ქალაქის გარეუბანანში ერთი კორპუსი დგას დასაც მე ვცხოვრობ ჩემი სახელი ნიტაა. პატარაობაში ანცი ბავშვი ვიყავი. მაგრამ ჩემი მშობლები ბევრ თავისუფალ ადგილს მითმობდნენ ეს ყველაფერი კი მაშინ შეწყდა როცა ერთ ჩვეულებრივ დღეს გარეთ გავედი და მეგობრების დაძახება დავიწყე.
_ბექა, ბექაა
_ხო,რა იყო? გარეთ გამოვიდე?
_აუ კი რა. გამო ვითამაშოთ
_კაი, სხვებსაც დაუძახე, მე ჩავიცმევ და გამოვალ.
_კაი თუ რამეა ბავშვები სტატიონის უკან გარაჟებში ვიქნებით.
ამ ადგილას ბავშვები ხშირად დავდივართ დიები იქ არ არიან და ვერ ხედავენ რას ვაკეთებთ, თუ ვინმე გამოივლის მაინც უცხო იქნება და ვერ გვიცნობს დედაჩვენებს ამბები, რომ მიუტანოს, როგორც ჩვეულებრივმა ჭორიკანა ქართველებმა იციან.აი ყველა შევიკრიბეთ უკვე და ბავშვებმაც ლაპრაკი დავიწყეთ ჩემი საუკეთესო მეგობრების რიცხვში ხუთი ბავშვი შედიოდა:ბექა,ნინი,ქეთი,ანი და გივი.
საუბარი როგორც ყოველთვის გივიმ დაიწყო წუწუნით
_ჰა, ეხლა რა გავაკეთოთ მოიფიქრეთ რამე. მალე ამოდიო დედაჩემა.
მას ნინი აყვა რომელიც თავის თავზე გაგიჟებული იყო რადგან ყველა ეუბნებოდა ჭკვიანი ხარო და თავში აუვარდა.
_როგორც ყოველთვის მე უნდა მოვიფიქრო ხო?
_რა საჭიროა შენი მოფიქრება წამო ქუჩის მეორე მხარეს მაინც დიდებ ვართ უკვე 5 კლასელები გავხდით
ბექას როგორც ყოველთვის სურდა დიდი ყოფილიყო და მეორე მხარისკენ მიწევდა სადაც ყველაზე მაგარი და კარგი ბავშვბი იყნენ 21 საუკუნეში გაჩითულებს ეძახიან ამას ისინი მე 7 კლასელები იყნენ. ქეთი ჩენ შორის ყველაზე უჟმური იყო ამ აზრზე უარი თქვ და ეგრევე სახლში წავიდა, როგორც ნინი. ნინი იმიტო წავიდა, რომ მისი აზრი არავის მოეწონა და გაიქცა დავრჩით მე გივი ბექა და ანი, ანიც ზუსტად ჩემნაირი იყო.
მივედით ქუჩის მეორე მხარეს და ვერავინ ვიპოვეთ ბავშვი, რომ გაგვეცნო და დავლაპრაკებოდით.იქვე ახლოს რაგაჩ ბაღი იყო და იქ დავჭექით. ისეთი სახები მივიღეთ თითოს ვიღაც ახლო ნათესავს ვეძებდით. ამ დროს გივი რათქმაუნდა არ ისვენებდა და რაღაცებს დაეძებდა ბაღში, მერე რაღაც ბოთლი იპოვა რომელსა საშინელი სუნი ასდიოდა და ბავშვებთან სპეციალურად მიქონდა ახლოს ცხვირთან,ბოლოს ჩემამდეც მოვიდა და ხელი აუკარი ბოთლი ამ დროს ძირს დავარდა, გივი თითქოს გაბრაზდა და წავიდა დაჟდა თავისთვის ამ დროს ბექამ ჭიბიდა ასანთი ამოიცურა და სიგარეტი, ყველამ გაოცებული შევხედეთ და პასუხად მხოლოდ ის თქვა, რომ:
_რაიყოთ უყვე გავიზარდეთ და უნდა მოვწიო. მამაჩემა 8 წლიდან ვეწევიო და რა მოხდა მე რო მოვწიო.
გაბრაზებული ანი მივარდა და სიგარეტი დაგდებინა ზუსტად იმ ადგილას სადაც ის სითხე დაისხა და ამ დროს გარშემო დიდი ცეცხლი აინთო. ყველა გავშტერდით, მერე გავშეშდით და უცებ ყვირი დავწყე:
_გაიქეცით ჩქარა სანამ აფეთქდა მანქანა.
გავრბოდით სანამ იმხელა მანძილზე არ ავღმოჩდით სანამ ცეცხლი არ ჩანდა მარა უცბათ საშინელი ბრუხუნის ხმა გავიგეთ და უზარმაზარიი შავი კვამლი დანინახეთ. იქვე მივიმალეთ და ველოდებოდით რა მოხდებოდა მერე სახანძრო სასწრაფო და პოლიცია მოვიდა. ვიღაც ქალი პოლიციას ეუბნებოდა, რომ ბავშვები დაინახა ორი ბიჭი და ორი გოგო ამ დროს უკნიდან ხმა გავიგეთ :
_აი აქ ყოფილან პატარა ხულიგნებიო.
თვალის დახამხამებაში განყოფილებაში აღმოჩდით, მშობლეფთან ერთად ოთხივე დაგვაშორეს და ცალცალკე დაკითხვის ოთახში შეგიყვანეს, ოთახში შევედი თუ არა დავინახე მაგიდა ორი სკამი დ ერთი დიდი სარკე ათი წუთი ვიჯექი სკამზე შემდეგ კარში დეტექტივი შემოვიდა და ლაპრაკი დამიწყო:
_წყალი ხომ არ გინდა?
_არა, მარტო იმის ახსნა მინდა აქ რატომ ვართ ცალცალკე?
_იმიტომ ხართ აქ, რომ ხანძეის ადგილას თვქენ იყავით მხოლოდ და ერთი მოხუცი ქალი რომელმაც თვენ შეგნიშნათ. ახლა რახანც ასე ჩქარობ იქნებ მომიყვე რა მოხდა იქ?
_მე.. მე..
სიტყვას აზრი ვერ მოვაბი და ბოლოს ყველაფერი დეტალურად მოვყევი როგორც დანარჩენებმა.
მეორე დღეს გავიგეთ რომ ეს შემთხვევითი ამბავს მიაწერეს და გამოგვიშევეს ოღონდ ერთი ტვე ქალაქ გარეთ არ უნდა გავსულიყავით, მაგრამ ერთი საშინელი რამ იყო რასაც ვერ წარმოვიდგენდი ხანძარი სადაც გაჩნდა იქ ჩემი ახალი დირექტორის მანქანა იყო და ისი მანქანა აფეთქდა, დირექტორმა კი თქვა, რომ თუ მთელი 5 წლის მასალას ჩავაბარებდი ათზე ცხრაზე ან რვაზე მაშინ არ გადაგვახდევინებდა მანქანის საფასურს. მე კიდე მხოლოდ შვიდიანი მქონდა მიღებული ყველაზე აღალი ნიშანი დედამ მეორე დღეს დასვა წიგნებით ხელში და მეცადინეობას მაიძულებდა. მხოლოდ რამოდენიმე საათვი ვიმეცადინე თალის მოსატყუებლად და გარეთ გასვლა დავაპირე, მაგრამ კართან მისული ყვირილის ხმა გავიგე რომ გარეთ აღარასდროს ერთი წელი მაინც არ გავიდოდი და ვერავის ჩემი მეგობრებიდან ვერ ვნახავდი გარდა კლასელების, რომლებიც საკმაო ამაზრდზენები არიან არანაკლებია დამრიგებელიც. ამ ყველაფრის გაგონებაზე ვიწივლე, ვიკლივე, ნივთები დავლეწე და სახლიდან წავედი მაგრამ მხოლოდ ერთი საათი მერე მომშივდა და დავბრუნდი. მეცადინეობდა დავიწყე და მალე გადიოდა დღებიც ამასობაში მალე გამოცდის დღეც მოახლოვდა სადაც ათები ავიღე და სიხარულისგან მეცხრე ცაზე ვიყავი, მეგონა ამ ნიშნის შემდეგ დაუბრუნდებოდი ძველ დროის ჩვევებს მაგრამ ამაოდ მხოლოდ იმის სუფლება მომცეს,რომ მეგობრები მენახა რამოდენიმე საათი მე კიდევ მხოლოდ ანის, ბექას და გივის ვნახულობდი, ქეთის და ნინი გახსენებაც არ მინდოდა, რადგან ჩევნი ამბის შემდეგ არცერთხელ უცდიათ დაკავშირება მეტიც ჩვენ წიაღმდეგ ჩვენებაც მისცეს და იმ ბავშვებს დაუმეგობრდენ ვისაც ადრე ლანძრავდნენ ამ ამბის შემდეგ შეგვძულდა მე და ანის ისინი. მაგრამ მე და ანი მეგობები ვიყავით თანაც საუკთესო.ამასობაშ სკოლის დროც მოვიდა მომიწია იმ ამაზრზენ და აუტანელ ბავშვებს შევგუებოდი ვინც არ მიყვარდა და იმ მასწავლებელს უნდა მოვპირფერებოდი ვინც მეზიზღებოდა. სკოლაში მივედი თუ არა ჩემი კლასელების ხმ მესმოდა: ეს პირომანი, ველური, ფუ სოფლელი, გაიწიეთ არ გადაგწვათ, აუ ამის გვერძე არ დამსვან ნეტა.
ამ სიტყბების გაგონებაზე გავბრაზდი და ისე ვეჩხუბე ყვლას, რომ ხმაც ვერ ამოიღეს ვეუბნებოდი რომ თითონ იყნენ სფლელები ბაზრის ქალებივით, რომ ჭორაობდნენ, ისინიც პირომანები იყნენ ნახევარი კარებები მაგათმა დალეწეს სკოლის კიდევ იმდენი რაღაც უთხარი. კლასის ყველაზე სწერვა და ძერსკმა გოგოებმა კიდე ძლიერად მიმიჩნიეს ხმის ამოღება რომ შემეძლო და მაშინვე ჩემთან დამეგობრება დაიწყეს, თუ დავჯირდებოდი გამომიყენებდნენ, იმ დროს ვერ ხდებოდი ამას სამწუხაროდ. ცოტახანში კიდევ მასწავლებელთან რომელიც მეზიზღებოდა მასთანაც კარგი ურთიერთბის დაწყებ მომიწიე და აი ასე გავხდი ერთ დღეში პირფერი, რომ ნორმალურად ვყოფილიყავი სკოლაში სხვაგვარად როგორ აბა. ასე ,მოუწია ანისაც სამწუხაროდ ორივეს პირფერობა და აფერისტობა გვიწევდა ყველასთან კიდევ კაი ერთმანეთი მაინც გყავდა სადაც არ აფერისტობდით და სწავლაში ვეხმარებოდით ერთმანეთშ თორემ ნახვის საშვალებას აღარ მოგცემდნენ ერთმანეთის,არადა მარტო ერთმანეთი გყავდა...