გამარჯობათ მე ევა აბაშიძე ვარ:ვსწავლობ მეთერთმეტე კლასში,ვარ მაღალი,მწვანე თვალება და შავგვრემანი.მყავს ძმა დემეტრე,ჩემზე ერთი წლით დიდია,ერთ სკოლაში ვსწავლობთის ის არის,ჩემზე ერთი თავით მაღალი, შავგვრემანი და ჩემსავით მწვანე თვალები აქვს.ასევე მყავს საუკეთესო მეგობარი ლიზი,ის ჩემს კლასში სწავლობს,ძალიან მხიარულია,ლამაზი,მაღალი,გამხდარი,ყავისფერი თვალებით.მე ამ ორზე ვგიჟდები,მათ გარეშე სიცოცხლე არ შემიძლია.
დღეს დილას კი დედაჩემის ხმამ გამაღვიძა,ავდექი ჩავიცვი და დაბლა ჩავედი,დემეტრეს უკვე ჭამა დაეწყო,მეც შევუერთდი,როცა მოვრჩით ჩანთები მოვიკიდეთ და სკოლაში წავედით,ლიზიც გამოჩნდა მე მას გავყევი,თან ბევრიც ვიჭორავეთ,დემეტრე კი თავის ძმაკაცებთან ერთად წავიდა,მე და ლიზი მათ ჩამოვრჩით.ლიზი სკოლაში შევარდ,მეც გავეკიდე,როგორცკი კარებში შევედი ეგრევე ვიღაცას შევასკდი,რომ არ დავეჭირე ძირს დავეცემოდი.
-ცოტა ფრთხილად იყავი,როცა დარბიხარ.
-მოიცადე მე მეუნევი?შენ დამიდექი წინ და მე მაბრალებ?
-მე დაგიდექი წინ?შენ დარბოდი მე კი არა.
-მერე შეგეძლო გაწეულიყავი.
-კარგი ერთი,ისე სწრაფად მორბოდი,გააზრებაც ვერ მოვასწარი.მითხრა მან და გზა გააგრძელა.
-მოიცა რა?შენ შენ. ამოვილაპარაკე მე,იქით კი ლიზი სიცილით იგუდებოდა.
-რა გაცინებს გოგო?
-რავი ძალიან სასაცილოდ ჩხუბობდით.
-წამოდი,წამოდი გაკვეთილზე,არ დაგვაგვიანდეს.
ჩვენ გაკვეთი,გაკვეთილმა როგორც ყოველთვის,მოსაწყენად ჩაიარა.მე გამოვედი თუ არ ისევ ვიღაცას შევეჯახე,ავიხედე და ისევ ის ბიჭი სემრჩა ხელში.
-მოიცა შენ ამას ძალით აკეთებ? მკითხა ირონიული ღიმილით
-რა?არა
-კარგი რა,სკოლაში შემიხვედი მე შემეჯახე,გაკვეთილიდან გამოხვედი მე შემეჯახე და ეს შემთხვევითობაა?
-დიახ,ეს უფროსწორად ის ეს შემთხვევითობაა. ენა დამება მე.
-კარგი ასე იყოს. მითხრა ირონიული ღიმილით და გზა გააგრძელა.
მე სახლში ნერვებ მოშლილი დავბრუნდი,იქ კი დივანზე წამოსკუპებული დემეტრე დამხვდა,მივედი და გვერდით მივუჯექი.
-რა იყ გოგო,რანაირ ხასიათზე ხარ?
-ვიღაც იდიოტმა ნერვები მომიშალა.
-ხო არ გინდა,ჭკუა ვასწავლო?
-არა არაა საჭირო,ვიღაც იდიოტის გამო,ჩემმა ძამიკომ ნერვები რატომ უნდა მოიშალოს?
ვუთხარი მე და ჩემს ოთახში შევედი.
საღამოს ფეისბუქში მეგობრობის მოთხოვნა მომივიდა,ვნახე და ის იდიოტი იყო,მეც ნუ დავიმატე და მომწერა.
"მიცანი ის ვარ ძალით რომ მეჯახები ხოლმე"
"ეგ აზრი რით ვერ ამოიგდე თავიდან,ათასჯერ გითხარი ძალით არ გეჯახები თქო"
"ხო აბა დავიჯერე კი"
იმ დროს როცა პასუხი უნდა გამეგზავნა ჩემი ძმა შემოვიდა.
-ევა,რა ხდება ვის წერ აბა მაჩვენე.
მან როცა ნახა ვის ვწერდი,სახეზე ბრაზი დაეტყო.
-მას აღარ მიწერ ევა.
-რატომ?რა მოხდა?
-მოიცა მამას არაფერი უთქვია?
-რა უნდა ეთქვა?დემეტრე რა მოხდა?
-არაფერი უბრალოდ,არ მიწერ,არც დაელაპარაკები და საერთოდ მეგობრებიდან წაშლი.
მითხრა და ტელეფონი გამომგლიჯა,ის ბიჭი მეგობრებიდან წაშალა და უკან დამიბრუნა,მე ცრემლები წამომივიდა.
-დემეტრე მითხარი რა ხდება?რას მიმალავთ?
-როცა დრო მოვა,მამა თვითონ გეტყვის.
მითხრა მან და ოთახიდან გავიდა,მე კი ლოგინზე გულ აღმა დავწექი და ავტირდი.

ეს ამ საიტზე ჩემი მეორე მოთხრობაა,იმედია ჩემი პირველი მოთხრობით კმაყოფილი დარჩით.