ მგონი.-თავი დავხარე
-დახმარება ხომ არ გჭირდება?მგონი რაღცის გაკეთებას ცდილობდი.-ისევ ჩაეცინა
-მე აქ ჩემს დაქალთან ერთად გავიჭედე.-ვთქვი თუარა გამახსენდა რომ ჩემთვის სრულიად უცხო ადამიანს ვესაუბრებოდი ამის გაფიქრება და ჩემი ადგილიდან მოსხლეტვა ერთი იყო. უცებ უცნობი მკლავში მეცა და შემატრიალა.
-სად გეჩქარება? რამე გაწყენინე?-არ ჩანდა მაგრამ მგონი ნაღვლიანი თვალებით შემომხედა.
-არა მე შენ არც კი გიცნობ.რა ვიცი რომ
-მანიაკი არ ვარ?გაეცინა ბიჭს
სირცხვილისგან თვალი ჩავღუნე მგონი სულ გავწითლდი
-ხო ხო შეიძლება მანიაკი იყო, რავიცი პირველად გხედავ მოიც აქ როგორ აღმოჩნდი?
-მანიაკი არ ვარ და მგონი მთელმა საქართველომ გაიგო შენი და შენი დაქალის ყვირილის ხმა, მე კი აქვე ვიყავი და შემოწმება მომინდა.
ისევ შემრცხხვა რაღაც უნდა მეთქვა და სწორედ ამ დროს ანა გამოვიდა სახლიდან
-ლიდა ხომ კარგათ ხარ რატომ ყვიროდი?-შიში ეტყობოდა სახეზე.მაგრამ როდესაც მე და ეს უცნობი დაგვინახა პირი დააღო და გაბრაზებული სახე მიიღო
-მოიცა მოიცა ეს ვინ არის?ნუ თუ ტელეფონმა დაიჭწირა და მოიც ეს შენი იდუმალი შეყვარებულია? ამას მიმალავდი გოგო?(ანა)
-ხო ამას გიმალავდაჩვენ, ჩვენ უკვე დიდი ხანია ერთად ვართ, ხელი მომხვია და ტანზე ამიკრა.
-რას ბოდიალობ?-ვეცადე თავი დამეძვრინა მისი მკლავებიდან მაგრამ არაფერი არ გამომივიდა.
-ჰა ჰა რა იყო ლიდუჩკები შეგრცხვა ამდენხანს რომ მიმალავდი ამ ამბავს და ახლა თავის დაძვრენას აპირებ?(ანა)
-ხო ასეთი მორცხვი გოგო გვყავს(უცნობი)
-ხო და ახლა ხომ უნდა გავიცნოთ ერთმანეთი აქ წვიმს და ცივა მოდი სახლში შევიდეთ(ანა)
-რატომაც არა.-თქვა უცნობმა მე კი მკლავზე ვუჩქმიტე
-ანა მგონი ჩვენ გავგვიანდებოდა და იქნებ ვკითხოთ რაიმე ტრანსპორტი ხომ არ ყავს ბატონს რომ წაგვიყვანოს ამ სახლიდან.-დაბღვერი სახით გავხედე უცნობს.
-ისე ხო მართლა შეგიძლია აქედან გაგვიყვანო?ამმ და სახელი? როგორ მოგმართო?(ანა)
-იაკობი.-გაუღიმა უცნობმა, უკაცრავად იაკობმა.
-იაკობს გვარი არ აქვს?:დდდდ(ანა)-გულიანად გაეცინა ანას.
-სიცილს გირჩევია მოკიდოთ თქვენს ნივთებს ხელი და წაგიყვანთ.
გახარებულმა ანამ სახლში შეირბინა ყველაფერი გამოიტანა, კარიც ჩაკეტა და ჩვენ მოგვიბრუნდა.მე ისევ იაკობის ტანზე ვიყავი აკრული.
-აბა გვრიტებო არ წავედით?
იაკობმა ხელი ცივად მომაშორა და წინ გაგვიძღვა
-მობრძანდით ქალბატონებო. ღიმილით შემოგვხედა ორივეს, მე რატომღაც არ მინდოდა გაყოლა მაგრამ სხვა გზას ვერ ვხედავდი აქედან გასასვლელად.მეც და ანაც ,მივედით მის მანქანასთან გასაკვირი არაფერი ახალი მარკის BMW ჰყავდა, არ გამიკვირდა რადგან ჩემი ძმა როგორც გოგოებს ისე მანქანებს იცვლის ნასკებივით. სულ სველები ჩავსხედით მანქანაში, ციოდა მაგრამ მანქანაში გავთბით. ჩემი სახლია მისამართი ვუთხარი და ოცდახუთწუთში ადგილზე ვიყავით, არცაა გასაკვირი, რადგან გიჟივით ატარებდა მანქანას. მანქანიდან გადმოვედით,იაკობიც გადმოგვყვა, მე მასთან მივედი და გამოვალაპარაკე.
-მადლობ რომ მოგვიყვანე, შენთან ვალში ვარ და არ ვიცი როგორ გადაგიხადო
ჩემს ყურთან დაიხარა და მიჩურჩულა
-აუცილებლად გადამიხდი, საყვარელო.-მან ისევ გაიღიმა, ღმერთო რა საყვარელი ღიმილი ჰქონია.
-ჰო ჰო.- გავუღიმე და დავემშვიდობე

ბოდიში გუშინ ვერ დავდე სკოლა და ეგეთი ამბები. დააკომენტარეთ რას ფიქრობთ გავაგრძელო თუ არა დადება.