დღეს შაბათი იყო,ამიტომ თავი ადრე ადგომით,არ შემიწუხებია,ავდექი და ტელეფონზე ესემესი ვნახე,ჩემი დაქალი იყო ანი.
ანი,მაღალი,მწვანეთვალება,შავგვრემანი ჩემი საუკეთესო მეგობარი იყო და ძალიან მხიარული.
მწერდა:
-ნია,როგორ ხარ?
-მე კი კარგად ვარ,მაგრამ შენზე გაბრაზებული ვარ.
-რატო?
-აბა სად დაიკარგე,ამდენიხანი სად იყავი,რო არ მწერდი?
-აუ,მაგის გამო გაბრაზდი?კარგი რა სოფელში ვიყავი და იმიტომ ვერ გწერდი.
-კარგი,გოგო დაიჯერე?შენზე ხო იცი,რომ ვერ გავბრაზდები,იცი რამდენი რამე მაქ შენთვის მოსაყოლი?
-ასეც ვიცოდი,კარგი აბ დაიწყე,რისი თქმა გინდა.
-გოგო,მგონი შეყვარებული ვარ.
-ოჰო,ვინაა ის ბედნიერი?
-ჩემი ახალ კლასელი.
-ოო ახალი კლასელი,როგორ გამოიყურება?
-რაში გაინტერესებს?
-მითხარი უბრალოდ.
-ხო კაი,ის არის:ჩემზე ერთი თავით მაღალი,შავი თმით,ზღვისფერი თვალებით,მოკლედ ულამაზესია.
-აუ მეც შემიყვარდა ვიღაც.
-მაგარია.
-ისე შენს კლასში სწავლობს.
-ვა მართლა ვინ?ანი სახელი მითხარი რა.
-კარგი,თორნიკე ქვია.
-კარგი,აუ ეხლა მოვრჩეთ რა,შეყვარებულებზე ლაპარაკს
-კარგი დღეს სადმე გავიდეთ მაშინდა იქ ვილაპარაკოთ.
-კარგი მაგრამ,საღამოსკენ კარგი?
-კარგი საღამოს შევხვდებით,კარგად.
-კარგად.
როგორცკი ანას დავემშვიდობე,ეგრევე მეორე ესემესი შემოვიდა,ნიკასგან
-გამარჯობა ნია ხომ არ გაგაღვიძერ?
-არა.
-კარგია მაშინ მოემზადე და გამოდი.
-კარგი.
მე მოვემზადე და გარეთ გავედი,სადარბაზოსთან ნიკა დამხვდა.
-აბა გოგონი,წავიდეთ?
-სად?
-ხო გითხარი გუშინ,ვიკრიბებით თქო. მე აღარც კი მახსოვდა ეს ყველაფერი.
-ა ხო გამახსენდა.
-კარგი წავიდეთ ხო?
-ხო.
როცა მივდიოდით არცერთს ხმა არ ამოგვიღია.როცა მივედით,იქ ორი ბიჭი და ერთი გოგო იყო იქიდან ერთს ვიცნობდი,ჩვენი კლასელი თორნიკე იყო,რომელიც ანის შეუყვარდა.მათი სახელები იყო:ლუკა და ლიზი და ძმანი როცა მათ გავეცანი,ლაპარაკს შევუდექით,მერე საიდანღაც ანა გამოჩნდა.
-ბოდიშით ბავშვებო დამაგვიანდა. მე რო დამინახა,ძალიან გაუკვირდა ისე მეც გამიკვირდა.
-ნია? გაკვირვებულმა წამოიძახა ანიმ.
-თქვენ ერთმანეთს,იცნობთ?ოჰ კაია აღარ მომიწევს გაცნობა. წამოიძახა ნიკამ ამაზე ცოტა გამეღიმა.
-ხო ვიცნობთ,საუკეთესო მეგობრები ვართ.
-კარგია.
ანა თორნიკესთან დაჯდა.მე წყალი მინდოდა,ამიტომ გავედი ნიკას გამოყოლა უნდოდა,ეტყობოდა მაგრამ არ გამოუშვეს.
უცებ ის ბიჭი შევნიშნე,რო ამეკიდა,როგორც ჩანს თვითონაც შემნიშნა და გამომყვა,მე ძალიან შემეშინდა მაგრამ არ შევიმჩნიე და ბავშვებისკენ წავედი,ამ დროს ნიკა ადგა და წამოსულ,მე ის ვერ შევნიშნე და შვეჯახე.
-ნია სად იყავი,ამდენ ხანს?უკვე ვნერვიულობდი.ის ბიჭი ახლოს გაჩერდა.
-მერე რა განერვიულებდა?
-რავიცი?კაი ხო წამოდი წავიდეთ.ჩვენ წავედით ბავშვები ისევ იქ იყვნენ და ლაპარაკობდნენ.მე ისევ შეშინებული ვიყავი,ნიკა გავიდა და მანიშნა,რომ გავყოლოდი მე მას გავყევი.
-ნია,რა გჭირს?
-რა უნდა მჭირდეს?
-უცნაურად იქცევი.
-რატო?ჩვოულებრივად ვიქცევი.
-კარგი რა,გუშინაც გითხარი და დღესაც გეუბნევი,რომ შენს თვალებში ყველაფრის ამიკითხვა შეიძლება.მითხარი ისევ იგივე ხდება?
-კი
-საერთოდ,პოლიციაში რო მიხვიდე ან რამე?
-ხო რავი,ვიფიქრე რამოდენიმეჯერ,მაგრამ არა.შემდეგ ანა და ბიჭები მოვიდნენ.
-ბავშვებო აქ რას აკეთებთ წამოდით,კინოში მივდივართ.თქვა ანამ
-კარგი,მოვდივართ.
ჩვენ ექვსივენი კინოს საყურებლად,დავჯექით როცა დამთავრდა,ყველანი დავიშალეთ,უკვე საღამო იყო,მე და ნიკა ისევ ერთად წავედით,გზაში ხმა არ ამოგვიღია,როცა მივედით ნიკამ მითხრა.
-ნია თუ კიდევ,მოვა ის ბიჭი მითხარი კარგი?
-კარგი და ნახვამდის.
-ნახვამდის.



ესეც მეოთხე თავი.