მძიმედ გაახილა თვალები და პირველი ჭერს შეხედა.აშკარად არ ეცნო და ნელ-ნელა მოავლო ოთახს თვალი.ბოლოს მძინერე ბექაზე შეაჩერა მზერა და ოდნავ შესამჩნევად ჩაეღიმა, ესიამოვნა რომ ბიჭი მის გვერდით იყო, საწოლში ფრთხილად უნდოდა წამოჯდომა მაგრამ ვერ შეძლო თავის შეკავება,ტკივილმა თავი შეახსენა და დაიკვნესა.რასაც ბექას გაღვიძება მოჰყვა
-ჩამძინებია წუხანდელ უძილოს
-ფხიზელი ძილი გაქვს.
-კი საკმაოდ.შენ რა გჭირს?რამე გტკივა?ხომ კარგად ხარ?გადაუჯდა საწოლზე ინსტიქტურად და მისი ხელები თავის ტორებში მოიქცია.
-დამშვიდდი ბექა კარგად ვარ,ამოისუნთქე.გაეღიმა.-სად ვარ?ან რომელი საათია?
-ჩემს სახლში ხარ.და უკვე საღამოა, დახედა საათს და მისი ცნობისმოყვარეობა დააკმაყოფილა ბექამ.
-აქ რატომ ვარ?
-საფრთხე გემუქრება და ამიტომ
-აჰ ახლა გამახსენდა ომარის ზარი,,,, წამოსცდა ხმამაღლა და ენაზე იკბინა
-ყველაფერი ვიცი,შეგიძლია თამამად ილაპარაკო.
-ხო ახლა გამახსენდა ყველაფერი, სერგისაც იცნობ.საიდან?
-შენ მხოლოდ ეს გადარდებს?წარმოდგენა მაინც გაქვს რა საფრთხეში ხარ და რა შეიძლება მოჰყვეს ამ ყველაფერს?-უსაყვედურა ბექამ
-მე სულ საფრთხეში ვარ მთელი ჩემი ცხოვრებაა.სიმართლე გითხრა არც მისი მეშინია და არც სიკვდილის,იქნებ შვებაც კი იყოს ჩემთვის.მე მხოლოდ საყვარელი ადამიანების დაკარგვის მეშინია რომლებიც არც თუ ისე ბევრი მყავს.დარდიანად თქვა გოგომ
-იქნებ არსებობს ადამინეი ვისაც შენი დაკარგვის ეშინია?ჰკითხა ბექამ რასაც ელენეს ირონიული ჩაცინება მოჰყვა
-არა მგონია.ვიცი არავის ვადარდებ.არავის აწუხებს ჩემი ასებობა-არრსებობა.არც ჩემი ოჯახის წევრებს
-ასეთი პესიმისტი ნუ ხარ კარგი?ოჯახს თუ არ უნდა შენთან ურთიერთობა იმას არ ნიშნავს რომ მეგობრები არ იდარდებენ
-მეგობარი ხოოო, ახლა გამახსენდა რუსა?როგორაა?უნდა ვნახო.მისი ნახვა მინდა
-დამშვიდდი და საწოლში დაბუნდი.ახლა ვერსად წახვალ.ის რეანიმაცაშია და გონს ჯერ კიდევ არ მოსულა.
-ჩემი საწყალი მეგობარი,როგორ იტანჯება.მე უნდა ვიყო ახლა მის ადგილზე,-ცრემლი მოერია გოგოს
-ყველაფერი უფლის ნებაა.ალბათ ესეც უნდა გადაგეტანათ,ხომ იცი ისე არაფერი ხდება, აი ნახავ რუსა გამოჯანმრთელდებადა კარგად იქნება.
-იმედი მაქვს.
ცოტა ხანს სიჩუმე ჩამოვარდა.სათქმელს ვეღარც ერთი ამბობდა,მერე ისევ ელენემ იკითხა
-აქ რატომ ვარ?
-იმიტომ რომ დაგიცვა
-რა თქმა უნდა შენ ხომ რაინდი ხარ.
-არა,არ ვარ,ერთი ჩვეულებრივი ადამიანი ვარ.არ გინდა გულწრფელად ვილაპარაკოთ?
-კი მინდა.მითხარი სერგის საიდან იცნობ?
-გახსოვს რომ გიყვებოდი აკადემიაში ერთი პროფესიონალი მრბოლელი გამოგვიგზავნეს თქო?მასზე გიყვებოდი.
-მართლა?საოცარია პირდაპირ,რა პატარაა სამყარო
-აპატარა კი არა საკმაოდ დიდია, იმიტომ რომ მთელი ჩემი ცხოვრების ოცდათოთხმეტი წლის მანძილზე რომ არ შეგხვდი.სად იყავი აქამდე? სახეზე თითები ნაზად დაუსვა და მიეფაერე.მიხვდა როგორ შეკრთა ელენე და დაიძაბა,მაგრამ მალევე მოეშვა და თვალები მინაბა....
-არ გინდა კარგიი.. შეაჩერა მერე
-როგორც იტყვი, კარგი წავალ ჩაის მოვიტან ან ყავას და მოვალ მალე. შენ აქ იყავი
-ჩემი ნივთები მინდა ბექა,შეიძლება წავიდე და მოვიტანო?-სთხოვა გასვლისას
-მალე მოგიტანენ,გავაგზავნე უკვე ნაგაზე ერთი ჩემი თანამსრომელი.
გელოვანი კარში გაუჩინარდა.მაგრამ საკმაოდ მალე დაბრუნდა უკან.ლანგარზე ორი ჭიქა ჩAი და ნამცხვარი დაელაგებინდა და ფრთხილად მიდიდოდა ცდილობდა არ დაეღვარა
-ასე აპირებ ჩემს განებივრებას და დარჩენაზე დათAნხმებას?
მაგაზე მაშინ გიპასუხებ როცა სტუმრები მოვლენ.
-ვინ?
-ჩაი მიირთვი,მერე ვილაპარაკოთ,ანიშნა ბიჭმა და ხმა აღარ ამოუღია,ისე შეხედა ელენეს რომ სხვა გზა არ დარჩა და ჭიქას დასწვდა...
***********
ახალგაზრდა დაახლოებით ოცდა შვიდი წლის ბიჭმა სწრაფად აირბინა კიბეები ერთი ამოსუნთქვითო რომ იტყვიან და ერთ-ერთი სახლის წინ კიბის ბოლოშიშედგა გაკვირვებული.მუქი ქერა თმები,ჭაობისფერი თვალები,სწორი თხელი ცხვირი,ზომიერი სისქის ტუჩები და მრGვალი სახე ერთიან ჰარმონიას ქმნიდა და საბოოო ჯამში ამას დართული ნავარჯიშევი სხეული სამხედრო ფომრა რომ ოდნავ უფარავდა უფრო მამაკაცრუს და მიმზიდველს ხდიდა მას.
კიბის თავზე გოგონა შემაჩნია.გვერდით პატარა სპორტული ჩანთა ედო.იდაყვებით მიხლებს ეყრდნობოდა, ნიკაპით ხელებს ეყრდნობოდა და ფეხევს სასაცილოდ ატამაშებდა,თან რაღაც მელოდიას ღიღინებდა.წამით შეაავლო თვალი დიდად არც შეუფასებია,გვერდი აუარა და კართან შედგა.გოგოს ხმაური რომ მოესმა გამოერკვა და თვალი გააყოლა.
ბიჭმა საკეტს გასაღები მოარგო და ის იყო შესვლას აპირებდა ზურგსუკან მოესმა
-თქვენ აქ ცხოვრობთ?
სწრაფად მოტრიალდა და პირდაპირ სხეულით შეასკდა გოგოს, არ ეგონა ასე ახლოს თუ იდგებოდა, წამის სისწრაფით შეაშველა ხელი რომ არ დაცემულიყო და სხეულზე აიკრა ინსტიქტურად.მერე კი ასეთივე სისწრაფით დააბრუნა უკან. ხმა არ გასცა ისე შეაღო კარი და ცხვირწინ მიუხურა გოგოს. ოთახს მოავლო თვალი და სახლის სიღრმისკენ დაიძრა,მაგრამ ამჯერად კარის დაკეტვის ხმა გაიგონა და ისეს ის გოგონა დაინახა
-აქ რა გინდათ?
-თქვენ რა გინდათ?
-მეგობრის სახლიამრაღაცას ავიღებ და წავალ
-აქ ჩემი და ცხოვრობს როგორც ვიცი,მაგრამ ახლა ეჭვი მეპარება, ნაღვლიანად ჩაილაპარაკა და სახლის დათვალიერებას შეუდგა,არაფარად ჩაუგდია ბიჭი.უცებ სურათს წააწყდა აიღო გულში ჩაიხუტა და წამოიყვირა გაბდრულმა
-არ შევმცდარვარ.ნამდვილად აქ ცხოვრობს.თქვენ კი ბატონო მგონი სხვის საკუთრებაში შემოიჭერით და მოვითხოვ ახლავე დატოვოთ აქაურობა.
ბიჭს ყურადღება არ მიუქცევია,საძინებლის კარი შეაღო და კარადა გამოღო,სპორტულ ჩანთა გამოიღო და თბილი ტანსაცმლის ჩAლაგებას შეუდგა, სანამ ის საქმიანობდა გოგო უკან დასდევდა და ენას არ აჩერებდა.
-მისმინე არ ვიცი ვინ ხარ. თქვენი ჩAცმულობიდან თუ ვიმსჯებთ სამხედრო ან პოლიციელი უნდა იყოთ, დაუნდა გესმოდეთ რომ სხვის საკუთრებაში ასე შეჭრა არ შეიძლება,მითუმეტესმის პირად ნივთებში ქექვა
ბიჭს მოთმინება ამოეწურა,საქმიანობა შEწყვიტა,მკლავში სწვდა და გააფთრებულმა შეხედა
-მისნინე პატარა ქალბატონო შენთან დასაკარგი დრო ნამდვილად არ მაქვს,ძალიან მეჩქარება,ასე რომ ახლა გააჩერე ეგ შენი სალაპარაკო ღრუ ცოტა ხანს და წყნარად იყავი გასაგებია?
-მეტკინა ველურო,დაიიკვნესა და ხელი გამოსტაცა,მტკივნეული ადგილი დაიზილა და ზლივს შეიკავა ცრემლი. ბიჭმა საქმიანობა განაგრძო და კიდევ ერთი უჯრა რომ გამოაღო და იქ საცვლები დაინახა გაწითლდა და ხმამაღლა შეიგინა
-ოჰ გელოვანო შენი... მოგკლავ ამისთვის...საცვლები ხელში შეათამაშა და მერე ჩAნთაში ჩAუძახა
-სექსუალური მანიაკი ხარ და მხოლო ყურება გსიამოვნებს?გადაიხარხარა გოგომ
-თუ არ გაჩუმდები საქმეზე გადავალ იცოდე... ეშმაკურად ჩAუკრა თვალი ბიჭმა.მიხვდა რომ გოგო აშკარად გამოცდელი იიყო და გულუბრყვილო.კარგად იცნობდაა ადამიანებს.მაშინვე დაადუმა თვითომ კი ტელეფონი მოიმარჟვა და დარეკა..
-მოგკლავ გელოვანოო,ეს სად გამომიშვი ტოო?...ჯერ იყო და ვიღაც გოგო დამხვდა სახლში და თავი მომაბეძრა უკვე.აკი არავინ იქნებაო?..მერე...მე რა ვიცი ვინაა...ამბობს აქ ჩემი და ცხოვრობსო...არ ვიცი...ხოდა მეორე ეს საცვლები მე რომ ჩამალაგებინე მაგისთვის....ვიცი რომ არ იკბინება,მაგრამ მომავალ რძალს როგრო შევხედო თვალებში?როცა მტელლი მისი პირადი და ინტიმური ნივთები ნანახი მაქვს...ბექაააა...იღრილა .-ნუ მეღადავები.გაბრაზებულმა შეიგინდა და ტელეფონი ჯიბეში ჩაიცურა.
გაბრაზებულმა შეხედა გოგოს რომელიც თვალს არ აშორებდა მთელი საუბრის განმავლობაში და წარბებაწეული აკვირდებოდა მის საქმიანობას.არც მისი საუბარი დაუტოვებია უყურადგებოდ. ბიჭი ჩანთას დასწვდადა ზურგზე მოიგდო.მერე გოგოსკენ წავიდა,მკალვში ჩაავლო ხელი და გასასველისკენ თითქმის ძალით გაათრია. იქ მისი ჩანთა აიღო მეორე ხელში,კარი ჩაკეტა და კიბეზე დაეშვნენ.მისი წინააღმდეგობისთვის და ყვირილისთვის ყურადღება არ მიუქცევია.
-იდიოტოო,მტკივა გამიშვი.სად მიგყავარ.იქნებ მითხრა.ასე ველურივით რომ დამავლე ხელი და წამომიყვანე,რა უფლება გაქვს?ტვინი არ გაქვს?ასეთი ბეტონის როგორ ხარ რომ არაფერი გესმის...ქალს ასე რომ არ უნდა მოექც არ იცი? უამრავი კითხვა დააყარა,მაგრამ მეწყვილე სულ არ აპირებდა გაჩერებას.მანქანის კარი გამოაღო,ძალით შესვა და ჩაკეტა.საბარგულში ჩანთები ჩააწყო,მეორე მხრიდან მოუარა და საჭეს მიუჯდა,გოგოსთვის გაურკვეველი მიმართულებით აიღო გეზი
-სად მიგყავარ მითხარი?ჩუმად ნუ ხარ თორემ ვიკივლებ.პოლიციააში გიჩივლებ. ემუქრებოდა გოგო,ბიჭმა მომღიმარი სახით გამოხედა.
-არ გესმის რას გეუბნები?რას გელაპარაკები?
-შეგიძლია სცადო,დარეკო პოლიციაში და მიჩივლო.მეტიც შემიძლია ქვეყნის ერთ-ერთ საუკეთესო გამომძიებელთან მიგიყვანო
-მასხრად მიგდებ?თვალები დაქაჩა გოგო
-არა,არც მიფიქრია,გეხმარები უბრალოდ
-ოჰ ჯანდაბააა, მაინცადამაინც ამას უნდა გადავყროდი..ჯანდაბაა.-მომუშტული ხელები დაუშუნა ბიჭს და აყვირდა-გააჩერე მანქანა,მანაც ძლივს მოახერხა საჭის დამორჩილება, მანქანა გზიდან გადაყენა და გოგოს ხელები დაუჭირა,მისკენ მიიზიდა,სახეზე სუნთქა მიაფრქვია და უთხრა
-იმ სახლში საფრთხე გემუქრებოდა და ამიტომ წამოგიყვანე.კიდევ ცდილობდა მოთმინება არ დაეკარგა.გოგომ თავი გაინთავისუფლადა უყვირა
-იდიოტი ხარ.როგორ შეიძლება საფრთხე დამემუქროს იქ სადაც არავინ მიცნობს
-გოგოოოო,,,-უღრიალა ბოლოს რომ გეუბნები ესეგი ასეა,ცოტაც მოითმინე და მალე ყველაფერს გაიგებ,ახლა კი დაჯექი მანდ და მშვიდად იყავი სანამ ადგილზე მიგიყვან.გოგო შიშისგნა მოიკუნტა, მაშინვე ინანა მაგრამ მეტი ვერანაირად გააჩერა,მანქანა დაძრა და მშვიდად უთხრა
-ცნობისთვის მართლა გამომძიებელთან მიმყავხარ და და ჩემი ჩაცმულობიდან გამომდინარე უნდა მიმხვდარიყავი რომ ჩვეულებრივი ადამიანი არ ვარ
-ხო მივხვდი რომ არ ხარ..განსხვავებული იდიდოტი ხარ.ჩაიბურტყუნა გოგომ და ფანჯარაში დაიწყო ყურება,დროდადრო მაინც გააპარებდა თვალს ბიჭისკენ და მტკივნეულ ხელს იზილავდა
-მაპატიე თუ გატკინე,არ მინდოდა
-ერთხელ ავიტან..რა ვქნა პირველად ვარ ქალაქში და ქურდი მეგონე.
-პირველად?
-ხო სახლიდან გამოვიპარე..
-ვაახ ჩემი ესღა მაკლდა,ეს რა თავის ტკივილი ავიკიდე შუბლზე შემოირტყა ხელი და სიჩქარეს კიდევ უფრო მოუმატა....
*************

დაღამდა,თუმცა არც ისე გვიანი იყო,ზამთრის ყინვას ვერ გრძნობდნენ ელენე და ბექა,სახლში თბილოდა.ერთმანეთის პირისპირ ისხდნენ მისაღებ ოთახში და დანარჩენებს ელოდნენ.ისინი კი მოსვლას აგვიანებდნენ.ორივე დუმდა, თავის საფიქრალს მისცემოდა.
-არ იცი ვინ შეიძლებოდა ყოფილიყო თქვენს სახლის?-დაარღვია სიჩუმე ბექამ
-არ ვიცი.უფრო სწორად ეჭვი მაქვს და ამას მალე გავიგებთ.მოუთმენლად ველი მათ მოსვლას.
-მეც..შენ მართლა კარგად ხარ?არაფერი გინდა?
-არა,კარგად ვარ და არც მშია,იმიტომ რომ ახლახნს ერთმა კარგმა ადამიანმა უგემრიელესი ჩაი და ნამცხვარი მომართვა პირდაპირ საწოლში გაეცინა ელენეს
-ეჭვი გეპარებოდა ჩემს შესაძლებლობებში?
-ახლა აღარ.-ელენეს კიდევ რაღარც უნდა ეთქვა მაგრამ ოთახში ზარის ხმა გაისმა და ბექა კარის გასაღებად წავიდა. კარი გააღო და სტუმრები შემოატარა.
-ეს ვინაა ტო?მომსპო,გამანადგურა,ბოლომდე შეიწირა ჩემი ნერვები,სტუმარმა გოგო პირდაპირ მისაღებში შეიყვანა და იქ გაუშვა ხელი.ჩემოდნებიც იქვე მიაწყო
-ნინა?შენ ნინა ხარ?თვალებგაფართოებული მიაჩერდა ელენე
-ელენე?არანაკლებად გაოცდა გოგო. -ჰო მე ვარ ადგილს მოსწყდა ორივე და ერთმანეთს ჩაეხუტნენ
-რამხელა გაზრდილხარ.არადა რა პატარა დაგტოვეთ,სულ რაღაც ცამეტი წლის იყავი.როგორ შეცვლილხარ, გალამაზებულხარ.ჩურჩულებდა ელე და გულში იხუტებდა
ბექა და დემეტრე კუთხეში იდგნენ და იქიდან უყურებდნენ გაკვირვებულები
-როგორ მომენატრეთ.სულ მინდოდა თქვენთან ამოსვლა მაგრამ არ მიშვებდნენ.
-გაიცანით ეს ნინაა,ნინა ვაშაკიძე,რუსას და.ესენი კი გამომძიებელი ბექა გელოვანი და დემეტრე აფციაური
-რა ხდება ელენე?აქ რატომ ხარ?ან მე რატომ ვარ?დაიბნა ნინა
-ყველაფერს აგიხსნით.
-სადაა რუსა?ხომ კარგადაა?მისი ნახვა მინდა
-აჰ როგორ იფიქრეთ რომ დამშვიდდებოდა ჩაილაპარაკა დემეტრემ,მაგრამ ნინამ მაინც გაიგო
-შენ გაჩუმდი ველურო,არავინ გელაპარაკება
-მოკლედ ნინა ჩამოჯექი მოდი და ყველაფერს აგიხსნით.ანიშნა ბექამ და მიუთითა რომ დამჯდარიყო,ელენე გვერდით მიუჯდა.
-მე მოვუყვები..
ბიჭები გვერდით იქვე ჩამოსხდნენ და გაისუსნენ.
ელენემ მოყოლა მძიმედ დაიწყო,თავიდან უჭირდა,მაგრმა მერე ნელ-ნელა გაიხსნა და უფრო ადვილად განაგრძო.დროდადრო ნინას სახე ეცვლებოდა და შეჰყვირებდა შიშისგან,ბოლოს როცა უთხრა რუსა საავადმყოფოშია მძიმედ დაჭრილი და უგონოდო აქ ნინამ ხმახმაღლა შეჰკივლადა თვალებიდან ცრემლები ღაპაღუპით წამოუვიდა,ელენე მოეხვიადა მისი დამსვიდება სცადა
-შენ ხომ მაგარი გოგო ხარ?არ იტირო რააა.დამშვიდდი.ჩვენც ვნერვიულობთ მასზე მაგრამ ტირილით ვერაფერს ვუშველით
-ხომ კარგად იქნება?ხომ გადარჩება?სლუკუნებდა გოგო
-კარგად იქნება,გადარჩება და ძალიან გაუხარდება როცა დაგინახავს,იცი როგრო ენატრებოდი,მეც ძალიან მენატრებოდი,შენ ხომ ჩემი პატარა დაიკო ხარ.
-მეც მენატრებოდით.ისევ ჩაეხუტა გოგო
-აქ როგორ აღმოჩნდი?
-სახლიდან გამოვიპარე.ჩემი და მომენატრა რომელიც რვა წელია არ მინახავს.მის შესახებ არაფერი ვიცოდი,მშობლებიც არ მაძლევდნენ უფლებას,ახლა უკვე დიდი ვარ სრულწლოვანი და მის ნახვას ვეღარავინ დამიშლიდა,მათ წინააღმდეგ წავედი,ბარგი ჩავალაგე და წამოვედი.
-როგორ ვიფიქრე რომ შენ განსხვავებული იქნებოდი.შენს მასავით მეამბოხე და დაუმორჩილებელი ხარ. შენ ხომ მისი და ხარ.გაეცინა ელენეს.
-იმ ღამეს თქვენ რომ წამოხვედით ბევი რამე მოხდა,მართალია ბავშვი ვიყავი მაგრამ მაინც შემეძლო ცუდის და კარგის გარჩევა.
-შენ რა იცი იმ ღამეზე ნინა?-დაბნეულმა შეხედა ელენემ ჯერ მას მერე დანარჩენებს.
-ყველაფერი,კარგად დაგინახე რა დღეში იყავი,როგორ იყავი ნაცემი ფეხზე ძლივს იდექი.არავინ არ მოსულა რომ შენთვის დახმარების ხელი გამოეწოდებინა.
ელენე უხეხულად შეიშმუშნა და ნინას საუბარი შეაწყვეტინა.თითქოს ამით მის საიდუმლოს ფარდა აეხდებოდა და რაღაც დიდს დაკარგავდა.რასაც ამდენ ხანს ინახავდა საგულდაგულოდ.ბიჭებმაც თავი უხერხულად იგრძნეს და ბოდიში მოხდით იქაურობა დატოვეს სამზარეულოში გავიდნენ.როორც კი მარტო დარჩნენ ბექამ თავი ვერ შეიკავა და აფეთქდა.ძლივს შეძლო მისი დაწყნარება აფციაურმა რომ იქაურობა არ დაელეწა...
-კიდევ რა იცი ნინა?
-ყველაფერი ვიცი, ერთადერთი რუსა იყო ვინც ყველაფრის მიუხედავად მოვიდა და წაგიყვანა. მეც იქვე ვიყავი,შენ რომ გონება დაკარგე მე მივეხმარე.მანქანაში ჩაგსვით, ნივთები მოგიტანეთ,მამას მანქანის გასაღები და ფული მოვპარე და გაპარვაში დაგეხმარეთ.
-ჩემი ყოჩაღი,ჩემი მამაცი გოგო,მოეხვია ელენე....

დიდხანს არ უსაუბრიათ გოგოებს,რადგან დანარჩენებმა მოსვლა დაიწყეს.პირველი ირაკლი მოვიდა და რომ გაიგო ვინ იყო უცნობი გოგო სიხარულისგან ჭკუაზე აღარ იყო, ჩემი საყვარელი ქალის ნათესავი გავიცანი როგორც იქნაო.მერე სერგი მოჰყვა თინანოსთან და ბავშვთან ერთად.პატარა ანგელოზმა იქაურობა ცოტა გაამხიარულა,ელენემ გამოართვა დედას ბავშვი და ჩაეხუთა,გემრიელად ჩაკოცნა და მოეფერა.სანამ ტირილი არ დაიწყო, მერე ისევ თინანოს მოაწოდა რომ ვერ დააწყნარა. ბექამ მის ხელშირომ დაინახა საოცარი შეგრძნება გაუჩნდა და წარმოიდგინა როგორ დაიჭერდა ელენე მათ შვილს და ჩაეღიმა. ყველაზე ბოლოს მიშო მოვიდა,მორიდებით შევიდა და ელენე შეამჩნია რომ სულ არაფერი ჰქნდასაერთო იმ მხიარულ და ონავარ მიშოსთან იქ რომ გაიცნო მაშინ და ამდენი ხნოის განმავლობაში როგორიც იყო,ახლა ისიც კი შეცვლილიყო.....
-როდის გავდივართ?-იკითხა სერგიმ
-მალე.შემატყობინებენ ოცა სპეცრაზმი მოვა. პასუხი გასცა დემეტრემ
-ამას ვერასოდეს წარმოვიდგენდი რომ პოლიციის დახმარება დამჭირდებოდა და მეტიც დამომძიებელი საკუთარ სახლში გადამმალავდა.
-ასე მიშო,ცხოვრება უცნაური რამეა ხედავ.უპასუხა ბექამ
მალე აფციაურს დაურეკეს,საუბარი რამდეიმე წამიანი გამოდგა
-წასვლის დროა წამოდგა ისიც და დანარჩენებიც მიყვნენ.
-მე ვრჩები.არ მივდივარ.ელენს სიტყვებმა ყველა ადგილს მიაყინა.
-რა თქვის?არას ქვია რჩები?
-ხო ასეა სერგი.მე ვრჩები.
-არ დაგტოვებ,ყველაფერი შენს დასაცავად ხდება და ჩვენ წასვლას რა აზრი აქვს?შენ თუ რჩები ჩვენ რატომ მივდივართ?
-ხომ იცი რა ჯიუტი ვარ?ვერ გადამაფიქრებინბთ.ასე რომ წადით,დროს ნუ დაკარგავთ. მკაცრად თქვა ელენემ
ბევრი ეხვეწეს მაგრამ მაინც ვერ გადააფქირებინეს,ბოლოს ყველა დაემშვიდობა,მანქანებში გადანაწილდნენ და აფციაურის მეთAურობით სპეცრაზმის ერთმა ნაწილმა სვანეთისკენ გააცილეს ისინი.
გამთენიისას ჩავიდნენ. მასპინძლებს არ ეძინათ.ფეხზე იყვნენ და სტუმრების დასახვედრად ემზადებოდნენ,სუფრა გაეშალათ,როგორც კი ჩAვიდნენ ერთმანეის გაცნობისა და გაშინაურების შემდეგ სუფრას მიუსხდნენ,ნამგზავრებს ძალიან მოშიებოდათ..მერე სტუმრები საძინებლებში გადაანაწილეს და როცა მზე ამოვიდა სახლში უკვე ყველას გემრიელად ეძინა..სპეცრაზმი უკან დაბრუნდა,მხოლოდ აფციაური დარჩა მთელი აღჭურვილობით მათ დასაცავად. ...
არ ეძინა მხოლოდ ოჯახის უფროსს ზურა გელოვანს. ძველ სპეცრაზმელს და ძველ მეომარს, ყინვის მიუხედავად აივანზე იჯდა და გარემოს და ულამზეს ხედებს აკვირდებოდა. ყველაფერს ყურადღებას აქცევდა პატარა ხმაურსაც კი... მის შვილს მისი იმედი ჰქონდა და არ უნდა ეღალატა ამ ნდობისათვის...
დემეტრე აფციაური ნინას ოთAხსი პირდაპირ მოათავსეს რითაც კმაყოფილი დარჩა ბიჭი,თავს გამოუტყდა რომ გოგო დანახვისთანავე მოეწონა,მთელი გზა ცუმად აკვირდებოდა სარკეში უკანა სავარძელზე მჯდომს რომელიც არ ისვენებდა და ამხიარულებდა საზოგადოებას..მისი ჯერ კიდევ ბავშვური კისკისი ისევ ისე ჩაესმოდა,შემოხედვა კი ისე აბნებდა როგორც არასდროს..
-ეჰ ნინა ნინა.შენ ჯერ კიდევ არ იცი რა შარში ხარ,-ჩაილაპარაკა და ბალიში შეისწორა,საწოლზე კომფორტულად მოთავსდა და მასზე ფიქრებში ჩAეძინა...
ნინა რას გრძნობდ ამა დროს?არც არაფერს.საშინლად იყო მასზე გაბრაზებული იმ უხეშობის გამო და მთელი გზა მისთვის ნერვების მოშლას ცდილობდა მაგრამ არ გამოუვიდა და ამაზე უარესად დაიბოღმა. ჩასვლისას მას არც გაკარებია, მალ მორჩა ჭამას და დასაძინებლად წავიდა გადაღლილს მალევე ჩაეძინა.

არც ბექას და ელენეს სძინებიათ მთელი ღამე და არც ირაკლის. ეს უკანასკნელი რუსას პალატაში ათენებდა და აღამებდა და მოთმინებით ელოდა საყვარელი ქალის გონზე მოსვლას.
ელენე სავარძელში მოიკუნტა ემბრიონის ფორმაში.მოწყენილი იყო და აშკარად ეტირებოდა, მის თვალებში ბექამ ცრემლები შენიშნა, რომელსაც გოგო იძულებით იკავებდა და არ აძლევდა გადმოსვლის საშუალებას.
-გინდა ვილაპარაკოთ?-მიუახლოვდა გელოვანი და წინ დაუჯდა.
-არა,თავი გაუქნია ელენემ
-რატომ დარჩი?რატომ არ წახვედი?
-მეშინია ბექა..შენი დაკარგვის მეშინია..ამოხეთქა გოგომ,ფეხები იატაკზე დაუშვა,გაიშალა და ძლიერად ჩაეხუტა დაბნეულ ბიჭს.ისიც თითქოს ამას ელოდაო, ხელში აიყვანა, მუხლებზე დაისვა და მკერდზე მიიხუტა.
-არ დამკარგავ,გპირდები არ დამკარგავ.მე სულ შენს გვერდით ვიქნები.ეჩურჩულებოდა და თმაზე ეფერებოდა
-მეტი აღარ შემიძლია,ვგრძნობ რომ ვეღარ ვუძლებ,ვგრძნობ რომ საბოლოოდ დავყრი ფარ-ხმალს და დავნებდები.
-გაუძლებელე, ჩემს გამო გაუძლებ,რუსას გამო გაუძლებ,ყველას გამო გაუძლებ ვისაც უყვარხარ და შენთვის რამეს წარმოადგენს.
-რატომ ხარ ასეთი კარგი?-წამოიწია ელე და თვალებსი ჩახედა ბექას
-როგორი?ღიმილით ჰკითხა ბიჭმა
-ასეთი კეთილი,თბილი,ყურადღებიანი,ერთგული,ყველას გამო რომ საფრთხეში იგდებ თავს?
-შენ რამდენი რამე შეგიმჩნევია ჩემში?
-შეუძლებელია არ შემემჩნია, თავიდან კი მომიშალე ნერვები და გამაბრაზე.მაგრამ ახლა ხომ მენდობი და ყველაფრის მიუხედავად ჩემს დახმარებას ცდილობ ისე რომ არც იცი მე ვინ ვარ და რას წარმოვადგენ, ან როგორი ვიყავი?
-რაც ვიცი ისიც საკმარისია რომ შენზე წარმოდგენა შევიქმნა და სხვის ნალაპარაკებს არ ავყვე. გახსოვს გუდაურში გითხარი ყოველთვის უნდა შეძლო სიბინძურის უკან სილამაზის დანახვა თქო?ხოდა მე ეს დავინახე შენში,შენ წმინდა სული გაქვს.უბოროტო,ალალი და ადვილად მიმნდობი ხარ და იქნებ ამიტომაც გაწვალებს ის რაც შეგემთხვა და რის გამოც თვითგვემას ხარ მიცემული.რატომ არ გინდა მენდო და მომიყვე ყველაფერი?იმ ღამეზე მითუმეტეს?
რომელ ღამეზე?ელენეს სახეზე მაშინვე შეეტყო ცვლილება
-ნინამ რომ ახსენა, უკვე მივხვდი რომ იმ ღამეს რაღაც ძალიან მნიშვნელოვანი მოხდა და არ გაბედო უარყოფა.
-რომ მოგიყვე და ჩემზე უარი თქვა ვერ გადავიტან.
-ეგ ჩემი გადასაწყვეტია და მგონი მაქვს უფლება სიმართლე ვიცოდე.
-კარგი,-მცირე ყოყმანის შემდეგ თქვა ელენე,-ოღონდ არ შემაწყვეტინო...
არა
ელენე კომფორტულად მოეწყო მის გვერდით სავარძელში,ღრმად ჩაისუნთქა და მოყოლა დაიწყო:- სკოლას ვამთავრებდი როცა ჩვენ კლასში ერთი თბილისელი ბიჭი გადმოვიდა, მაშინვე დაიპყრო გოგოების გულები და ბუზებივით ეხვეოდნენ თავს.მე და რუსა გამონაკლისები ვიყავით,არაფერი არ გვაინტერესებდა გამოცდების გარდა.ორივემ ვიცოდით რომ იმ წელს თავი უნდა მოგვეკლა და უფასოზე ჩაგვებარებინა,წინააღმდეგ შემთხევევაში არც ერთს მშობლები არ გვასწავლიდნენ,მართალია არ გვიჭირდა მაგრამ არც იმდენი გვქონდა რომ თბილისში სასწავლებლად ქირით გამოვეშვით და თან სწავლის ფულიც გადაეხადათ,ხომ იცი რამდენი რამ სჭირდება სტუდენტს? მოკლედ არ ვიცი როგორ ან რეტომ მაგრამ ის ბიჭი ჩემით დაინტერესდა და ათას რამეს აკეთებდა რომ ჩემი ყურადღება მიექცია, ნელ-ნელა მეც მომოწონა,იმ ასაკში მეტი რა უნდა გოგოს?ადვილად იჯერებს ყველაფერს და გულწრფელად ჰგონიათ რომ უყვართ?მოკლედ გამონაკლისი არც მე აღმოვჩნდი და შემიყვარდა. გამოსაშვებ საღამოზე ერთად წავედით ჩემი მეწყვილე იყო.იმ საღამოს სიყვარულისგანაც ვბრწყინავდი და სილამაზითაც გამოვირჩეოდი, რუსას ეს ამბავი საშინლად არ მოსწონდა,იმდენჯერ გამაფრთხილა არ ენდოო მაგრამ არ დავუჯერე.
წვეულებაზე ბევრი არ დამილევია,თუმცა სასმელს კარგად ვიტანდი მაინც შევიკავე თავი,ორი სამი ჭიქის შემდეგ ვიგრძენი რომ სასმელი მომეკიდა და გარეთ გავედი სუფთა ჰაერზე. ისიც უკან გამომყვა,ჩემს გვერდით იყო, იმ ღამეს თავს ვეღარ ვიმორჩილებდი,მან სადღაც წამიყვანა,როგორც აღმოჩნდა სასტუმროში.მოკლედ იმ ღამეს მას ყველაზე წმინდა რამ ჩავაბარე.მართალია ძალა არ გამოუყენებია,მაგრამ არც ჩემი თანხმობა ყოფილა მთავარი,როგორც მერე გავიგე რაღაც წამალი გაურევია სასმელში.მერე გავითიშე, დილით გონს რომ მოვედი წერილი დამხვდა. "სასიამოვნო ღამე იყო,რაც მინდოდა მივიღე ახლა კი ჯანდაბაშიც წასულხარო" მწერდა. ისე მომექცა თითქოს ნივთი ვყოფილიყავი,სათამაშო რომელსაც მიიღებს,მაგრმ მალევე მობეზრდება და სანაგვეზე მოისვრის. სახლში როგორ წავედი არ მახსოვს, სააბაზანოში შევიკეტე და ცხელი წყლით დიდხანს ვცდილობდი იმ სიბინძურის და ჭუჭყის ჩამობანას რომელიც მან დამიტოვა, არ ვიცი როგორ მივიღე თავის მოკვლის გადაწყვეტილება,გონს რომ მოვედი რუსას ეჭირა ჩემი სისხლიანი ხელები და ბინტით ძლიერად მიკრავდა...
ელენემ შეისვენა,გამომშრალი ტუჩები წყლით ოდნავ დაისველა და მოყოლა განაგრძო.
-იმ დღეს სამჯერ მოვკვდი,ერთხელ როცა ფაქტის წინაშე დავდექი,მეორედ როცა დავურეკე და არ მიპასუხა და მესამედ როცა მისი წერილი წავიკითხე. მაშინ ელენე მართლა მოკვდა. სულზე მომისწრო გამოცდების პასუხებმა და სწავლის დაწყებამ.მართლაც ორივე უფასოზე მოვხვდით. ჩემში რაღაც უცნობი ძალა აღმოვაჩინე და სწავლას შევუდექი,არაფერი არსებობდა ჩემს გარდა სწავლის და სახლის გარდა. ორი კურსი რომ დავხურეთ ერთი ჩემი სოფლელი ბიჭი გადამეკიდა ყოველთვის მიყვარდი და მინდა რომ ჩემი ცოლი გახდეო. ახლოს არ გავიკარე. ჩემზე რამდენიმე წლით უფროსი იყო. ჯერ ითმინა,ითმინა,მდია აქეთ-იქით და ბოლოს გამომიცხადა სახლში მოვალ შენს მშობლებს შენს ხელს ვთხოვო.ბევრი ვიფიქრე და ბოლოს გადავწყვიტე სიმართლე მეთქვა იქნებ ასე მომეშორებინა,მაგრამ არც ეს გამოვიდა, ისე მიყვარხარ მზად ვარ ყველაფერი წარსულში დავტოვოო,მეც ვიფიქრე იქნებ ეს ის შანსია ცხოვრება რომ ყველა ადამიანს აძლევს-თქო და მეორე დღეს ნიშნობაზე თანხმობა განვაცხადე. ქორწილი ერთ-თვეში აგვისტოში დაინიშნა.ამჯერად ისევ დაიჟინა რუსამ არც ეს ბიჭი მომწონს იარი თქვი სანამ დრო გაქვსო,მის თვალებში რაღარც ძალიან საშიშს ვხედავო,მაგრამ არ დავუჯერე გეჩვენება თქო,
ქორწილმა მართლაც კარგდ ჩაიარა.იძულებით არ ვიღიმოდი,მართლა მჯეროდა რომ ბედნიერი ვიქნებოდი. იქამდე სანამ ქორწილიდან არ გავიპარეთ, დავტოვეთ სტუმრები შუა ქეიფში და მის სახლში წავედით,ჩემს უკან რომ მისი საძინებლის კარი დაიხურა მაშინ ჩემი უბედურება კიდევ ერთხელ დაიწყო. ვნევიულობდი,გამოუცდელობისგან მაკანკალებდა,ნუ კარგად იცი რა ახლავს ამ ყველაფერს. მომიხლოვდა და მოფერება დამიწყო.მისი სუნთქვა სახეზე რომ შემომეფრქვა თავლები დავხუჭე,გადავწყვიტტე მივნდობოდი, როცა მის კოცნას ველოდი, სახე ძლიერად ამეწვა,გაშლილი ხელი მომხვდა და საწოლზე გადავვარდი წონასწორობა ვერ შევიკავე, უშვერ სიტყვებს ღრიალებდა,მლანძღავდა და მირტყავდა,ჩემი თეთრი ქათქათა კაბა სისხლით შეიღება
-არ შემიძლია, არ შემიძლია, ვერ მივიღებ შენნაირ უწმინდურ უნამუსო ქალს.კა..ა ხარ.ნამდვილი ბო..ი. ცემა რომ მობეზრდა სამზარეულოში გავიდა სასმელის მოსატანად.ამ დროს უკანასკნელი ძალა მოვირიბე და გამოვიქეცი.ჯერ კიდევ მხირულობდნენ სტუმრები როცა შუაგულ ქორწილში შევიჭერი ასეთ მდგომარეობაში,მეგონა მიშველიდნენ,მეგონა მამა საკადრის პასუხს გასცემდა.შოკირებული მიყურებდა ყველა, დედა და რუსა დაიხარნენ,წამომაყენეს და მკითხეს რა მოხდაო, სწორედ ამ დროს უკან მოგვადგა და იყვირა:
-თქვენი გოგო ნამუსგარეცხილი ბოზ..ა.უნამუსო. შერცხვენილია, ქალიშვილი არაა. ღრიალებდა და თან მლანძღავდა. მამას მუდარით სავსე თვალებით შევხედე,მაგრამ არც მან შემიბრალა, ამჯერად მისი გაშლილი მარჯვენა მომხვდა და ისევ ძირს დავვარდი.
არც დედას უცდია ჩემი დაცვა,მისთვის წინააღნდეგობის გაწევა.
-მე დღეიდან შვილი აღარ მყავს,მობრუნდა და წავიდა, ყველამ გადამიარა გადამთელა. წამებში დაიცალა იქაურობა, რუსამ წამომაყენა და სახლში წამიყვანა.არც მისმა მშობლებმა გაგვიღეს კარი.მეტიც არჩევანის წინაშე დააყენეს, ის არც დაფიქრებულა,მაშინვე ჩამსვა მამამისის მანქანაში და იმ საღამოს უკან დავბრუნდით თბილისში..იმ დღეს საბოლოოდ მორჩა ყველაფერი, საბოლოდ მოკვდა ელენე. ის ელენე რომელიც არსებობდა და ეს ელენე დაიბადა შენ რომ გაიცანი. გაგვიჭირდა ფეხზე დადგომა,მაღაზიაში დავიწყეთ თავიდან მუშაობა ორივემ, ქირის და საჭმლის ფულს ვუყრიდით როგორღაც თავს. უნივერსიტეტი დავამთავრეთ,მერე იმავე კომპანიაში დავიწყეთ მუშაობა და ასე მოვედით დღემდე.მას მერე აღარ მიფიქრია ჩემს ბედნიერებაზე,ოჯახის შექმნაზე.ვინმეს შეყვარებაზე სანამ შენ არ გამოჩნდი.მას მერე კოშმარულად მეშინია მამაკაცების სიახლოვის და მათი, მხოლოდ შენთან ვგრძნობ თავს უსაფრთხოდ და სხვანაირად....რუსამ მოყოლა დაამთავრა და მხოლოდ ახლა შეამჩნია რომ მთელი საუბრის განმავლობაში ტიროდა.მთელი საუბრის განმავლობაში ადგილზე გაშეშებული იჯდა ბექა. უამრავი ცუდი ამბავი მოუსმენია,უამრავი ცუდი და საშინელი რამ უნახავს,მაგრამ ასეთი რაღაცის საყვარელი ქალისგან მოსმენა მითუმეტეს მას რომ გადახდა აუტანელი აღმოჩნდა მისთვის.თითქოს თვითონაც სტკიოდა ყველა ის დარტყმა და ისიც განიცდიდა რასაც ელენე ახსენებდა.
-არაფერს იტყვი? -განაჩენის მოლოდინში დაძაბულმა ჰკითხა ელენემ.ბექა მის წინ ჩაიცუცქა, ხელები დაუჭირა და ახედა
-მაპატიე რომ აქამდე არ გიცნობდი.მაპატიე რომ ვერ დაგიცავი ამ ყველაფრისგან,მაპატიე რომ ეს ტკივილი და შეურაწყოფა ვერ აგაცილე.მაგრამ გპირდები რომ მომავალში ვერავინ ვეღარ შეგეხება, ვეღარავინ ვერაფერს დაგიშავებს,სიცოცხლის ბოლომდე ვერ მომიშორებ თავიდან და ყველანაირ ტკივილს დაგავიწყებ.უბედნიერეს ქალად გაქცევ,მიყვახარ ელენე, სიგიჯემდე მიყვარხარ.არაამქვეყნიურად. რაღაც სხვანირად და გამორჩეულად მიყვარხარ.შენ ჩემი ხარ,ჩემში ხარ, ჩემი ჰაერი ხარ, ჩემი სუნთქვა ხარ,ჩემი სამყარო ხარ.-ჩურჩულებდა ბექა და გულში რაც ჰქონდა ყველაფერი ამოხეთქა ბოლოსდაბოლოს როგორც იქნა.საყვარელ ქალს გაუცნობიერებლად აუხსნა სიყვარული და გოგოს გაღიმებულ სახეს, გაბრწყინებულ სახეს და თვალებში ანთებულ მოციმციმე ვარსკვლავებს რომ შეხედა მაშინ იგრზნო რომ მისი გრძნობა უპასუხო არ იყო.
-მეც მიყვარხარ გელოვანო. ძალიან მიყვარხარ,ჩემი პირადი სასწაული ხარ.. ხელები გაშალა და ძლიერად მოხვია კისერზე.ბიჭმა ხელში აიტაცა და ჰაერში რამდენჯერმე დააატრია, ელენემ სიარულისგან შეჰკივლა და მერე იგრძნო კიდეც მისი საოცრად გემრიელი ბაგეები...