ერთჯერადი სტუმარი 18+ (თავი 12)
-ნანო? -პატარები რომ ვიყავით ალექსანდრე ძილის წინ იოლად რომ ჩაგვძინებოდა დაწოლილები ვოცნებობდით, როგორ გვექნებოდა სახლი სადმე ზღვასთან ან ოკეანესთან ახლოს, დილაობით გავიპარებოდით, ნიჟარებს შევაგროვებდით და საძებნელად გამოსულ მამას ვაწვალებდით, ახლა სწორედ ეს გაიხსენა, ისეთ ადგილზეა საიდანაც ზღვას უნდა ხედავდეს. -კარგი_ჩაეღიმა ალექსანდრეს-ესეიგი ცუდად არ ექცევა, სადმე ბნელ იატაკზე მიგდებული არ ყავს და არც გალახულია, ეს შედარებით კარგია_სახეზე ჩამოისვა ხელი და პირდაპირ იატაკზე დაჯდა -ესეიგი იმედი მექნება რომ ცოცხალს მივუსწრებ._იმ წამს ალექსანდრე ისე შემეცოდა გვერეძე გამოვიხედე, ჩემ მზერაში ამხელა შეცოდება რომ დაენახა იქვე მომკლავდა. ყველა უკვე დაფასთან იდგა და შესაძლო ვარიანტებს ეძებდა. ალექსანდრემ დემეტრეს გადახედა: -ნათია დაგვჭირდება. -მეც ვიფიქრე ალექს ეგ, დავურეკავ. 5 წუთში კარი სასიამოვნო გარეგნობის ქალმა შემოაღო, მოგვესალმა და სკამზე დაჯდა. -ნათი სანამ ადგილს ვეძებ ამ გამტაცებელს გაეცანი რა და უცებ დაგვიხასიათე რას ველოდოთ, შიზოფრენიის ერთ-ერთი ფორმა აქვს და ნინელი ყავს_ნათიამ შეშფოთებით გადახედა დაფასთან ნერვიულად მოსიარულე და მომუშავე ალექსანდრეს-ახლა კი დაგვირეკა და მისი და გვთხოვა_ჩემსკენ გამოიშვირა დემეტრემ ხელი. -გასაგებია_უკვე კითხვაში გართულმა ამოილაპარაკა ნათიამ და სწრაფ-სწრაფად დაიწყო გადაფურცვლა. -ალექსანდრე დაჯექი ერთი წუთით და მომისმინე. -კარგი ნათი, რას გვეტყვი? -მოკლედ, ეს შიზოფრენიის ყველაზე გავრცელებული ფორმაა და საკმაოდ ნაცნობია ჩემთვის, შეგიძლია ცოტა დაწყნარდე, მას ნინელი არაფერში არ ჭირდება, არც არაფერს დაუშავებს თუ არ შეეწინააღმდეგება, სანამ ნინელის აირჩევდა, სხვა არავინ აინტერესებდა, ასეთ ადამიანებს ამოჩემება ახასიათებთ, იქ იმ ღამით მისი სასურველი ნინელი უკვე მიიღო, მასთან მორჩენილია და აღარაფერი უნდა, მაგრამ როცა ნანო მოინდომა და ნინელის შეწინააღმდეგებით ვერ მიიღო, მას შემდეგ გულში ნანო ყავს. ანუ უფრო გასაგებად რომ ვთქვათ, იგი მონადირეა, მსხვერპლის არჩევის შემდეგ წყნარად ზის, დიდხანს გეგმავს,თუნდაც წლები გავიდეს და ბოლოს თავისას აღწევს. რაც შეეხება ნინელის, როგორი ხმა ქონდა საუბრისას? -დიდად წყნარად არ საუბრობდა მაგრამ ნანოს ისეთი მინიშნებები მიცა სადმე გაკოჭილი და გალახული არამგონია იყოს_ფრთხილად არჩევდა სიტყვებს დემეტრე. -გასაგებია, ანუ ის ფაქტი რომ ნანოს მიღებაში ნინელიმ შეუშალა ხელი ან აღარ ახსოვს, ან ყურადღება არ მიუქცევია და ნინელის უბრალოდ სატყუარად იყენებს. _თავი დაუქნია ალექსანდრემ და იარაღი ამოიღო ტყვიები რომ შეემოწმებინა. -აბა წარმატებები,_ გასვლის წინ დაიძახა ნათიამ და კარიც მიიკეტა. მე და ალექსანდრე ოთახში მარტო დაგვტოვეს, მითითბები უნდა მოეცა. -ალექსანდრე... -არაფრის თქმა არ მჭირდება ნანო, ნინელი მთელი ჩემი ცხოვრებაა, ერთადერთია ვინც დამრჩა, მის მეტი აღარავინ მყავს, ყველაფერს, აბსოლიტურად ყველაფერს გავაკეთებ რომ უნაკაწრო დავაბრუნო. უბრალოდ ტელეფონთან ყურადღებით იყავი, ერთ-ერთ ჩვენგანს დაგიტოვებთ შენ და დამიანეს, როგორც კი დაგირეკავს და ადგილს გეტყვის გაგვაგებინე, შეხვედრაზე ნინელის არ წამოიყვანს, როცა შენთან წამოვა ნინელის გამოვიყვანთ, შენ კი შეხვედრაზეც არ მიხვალ. თავი დავუქნიე და ვუყურებდი იარაღს როგორ ტენიდა, იყო ეს ჩემი სათქმლი ან ჩემი საქმე საერთოდ? უნდა ჩავრეულიყავი? მაგრამ ნინელის რომ სწორი გადაწყვეტილება არ მიეღო? ან ალექსანდრეს მოსვლოდა რამე? -ვიპოვეთ_ლამის მთელი შენობის გასაგონად იყვირა დემეტრემ,-გავდივართ, ბიჭები უკვე გავაფრთხილე. -ალექსანდრე..._გამოვფხიზლდი როცა გადატენის ხმა გავიგონე._იმაზე მეტად მოუფრთხილდი ვიდრე ოდესმე. _თავი დამიქნია და კარებისკენ წავიდა, სადაც იყო გამოაღებდა და წავიდოდა, მე კი არც დავფიქრებულვარ ისე გამომიფრინდა პირიდან სიტყვა_ორსულადაა. მთელი გზა ისე არაკომფორტულად ვმგზავრობდი უკვე ცუდად ვიყავი, მაინც სად მივყავდი 4 საათიანი გზა რომ გვქონდა გასავლელი, მთელი გზა მხოლოდ იმას ვფიქრობდი მიხვდა ჩემი შეტყობინების შინაარს თუ ვერათქო. კიდევ რამდენიმე საათის შემდეგ ფანჯრიდან ზღვა დავინახე. მალე სადღაც სახლშიც მიმიყვანა. მარტო ვიყავით, მაგრამ ირგვლივ სხვა სახლებიც ჩანდა. სანამ მანქანიდან გადმოსვლას მომასწრებდა გაქცევა ვცადე. წამაქცია და ისე გამარტყა მაშინვე ვიგრძელი სისხლის გემო პირში. არა ასე არ მაწყობდა, ახლა ფრთხილად უნდა ვყოფილიყავი. სახლში შემაგდო და კიდევ ერთი სილა ვიგემე. -არც კი გაბედო მეორედ გაქცევა, თუ ჩემი მოფერება მოგენატრა ისედაც აგისრულებ, შენნაირი ბოზები არ მხიბლავს, აი შენი და კი გამოდგება. ამ სკამზე დაჯექი და ხმაც კი არ გაიღო. -ბინძურო ღორო ჩემ დას ხელიც არ ახლო. არც გაბედო. -აშკარად დამღლი, ამიტომ ჯობია ჩემებურად ვიმოქმედო._სკამზე დამაბა პირიც ამიკრა და ოთახიდან გავიდა. ასეთი დაღლილი არასდროს ვყოფილვარ, თვალებს რომ ვხუჭავდი ალექსანდრე მიდგებოდა წინ და აცრემლებული ვახელდი. ნეტავ ნანომ თუ უთხრა, ან იქნებ მართლაც გაიქცა? უფრო მშვიდად ვიქებოდი, გაურკვევლობა ბოლოს მიღებდა. ვერ მივხვდი როდის ჩამეძინა სკამზე გაკოჭილს, მაგრამ როგორც ყოველთვის იმავე დროს გამეღვიძა და ფეხზე ამოცოცებულ მზის სხივს დავაკვირდი. კოშმარიდან გაოფლილს გული ჯერ კიდევ საშინლად მიცემდა, მწყუროდა და ნელნელა მშივდებოდა. კიდევ კარგი არ მეტყობოდა ჯერ ორსულობა თორე წარმოდგენაც არ მინდა გაგა რას მიზამდა. კარი ხმაურით შემოგლიჯა და თავი დავხარე, არ მივცემდი უფლებას აცრემლებული ვენახე. -საჭმელი მოგიტანე, არ ვაპირებ შიმშილით მოგკლა_საკვები და წყალი მაგიდაზე დადო და ტელეფონი ამოიღო. -დროა დაიკოს დავურეკოთ. გულმა გაორმაგებული ძალით დამიწყო ძგერა და ზმუილი დავიწყე. ნანოს ხმა რომ გავიგონე ცრემლები თავიდან წამომივიდა. ისე გამოზომილად და დაკვირვებით საუბრობდა მივხვდი მარტო არ იყო, სანამ გაგა ტელეფონით ერთობოდა ირგვლივ მიმოვიხედა და ფანჯარაში დანახულმა ზღვამ ერთი იდეა გამიჩინა, ალექსანდრეს ჩემი მდებარეობა უნდა ცოდნოდა მალე რომ ვეპოვე, ამიტომ ბავშვობისდროინდელ მოგონებას მოვიშველიებდი. ყველაფერი ისე გამოვიდა როგორც დავგეგმე, გაგას ჩემი სიტყვები უბრალო დამშვიდობება ეგონა. ბოლოს მიხვდა და რომ მეჭამა ხელები გამიხსნა, ისე მადიანად მივირთვი მეც კი გამიკვირდა. -კარგიი, შენი და ნახევარ საათში ზარს ელოდება, ამიტომ დიდი ბოდიში , მაგრამ შენთვის დრო არ მაქვს_ხელებით ლოყაზე ფერება დამიწყო რომ გავარტყი. შებარბაცდა და ჩაწითლებული თვალებით ამომხედა: -უხ შე ბო*ო_ თმებში მწვდა და ძირს დამაგდო, ვერ მოვზომე და ფეხზე ისე დავეცი ტკივილიდან წამოვიკივლე. ალბათ მოვიტეხე ისე მტკიოდა კივილს ვერ ვწყვეტდი, ვინ მაკმარა, გამწარებულმა სახეში კიდევ ერთი ჩამარტყა და ზურგზე დამაწვინა. -არა როგორც ჩანს მაინც მოგენატრა ჩემი მოფერება, არადა მე არ მინდოდი. უ რადგან არ იშლი ძველი ნაცნობობის ხათრით კიდევ ერთხელ გასიამოვნებ_კაბა გადამიხია და ზედას დაწვდა. მკერდისკენ ხელები ააცურა და კისერში ტუჩებიც ვიგრძენი. ფეხის ტკივილი ვიღას ახსოვდა, როცა მისი ბინძური ხელები და სუნთქვა ასე ახლოს ვიგრძენი. ბავშვს რომ რამე დამართნოდა ამჯერად არ ვაცოცხლებდი.მაშინ როგორ სასწაულით გადარჩა არვიცი, მაგრამ ახლა არ შევარჩენდი. ხმის ჩახლეჩამდე ვკიოდი, ვცდილობდი სახე ჩამომეფხაჭნა მისთვის, ფეხი *ვერებში ამომეცხო, მაგრამ ძლივს ვფართხალებდი. ცალი ხელით შარვალს რომ დაწვდა და გახსნა დაიწყო აი მაშინ კი ამოვუშვი ყელიდან დაჭრილი ცხოველივით ღრიალი და გაორმაგებული ძალით დავიწყე ბრძოლა. შედეგად იმ სკამს მივუახლოვდი რომელზეც მაბამდა, ხელი ვსტაცე და მთელი ძალით მოვუქნიე. ჩემდა საუბედუროდ ვერ გავთიშე, მაგრამ თავი აშკარად ვატკინე. ფეხზე წამოხტა და გახეთქილ წარბზე ხელი მიიდო. გაცხოველებული ჩემსკენ გადმოდგა ნაბიჯი ქვედა სართულიდან ხმაური რომ ამოვიდა. -ბედი შენი რომ ბიჭები მოვიდნენ _თითი დამიქნია და მკლავში ხელი მსტაცა. მოტეხილი ფეხით ვერ დავდექი და მეორე ოთახში მდგარ კარადასთან თმით მიმათრია, პირი ისევ კადამიკრა და შიგნით შემოგდო._ჩემი ალერსის ნაცვლად უჰაერობით მოკვდი. ამ პატარა ღრიჭოებიდან საკმარისი ჰაერი არ შემოგივა ამიტომ, ნელნელა გამოილევა და გაითიშები. არ ინერვიულო, შენს დაიკოსთან მთელ ჩემს სინაზეს გამოვიყენებ. ბოროტული ხითხითით გავიდა ოთახიდან და კარებიც გაიკეტა, რატომღაც ისევ ფიფქია გამახსენდა, ზუსტად ასეთი ბოროტული ხარხარით გადის დედინაცვალი ოთახიდან და ფიფქიას მოსაწამლად მიემართება. ჩემ უაზრო ფიქრებზე მწარედ გამეცინა, მაგრამ რომ დავფიქრდი რა სიტვაციაში ვიყავი დაუკითხავად ამივარდა ტირილი. ფეხი საშინლად მწიწკნიდა, სკოჩი სუნთქვაში უარესად ხელს მიშლიდა და ნელნელა ვგრძნობდი კარადაში სიცხე როგორ იმატებდა.არვიცი ასე რამდენ საათს ვიყავი, ძილბურანში ვიყავი, არც მეძინა არც მეღვიძა, ჰაერს ისე კარგად ვეღარ ვისუნთქავდი და ნელნელა ხრიალსაც დავიწყებდი ხმაური რომ გავიგონე. ვერ მივხვდი რაიყო, ალბათ რამე გატყდა. შორიდან რამდენიმე ხმაც ჩამესმა და სანამ ბოლომდე გავითიშებოდი სახეში უცებ დამეტაკა საშინელი ნათება. ------------------------------------------------ დიდი მადლობა თქვენი თბილი სიტყვებისთვის <3 შემდეგი თავით დავასრულებ <3 |
ტესტები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
გჯერათ ბიჭის და გოგოს მეგობრობის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.