ჩვენ შევქმენით ჩვენი ბედნიერი მომავალი (2)
...იმ საღამოს ალექსანდრეს მობილურზე ვიღაცამ დაურეკა,ისიც სწრაფად წამოდგა ფეხზე და გაგვეცალა,ჩვენსკენ ზურგით იდგა მაგრამ ზურგიდანაც ვგრძნობდი რა დაძაბული იყო.ბიჭებსაც საგრძნობლად დაეტყოთ ანერვიულება,მათ აშკარად ყველაფერი იცოდნენ.მხოლოდ მე და მარი ვიყავით ჩუმად და ველოდებოდით მოვლენების განვითარებას.მალევე დაასრულა საუბარი სანდრომ და ჩვენსკენ წამოვიდა,მაშინვე შევამჩნიე მისი ჩასისხლიანებული თვალები რომელშიც ისახებოდა სევდა ბრაზი და მონატრება,წუთით შემეშიმდა კიდეც...არაფერი აღარ უთქვამს და ასე ხმის ამოუღებლად სწრაფად წავიდა გასასვლელისკენ,ბიჭებმა სინანულით გააუოლეს თვალი აშკარად დახმარება უნდოდათ მაგრამ არ შეეძლოთ,მეკი თავში უამრავი აზრი მიტრიალებდა რა შეიძლება ყოფილიყო ალექსანდრეს ასეთი მდგომარეობის მიზეზი მაგრამ ვერ ვხვდებოდი...სიჩუმე თოკამ დაარღვია -ისევ იმ საქმის გამოა ხო ასე?ისევ არ ეშვება ხო ამ გამოძიებებს?!ხომიცის რომ არაფერი გამოდის არა?!-უკვე ყვიროდა თოკა მარი კი მის დაწყნარებას ცდილობდა თუმცა უშედეგოდ -ხო მაგ საქმის გამოა ესე მაგრამ ხოიცი არა რო არ მოეშვება სანამ იმ უნამუსოს არიპოვის?! -სამი წელი გავიდა და მაინც ვერ ინელებს იმ ამბავს აღარ ვიცი როგორ მოვიქცე ყველას სახეზე ისახებოდა რაღაც დიდი ამოუცნობი ტკივილი ამ საღამოს სანდროზე აღარაფერი თქმულა მალევე დავიშალეთ და მეც სახლში დავბრუნდი. სახლში შესვლისას კარებთან მარინა დამხვდა -ეჰჰ შვილო იზრდები და თანდათან სახლის კარი გაბიწყდება -კარგი რა მარიკო ხომიცი როგორ მიყვარხარ არა?რატო მებუტები?!-ვუთხარი და ჩავეხუტე -ვიცი ვიცი კარგი წამოდი საჭმელი ჭამე -არა იყოს არმშია-ეს ვთქვი და სწრაფად გავეცალე იქაურობას რადგან ვიცოდი მარინა ასე ვერ დავუსხლტებოდი ხელიდან და პატარა ბავშვივით ისევ მაიძულებდა ჭამას ამას მოყვებოდა საუბარი ჩემს სწავლაზე,პირად ურთიერთობებზე და ა.შ. ამის თავუ კი დღეს ნამდვილად არმქონდა.აღარ მომისმენია მარინას ბურტყინისთვის და ოთახში შევედი,როგორც ჩანს მამაჩემი სახლში არიყო ამიტომ არც ის მაიძულებდა ჭამას(ნუ ეს ჩემი დიდი პრობლემაა).ოთახში როგორც კი ავედი ლეპტოპი ჩავრთე მინდოდა ფილმისთვის მეყურებინა და გული გადამეყოლებინა მაგრად ვერ მოვახერხე.შემდეგ სოციამურ ქსელში შევედი მეგობრობის მოთხოვნა იყო გამოგზავნილი სანამ გავხსნიდი ათასჯერ მოვკვდი და გავცოცხლდი იმედი მქონდა რომ ალექსანდრესგან იქნებოდა,მაგრამ იმედი ხომ ბოლოს კვდება...ბიჭებისგან იყო მაგრამ არა ალექსანდრესგან ჰო ნუ რათქმაუნდა მას არ ვაინტერესებ თან ისხომ ასეთი სერიოზულია...ბოლოს გული ვერაფერს დავუდე და დაძინება გადავწყვიტე.მართალია თავიდან ძილი არმეკარებოდა თუმცა ბოლოს ფიქრით დავიღალე და ჩამეძინა.... დილით როგორც ყოველთვის 7ზე ავდექი და სარბენად წავედი ბულვარში.მიბდიოდი სიმღერებს ვუსმენდი და თან ხალხს ვაკვირდებოდი რომლებიც სანაპიროზე ალაგალაგ ისხდნენ და ვიცოდი ყველას თავის პრობლემა ჰქონდა თან ამდროს ზღვის სანაპიროზე ძირითადად რომანტიკოსები არიან ისინი ვისაც უყვარა მარტოობა ზღვა და სიმშვიდე.ამ ფიქრებში გართულმა უცებ თვალი მოვკარი ძალიან ნაცნობ სხეულს...ჰოჰო ნამდვილად ალექსანდრე იყო...მუხლები ამიკანკალდა გული ამიჩქარდა,მუცელში კი პეპლები დაფრინავდნენ(და ყოველივე ამის მერე მაიმც არ აღიარებ რომ მოგწონს?!) მეგონა გული წამივიდოდა...ნათლად ვხედავდი მის ათლეტურ ტანს მის გრძელ შავ თმებს და...მის მწვანე თვალებს...რომლებშიც ვიძირებოდი.თვალები რომლებიც ინახავდნენ დიდ ტკივილს,თვალები რომლებშიც ხან ძალიან დიდ ტკივილს ვხედავდი ხანაც დიდ სიყვარულს (თუმცა ეს თვალები ჯერ არ მეკუთვნოდა მე)...ვეღარ გავუძელი გადავაბიჯე ჩემს პრინციპებს და მისვლა გადავწყვიტე... გამარკობათ.ძალაინ დიდი მადლობა ყველას ვინც კითხულობთ და მოგწონთ იმედია ეს თავიც მოგეწონებათ,უბრალოდ ვიცირომ პატარა თავია დიდის დაწერა ვერ მოვასწარი ამიტომ ბოდიშით..ველოდები შეფასებებს |
 |
 |
ტესტები
სხვა გვერდები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
თქვენი აზრით, ქალებისთვის, რა ასაკშია მიზანშეწონილი დაოჯახება?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.
