მე და ლილიანი სკვერში ვსეირნობდით როდესაც ლუკამ დამირეკა:
-სად ხარ ელენე?
-აქ ვარ სკვერში,მოხვედი უკვე?
-კი მოვედი , მარა ვერ გხედავ

ცოტახანში ვიპოვეთ ერთმანეთი, ლუკა დიდი ხანია არ მინახავს, ალბათ ბავშობის შემდეგ , ოღონდ მაშინაც თვალის გაკვრით თუ შემიხედავს.

დავინახე როგორ მოდის ჩემსკენ მაღალი ,შავგვრემანი,მხარ-ბეჭიანი ყმაწვილი,რომელიც სიმპატიურობითაც გამოირჩეოდა,მე კი კანკალმა ამიტანა,ჯერ არავისთან მომსვლია ასე (ელენე დაწყნარდი,ვეუბნებოდი ჩემს თავს) ლილიანმა ხელი ჩუმად მკრა და ჩამჩურჩულა
-რაგჭირს ელენე
-არაფერი კარგად ვარ.

როდესაც ლუკა მომიახლოვდა, გადამკოცნა,მე კი ჩემი საუკეთესო დაქალი გავაცანი ლილიანი.
შემდეგ კი უბრალოდ სეირნობა გადავწყვიტეთ ,მოგეხსენებათ თბილისის სკვერები. ღამით სეირნობა არც ისე სასიამოვნოა, ყველგან აღზნებული თინეიჯერები არიან,რომლებსაც ჰორმენების შემოტევისგან თავს ვერ იკავებენ, მე კი უბრალოდ გამეცინა არ მინდოდა სკვერში კიდევ გაჩერება ჩემი ქუჩისკენ დავიძარით,იქეთ ჯობია ვთქვი მე
ლილიანმა უცებ ტელეფონი ამოიღო და ვითომ ვიღაცას ელაპარაკებოდა ,შემომხედა უცბათ გადამკოცნა და მითხრა :სასწრაფოდ დამირეკეს უნდა წავიდეო მე კი გულში ვფიქრობდი( ნაძირალა, ვიცი რომ ძალით გააკეთა არადა იმდენი ვთხოვე ,რომ მარტო არ დავეტოვებინე,მართალია ლუკა მორდებულად იყო ორ გოგოსთან ერთად მარა მაინც )
დავრჩით მე და ლუკა,მივსეირნობდით ქუჩებში და 
ვლაპარაკობდით ყველაფერზე გაუაზრებლად თუ გააზრებულად,მასთან ლაპარაკი სასიამოვნო იყო თითქოს ჩემი ადამიანი იყო.
,,ჩემი ადამიანი" ასე ძალიან ცოტასთან ვარ ანუ მასთან ყოფნა სიმშვიდეს მანიჭებდა და შემეძლო ბევრ რამეზე მელაპარაკა. ლუკა  სასაცილო ამბებს მიყვებოდა ,მერე კი  მთელი გულით მთელი არსებით ვიცინოდით.
-ჯანდაბა ვერც კი შევამჩნიე დრო როგორ გავიდა თან სად ვართ?
უაზრო ხეტიალის გამო :დ უბნიდან სულ გავსულვართ
-არაუშავს ელე შენს სახლთან არც ისე შორს ვართ,ამ ქუჩის ბოლოს ავტოუსების გაჩერებააცოტახანში გაგაცილებ სახლში წადი მე კიდე რაღაც საქმე მაქვს
-უნდა წავიდე უკვე თორე პრობლემები შემექმნება
-კარგი  გაგაცილებ 
-არა არ მინდამე თვითონ მივალ 
-არა მიგაცილებ 
ლუკა დაჟინებით მეუბნებოდა თან ცოტა არიყოს მართლა შორს გამოვსულვართ,სულ დაგვავიწყდა ამდენ ლაპარაკში დროც და მანძილიც.
როდესაც ავტობუსების გაჩერებასთან მივედით ლუკას დავემშვიდობე და ავტობუში ავედი,უცბათ წამოიყვირა მოგწერ ნომერზეო და კარგითქო თავი დავუქნიე უკვე ავტობუსიდან.
სახლში მისვლისას,დედა დამხვდა კარებთან
-სად ხარ აქამდე?
-მე და ლილიანი ვსეირნობდით
-მერე არიცი ამ დრომდე არ უნდა დადიოდეთ გარეთ?
-ხო ვიცი ბოდიში, აღარ განმეორდება,წავედი ჩემს ოთახში ავალ
-ბრთხილად ადი შენს ძმას სძინავს 
-მოვიდა?
-კი 1 საათზე მეტია 
- კარგი დე
დედას ვაკოცე და ოთახში ავედი

ოთახში ასვლისთანავე გავიხადე საშინელი ფეხსაცმელი, რომელიც მთელი დღე მაწუხებდა და ჩუმად ყოფნა მიწევდა. ცოტა დასვენების შემდეგ ტელეფონს დავავლე ხელი ,ავკრიფე ლილიანის ნომერი,კარგად უნდა გამელანძღა, რომ მიმატოვა მარა თან უნდა მომეყოლა ლუკაზე ( უფრო მასზე მოსაყოლად ვურეკავდი). ლილიანმაც იმ წამსვე მიპასუხა თითქოს ჩასაფრებული ყოფილიყო.რა თქმა უნდა ყველაფერი დაწვრილებით მოვუყევი,ლილიანმა კი მითხრა
-მგონი ვიღაც გამოჩნდა ვინც შენს გაცინებას ახერხებს ყველაფრის შემდეგ, არ მეგონა იმ ნაგვების მერე თუ ვინმე გაგაცინებდა
-არ ვიცი ვერაფერს გეტყვი ,არ შევეჩვევი ნუ ნერვიულობ  უბრალოდ დღეს თავი კარგად ვიგრძენი.
------------------
სულ 19 წლის მანძილზე ორი ადამიანი მიყვარდა ორივემ ტკივილი მომაყენა,არ ვიცი რის გამო ან რასჭირდათ, მაგრამ როცა ჩვენი ურთიერთობა რაღაც ეტაპზე მიდიოდა ( შეყვარებულების პერიოდში)  ორივენი ადგნენ და ჩემგან წავიდნენ, ყველაფრის აუხსნელად ადგნენ და მიმატოვეს,მე კიდე ჩავიკეტე,მართალია რამდენიმე წელიიყო გასული მარა პრობლემა სწორედ იმაში იყო, რომ როდესაც დავივიწყე ორივე გამოჩნდნენ, პატიება მთხოვეს მართალია სხვა დასხვა დროს მათი  პრობლემა ზუსტად ის იყო რომ ბოლომდე ნანობდნენ ,მაგრამ ჩემი გული აღარაფერს გრძნობდა აღარც ზიზღს.ლილიანმა იცოდა ჩემი ყველა ტკივილი და გრძნობები მან ყველაფერი იცოდა, მე კი ბევრად გულუბრყვილო ვარ, ყველა ყოველ წამს ამას მეუბნება და ზუსტად ამიტომ არ მინდოდა ლუკას რომ შევჩვეულიყავი.
-----------


როგორ მოგწონთ?♥ გავაგრძელო?